Κάθε εργαζόμενος μπορεί να γίνει στόχος ανάρμοστης συμπεριφοράς στον χώρο εργασίας. Ωστόσο, εκείνοι που εργάζονται σε κλάδους χωρίς ξεκάθαρους κανόνες ίσως αντιμετωπίζουν ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες.
Οι κατηγορίες ήταν σοκαριστικές και ο αντίκτυπος άμεσος.
Στις 2 Αυγούστου έγινε μήνυση κατά της μουσικού Lizzo -ευρέως γνωστή υπέρμαχος της αποδοχής του σώματός μας και της αγάπης για τον εαυτό μας- σύμφωνα με την οποία ήταν υπεύθυνη για σεξουαλική παρενόχληση και εχθρικό εργασιακό περιβάλλον. Τρεις πρώην χορεύτριές της κατηγορούν τη Lizzo ότι έκανε διακρίσεις λόγω φύλου και φυλής και πως τις κακοποίησε σωματικά και ψυχολογικά.
Μία ημέρα μετά, η Lizzo (το πραγματικό όνομα της οποίας είναι Μελίσα Βίβιαν Τζέφερσον) με δήλωσή της στο Instagram αρνήθηκε τους ισχυρισμούς αυτούς. Χαρακτήρισε τις ιστορίες «απίστευτες», «τρομερά εξωφρενικές», προσθέτοντας πως στόχος τους είναι η πρόκληση εντυπώσεων.
Η παρενόχληση στον χώρο της εργασίας έχει πολλές μορφές και τα στοιχεία δείχνουν πως τα σχετικά περιστατικά αυξάνονται σε όλο τον πλανήτη.
Σύμφωνα με έρευνα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (International Labour Organization, ILO) που διεξήχθη το 2021, με τη συμμετοχή 75.000 εργαζομένων από 121 χώρες και περιοχές, σχεδόν το 25% αναφέρει πως έχει βιώσει βία και παρενόχληση στην εργασία του.
Και παρόλο που η απασχόληση στον χώρο της ψυχαγωγίας αποτελεί όνειρο για πολλούς, αυτού του είδους οι μη παραδοσιακές δουλειές -όπως η περιοδεία με καλλιτέχνη, η εμφάνιση σε εκπομπή ριάλιτι ή η συμμετοχή σε θίασο, μπορεί να δημιουργήσουν συνθήκες με αυξημένες πιθανότητες για παρενόχληση.
Σύμφωνα με έκθεση του ILO του 2020, η ιδιαίτερη οργανωτική δομή αυτού του κλάδου καθιστά την πρόληψη και την καταγγελία παρενόχλησης, κακοποίησης και ανισότητας των φύλων ιδιαίτερα δύσκολη – ακόμη και αφότου το κίνημα Me Too αποκάλυψε τις διαστάσεις της κακοποίησης στο Χόλιγουντ.
Οι χορεύτριες που καταγγέλλουν τη Lizzo -η Αριάνα Ντέιβις, η Κρίσταλ Γουίλιαμς και η Νοέλ Ροντρίγκεζ- υποστηρίζουν πως «εκτέθηκαν σε απροκάλυπτα σεξουαλική ατμόσφαιρα που διαπερνούσε τον χώρο εργασίας τους».
Η Ντέιβις, η οποία γνώρισε τη Lizzo ενώ διαγωνιζόταν ως χορεύτρια στο ριάλιτι Lizzo’s Watch Out for the Big Grrrls και προσελήφθη το 2021, κατηγορεί τη Lizzo ότι την πίεσε να αγγίξει το στήθος μιας χορεύτριας μπουρλέσκ και της έκανε προσωπικές ερωτήσεις για την αύξηση του βάρους της.
Όπως αναφέρεται στη μήνυση, «οι ενάγουσες εξεπλάγησαν από την έλλειψη σεβασμού εκ μέρους της Lizzo αναφορικά με την αυτοδιάθεση του σώματος των υπαλλήλων της και των υπολοίπων γύρω της».
Παρόλο που η υπόθεση της Λίζο εκκρεμεί, η δημόσια φύση των κατηγοριών, όπως λένε οι ειδικοί, έχει πυροδοτήσει μια σημαντική συζήτηση για την εργασία σε μη παραδοσιακούς χώρους, ειδικά στον χώρο των τεχνών.
«Πάρα πολλοί καλλιτέχνες ακούνε από άλλους να τους λένε πόσο τυχεροί είναι, πόσο θέλουν να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο», λέει ο Ντέιβιντ Ε. Σέιν, διευθυντής προγραμμάτων του A.R.T./New York, ενός οργανισμού που παρέχει οικονομικές υπηρεσίες σε μη κερδοσκοπικά θέατρα στη Νέα Υόρκη.
Σύμφωνα με τον Σέιν, οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους τομείς συχνά παραβλέπουν ζητήματα όπως κακό εργασιακό
περιβάλλον, υπερβολικές ώρες απασχόλησης και ανάρμοστη συμπεριφορά, επειδή πιστεύουν πως αυτή είναι η φύση της
δουλειάς τους.
Όπως λέει, η νοοτροπία αυτή βρίσκεται στο ανάμεσα σε αυτό που ένας εργαζόμενος θα θεωρούσε αποδεκτό σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον και στο τι είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί στον κλάδο του θεάματος. Για τον Σέιν, ο εργαζόμενος ίσως σκέφτεται πως αν αρνηθεί, θα του «κολλήσουν» την ταμπέλα του δύσκολου και δεν θα έχει
άλλη ευκαιρία.
Αυτό συνάδει με ευρήματα του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Hollywood Commission, που έχει ως αντικείμενο τη στήριξη των εργαζομένων στη βιομηχανία του θεάματος. Το 2019, πραγματοποίησε έρευνα σε 9.630 εργαζόμενους και βρήκε πως μόνο 35% από αυτούς πίστευε πως κάποιος σε εργασιακό χώρο θα λογοδοτούσε για ανάρμοστη συμπεριφορά.
Επιπλέον, το 41% των συμμετεχόντων είπε πως δεν θα κατήγγειλε παρενόχληση βάσει του φύλου ή σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας, επειδή φοβόταν για αντίποινα. Τα ευρήματα, σύμφωνα με τον Hollywood Commission, αποκαλύπτουν μια βιομηχανία που έχει «εδραιωμένο και ενδημικό» ζήτημα με την παρενόχληση στον χώρο εργασίας.
Η Νάταλι Γουίτινγχαμ Μπάρελ, δικηγόρος με βάση τις ΗΠΑ και παρουσιάστρια εκπομπής στο YouTube για σκάνδαλα
διάσημων και αγωγές, προσθέτει πως οι καλλιτέχνες συχνά θεωρούν πως οι κοινωνικές συναναστροφές μετά τη δουλειά είναι κάτι υποχρεωτικό στον χώρο τους. Όπως επισημαίνει, αυτό μπορεί να επηρεάσει την αντίληψή τους για το τι συνιστά παρενόχληση ή κακοποίηση.
«Η δικτύωση είναι παράδοση στη βιομηχανία του θεάματος και θεωρείται ως μέρος της δουλειάς. Οι επικεφαλής
σε αυτές τις καταστάσεις πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως είναι αφεντικά, ακόμα και αν τα επαγγελματικά και προσωπικά όρια είναι δυσδιάκριτα», λέει η ίδια.
Όπως σημειώνει, είτε υπάρχουν είτε όχι γραπτοί κανόνες, με ή χωρίς ξεκάθαρη εταιρική δομή, η ευθύνη βαρύνει το άτομο
του οποίου το όνομα είναι στη «μαρκίζα»: «Πρέπει να καταλάβουν πως οι άνθρωποι που δουλεύουν μαζί τους συχνά θα κάνουν κάτι που δεν θέλουν να κάνουν, από φόβο μήπως χάσουν τη δουλειά τους».
Είναι ένα «ιδιαίτερο» εργατικό δυναμικό. Παρόλο που η δομή του καλλιτεχνικού κλάδου δυσκολεύει την αναγνώριση και την καταγγελία σεξουαλικής παρενόχλησης, οι ειδικοί λένε πως η δύναμη και το προνόμιο πάντα παίζουν ρόλο στη δυναμική του εργασιακού χώρου, ανεξάρτητα από τον κλάδο.
Και, όπως προσθέτουν ο Σέιν και η Γουίτινγχαμ Μπαρέλ, κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να αισθάνεται ότι κινδυνεύει ή εκφοβίζεται στη δουλειά του.
Ο Σέιν, που διοργάνωσε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα τουA.R.T./New York κατά της σεξουαλικής κακοποίησης, πιστεύει πως πρέπει να θεσπιστούν κανόνες για να προστατευτούν οι εργαζόμενοι και να εδραιωθούν καλές πρακτικές. Όπως αναφέρει, είναι σημαντικός για όλους τους κλάδους ο διαρκής διάλογος για το τι συνιστά παρενόχληση, προκατάληψη και κακοποίηση – ειδικά για εκείνους στους οποίους τα όρια είναι πιο δυσδιάκριτα, όπως στις Τέχνες.
«Η εργασία στον καλλιτεχνικό χώρο έχει τις ιδιαιτερότητές της. Ωστόσο, το ότι πρέπει να μοιράζεσαι ένα καμαρίνι ή δωμάτιο ξενοδοχείου με έναν συνάδελφο ή με το αφεντικό, δεν σημαίνει πως πρέπει να συνεχίζονται τα περιστατικά παρενόχλησης», λέει ο ίδιος.
Όπως λέει ο Σέιν, το πιο σημαντικό είναι «να γίνει κανονικότητα το να λέμε “όχι”, να κανονικοποιήσουμε την ενεργητική συναίνεση· όταν κάποιος λέει “ναι”, να σημαίνει κάτι στ’ αλήθεια». Με άλλα λόγια, πρέπει να επιτρέπεται σε όλους τους εργαζόμενους να δημιουργούν και να εκφράζουν τα σαφή όριά τους, χωρίς τον φόβο της απόλυσης.
_________________________________________________
Πηγή: BBC
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος