Οι ταινίες της εβδομάδας: Φανταστικοί φίλοι, κατοικίδια και μια παιδική καρδιά έτοιμη να σπάσει

Ξεκίνησε το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Τιμώμενο πρόσωπο ο βραβευμένος με Όσκαρ Φερνάντο Τρουέμπα. Όσοι όμως δεν βρισκόμαστε στην συμπρωτεύουσα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια αδύναμη κινηματογραφική εβδομάδα -με εξαίρεση τη «Μάμα Γκλόρια»- με ταινίες που έμειναν στα συρτάρια για αρκετό καιρό και επανεκδόσεις που αδυνατούμε να κατανοήσουμε θεματικά, ιστορικά ή επετειακά την επανακυκλοφορία τους. Στο σινεφίλ κοινό απευθύνεται το «Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλο». Ο εμπορικός κινηματογράφος εκπροσωπείται από τον «Ένα φανταστικό Φίλο». Όλα αυτά μια ανάσα πριν ανακοινωθούν οι Οσκαρικές βραβεύσεις…

Ας δούμε αναλυτικά τις ταινίες που βγαίνουν στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024.

Μάμα Γκλόρια

Η δημιουργός του “Party Girl” αποδεικνύει ότι η προ ετών Χρυσή Κάμερά της μόνο τυχαία δεν ήταν, βάζοντας εκ νέου τηλεφακούς και φορητές κάμερες να λοξοκοιτάξουν κουνημένα αλλά με up close and personal θαλπωρή ίσαμε τα τρίσβαθα της γυναικείας ύπαρξης, ξανά και πιο στοχευμένα (αυτή τη φορά το θαύμα του κάνει το περίσσευμα της -υποκατάστατης- μητρότητας) στη διττή εκδοχή μιας 6χρονης Παριζιάνας ορφανεμένης από μητέρα και της ξενιτεμένης για τα δικά της παιδιά Αφρικανής που αδυνατεί να μην βάλει τη μικρή κάτω από τις φτερούγες της για να την “αναστήσει” – για όσο κρατήσει. Τα α λα gouaches animation ιντερλούδια, που κατά περίπτωση συμπληρώνουν ή “φαντάζονται” την αφήγηση, το νατουραλιστικό φόντο του καλοκαιρινού Πράσινου Ακρωτηρίου και ο εκπληκτικά φυσικός τρόπος με τον οποίο η λιλιπούτεια Λουίζ Μορουά-Πανζανί …παίζει με το γέλιο και -κυρίως- το δάκρυ της επουλώνουν σχεδόν αβίαστα παρένθετες πληγές της δραματουργίας (μια εγκυμοσύνη, ένα twist “Φόνισσας”) και συγχωρούν πιασάρικες αταξίες (ο μουσικός Αρνό Ρεμποτινί ως πατέρας), χαρίζοντας στα σχολεία (υποπτευόμαστε ότι το ντόπιο Υπουργείο Παιδείας θα υιοθετήσει το φιλμ) και στο θηλυκό κοινό (που οφείλει να έχει μαζί του χαρτομάντηλα) την “Πονέτ”-στο-πολύ-πιο-πιασάρικο του 2024.

Ο τελευταίος αυτοκράτορας

Τελείως αψυχολόγητα, χωρίς κάποια χρονολογική επέτειο, το αριστούργημα του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι βγαίνει εκ νέου στους κινηματογράφους. «Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας» περιγράφει τη ζωή του Που Γι, του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας που από το χρυσό κλουβί του εμπέδωσε από τα παιδικά του χρόνια με τον δύσκολο τρόπο ότι η εξουσία του είναι προσχηματική με τις τελικές αποφάσεις να παίρνονται από τους αυλικούς. Όταν εξορίζεται από την απαγορευμένη πόλη αρχίζει να καταλαβαίνει ότι η ζωή των ψευδαισθήσεων είναι απλά το καθρέφτισμα ιστορικών αποφάσεων αιώνων με την πραγματικότητα να μένει υποσκιασμένη. Βλέπετε, η δημοκρατία του 1912 φέρει -δυστυχώς- πολλά βαρίδια των αυτοκρατοριών 3000 χρόνων. Οι Ρουίτσι Σακαμότο και Ντέιβιντ Μπερν στολίζουν μουσικά το άριστα φωτογραφημένο αριστούργημα του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι που βγαίνει χωρίς πραγματική επετειακή αναγκαιότητα… πιθανότατα λόγο επαιτείας για τη μεταφορά της σε 4Κ ψηφιακό αρχείο.

Σκύλος και Γάτα: Μια τρελή καταδίωξη

Μια γάτα ινφλουένσερ και ένα αδέσποτο κουτάβι θα ενώσουν τις πατούσες τους για να διασώσουν ένα διαμάντι από τα χέρια των λάθος ανθρώπων. Τεχνικά ενδιαφέρουσα, γεμάτη κλισέ που θεωρώ -καλοπροαίρετα- αγαπάνε τα παιδιά. Μεταγλωττισμένη είναι ελαφρώς πιο ξεκούραστη για τους γονείς συνοδούς.

Ένας φανταστικός φίλος

Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, για αυτό γίνεται «φανταστικός φίλος» που ζητάει μέσα από μια σειρά παιχνιδιών -τα οποία υποτίθεται θα δέσουν περισσότερο τη φιλία του με την πιτσιρίκα που θα τον ανακαλύψει- παράξενα αντικείμενα. Δυστυχώς, αυτά τα παιχνίδια είναι ξόρκια που θα εγκλωβίσουν και το παιδάκι, και την αδελφή του, και τη μητριά του, σε έναν κόσμο πέρα από αυτόν που γνωρίζουμε. Αρχικά έχουμε μια ωραία ιδέα για ταινία είδους πάνω στην πεπατημένη της «κούκλας του σατανά», της «Άναμπελ» αλλά και του «Τεντ», που δυστυχώς εξαντλείται σε εκκρεμείς υπο-ιστορίες (ιδιαίτερα αυτή με τον πατέρα δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης) και σεκάνς που μειώνουν τον προϋπολογισμό και τις σκηνές πραγματικής αγωνίας. Δυστυχώς η πλήξη κάνει τον φανταστικό φίλο να μοιάζει λιγότερο τέρας και περισσότερο λούτρινος από δεύτερο χέρι.

Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλο

Στο «Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλο» περιγράφεται αποσπασματικά η ζωή μιας νεαρής γυναίκας που παρασύρεται από το πάθος της με έναν αγροίκο σε μια σχέση ταμπού, το καλοκαίρι του 1990, στην ύπαιθρο των συνόρων ανάμεσα στην Ανατολική και Δυτική Γερμανία. Οι δύο άντρες της ζωής της ολοκληρώνουν τις επιθυμίες της με τον τρόπο που η κοινωνία δυσκολεύεται να δεχτεί.

Η σκηνοθέτης Εμιλί Ατέφ, μεταφέρει κινηματογραφικά το ομώνυμο μυθιστόρημα προσπαθώντας να συνδέσει το ιστορικό πλαίσιο ως εφαλτήριο διπλής αφήγησης. Οι χαρακτήρες, σαν δύο πλευρές ενός νομίσματος και η κεντρική ηρωίδα απλά διχοτομημένη, αντικατοπτρίζουν τη σημασία της ευστάθειας σε έναν μικρόκοσμο που όλα αλλάζουν.

Transit

Η υπέροχη Betty White συνήθιζε να λέει το ρητό της μητέρας της όταν κάποιος έφευγε από τη ζωή: «Τώρα έμαθε και αυτός το μυστικό».

Γιος και πατέρας θα στρέψουν το μοναδικό όπλο στα σώματά τους. Ο δεύτερος, αυτόχειρ, θα χρησιμοποιήσει το χέρι του πρώτου για να μοιάζει ο θάνατος του, δολοφονία. Η παλέτα διατηρεί το άσπρο και το μαύρο. Στο σημείο μεταφοράς, χωρίς συμβατικό χρώμα, ο καθένας θα ψάξει τον τρόπο που θα οδηγηθεί στην προσωπική του λήθη. Το ταξίδι στο σημείο Α ίσως είναι η αφετηρία του επόμενου βήματος.

Μια ενδιαφέρουσα ιδέα, όμορφα και κινηματογραφικά φωτογραφημένη, δυσκολεύεται στο θεατρικής κοπής περιβάλλον, ξέχυλο από μονολόγους που συναντιούνται σαν διάλογοι χωρίς ευθύνη. Ο Κάρολος Ζωναράς που υπηρετεί με συνέπεια το νουάρ (Πέντρο Νούλα, Μπιγκ Χιτ, ο Γιός του Τσάρλυ) με εργαλειοποιημενο μελό στα βασικά συστατικά του, αποφάσισε να δοκιμαστεί σε ένα υβρίδιο καλλιτεχνικού/ποιητικού κινηματογράφου, με άξονα το φανταστικό και μεταφυσικό. Το αποτέλεσμα παραπέμπει σε πείραμα που προδίδεται από τις άνισες ερμηνείες αλλά του αναγνωρίζεται το ελαφρυντικό της καθαρής και ομοιόμορφης αφήγησης.

100 χρόνια από τον Οδυσσέα

Επίσης προβάλλεται ένα τηλεοπτικής κοπής ντοκιμαντέρ για το βιβλίο που στοιχειώνει τη λογική, το πείραμα του Τζέιμς Τζόις να αποδώσει τη δική του οδύσσεια με τις ατελείωτες προτάσεις που μοιάζει περισσότερο με άσκηση ύφους παρά με αριστούργημα, όπως πολλοί που ξεπέρασαν τις πρώτες 100 σελίδες το αποκαλούν. Εγώ παράτησα το βιβλίο και κουράστηκα από το ντοκιμαντέρ που μπερδεύει αφηγηματικές φόρμες των ντοκιμαντέρ και αναλώνεται σε talking heads αφηγήσεις παρά τα οπτικοποιημένα στολίσματά της.