Όταν μας «παγιδεύει» ο εαυτός μας

Το να μπορεί κάποιος να εξελίσσεται δεν είναι πάντα εύκολο. Συχνά αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε ότι «έχουμε κολλήσει» ή γιατί δεν προχωράμε όσο γρήγορα θα θέλαμε. Σαν να μας παγιδεύει ο ίδιος μας ο εαυτός.

Η απάντηση στο γιατί συχνά δεν είναι ευχάριστη, αφού σχεδόν πάντοτε η αποτυχία οφείλεται σε μας τους ίδιους. Συνήθως η δική μας συμπεριφορά και οι στάσεις μας δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε.

Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας

Εάν αντιστέκεστε στις αλλαγές αυτό σημαίνει ότι κατά βάθος φοβάστε το καινούριο και προτιμάτε να μείνετε στην ασφάλειά σας. Ωστόσο η αλλαγή είναι αναπόφευκτη και αν συνεχίσετε να αντιστέκεστε θα παροπλιστείτε. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν το έθεσε πολύ παραστατικά:

«Η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο. Για να κρατήσεις την ισορροπία σου πρέπει να κινείσαι συνεχώς». – Albert Einstein

Θύματα της «παράλυσης από την πολλή ανάλυση»

Έχετε ακούσει ποτέ τον όρο υπερ-ανάλυση –παράλυση; Πρόκειται για μια κοινή έννοια που αναφέρεται στην υπερβολική σκέψη ή την υπερανάλυση καταστάσεων σε σημείο που κάποιος αδυνατεί να λάβει μια απόφαση ή να αναλάβει δράση.

Βλέπετε, ο εγκέφαλος είναι ένα πολύπλοκο όργανο. Είναι ικανός να επεξεργάζεται τεράστιο όγκο πληροφοριών σε απίστευτα σύντομο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με πάρα πολλές επιλογές ή πάρα πολλά δεδομένα, δημιουργείται μια κατάσταση καθήλωσης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η υπερφόρτωση πληροφοριών συχνά οδηγεί σε σύγχυση, αναποφασιστικότητα και τελικά σε αδράνεια.

Για να απελευθερωθείτε από αυτόν τον κύκλο, απαιτείται η αναγνώριση του προβλήματος και στη συνέχεια η συνειδητή προσπάθεια για τη λήψη ταχύτερων αποφάσεων, ακόμη και αν αυτές δεν είναι απολύτως σωστές.

Φοβόμαστε να κάνουμε λάθη

Μπορεί να φαίνεται λογικό να αποφεύγετε τα λάθη για να εξασφαλίσετε ομαλή πρόοδο, σωστά;

Λοιπόν, όχι ακριβώς.Τα λάθη δεν είναι απλώς αναπόφευκτα, αλλά απαραίτητα για την ανάπτυξη. Παρέχουν πολύτιμα μαθήματα και γνώσεις που μπορούν να μας οδηγήσουν σε καλύτερες αποφάσεις στο μέλλον.

Ωστόσο, τα άτομα που δυσκολεύονται να προχωρήσουν προς τα εμπρός συχνά έχουν μια σοβαρή αποστροφή προς τα λάθη. Αυτός ο φόβος μπορεί να οδηγήσει σε μια συνεχή κατάσταση επιφυλακτικότητας, εμποδίζοντάς τους να πάρουν ρίσκα ή να δοκιμάσουν νέα πράγματα.

Και αυτό είναι αντιπαραγωγικό. Διότι χωρίς να παίρνετε ρίσκα και να κάνετε κάποια λάθη στην πορεία, είναι σχεδόν αδύνατο να μάθετε, να εξελιχθείτε και, τελικά, να προχωρήσετε μπροστά στη ζωή.

Έτσι, παραδόξως, η αποφυγή των λαθών μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που σας κρατάει κολλημένους.

Επικεντρωνόμαστε στο παρελθόν

Πιάνετε ποτέ τον εαυτό σας να ασχολείται με παρελθοντικά γεγονότα, λάθη ή χαμένες ευκαιρίες; Αυτή είναι μια άλλη συνηθισμένη συμπεριφορά που μπορεί να εμποδίσει σημαντικά την ικανότητα κάποιου να προχωρήσει μπροστά. Τα άτομα που έχουν «κολλήσει» έχουν συχνά την τάση να εστιάζουν υπερβολικά στο παρελθόν.

Ο αναστοχασμός των εμπειριών του παρελθόντος μπορεί να είναι ευεργετικός. Μπορεί να μας βοηθήσει να μάθουμε από τα λάθη μας και να πάρουμε καλύτερες αποφάσεις στο μέλλον. Ωστόσο, όταν η αναπόληση του παρελθόντος γίνεται ομφαλοσκόπηση, μετατρέπεται σε πρόβλημα. Η αναπόληση περιλαμβάνει τη συνεχή σκέψη παρελθοντικών γεγονότων, την επανάληψη σεναρίων στο μυαλό μας και συχνά τη στενοχώρια για τις αποφάσεις που πήραμε ή δεν πήραμε.

Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συναισθήματα ενοχής, λύπης και θλίψης, τα οποία μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό εμπόδιο στην εξέλιξη. Το κλειδί για να προχωρήσουμε μπροστά είναι να μαθαίνουμε από το παρελθόν, αλλά να ζούμε στο παρόν και να σχεδιάζουμε το μέλλον.

Έχουμε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές

Οι στάσεις και οι πεποιθήσεις μας μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά τις συμπεριφορές μας, τις πράξεις μας και τελικά την εξέλιξη της ζωής μας. Τα άτομα που δυσκολεύονται να προχωρήσουν μπροστά συχνά εμφανίζουν αυτοκαταστροφικές τάσεις.

Αυτές μπορεί να είναι:

• Μια συνεχής πεποίθηση ότι δεν είναι αρκετά καλοί
• Υπερβολική κριτική για τις ικανότητες και τα επιτεύγματά τους
• Να τρέφουν έναν επίμονο φόβο αποτυχίας
• Να θεωρούν ότι δεν αξίζουν

Αυτές οι πεποιθήσεις είναι βαθιά ριζωμένες, από εμπειρίες του παρελθόντος ή κοινωνικές πιέσεις.Δημιουργούν έναν αρνητικό κύκλο που κρατάει τα άτομα κολλημένα.

Δεν έχουμε όραμα – δεν ξέρουμε τι θέλουμε

Το  να έχεις ένα σαφές όραμα για το μέλλον σου είναι απαραίτητο για να εξελιχθείς. Χωρίς πλαίσιο και σαφές όραμα ή στόχο, είναι σαν να οδηγείς χωρίς προορισμό. Μπορεί να απολαμβάνετε τη διαδρομή για λίγο, αλλά τελικά θα αρχίσετε να αισθάνεστε χαμένοι.

Όλοι έχουμε όνειρα και φιλοδοξίες. Αλλά συχνά, αυτά παραμένουν αόριστες ιδέες στο μυαλό μας. Αν θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά, πρέπει να μετατρέψουμε αυτά τα όνειρα σε σαφείς, καθορισμένους στόχους. Αυτό μας δίνει κατεύθυνση, αλλά και μας παρακινεί να κάνουμε τα απαραίτητα βήματα προς την επίτευξη των στόχων μας.

Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη ζωή μας

Μια φίλη μου λέει: «Αν ακούσω άνθρωπο πάνω από τα 30 να λέει ότι για τη ζωή του ευθύνονται οι γονείς του θα τον δείρω». Εκείνη έχει αναλάβει από πολύ νέα τη ζωή της με όλα τα σκαμπανεβάσματα που της έχουν τύχει.Κάποιοι άλλοι όμως αποφεύγουν συστηματικά να αναλάβουν την ευθύνη τους. Πάντα φταίει κάποιος άλλος ή δεν είναι τυχεροί.

Απασχολούμαστε με όλα αποσπασματικά

Υπάρχουν άνθρωποι που συνεχώς καταπιάνονται με κάτι καινούριο. Συχνά στερούνται συγκέντρωσης και συνέπειας, πηδώντας συνεχώς από τη μία εργασία στην άλλη χωρίς υλοποιούν τους στόχους τους.

Ενώ είναι σημαντικό να είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες και ευκαιρίες, είναι εξίσου σημαντικό να παραμένουμε προσηλωμένοι στους σκοπούς μας. στους πρωταρχικούς μας στόχους. Αν κυνηγάμε συνεχώς «ό,τι μας γυαλίσει» κινδυνεύουμε να χάσουμε από τα μάτια μας αυτό που πραγματικά έχει σημασία.