Πώς θα ξεχωρίσετε τις «αλεπούδες» και τα «αλεπουδάκια»

Σίγουρα έχετε ακούσει ότι την τελευταία περίοδο, αλεπούδες και αλεπουδάκια εμφανίζονται στις πόλεις. Σtον Λυκαβηττό, στον Άλιμο, στη Βούλα, στη Βάρη, στο Χαλάνδρι. Πρόσφατα, μια κυρά Μάρω έκανε την εμφάνισή της σε ταβέρνα στο Άλσος Βεΐκου. Ο Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής– ΑΝΙΜΑ, έδωσε μάλιστα οδηγίες σε περίπτωση που συναντήσουμε αυτά τα συμπαθέστατα και πανέξυπνα τεράποδα.

Τι γίνεται όμως με τους πονηρούς που έχουμε στη ζωή μας;

Όλοι έχουμε γύρω μας διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Κάποιοι είναι  ξεκάθαροι και «κρυστάλλινοι» και κάποιοι με προθέσεις που δεν είναι τόσο εύκολο να αποκρυπτογραφηθούν. Είναι οι πονηροί, που μοιάζουν με τις αλεπούδες των παραμυθιών. Επιτυγχάνουν πράγματα συχνά εξαπατώντας άλλους ανθρώπους.

Πώς θα ξεχωρίσετε τους πονηρούς

Είναι βέβαιο ότι δεν μπορούν να σας ξεγελάσουν πολλές φορές. Χτυπάνε καμπανάκια και σηκώνονται κόκκινες σημαίες. Ωστόσο υπάρχουν κάποια αδιαμφησβήτητα σημάδια που καλό θα είναι να τα προσέξετε πριν την «πατήσετε»…

Δείτε πώς μπορείτε να επιβεβαιώσετε ότι έχετε να κάνετε με κάποια «αλεπού» ή με κάποιο «αλεπουδάκι», με βάση ορισμένα πράγματα που λένε στη συζήτηση.

Έχουν πάντα μια έτοιμη απάντηση

Εάν η συζήτηση είναι «ένας χορός για δύο», όταν έχεις να κάνεις με έναν πονηρό άνθρωπο, συχνά νιώθεις ότι αυτός προσπαθεί να σας παρασύρει στα δικά του βήματα κάθε φορά.

Και φαίνεται ότι έχουν ετοιμάσει και την απάντηση. Πριν ακόμα προλάβετε να  τελειώσετε την πρόταση ή την ερώτησή σας, έχουν ήδη έτοιμη μια απάντηση. Είναι σαν να έχουν κάνει πρόβα το όλο θέμα εκ των προτέρων.

Είναι καλά «προετοιμασμένοι»

Γνωρίζουν για εσάς πράγματα που ξέρουν μόνο οι κολλητοί σας. Μου έλεγε μια φίλη ότι είχε μια συζήτηση με κάποιον, που γνώριζε τόσες λεπτομέρειες για τη ζωή της που την έκανε να αισθάνεται εκτεθειμένη.

Αυτό είναι σημάδι κάποιου που έχει κάνει την έρευνά του για να αποκτήσει πλεονέκτημα. Κλασική κίνηση πονηρού ατόμου.

Χρησιμοποιούν συχνά κολακεία

Οι πονηροί άνθρωποι χρησιμοποιούν συχνά την κολακεία ως εργαλείο χειραγώγησης. Οι υπερβολικές και συχνά άστοχες φιλοφρονήσεις είναι ο τρόπος τους να σας αφοπλίσουν, να συμφωνήσετε μαζί τους ή να τους δώσετε αυτό που θέλουν.

Από την άλλη, μην μας «τρομοκρατεί» και μια καλή κουβέντα που μπορεί να ακούσουμε. Ας είμαστε καχύποπτοι, με μέτρο.

Είναι μάστορες στο να διαστρεβλώνουν τα πράγματα

Είχα κάποτε έναν γνωστό που μπορούσε να διαστρεβλώσει οποιαδήποτε συζήτηση. Δεν είχε σημασία τι συζητούσαμε ή ποιο ήταν το θέμα. Αν τα πράγματα γίνονταν άβολα ή αν βρισκόταν σε δύσκολη θέση, είχε αυτή την απίστευτη ικανότητα να τα «γυρίζει» όπως ήθελε. Είχε ένα οπλοστάσιο τακτικών για να μετατοπίσει την προσοχή από τον εαυτό του και τις ευθύνες του. Αναφερόταν σε άσχετα θέματα, έδειχνε άλλους με το δάχτυλο ή άλλες φορές έκανε το θύμα.

Μιλούν κατά κύριο λόγο για τον εαυτό τους

Πολλές φορές οι συζητήσεις μαζί τους είναι μονόδρομος και αφορά μόνο σ’ αυτούς. Μιλάνε για τα επιτεύγματά τους, τις εμπειρίες τους, τα προβλήματά τους, τις ιδέες τους. Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου χώρος για άλλους. Αποτρέπουν τους άλλους από το να εμβαθύνουν σε θέματα με τα οποία μπορεί να μην αισθάνονται άνετα.

Χρησιμοποιούν την ενοχή ως εργαλείο χειραγώγησης

Έχουν το ταλέντο να είναι πάντα οι αδικημένοι. Χρησιμοποιούν την ενοχή ως εργαλείο για να χειραγωγήσουν, σε συζητήσεις και αποφάσεις και να ελέγχουν τους άλλους.

Δοκιμάζουν συνεχώς τα όριά σας

Το πιο χαρακτηριστικό σημάδι είναι «παίζουν» με τα όρια. Σε κάθε συζήτηση, πιέζουν, ρωτάνε λίγο περισσότερο, επιμένουν να μάθουν. Δεν είναι για να σας γνωρίσουν καλύτερα. Είναι για να τεστάρουν πόσο έλεγχο μπορούν να ασκήσουν πάνω σας. Πιέζουν μέχρι να βρουν ένα αδύναμο σημείο και στη συνέχεια το εκμεταλλεύονται προς όφελός τους.

Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας. Αν κάτι σας φαίνεται περίεργο, είναι. Έχετε το δικαίωμα να διεκδικείτε και να θέτετε όρια στις συζητήσεις και τις σχέσεις σας. Δεν έχει να κάνει με «καλούς» και «κακούς» ανθρώπους. Έχει να κάνει με τη διαχείριση συμπεριφορών που μπορούν να μας βλάψουν και να μάθουμε πώς να προστατεύουμε τον εαυτό μας.

Εξάλλου, σύμφωνα με τα παραμύθια, η αλεπού στο τέλος πιάνεται στο δόκανο που έχει στήσει για τους άλλους.