Οι αδερφοί Λυμιέρ και η μέρα που γεννήθηκε ο κινηματογράφος

Κάπου ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά του 1895, συγκεκριμένα στις 28 Δεκεμβρίου, δύο αδέρφια, ο Ωγκύστ και ο Λουί Λυμιέρ, έδωσαν τα φώτα τους σε μια τέχνη που βασίστηκε στις εναλλαγές του φωτός και του σκοταδιού. Μια ταινία μόλις 46 δευτερολέπτων με τίτλο «Η Έξοδος από το Εργοστάσιο Λυμιέρ» (La Sortie de l’Usine Lumière à Lyon) άλλαξε τον τρόπο που διασκεδάζουμε, ενθουσιαζόμαστε, ερωτευόμαστε και ενημερωνόμαστε.

Αυτό το βίντεο, που είναι διαθέσιμο σε αρκετές παραλλαγές, δεν έδειχνε τίποτα περισσότερο από αυτό που προδίδει ο τίτλος του, όμως εκτός από το κινητοσκόπιο, κανείς πριν από αυτήν την προβολή δεν είχε τη δυνατότητα να δει φωτογραφίες να ζωντανεύουν. Μια από τις εκδόσεις, η πιο γνωστή μέχρι σήμερα, τελειώνει με την έξοδο των αμαξών και οι πόρτες κλείνουν.

Αν και η 28^η Δεκεμβρίου 1895 λοιπόν μοιάζει η ημέρα που γεννήθηκε ο κινηματογράφος, κάποιοι ιστορικοί του κινηματογράφου θεωρούν ότι αυτό έγινε το έτος 1891, όταν γεννήθηκε η τέχνη της εικόνας και του ήχου από τον Τόμας Έντισον, ή το 1888 που σε 12 καρέ και σχεδόν 3 δευτερόλεπτα διάρκεια αποτυπώνει ο Λουί Λε Πρενς ένα μικρό γεγονός ανάλογης σημασίας στο Roundhay Garden Scene.

Πώς όμως «έμπλεξαν» και επινόησαν αυτή τη νέα τέχνη, δύο αδέλφια που κάθε άλλο παρά καλλιτεχνικές ανησυχίες είχαν; Και οι δύο ήταν στην ομάδα που έκανε την έρευνα για την εφεύρεση κινητοσκοπίου του συνεργάτη του Τόμας Έντισον, Ουίλλιαμ Ντίκσον. Εκείνη η εφεύρεση του 1894 ήταν μια μηχανή προβολής που απευθυνόταν αποκλειστικά σε έναν θεατή τη φορά.

Το όραμά τους, η προσωπική εμπειρία να γίνει μαζική, ήταν και το ουσιαστικό τους επίτευγμα· για αυτό και η πατρότητα του κινηματογράφου τους ανήκει ανεπιφύλακτα.

Η επιτυχία ήταν απρόσμενη από την ήδη πρώτη δημόσια προβολή που έγινε στο Grand Cafe του Παρισιού και οι θεατές καλούνταν να πληρώσουν το τίμημα στην είσοδό τους. Αν και για τα επόμενα χρόνια οι αδερφοί Λυμιέρ ασχολήθηκαν με την τέχνη της φωτογραφίας (καθώς ανακάλυψαν την έγχρωμη φωτογραφική λήψη), την πατέντα την πούλησαν λίγα χρόνια αργότερα στον Ζορζ Μελιέ.