Σίγουρα το Poor Things είναι η ταινία που τουλάχιστον στην Ελλάδα το κοινό έχει φορέσει ήδη τα αθλητικά του παπούτσια για να τρέξει να τη δει στη μεγάλη οθόνη. Τη χρονιά όμως αποχαιρετούμε και με μια μουσική διάνοια που οι μελωδίες του αντηχούν ακόμα στο κεφάλι μας, αυτήν του Ένιο Μορικόνε.
Μυστήριο στη Φάρμα των Ζώων
Ένας γενετικά τροποποιημένος σπόρος με την κωδική ονομασία «Χ» μοιάζει να αποτελέσει πανάκεια για την άγονη φάρμα των ζώων. Κατά τη διάρκεια της επίδειξης των ιδιοτήτων αυτού του σπόρου από τον εφευρέτη σε ένα εξελιγμένο βαγόνι τρένου, θα ξεκινήσει μια περιπέτεια με ήρωες τα ζώα της φάρμας σε καταστάσεις μυστηρίου. Μόνο μια ντετέκτιβ με την ποντικομορφή της Νάνα Μούσχουρη, η Αγκάθα Κριστοπούλου, ίσως μπορέσει να λύσει το μυστήριο.
Κάπου ανάμεσα σε χιούμορ ενήλικο (ένας από τους ήρωες χρησιμοποιεί το «χοίριντερ» που είναι το «τίντερ» για ζώα), χαριτωμένα πορδολογικά αστεία και προβληματισμούς με οικολογικές προεκτάσεις (οι αναφορές στη Monsanto είναι σαφείς), υπάρχει μια παιδική περιπέτεια που μοιάζει με προσφιλές μυστήριο προς επίλυση με την οπτική της Άγκαθα Κρίστυ. Την αμαρτία μου θα την πω: πέρασα πολύ ευχάριστα και θεωρώ ότι η ταινία προσφέρει τσιμπιές απόλαυσης για τους θεατές άνω των 12 ετών, χωρίς αυτές να προβληματίζουν το ανήλικο κοινό. Το πνεύμα των γιορτών και η μετρημένη για ποιοτικούς λόγους τόλμη της με κάνει να υψώσω τους αντί-χοιρές μου (σ.σ. δεν είναι ορθογραφικό). Σας το προτείνω λοιπόν!
Ennio – The Maestro
Ο Ένιο Μορικόνε, μέσα από τις αφηγήσεις του αλλά και των συνεργατών του, παράγει μουσική στην καρδιά μας. Αναφέρεται στην ανολοκλήρωτη συνεργασία με τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι», την απέχθεια του για τον Όλιβερ Στόουν, τη δεκτικότητα του στις αλλαγές που πρότειναν -ή επέβαλαν- οι Μπράιαν Ντε Πάλμα, Σέρτζιο Λεόνε αλλά και το συγκινητικό περιστατικό με τον Έλιο Πέτρι για την τροποποιημένη σύνθεση του «Υπεράνω Πάσης Υποψίας». Ο συνεργάτης και φίλος του Τζουζέπε Τορνατόρε έχει περιέργεια και άνεση σε αυτό το ταξίδι αφηγήσεων. Ενώ δεν μπορεί στιγμή να κρύψει ότι είναι περισσότερο θαυμαστής του παρά σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την καριέρα του, καταθέτει χρόνο και αγάπη ώστε το ντοκιμαντέρ να είναι άξιο του θρύλου που έχει απέναντί του. Με πολλές συζητήσεις και αφηγήσεις, αποφεύγει τα μονοδιάστατα talking heads quotes, δίνοντας χώρο σε σπουδαίους καλλιτέχνες που δεν είχαν συνεργαστεί μαζί του, να εκφράσουν το αποτέλεσμα της παρατήρησης του έργου με τις πάνω από 400 συνθέσεις για τον κινηματογράφο. Οι ερμηνευτές τραγουδιών που χρησιμοποίησαν τον μουσικό του καμβά, όπως και η συγκρατημένη κορύφωση με την αυτοαναφορικότητα του σκηνοθέτη Τζουζέπε Τορνατόρε προσθέτουν μια διευρυμένη ματιά στο όλον του δημιουργού.
Για έναν θεατή που αγνοεί το μεγαλύτερο μέρος του έργου του ενθουσιώδη συνθέτη, όπως παρουσιάζεται υπό το πρίσμα του χρονολογικού/ιστορικού προσανατολισμού, ενδέχεται να ανατινάξει τη μνήμη του από την υπερπληροφόρηση και την υπερμεγέθη διάρκεια. Αυτό το σχεδόν τρίωρο κινηματογραφικό ψηφιδωτό που στηρίζεται κυρίως στη συνέντευξη του λίγο πριν φύγει από τη ζωή είναι μια ξεκάθαρη παρακαταθήκη στην κινηματογραφική ιστορία μιας μουσικής διάνοιας που ενσωμάτωσε αλλά και άφησε να ξεχωρίσει τη μουσική σύνθεση που εντάχθηκε σε εμβληματικές ταινίες.
Άγραφος Νόμος
Μπέλφαστ 1974. Οι επί δεκαετίες ταραχές στην περιοχή της Βόρειας Ιρλανδίας καταλήγουν σε επίθεση με εκρηκτικά που στέρησε μεταξύ άλλων και τη ζωή σε ανήλικα παιδιά που έτυχε να περιδιαβαίνουν. Ένας άνθρωπος που δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά του ή την ιδιότητά του θα ξεκινήσει ανθρωποκυνηγητό εναντίον των ανθρώπων του IRA που εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση.
Η φιλμογραφία του Λίαμ Νίσον μετά τον απρόσμενο θάνατο της γυναίκας του, αποτελεί από μόνη της μια κατηγορία -δυστυχώς- ισάξια με αυτή που δημιούργησε ο Νίκολας Κέιτζ όταν χρεοκόπησε: ταινίες για τηλεοπτική κατανάλωση γεμάτες κλισέ που ικανοποιούν αποκλειστικά το κοινό που ανοίγει τυχαία την τηλεόραση του μετά το μεσημβρινό δελτίο σε ιδιωτικό κανάλι. Ο «Άγραφος Νόμος» είναι κατά κάτι τις, λόγω των ιστορικών αναφορών, περισσότερο άξια λόγου ταινία, που ενώ σε προδιαθέτει για μια στροφή καριέρας, καταλήγει να ικανοποιεί το ελαφρώς πιο ψαγμένο κοινό του «Taken». Με την κυκλική αναφορά στον Ντοστογιέφσκι και το «Έγκλημα και Τιμωρία», ίσως και οι λάτρεις του Σίντλερ να αγκομαχήσουν λιγότερο.
Poor Things
Στη Γλασκόβη της βικτωριανής περιόδου, μια γυναίκα αυτοκτονεί και νεκρανασταίνεται με όρους Φρανκενστάιν. Όταν αρχίζει να γίνεται αντικείμενο πόθου διαφόρων εραστών, θα πάρει την πνευματική ζωή της και τις ερωτικές επιθυμίες στα χέρια της αδιαφορώντας για τις απόψεις όσων την περιβάλλουν.
Η Μπέλα, κάπου ανάμεσα στη Belle της πεντάμορφης και του τέρατος αλλά και της νύφης του Φρανκενστάιν, γνωρίζει από την αρχή τον κόσμο όταν θα της δοθεί η δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Η απόπειρα αυτοκτονίας -και αργότερα η τερατογένεση της με τη βοήθεια ενός παλαβού επιστήμονα- θα της δώσει δεύτερη ευκαιρία στο να βρει τον δικό της στόχο -και εκ των υστέρων- να υπηρετήσει διαφορετικά την ιατρική [και ως αντικείμενο την επιστήμη της ψυχολογίας;]. Από παθιασμένη σε αντικείμενο πόθου, τροφοδοτεί με την άγνοια, την περιέργεια της, τον πρωτογονισμό της και τον παιδισμό της, στοιχεία που «ορθώνουν» την περιέργεια του ανδρικού πληθυσμού που τη βλέπει ως τρόπαιο σε μια μάχη που ουδέποτε έδωσε. Όσο το παιδικό μυαλό της αγέννητης κόρης της γυμνάζεται στο σώμα της, τόσο η ίδια αναγεννά τον εαυτό της, τα θέλω της και τη θέση της στην κοινωνία [εκτός νόρμας και φύλου]. Και γίνεται ποθητή γιατί στη δική της ζωή δεν υπάρχει η επιβολή των κοινωνικών κανόνων, κάτι που τρομάζει και παθιάζει. Με το σώμα της να οργανοποιείται ως εκφραστικό μέσο επίτευξης επιθυμιών και τους οργασμούς να ξεκλειδώνουν τη σχέση της με το αίσθημα ευθύνης προς τον εαυτό της και την κοινωνία, εξελίσσεται στη μοναδική τερατογέννεση που χρέος της είναι να αποβάλλει τα βαρίδια που παρ’ ολίγον να την πνίξουν κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αρχικά σε έναν πρωτότυπο κήπο της Εδέμ που προσφιλώς εφάπτεται στα πρότυπα της κιβωτού του Νώε, γεμάτο τερατογενέσεις από παπιοπρόβατα και σκυλοκουνάβια, γεννάει αντιφάσεις σαν κουνέλα αφήνοντας τα να διαλύουν στο πέρασμά τους την πανίδα, τη χλωρίδα και την αρσενική σιγουριά [πως ο κόσμος φέρει άρρεν πρόσημο].
Η αποκλιμάκωση και η απενοχοποίηση της ηλιθιότητας, η ειρωνική ανάλυση της θέσης της επιστήμης σε έναν κόσμο που ουσιαστικά δεν εξελίσσεται, ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας της ζωής αλλά και της θρησκευτικότητας της μετενσάρκωσης, τα δικαιώματα στις νέες ευκαιρίες με τον ευνουχισμό της ανδρικής δύναμης [από σπόντα] πριμοδοτούν το υβρίδιο τεχνών και αφήγησης που μπορεί να σοκάρει για τον λάθος σκοπό, καταφέρνει με ευκολία όμως να αγκαλιάσει -και να ανταποδόσει αυτή την αγκαλιά- στο εμπορικό, το ποιοτικό και το πιο ψαγμένο κοινό.
Με την «Ευνοούμενη» να παραμένει η πιο ολοκληρωμένη γραμμικά από τις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου, το «Poor Things» έρχεται για να κονιορτοποιήσει τους κόσμους που έχτιζε τα προηγούμενα χρόνια και με τα ρινίσματα από αλάβαστρο να πλάσει ένα πρωτοποριακό γλυπτό που συντίθεται από τις ερμηνευτικές ελευθερίες, το ακούραστο -αυτιστικό- παιχνίδι, την καταναγκαστική ρήξη με τη σοβαροφάνεια προσφέροντας στο κοινό μια ταινία με σύνδρομο down που χορεύει ξέφρενα στο μυαλό σου ώρες μετά. Λιγότερο πολιτική από αυτό που συμβολίζει, από ασφυκτικά ικανοποιητική γίνεται ανάσα δροσιάς και τανάπαλιν, όπως κατάφερναν επί χρόνια να κάνουν οι παραστάσεις των Blitz (μέλη των οποίων ήταν οι πρωταγωνιστές του στον «Κυνόδοντα»). Προσωπική νίκη της Έμμα Στόουν [και της Κάθριν Χάντερ για διαφορετικούς λόγους] η οποία απασφάλισε υπό την προστασία ενός αλλοπρόσαλλου πειράματος όπου η πυρίτιδα συνάντησε τη φωτιά σε ένα προστατευμένο από 4 τοίχους πλαίσιο, με αρκετούς βουαγιεριστές που σπάνε πλάκα με το αποτέλεσμα αλλά παίρνουν στα σοβαρά τη διαδικασία. Το «Poor Things» είναι σα να ανέθεσε ιδιωτική εταιρία στους Monthy Python να συντηρήσουν τη Μόνα Λίζα στο Λούβρο και εκείνοι πήραν τις κηρομπογιές τους και άρχισαν να λερώνουν τους τοίχους.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος