Ο Λούκα Γκουαντανίνο (Luca Guadagnino) δήλωνε πάντα θερμός θαυμαστής του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι (Bernardo Bertolucci). Αν και με κάταγμα ποδιού και υπερφορτωμένο πρόγραμμα, καθώς η νέα ταινία του «Bones and All» βρίσκεται στην καμπάνια των Όσκαρ, αποφάσισε να έρθει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης να προλογήσει την ταινία του Μπερτολούτσι «Τσάι στη Σαχάρα», που, όπως ανέφερε, ήταν μεγάλη εμπορική αποτυχία στην Αμερική αλλά με το χρόνο βρήκε το κοινό της σε όλον τον κόσμο.
Να τι μας είπε πριν από την προβολή της ταινίας:
«Είπα για το «Τσάι στη Σαχάρα» ότι είναι μια ταινία που έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευσή μου και στη φαντασία μου. Είναι μια από τις ταινίες όχι μόνο του Μπερτολούτσι, αλλά γενικά, που βλέπω και ξαναβλέπω αμέτρητες φορές και με βοήθησε αρκετές φορές να καταλάβω λίγο τον εαυτό μου, λίγο τη δουλειά μου και πώς να αντιμετωπίζω ορισμένα δύσκολα περάσματα στα γυρίσματα, π.χ. με ηθοποιούς που έπρεπε να τους δείξω τι σημαίνει σκηνική ένταση, όπως ο τρόπος που το κάνει, για παράδειγμα, ο Μπερνάρντο σε αυτή την ταινία.
Νομίζω ότι αυτή η ταινία είναι, όπως υποστήριξε ο ίδιος ο Μπερτολούτσι, ένα είδος αντίδοτου ή κοίλης απάντησης στον «Τελευταίο Αυτοκράτορα», αυτή τη σπουδαία ταινία που επινοήθηκε ως απάντηση, ας πούμε από την Αγγλία και την Πάρμα, στις υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ και της Σοβιετικής Ένωσης και ακολουθείται από μια πολύ έντονη στάση του Μπερτολούτσι, που θέλει να κάνει μια οικεία ταινία, όπου η τραγωδία ενός ζευγαριού διαδραματίζεται στο ευρύτερο σενάριο που είναι αυτό της Βόρειας Αφρικής.
Έτσι κατά κάποιον τρόπο, κατά τη γνώμη μου, ανάμεσα στην έρημο και ένα είδος συνέχειας μιας συζήτησης που ξεκίνησε στον κινηματογράφο του με τη σκληρότητα των σχέσεων του ζευγαριού, της οποίας για παράδειγμα το «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» είναι θρυλικό στο δόγμα του.
Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται σε ορισμένα γεγονότα. Η πρώτη είναι η προσέγγιση στη διασκευή του μυθιστορήματος των Marpeblo και Bernardo, στην οποία η δουλειά έγινε προς την κατεύθυνση της εξάλειψης όλων εκείνων που ήταν οι λογοτεχνικές μορφές του παραμυθιού της αποξένωσης, η εσωτερική φωνή, οι σκέψεις και της ανάδειξής τους με ένα είδος γύμνιας μιας συμπεριφοράς όσο πιο εμφανούς γίνεται.
Ταυτόχρονα, νομίζω ότι δύο μεγάλοι δάσκαλοι του Μπερτολούτσι, ο Ζαν Ρενουάρ και ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, εμφανίζονται σε αυτή την ταινία με πολύ δυνατό τρόπο, στην πολύ επιτυχημένη προσπάθεια να βρεθεί ακριβώς η οπτικοποίηση αυτής της δυσφορίας. Κατά τη γνώμη μου, ο αφρικανικός κινηματογράφος του Παζολίνι επιστρέφει δυναμικά σε αυτή την ταινία και, από την άλλη, ο μεγάλος αστικός κινηματογράφος του Ρενουάρ, με αυτούς τους χαρακτήρες που ζουν τόσο φανερά τις αντιφάσεις τους, που είναι ένα από τα μαθήματα που κάνει δικό του.
Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που δεν μπορεί ποτέ να είναι, ας πούμε άρρητο, του Μπερτολούτσι, που είναι η αγάπη του για το μελόδραμα, το μελόδραμα με τη νεορεαλιστική έννοια του όρου, το ιταλικό μελόδραμα. Και από αυτή την άποψη η ταινία είναι μια ταινία όπου, όπως μπορούμε να πούμε, μεγιστοποιείται η ακραία έμφαση στο συναίσθημα ξεκινώντας, για παράδειγμα, με τη χρήση της μουσικής του Ryuichi Sakamoto. Αυτό το μουσικό θέμα που είναι τόσο σπαραχτικό, που δεσπόζει αδιάκοπα πάνω από την ταινία και τους χαρακτήρες.
Μιλώντας για το τέλος -και ίσως σε λίγο θα πρέπει να αφήσουμε την ταινία να ξεκινήσει, γιατί για όσους δεν έχουν δει την ταινία δεν έχει νόημα να λέμε πολλά- αλλά στην πραγματικότητα ο Μπερνάρντο δεν ανακτά μόνο την ιστορία του Paul Bowles και την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματός του μέσα από τους χαρακτήρες, αλλά και μέσα από την ίδια την παρουσία του Paul Bowles στην ταινία, που ανοίγει και κλείνει την ταινία, και που κυριολεκτικά την σφραγίζει με την πραγματική του φωνή.
Ο Μπόουλς είναι απίστευτος, αυτή τη στιγμή, μετά από 30 χρόνια, μπορείτε να δείτε πόσο καταπληκτική είναι η ταινία όσον αφορά την όμορφη τέχνη του Μπερνάρντο. Και δεν μιλάω απλώς για την ομορφιά της ταινίας του και τον τρόπο που έχει συνδυάσει τις ταινίες που έγιναν με τους σπουδαίους συνεργάτες, αλλά σκέφτομαι κυριολεκτικά το πώς ενσάρκωσε τους χαρακτήρες με την εκπληκτική του ερμηνεία… Η Debra Winger και ο John Malkovich , αλλά και ο Gamble Scott και ο σπουδαίος Βρετανός ηθοποιός που έκανε τον Mister Turner, ο Timothy Spall, στην ταινία, βλέπετε την ομορφιά της ομάδας των ηθοποιών που παίζουν όλοι για εκείνον.
Λοιπόν, θα έλεγα ότι αφήνουμε το λόγο σε αυτό το αριστούργημα. Είναι μια ταινία που μπορεί να μην είναι παρήγορη για τους Αμερικανούς, αλλά σίγουρα θα σας παρασύρει. Καλή θέαση!»
Το «Τσάι στη Σαχάρα» έρχεται λίγο καιρό μετά από τις 9 Οσκαρικές βραβεύσεις του «Τελευταίου Αυτοκράτορα». Ο σκηνοθέτης επιλέγει να μεταφέρει το best seller στη μεγάλη οθόνη με ιδιαίτερο σεβασμό στο βιβλίο.
Η προβολή έγινε στο Ferrero Cinema Adriano στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης σε συνεργασία με το Ίδρυμα Bernardo Bertolucci από 35mm φιλμ, με ιταλικούς υπότιτλους, κάτι που υπογράμμισε και ο σκηνοθέτης αφού οι Ιταλοί είναι γνωστοί για την αγάπη τους στις μεταγλωττισμένες εκδόσεις.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος