Καθώς τα παιδιά μας μεγαλώνουν -και εμείς μαζί τους-κάτι ανεπαίσθητο αλλάζει. Δεν μας χρειάζονται πλέον να τους δένουμε τα κορδόνια ή να τα διαβάζουμε. Δεν ζούμε πια μαζί. Έχουν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, ίσως και τα δικά τους παιδιά.
Και ξαφνικά, η σχέση με τα παιδιά μας γίνεται επιλογή.
«Mπορώ να σου τηλεφωνήσω;» «Να έρθω σπίτι σου να σε δω;», «Να φάμε μαζί την Κυριακή;»,ίσως είναι οι συχνότερες ερωτήσεις που τους απευθύνουμε. Και κάπου εκεί μπορεί να χαθείτε. Χωρίς να φταίει κάποιος. Ωστόσο, πιστεύω ότι οι γονείς είναι εκείνοι οι οποίοι θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο, για να μειώσουν την απόσταση που δημιουργείται με τα ενήλικα παιδιά τους.
Υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές τις οποίες θα πρέπει να ξεχάσουμε.
Να δίνουμε συνέχεια συμβουλές
Ακόμα και όταν προέρχονται από αγάπη, οι συνεχείς συμβουλές, μπορεί να μοιάζουν με κριτική.
Όταν η Ελένη έγινε γιαγιά για πρώτη φορά, είχε έτοιμο το σχέδιο «Συμβουλές». Πώς θα κοιμάται το μωρό, πώς θα τρώει, ποιος θα είναι ο παιδίατρος… Ώσπου μια μέρα η κόρη της της είπε ευγενικά: «Μαμά θέλω να βρω τον τρόπο μόνη μου».
Μπορεί η Ελένη να έμεινε για λίγο εμβρόντητη, γρήγορα όμως προσαρμόστηκε. Μερικές φορές ο καλύτερος τρόπος για να υποστηρίξουμε τα ενήλικα παιδιά μας είναι να τα ακούμε χωρίς να παρεμβαίνουμε. Δεν μας χρειάζονται για να δίνουμε λύσεις. Απλώς για να είμαστε εκεί.
Να κρατάμε βαθμολογία
Ελπίζω να το έχετε ξεπεράσει το μέτρημα. Ποιος τηλεφώνησε τελευταίος, ποιος επισκέφθηκε πρώτος, ποιος έκανε προσπάθεια;
Οι σχέσεις δεν είναι παιχνίδι για να κρατάμε σκορ. Και όταν τις αντιμετωπίζουμε έτσι, όλοι θα χάσουμε. Δεν τηλεφώνησε, ας τηλεφωνήσουμε εμείς. Μην δραματοποιούμε τις περιστάσεις.
Να είμαστε το επίκεντρο
Τα παιδιά μας περνάνε πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς. Μπορεί να είναι αγχωμένα και απόμακρα, όχι επειδή είναι θυμωμένα μαζί μας, αλλά επειδή το παλεύουν με δουλειές, συντρόφους, λογαριασμούς, κούραση.
Κρατηθείτε και μην πείτε πράγματα όπως: «Γιατί δεν μου τηλεφωνείς πια;» ή «Δεν ενδιαφέρεσαι για τους γονείς σου». Έτσι θα τα φέρετε σε θέση άμυνας. Δοκιμάστε: «Ελπίζω να είσαι καλά. Είμαι εδώ αν με χρειαστείς».
Να αρνούμαστε την ενηλικίωσή τους
Παραμένουμε γονείς αλλά δεν είναι πια παιδιά. Είναι νέοι άνθρωποι. Εξακολουθούμε να είστε οικογένεια αλλά με άλλη δυναμική. Δεν γίνεται να είμαστε γονείς ενός 35χρονου με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε όταν ήταν 15 χρονών.
Να δημιουργούμε ενοχές ως τακτική δέσμευσης
Φράσεις όπως: «Μάλλον θα περάσω τις γιορτές μόνος μου» ή «Κανείς δεν έρχεται σπίτι», μπορεί να φέρουν ανταπόκριση – αλλά όχι αυτή που πραγματικά θέλουμε.
Δημιουργεί ένα υπόγειο ρεύμα υποχρέωσης, όχι αγάπης. Θέλουμε τα παιδιά μας να έρχονται σε εμάς επειδή το θέλουν. Όχι επειδή αισθάνονται άσχημα. Ας αφήσουμε την πόρτα μας ανοιχτή, με τις ενοχές απέξω.
Να αγνοούμε τα όριά τους
Μπορεί να μην θέλουν να μιλάμε κάθε μέρα. Να μην θέλουν να κάνουν πολιτικές συζητήσεις μαζί μας. Να μην θέλουν να τους κρατήσουμε τα παιδιά. Ας το σεβαστούμε.
Το να ξεπερνάμε τα όριά τους στέλνει το μήνυμα ότι η βολή μας μετράει περισσότερο από τις ανάγκες τους.
Να τα ξέρουμε όλα
Τα παιδιά μας ζουν σε έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που μεγαλώσαμε εμείς. Πολλές φορές οι γνώσεις μας έχουν ξεπεραστεί. Καλύτερα να ρωτάμε περισσότερα αντί να μοιράζουμε σοφία κάθε φορά που αρχίζουν μια συζήτηση.
Να κάνουμε μούτρα
Θα υπάρξουν στιγμές που τα παιδιά μας θα μας απογοητεύσουν ή θα πουν κάτι που θα μας πονέσει. Ίσως ξεχάσουν τα γενέθλιά μας. Ίσως μας ακυρώσουν τα σχέδια. Ίσως μας μιλήσουν με ένα τόνο που πληγώνει.
Ό,τι και να έχει συμβεί τα μούτρα δεν επιτρέπονται.
Να τα βλέπουμε ακόμα μικρά
Πολλοί γονείς συνεχίζουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας σαν να μην έχουν μεγαλώσει. Αρνούμαστε να δούμε ποιοι έχουν γίνει. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ιδέες τους, οι πεποιθήσεις τους, οι στόχοι τους.
Είμαστε κολλημένοι στην εφηβεία τους και στις ανησυχίες που είχαμε για το μέλλον τους. Είναι σαν να αρνούμαστε να τους γνωρίσουμε και αυτό είναι άδικο.
Να εξαργυρώνουμε την αγάπη
Εάν η αποδοχή μας εξαρτάται από το ποιον θα παντρευτούν, τι δουλειά θα κάνουν, τι τρόπο ζωής θα ακολουθήσουν – δεν προσφέρετε αγάπη. Προσφέρετε μια συναλλαγή.
Ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε με τις επιλογές τους, η αγάπη μας θα πρέπει να είναι το μόνο πράγμα που δεν κλονίζεται ποτέ.
Οι ισχυρότεροι δεσμοί δεν δημιουργούνται μέσω του ελέγχου, των συμβουλών ή των προσδοκιών. Χτίζονται μέσω της παρουσίας, της προσοχής, της υπομονής. Αν θέλετε τα παιδιά σας να συνεχίσουν να σας επιλέγουν – επιλέξτε τα εσείς πρώτοι.
Όχι με πίεση. Όχι με ενοχές. Με κατανόηση. Με αγάπη, η οποία υποδηλώνει: «Όσο κι αν μεγαλώσετε, εγώ είμαι ακόμα εδώ».
Σχετικά θέματα:
- «Χωρίζω» τους γονείς μου: Η σιωπηλή πανδημία της οικογενειακής αποξένωσης
- Πώς να βάζουμε όρια στους γονείς μας
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος