Π. Παπαϊωάννου: Το «Σάμγουερ in ’80sland» είναι για τα παιδιά στα χρόνια της «αλλαγής» που μεγάλωσαν στο «Βρώμικο ’89»

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Σάμγουερ in ’80sland», ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου, γνωστός εγκληματολόγος και συγγραφέας φιλοξενήθηκε στην ΕΡΤ, στην εκπομπή του Κώστα Λασκαράτου. Ο κ. Παπαϊωάννου αναφέρθηκε επίσης εκτενώς στην υπόθεση της δολοφονίας του 16χρονου Ρομά, στη Θεσσαλονίκη.

Ο κ. Παπαϊωάννου σχολίασε την προσωρινή αποφυλάκιση του αστυνομικού που πυροβόλησε και σκότωσε τον 16χρονο Ρομά, από την πλευρά την μετάδοσης της είδησης, τονίζοντας: «Η μετάδοση της είδησης πρέπει, κατά κάποιον τρόπο, να συνοδεύεται με μία ερμηνεία, σχετικά με το δικαστικό σκέλος. Το ότι μένει κάποιος προσωρινά ελεύθερος, με βάση το νόμο, σημαίνει το ότι πληροί με την ελευθερία της επιτήρηση του τις προϋποθέσεις και τη διασφάλιση του ότι θα φθάσει και θα παραστεί στη δίκη. Ο σκοπός, δηλαδή, της προδικασίας είναι να εξασφαλίσουμε ότι ανεξαρτήτως της βαρύτητας του αδικήματος, ο κατηγορούμενος θα φθάσει στη δίκη, δεν θα διαφύγει. Η δικαστική απόφαση, λοιπόν, διασφαλίζει καταρχήν αυτό. Πρέπει η είδηση να συνοδεύεται από κάποια τέτοιου είδους υποσημείωση, γιατί οι νόμοι φαίνονται πολλές φορές υπερβολικά επιεικείς. Όταν όμως δεν ξέρει κανείς γιατί έχουν φτιαχτεί, πότε έχουν φτιαχτεί και μετά από τι καταχρήσεις ή ανισορροπίες έχουν φτιαχτεί. Ένα δεύτερο είναι το ότι πραγματικά, η μετάδοση της ανασφάλειας του ότι να μην το πούμε κάπως είναι αυτολογοκρισία και δεν είναι επιθυμητό. Το να μην το πούμε κάπως επειδή κάποιος μπορεί να αντιδράσει, επιτείνει το σχίσμα, επιτείνει τη διάκριση, επιτείνει τη διαφοροποίηση ανά κοινωνική ομάδα. Δεν έχει σημασία αν εδώ τώρα είναι οι Ρομά η ομάδα που θρηνεί ένα θύμα μιας εγκληματικής ενέργειας, η οποία θα δικαστεί από το δικαστήριο. Κάποια άλλη στιγμή, μπορεί να είναι θύμα μιας άλλης μειονότητας, μια άλλη οικογένεια που να κλαίει επειδή έχασε τον άνθρωπό της. Μπορεί να είναι ένα ατύχημα, μπορεί να είναι μια δολοφονική ενέργεια».

Πρόσθεσε, ακόμη: «Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Γιατί θα έπρεπε μια συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων να δράσει με άλφα τρόπο; Έτσι, μεταδίδεται το στερεότυπο, το ότι θα έπρεπε αυτοί αν ακούσουν κάτι που δεν τους αρέσει να πάρουν τα όπλα, κατά το κοινώς λεγόμενο, ή άλλοι, που δεν είναι Ρομά, είναι οποιαδήποτε κατηγορία ανθρώπων. (…) Αυτό που πρέπει να  κάνουμε είναι να ενισχύσουμε την προστασία του θύματος και της οικογένειας. Δεν εννοούμε σε επίπεδο μόνο δικαστικό – δικαστικά έχει πάρει το δρόμο του, αλλά σε ψυχολογικό. Εδώ είναι ενδιαφέρον το ότι η στάση μειονοτήτων, όπως οι Ρομά, ανά περιοχές, δείχνουν ενίοτε μια απροθυμία να συμβαδίσουν με αυτό που η υπόλοιπη κοινότητα εννοεί νόμο».

Ερωτηθείς για το αν η προσφώνηση «Ρομά» από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μπορεί να προκαλέσει ενόχληση σε αυτή την μειονότητα, ο κ. Παπαϊωάννου απάντησε: «Δεν θεωρώ προσωπικά ότι μπορεί να θίγεται κανείς όταν αναφέρουμε τα χαρακτηριστικά του, τα εθνοτικά, γιατί δεν το αναφέρεις με μειωτικό τρόπο. Είναι σαν να λέμε ότι κάποιος έχει μια προέλευση, είναι Έλληνας, αλλοδαπός, Ουρουγουανός, οτιδήποτε. Αν μπορούμε ανωνυμοποιημένα, κι αυτό είναι το ζήτημα, να προστατεύσουμε την οικογένεια του θύματος και το θύμα. Αντίστοιχα υπάρχει ανάλογη μεταχείριση και για το δράστη, λέμε ο 35χρονος, η 37χρονη κατηγορούμενη. Αυτό είναι το ελάχιστο που επιβάλλει ο νόμος για να μην υπάρχει στιγματισμός. Από εκεί και πέρα, οπωσδήποτε το να αναφέρουμε ο κάτοικος των Λιοσίων ή κάτοικος του των Πετραλώνων, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία».

Αυτό το «έγκλημα» που διαχρονικά έχει κάνει η ελληνική πολιτεία, δηλαδή, να γυρνά την πλάτη ή να στρέφει το βλέμμα τη στιγμή που χρειάζεται, ακόμα και πριν από την προεκλογική περίοδο. Αυτό το «έγκλημα» που διαχρονικά έχουν κάνει οι κυβερνήσεις να μοιράζουν χρήματα και ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά με λάθος τρόπο και με προχειρότητα. Πώς μπορεί να μετρηθεί, να ζυγιστεί και να αποδοθούν και ευθύνες εκεί που πρέπει;

Ο κ. Παπαϊωάννου υποστήριξε ότι αυτό «είναι πολύ ενδιαφέρον ζήτημα, το οποίο δεν αφορά μόνο την προεκλογική περίοδο, αλλά τη λειτουργία του κράτους συνολικά. Τι ελεγκτικούς μηχανισμούς έχει, τι δικλείδες που λειτουργούν ανεξαρτήτως κυβέρνησης, τι δικλείδες που λειτουργούν και ανεξαρτήτως των ικανοτήτων των ανθρώπων που είναι στο μηχανισμό. Αυτό είναι ζητούμενο, δυστυχώς, ακόμα για την Ελλάδα. Πώς δηλαδή θα εξασφαλίσουμε ένα επίπεδο ποιότητας ελεγκτικού μηχανισμού, ο οποίος δεν θα έχει να κάνει με κόμματα, δεν θα έχει να κάνει με πρόσωπα. Οπωσδήποτε η επιδοματική λεγόμενη πολιτική. Αναφέρομαι σε πάρα πολλά άρθρα που χρησιμοποιύν αυτό τον όρο, δεν μιλώ πολιτικά. Η επιδοματική πολιτική είναι ένα διεθνές φαινόμενο. Αντί να αυξήσει κανείς τους μισθούς όταν μπορεί δημοσιονομικά, προτιμά να δώσει επιδόματα. Αυτό είναι ένα διεθνές φαινόμενο, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν αλλάξει οι όροι εργασίας. Η αγορά εργασίας είναι πολύ πιο ευμετάβλητη. και όλο αυτό δείχνει κάοως φθηνό».

«Σάμγουερ in ’80sland» – Ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου παρουσίασε το νέο του βιβλίο

«Όπως τολμώ να αποτυπώσω – κάτι που λέγεται και από πολλούς στον πρόλογο – το ’80 είνα ιτο ’60 της γενιάς μου, υπήρχαν δηλαδή πολλά καλλιτεχνικά πρότυπα, μουσικά, ταινίες, συμπεριφορές. Πολλά χτίστηκαν στη δεκαετία του ’80, τα οποία δεν τα θυμόμαστε με τον σωστό τρόπο ή εν πάση περιπτώσει δεν τα θυμόμαστε τόσο συναισθηματικά. Η προσέγγιση του βιβλίου δεν είναι εγκυκλοπαιδική, έχει όμως διασταυρωμένες πληροφορίες για το τι μας επηρέαζε, τι ακούγαμε, που πηγαίναμε, πώς ανακαλύπταμε τη μουσική, πώς ανακαλύπταμε το μοίρασμα της τέχνης, πώς αυτό μας έφτιαχνε τα αισθητικά μας πρότυπα. Ας πούμε, αναφέρομαι σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου που έχει να κάνει με τον τελικό του Ευρωμπάσκετ, μιας και έχει βιωματική ματιά όλο το βιβλίο. Πώς έτυχε να είμαι μέσα στον τελικό του Ευρωμπάσκετ με τη Ρωσία του 1987. Το να είσαι σε ένα τέτοιο γεγονός – ακολουθούσαν κι άλλα – το 2005, το 2004, που δεν μπορούσες εύκολα στην Πορτογαλία, αλλά το παρακολουθούσαμε όλοι. Το να είσαι στην Αθήνα όταν είσαι 16, 17 χρονών στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, είναι κάτι το οποίο δεν το ξεχνάς ποτέ στη ζωή σου. Το να δίνεις ας πούμε πανβελλαδικές την επόμενη μέρα και να χρειάζεται να τρέξεις στην Ομόνοια και να είσαι στο συντριβάνι μέχρι το πρωί και την άλλη μέρα να δίνεις έκθεση, είναι κάτι το οποίο το έχω ακούσει από φίλους μου και το μοιράζομαι μέσα από διάφορες ιστορίες πραγματικές και τροποποιημένες, έτσι ώστε να αναδεικνύεται κυρίως η μουσική της δεκαετίας του ’80. Είναι κάτι το οποίο δεν το κάνω με νοσταλγία και μιλώ έτσι και εξ ονόματος της δικής μου γενιάς που ήμασταν έφηβοι στη δεκαετία του ’80, ούτε πολύ μεγάλοι για να έχουμε παράπονα, ούτε πολύ μικροί για να μην τη θυμόμαστε. Τα πρότυπα της δεκαετίας του ’80 υπάρχουν και σήμερα», δήλωσε χαρακτηριστικά για το βιβλίο του.

Πηγή: ΕΡΤ