Ο Ταραντίνο και τα λάθη της ιστορίας που “διορθώνει” μέσα από τις πρωτότυπες ταινίες εκδίκησης που τον έχουν καθιερώσει. Ναι, σκέφτεται να κάνει το τρίτο μέρος του Kill Bill… Επίσης του αρέσει στο μυαλό του να ξαναγράφει την ιστορία, είτε αυτό σημαίνει ότι θα σκοτώσει τον Χίτλερ ή θα αποδώσει δικαιοσύνη στον αποτρόπαιη δολοφονία της Σάρον Τέιτ.
Αυτά είπε ο Κουέντιν Ταραντίνο -και άλλα πολλά- στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης, λίγο πριν τη βράβευση του με το συνολικό βραβείο καριέρας. Από νωρίς, θαυμαστές του με μπλουζάκια που απεικόνιζαν τους ήρωες των ταινιών του, λάτρεις των βιβλίων που συνέγραψε και απλοί κινηματογραφόφιλοι είχαν γεμίσει τον χώρο υποδοχής.
Σε όλο αυτό το παραλήρημα, βρήκε χρόνο και απάντησε και σε μία ερώτηση μας σχετικά με τους τρόπους που επαναπροσδιορίζει την ιστορία προσφέροντας δικαιοσύνη κινηματογραφικά στα θύματα.
Η ερώτηση που του κάναμε ήταν η εξής:
«Ο τρόπος που επαναπροσδιορίζετε την ιστορία στις ταινίες σας κάνει το κοινό να απολαμβάνει την οπτική σας για τη ζωή. Υποθετικά λοιπόν, αν μπορούσατε να σκοτώσετε κάποιον χωρίς συνέπειες, και με αυτόν τον τρόπο κάνατε τον κόσμο λίγο καλύτερο, ποιος θα ήταν αυτός; Και αν θα μπορούσατε να σβήσετε μία ταινία από το μυαλό όλων όσων την έχουν ήδη δει, ποια θα ήταν αυτή;»
Αιφνιδιασμένος από την ερώτηση, ο Κουέντιν Ταραντίνο απάντησε:
«Αυτή είναι μια αρκετά αρνητική ερώτηση! Εντάξει, λοιπόν. Καταλαβαίνω τον χιουμοριστικό χαρακτήρα της ερώτησης, οπότε θα λάβετε και μία ανάλογη απάντηση.
Έχω μεγάλο πρόβλημα με την ταινία του DW Griffith, «Η Γέννηση ενός Έθνους».
Και ο λόγος που έχω αυτό το πρόβλημα -μάλλον υπάρχουν πολλοί λόγοι- αλλά ένας από τους μεγαλύτερους λόγους που έχω πρόβλημα με αυτήν την ταινία δεν είναι μόνο ο ρατσισμός που περικλείεται μέσα της, αλλά το γεγονός ότι «ξαναγέννησε» την Κου Κλουξ Κλαν τον 20ο αιώνα στην Αμερική και είχαν ένα προπύργιο στον Νότο, για ολόκληρο το πρώτο μισό του 20ού αιώνα… Μέχρι τη νίκη του κινήματος για τα δικαιώματα του πολίτη στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ήταν πολύ στριμωγμένοι. Δεν εξαφανίστηκαν, αλλά έχασαν το νόημά τους στη δεκαετία του ’40 και του ’50 πολύ περισσότερο από ό,τι στη δεκαετία του ’30 ή στη δεκαετία του ’20.
Πολλοί μαύροι και πολλοί Εβραίοι, κατά τη διάρκεια αυτών των 50 ετών σκοτώθηκαν και δολοφονήθηκαν από την Κου Κλουξ Κλαν. Σε αυτήν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και η τρομοκρατία. Η Κου Κλουξ Κλαν δεν θα ήταν οργανωμένη αν δεν υπήρχε η ταινία «η Γέννηση ενός Έθνους».
Ο τόσος ρατσισμός στην Αμερική το πρώτο μισό του 20ου αιώνα… Αν φέρναμε τον DW Griffith στη Νυρεμβέργη και τον βάζαμε να δικαστεί μαζί με τον Φάιτ Χάρλαν που έκανε το «Jud Süß» και τη Λένα Βερτμίλερ για τον «Θρίαμβο της Θέλησης», αυτοί οι δύο αν λογοδοτούσαν ενώπιον των δικαστών της Νυρεμβέργης, πιθανότατα να μην κρίνονταν ένοχοι για τις συνέπειες της ταινίας τους. Ωστόσο, αν δικαζόταν «Η γέννηση ενός έθνους» και ο DW Griffith, νομίζω ότι θα είχε κριθεί ένοχος. Με βάση τα πρότυπα της Δίκης της Νυρεμβέργης, θα είχε κριθεί ένοχος.
Δεν λέω ότι εύχομαι να μπορούσα να σκοτώσω τον DW Griffith… Αλλά ίσως ο άνθρωπος που έγραψε την ταινία (ο Thomas Dixon Jr.)… Μα τι λέω, δεν θέλω να σκοτώσω κανέναν! Δεν θα πω ποιον θα σκότωνα γιατί δεν θα σκότωνα κανέναν, αλλά αυτός ο κάποιος ίσως αν δεν υπήρχε τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα…»
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος