Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, το Saint Omer είναι μια sui generis ταινία που τολμά να καταγράψει με περιέργεια και σεβασμό μια δικαστική προσπάθεια να κατανοηθεί για ποιο λόγο μια γυναίκα σκότωσε το 16 μηνών βρέφος της. Η υποστηρικτική γραμμή εμπλέκει στοιχεία της αφρικανικής κουλτούρας όπως τις προλήψεις ή τη μαγεία. Υπάρχει όμως μια υγιής περιέργεια και μια ακόμα πιο διακριτική παρατήρηση για να αποφασίσει το κοινό, σε θέση ενόρκου, τί από όλα αυτά θέλει να πιστέψει.
Η σκηνοθέτις Alice Diop στρατολογεί δύο γυναίκες με αντίστροφα βιώματα: μια καθηγήτρια που διδάσκει φιλοσοφία και τη μητέρα που ήθελε να σπουδάσει φιλοσοφία αλλά της απαγόρεψαν να μελετήσει Βιντγκενστάιν καθώς -κατά την καθηγήτρια της- έπρεπε να ασχοληθεί με κάτι πλησίον της πολιτιστικής της παράδοσης και όχι έναν φιλόσοφο της γλώσσας και των μονοπατιών όπου μπορεί να σε οδηγήσει. Η πρώτη έχει κάνει τις επιλογές της και, σιωπηλή σε μια τραγωδία που επιτελείται μπροστά στα μάτια της, θέλει να κατανοήσει τα «πώς;», «τί;», «γιατί;». Το ίδιο ίσως κάνει και η δεύτερη, σε άλλη αναλογία και μεγέθη. Εξαίσια ερμηνευμένο από τις Kagame Kayije και Malanda Guslagie, προκαλούν ακόμα και με τη σιωπή τους συναισθήματα.
Ο φόνος παιδιού από τη μητέρα μας απασχολεί από την ευρυπίδεια τραγωδία «Μήδεια», την ξένη στην Ελλάδα που δεν μπορεί να υποστεί ούτε τη μη αποδοχή της, καθώς είναι από την Κολχίδα, ούτε την ευθύνη να περάσει μέρος της ζωής της σε ένα άλλο πλάσμα. Μαθαίνουμε την ιστορία της όχι από τη δική της φωνή και σίγουρα όχι με δράματα. Υπάρχουν πολλοί καλοθελητές που έχουν μια άποψη και θέλουν να τη μοιραστούν στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Με τη «Μήδεια» σκηνοθετημένη από τον Παζολίνι και τη Μαρία Κάλλας στον ομώνυμο ρόλο, προκύπτουν διακειμενικές αναφορές που σχετίζονται με το αληθινό και το ψευδές, το ανθρώπινο και το απάνθρωπο, την παθιασμένη γυναίκα και τη γυναίκα έρμαιο του πάθους της.
Η ηρωίδα στην συγκεκριμένη ταινία μαθαίνει πώς γίνεσαι μητέρα από το ίντερνετ και αποφασίζει να γεννήσει μόνη της. Ανάλογα θα αποφασίσει να στερήσει και τη ζωή του σπλάχνου της, απλά, σαν να είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό.
Αν και είναι μέρος της υπερασπιστικής γραμμής, θα ειπωθεί μια μεγάλη αλήθεια: Είμαστε όλοι τέρατα σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή.
Το 2016, η σκηνοθέτης της ταινίας, τότε καταξιωμένη δημιουργός ντοκιμαντέρ Alice Diop, κάθισε στην αίθουσα του δικαστηρίου στην πόλη Saint-Omer, ακούγοντας την ανατριχιαστική μαρτυρία της Fabienne Kabou, μιας γαλλοσενεγαλέζας που κατηγορούταν ότι σκότωσε την κόρη της. Η Kabou θήλασε το μωρό πριν το τοποθετήσει στην άμμο της παραλίας, αφήνοντάς το να πνιγεί στην ανερχόμενη παλίρροια. Εξετάστηκε από ψυχιάτρους και χαρακτηρίστηκε παρανοϊκή αλλά αρκετά καλά ώστε να δικαστεί. Η Diop, γεννημένη από Σενεγαλέζους γονείς και έγκυος εκείνη την εποχή, ένιωθε να την τραβάει αυτή η δίκη σχεδόν σαν μαγνητική δύναμη και την παρακολούθησε. Η πρώτη της ταινία μυθοπλασίας, είναι το αποτέλεσμα αυτής της δυνατής προσωπικής εμπειρίας.
Όπως είπε αργότερα η σκηνοθέτις, «Ήθελα να αναδημιουργήσω την εμπειρία του να ακούω την ιστορία μιας άλλης γυναίκας, ανακρίνοντας παράλληλα τον εαυτό μου, αντιμετωπίζοντας τις δικές μου δύσκολες αλήθειες. Η αφήγηση έπρεπε να ιχνηλατήσει μια σειρά συναισθηματικών καταστάσεων που μπορεί να οδηγήσουν σε κάθαρση. Είναι σαν ταχύρρυθμη ψυχοθεραπεία».
To «Saint Omer» θα διανεμηθεί σύντομα και στην Ελλάδα. Κατάφερε μάλιστα να προπορευτεί στο short list των Όσκαρ, καθόλου αδικαιολόγητα.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος