Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019
Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Στις 15 Σεπτεμβρίου, το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκλήρωσε τη δεκαήμερη γιορτή της 7ης Τέχνης με την ανακοίνωση των βραβείων. Με αφορμή τις περίπου 40 ταινίες που παρακολούθησα, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Θα ήθελα να σας προκαταβάλω ότι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ -όπου βλέπεις ακόμα και πέντε ταινίες στη σειρά, κάνεις συνεντεύξεις, ενημερώνεσαι για την επικαιρότητα- ενδέχεται να έχεις αδικήσει κάποια ταινία. Όποιες από αυτές αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση, επιλέγω να την κάνω με την κυκλοφορία τους στη χώρα μας. Οι πρώτες σκέψεις όμως δίνουν ένα στίγμα πιο αυθόρμητο, λιγότερο φιλτραρισμένο και σίγουρα πιο άμεσο.
Η χορογράφος Amanda (Jennifer Ehle), η οποία έχει διαγνωστεί με καλπάζουσας μορφής καρκίνο, θα δεχτεί τις υπηρεσίες νοσοκόμας με βαθύτατη θρησκευτική πίστη. Τα οράματα της δεύτερης (η Morfydd Clark σαν μεταγραφή σύγχρονης αγίας), αλλά και το σκοτάδι που αναδύεται από τον επικείμενο θάνατο της πρώτης, συναντιούνται σε αναλογίες θύτη και θύματος, πιστού και αμαρτωλού, θεού και διαβόλου.
Η Αγία Maud αναμοχλεύει υλικά σύγχρονων αγίων σε αυτή την πολύπλοκη, πολυπρισματική, εκστατική αναζήτηση της πίστης. Τα όνειρα και η φαντασία, τα οράματα και η πραγματικότητα γίνονται ένα και το αυτό. H Amanda μπορεί να θεωρεί τη Maud σωτήρα της, δεν αντέχει όμως στην ιδέα ότι η αυτοτιμωρούμενη Maud έχει δει τον θάνατο περισσότερες φορές από ότι η ίδια θα τον ζήσει.
Παράδοξη αλλά και γνήσια αφήγηση από μία σκηνοθέτη (Rose Glass) που ψάχνει τα κρατήματά της. Χωρίς να δίνει σαφή μηνύματα, δεν αναζητάει τα ανάλογα· μεταμορφώνεται σε μια εκστατική αλληγορία για λίγους (η ταινία, χωρίς ελιτίστικη διάθεση, δεν απευθύνεται ούτε στο ευρύ κοινό, ούτε στους λάτρεις του είδους), η οποία δεν θέλει να κολακεύσει τον θεατή, ούτε όμως και να τον προβληματίσει. Το παράξενο τέλος υπογραμμίζει ότι το Saint Maud δεν φοβάται να περπατήσει σε σπασμένα γυαλιά ή να πατήσει καρφιά, και ας ξέρει ότι δεν υπάρχει παράδεισος ή Δευτέρα Παρουσία. Τολμηρό, συνεπές με τις προθέσεις του, υπηρετεί τον σκοπό του μέχρι τέλους, είτε μας αρέσει είτε όχι.
*Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
Φωτογραφίες: TIFF
Βίντεο για το Φεστιβάλ: TIFF Talks
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος