Οι ταινίες της εβδομάδας: Χορεύοντας με τον Μπέκετ και τους Τalking Heads με τον Αντίχριστο να καραδοκεί

Ετοιμαστείτε για πανωλεθρίαμβο! 12 νέες ταινίες ψάχνουν θεατές στους ελληνικούς κινηματογράφους από την Πέμπτη 4 Απριλίου 2024.

Τώρα φταίμε εμείς να περιοριστούμε στα άκρως απαραίτητα; Σίγουρα η μέση οδός είναι το «Χορεύοντας με τον Μπέκετ» που συνδυάζει το εμπορικό με το καλλιτεχνικό, επιτρέποντας στον «Πρώτο Οιωνό» να κάνει συμφωνία με τον διάβολο για κάποια εισιτήρια. Προσωπικά με συγκινεί να δω ξανά -αλλά για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη- τη συναυλία «Stop Making Sense» των Talking Heads δια χειρός Τζόναθαν Ντέμυ… Αυτό δεν υποβιβάζει τις άλλες ταινίες, αλλά δυστυχώς… τις τσουβαλιάζει λόγω περιορισμένου χρόνου. Το πραγματικό πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό, αλλά πως θα προλάβουν οι κινηματογραφόφιλοι να συναντηθούν με τις ταινίες, αφού ποτέ στο παρελθόν σε εβδομάδα με πολλές πρεμιέρες δεν κέρδιζε ο κινηματογράφος την πολυφωνία.

Αντίλαλος (The Echo)

Σε ένα αυτόνομο και εκτός χρόνου απομακρυσμένο μεξικανικό χωριό, τα παιδιά αναλαμβάνουν να φροντίζουν τα πρόβατα και τους μεγαλύτερούς τους. Η σιωπή των γονιών τους γίνεται μάθημα κατανόησης του θανάτου και της ασθένειας σε έναν παγωμένο και άνυδρο τόπο. Αυτά συμβαίνουν στον ντοκιμαντεριστικής κοπής «Αντίλαλο», όπου η φύση καθρεφτίζει τις ανθρώπινες ψυχές, το παρελθόν διδάσκει το μέλλον και η σιωπή γίνεται μια ηχηρή κραυγή για βοήθεια.

[Αντίλαλος στη σιωπή λοιπόν και κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για το μέλλον].

Κάμπια, νύμφη, πεταλούδα

Και εδώ σε τόπο-μη τόπο χωρίς γραμμικό χρόνο, με το παρελθόν και το μέλλον να αλλάζουν αδιάκοπα, η Πηνελόπη και ο Ισίδωρος θα δοκιμαστούν, ενώ το Υπουργείο Χαμένου Χρόνου και η μεταφράστρια σιωπής, θα επανανοηματοδοτούν τις ανθρώπινες σχέσεις. Η «Κάμπια, Νύμφη, πεταλούδα» παρουσιάζει ένα κόσμο με αλληγορική διάθεση για να σχολιάσει το σήμερα καυστικά, όπως και την σημασία της ελεύθερης βούλησης, όταν όλα στον κύκλο ζωής μοιάζουν με προαποφασισμένα σχήματα.

Lesvia (Λεσβία)

Το «Λεσβία» είναι ένα ντοκιμαντέρ που μέσα από μια σύγχρονη ιστορική καταγραφή ενός τόπου που βάφτισε όχι μόνο την αυταπόδεικτη σεξουαλική επιλογή, σκιαγραφεί τις γυναίκες που τον επέλεξαν για να ζήσουν χωρίς φόβο τις επιθυμίες τους, σε εποχές που τίποτα δεν είναι αυταπόδεικτο και κερδισμένο. Η Τζέλη Χατζηδημητρίου παρουσιάζει τον τόπο της και συγκεκριμένα ένα μικρό χωριό της Λέσβου, με διπλή ιδιότητα. Η μονταζιακή αφήγηση επιτρέπει στην ιστορία να αγκαλιαστεί από μεγαλύτερο κοινό.

Κόναν η βάρβαρη

Lesbian friendly story, μέρος δεύτερο. Πάμε τώρα σε άλλη μια ταινία που υμνεί τη σεξουαλική ελευθερία. O Ρανιέρ, ένας σύγχρονος Κέρβερος, φυλάει τον κάτω κόσμο· μας αφηγείται τις 6 ζωές της Κόναν της Βάρβαρης περιγράφοντας με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις μετενσαρκώσεις της. Το Κουίρ συναντά το καμπ σε μια ζωτική, πλήρη από εμπνεύσεις δημιουργία που αφθονεί σε τρόμο, φρίκη και φαντασία. Ο Μπερτράν Μαντικό, σε έγχρωμο και ασπρόμαυρο, σκηνοθετεί μια αλλόκοτη εμπειρία που είτε σε εθίζει στο σύμπαν της, είτε σε κλωτσάει στην κόλαση της. Σε βράδυνες, έως και μεταμεσονύκτιες προβολές, για να γίνει ευκολότερα και γρηγορότερα guilty pleasure.

Ο πρώτος οιωνός

Επόμενη στάση, πάλι κόλαση· στο πρίκουελ της «Προφητείας». «Ο Πρώτος Οιωνός» μάς συστήνει την αφοσιωμένη μοναχή Μάργκαρετ, την οποία το 1971 μια σειρά από γεγονότα θα κάνουν να αμφισβητήσει την πίστη της. Στην ταινία θα δείτε και τον Ταουφίκ Μπαρχόμ που γνωρίσαμε στην τελευταία ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. «Ο Πρώτος Οιωνός» ευτυχώς αποδόθηκε έτσι αποφεύγοντας τη λέξη «Προφητεία» που έφεραν οι 4 ταινίες και τα ριμέικ. Το πρίκουελ που θέλει απελπισμένα να προσομοιάζει στο ύφος περισσότερο του μωρού της Ροζμαρυ πάρα στις προφητείες, είναι άκρως βαρετό στην ανάπτυξη χαρακτήρων με κανέναν χαρακτήρα σε πλήρη ανάπτυξη. Στιγμή δεν αισθάνεσαι το άγχος της συνωμοσίας, ούτε καν τον τρόμο από το κακό που υποτίθεται πλανάται ολούθε. Προς την ολοκλήρωση μοιάζει με επική παρωδία που έχει τον ατελείωτο. Αντιφεμινιστικό πήγαια (αν και σκηνοθετημένο από γυναίκα), υμνεί την πατριαρχία και «μαλώνει» (ώχου το) τον καθολικισμό, αποκαλύπτοντας εύκολα μια ομερτά ανάγωγων κληρικών. Η στιγμιαία αναφορά στον Γκρέγκορι Πεκ αντί να δημιουργήσει αίσθημα νοσταλγίας, προκαλεί μόνο το δεύτερο συνθετικό της λέξης από τα γέλια. Και ο Θεός μαζί σας αν από τις 12 ταινίες επιλέξετε αυτό.

Κιβωτός του Νώε

Η «Κιβωτός του Νώε» συναντά τη «Φάρμα των Ζώων», με δυο ποντικάκια να υποβοηθούν το έργο του θεού και ένα λιοντάρι να προσπαθεί να εκπληρώσει τις άπληστες επιθυμίες του. Με τη φράση «Αυτό είναι αρου-ρατσισμός» συστήνονται τα ποντικάκια της ιστορίας στο κοινό. Αν και αρσενικά, θα σπάσουν το πρωτόκολλο της κιβωτού του Νώε, θα επινοήσουν λύσεις και παραβατικά θα εισέλθουν στη βάρκα σωτηρίας. Εκεί όμως ένα λιοντάρι με ηγετική προσωπικότητα που στερείται ταλέντων, ακολουθώντας τις υποδείξεις των δύο συμβούλων του φιδιών, όντας άπληστο, θα αυτοδιοριστεί αρχηγός και θα επιβάλει φόρους τροφής. Με τον Βάλτερ Σάλες σύμβουλο παραγωγής, ένας θρησκευτικός μύθος φιλτραρισμένος από ένα ποίημα της πατρίδας του, εμπνέει αυτό το μιούζικαλ που δεν έχει το θεό του. Καταλήγει ανεξάρτητο «Τραγούδα».

Άρθουρ ο Βασιλιάς

Σε άλλα ζώα τώρα… Κατά τη διάρκεια ενός δεκαήμερου μαραθώνιου με 700 χιλιόμετρα μέσα στη ζούγκλα, ένας δρομέας έρχεται πολύ κοντά με έναν αδέσποτο σκύλο, με τον δεύτερο να τον μαθαίνει πως να ξεπερνά τα εμπόδια. Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ βάζει τις πατούσες του σε ένα συμβόλαιο φιλίας όπου εύκολα διακρίνονται οι μελοδραματικοί του ελιγμοί, τα συναισθηματικά εμπόδια και πάνω από όλα ο τερματισμός στο κοινότυπο.

Άγρια Νερά

Καμία σχέση με το τραγούδι της Κάρεν Άντεργουντ. Ένας ειδυλλιακός τουριστικός προορισμός μετατρέπεται σε μάχη επιβίωσης στα «Άγρια Νερά». Χωρίς δημοσιογραφική προβολή… Τα ευκόλως εννοούμενα…

Καταγωγή

Στην «Καταγωγή», μια δημοσιογράφος θα βιώσει μια προσωπική απώλεια την περίοδο που εξετάζει τις σκοτεινές επιπτώσεις του φαινομένου της κοινωνικής κάστας σε παγκόσμιο επίπεδο. Αναγνωρίζοντας την [ας την πούμε] ομορφιά της ανθρώπινης αντοχής, προσπαθεί να διαβάσει εκ νέου την ιστορία μέσα από τα καινούρια προσωπικά της βιώματα. Η Άβα ΝτιΒερνέ εξερευνά τα συστήματα καταπίεσης ανά τον κόσμο, αρχικά με κινηματογραφική διάθεση και προς το τέλος της ταινίας με διδακτική προφεσόρικη καταγγελτικότητα. Το διδακτικό τέλος με τον αέναο μονόλογο, εξαντλεί κάθε πρόθεσή της να οδηγηθεί στην ουσία του ζητήματος της ηρωίδας της. Οι ερμηνείες, ιδιαίτερα της Aunjanue Ellis-Taylor και της Vera Farmiga, στα υπέρ της ταινίας.

Μέσα στη Μέρα

Επαγγελματίας ηθοποιός και ερασιτέχνης. Ποιητής και θαυμάστρια του. Όλα αυτά «Μέσα στη Μέρα» κάπου στη Σεούλ. Δύο διασημότητες αποφεύγουν περίτεχνα τις υπαρξιακές ερωτήσεις των συνομιλητών, αποσπώντας την προσοχή με φαγητό, ποτό ή τραγούδι. Θα μπορέσουν να μη δουν τί συμβαίνει στις ψυχές τους όταν ο καθρέφτης τους, είναι τα μάτια των άλλων;

Stop Making Sense

Από τις ζωντανές εμφανίσεις των Talking Heads στο Pantages Theater του Χόλιγουντ τον Δεκέμβριο του 1983, το «Stop Making Sense», ήταν ίσως η πιο ενδιαφέρουσα στην κινηματογράφηση συναυλίας των τελευταίων 40 χρόνων. Προτού ο Ντέιβιντ Μπερν αποκτήσει solo καριέρα, o Τζόναθαν Ντέμι σκηνοθέτησε την μπάντα του με τρελή δημιουργικότητα, σε ακόμα πιο παλαβά κέφια.

Χορεύοντας με τον Μπέκετ

Στην τελετή μιας σημαντικής διάκρισης, ο Σάμιουελ Μπέκετ θα έρθει αντιμέτωπος με την εικόνα που έχει το κοινό για εκείνον και με τιμωρητική διάθεση θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες της ευφυίας του. Ο οσκαρικός Τζέιμς Μαρς παρουσιάζει την ιδιοσυγκρασιακή απόδοση της ζωής του Ιρλανδού δημιουργού Σάμιουελ Μπέκετ, διάσημου χάρη στο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Εδώ το ίδιο το έργο του, αν όχι και οι χαρακτήρες, βάζουν στο εκτελεστικό απόσπασμα το «γνώθι σεαυτόν» του δημιουργού, επιτρέποντας στον Ντάνιελ Μπερνς να πλανηθεί στην πλάνη που στήνει ο άλλος εαυτός του.