Το κιντσούγκι (kintsugi), με την κυριολεκτική του έννοια, είναι μια καλλιτεχνική μέθοδος επιδιόρθωσης κεραμικών ή πορσελάνινων αντικειμένων με χρυσό.
Η ιστορία του
Οι ρίζες του βρίσκονται στον 15ο αιώνα, όταν έσπασε το αγαπημένο φλυτζάνι τσαγιού του όγδοου σογκούν Ασικάγκα Γιοσιμάσα. Στενοχωρήθηκε τόσο πολύ που το έστειλε στην Κίνα για να επιδιορθωθεί. Το φλυτζάνι όμως επέστρεψε στην Ιαπωνία, άτσαλα κολλημένο με μεταλλικούς συνδετήρες. Τότε ο σογκούν ζήτησε από τους καλύτερους τεχνίτες της Ιαπωνίας να βρουν μια λύση. Τελικά ένας εμπνευσμένος καλλιτέχνης έφτιαξε το φλυτζάνι από τα κομμάτια του παλιού, ενωμένα μεμια ειδική αλοιφή που περιείχε σκόνη από ατόφιο χρυσάφι. Αντί να κρύψει τις ρωγμές τις είχε μετατρέψει σε χρυσές φλέβες και έδωσε στο φλυτζάνι μια ξεχωριστή ομορφιά. Ο σογκούν ενθουσιάστηκε και μια νέα τέχνη, το κιντσούγκι γεννήθηκε. Οι συλλέκτες το ερωτεύτηκαν. Λένε ότι κάποιοι σκόπιμα έσπαγαν πολύτιμα αντικείμενα για να τα επισκευάσουν με τις χρυσές ραφές του κιντσούγκι.
Παράλληλα, συνυφασμένο με το πνεύμα της ιαπωνικής φιλοσοφίας, το κιντσούγκι έχει να μας πει πολλά για τις ρωγμές και τις αποτυχίες της ζωής μας.
Ο κόσμος τσακίζει τους πάντες, μα δεν είναι λίγοι αυτοί που δυναμώνουν εκεί όπου έσπασαν.
ΕΡΝΕΣΤ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ
Οι χρυσές ρωγμές της ζωής μας
Το κιντσούγκι τραβάει το βλέμμα ακριβώς στα σπασμένα σημεία. Σαν να μας λέει πως αυτό το σπάσιμο δεν είναι το τέλος, αλλά ένας σταθμός στο ταξίδι που συνεχίζεται.
Oι ρωγμές στο κεραμικό, οι κολλημένες με ουρούσι ( urusbi)-συγκολλητική ουσία για το κιντσούγκι- μοιάζουν με τα κομμάτια της ψυχής μας. Όταν γίνεται θρύψαλα στα σκαμπανεβάσματα της ζωής, πρέπει να βρούμε τη συγκολλητική ουσία για να ξαναενώσουμε τα κομμάτια της.
Η παραδοσιακή διαδικασία του κιντσούγκι είναι χρονοβόρα και απαιτεί πολύ κόπο. Όποιος την παρακολουθεί για πρώτη φορά δεν πιστεύει ότι θα προκύψει αυτό το γοητευτικό αποτέλεσμα. Ο χρυσός προστίθεται στο τέλος, μετά την επούλωση του τραύματος, όπως γίνεται στη ζωή.
Όσοι προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να φτιάξουν μια νέα ζωή, έχουν την ίδια ιστορία με τη διαδικασία του κιντσούγκι. Οι άνθρωποι μπορεί να «σπάνε» από τις δυσκολίες της ζωής αλλά ταυτόχρονα έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν με «χρυσό» τις εμπειρίες τους και το συνολικό αποτέλεσμα να είναι η ιστορία τους. Μια ιστορία που μιλάει για απώλεια και αποδοχή μετατρέποντας τα βάσανά τους σε κάτι πολύτιμο.
Σημάδια στη ζωή μας δεν αφήνουν μόνο οι αντικειμενικές δυσκολίες που μπορεί να βιώσουμε. Πολύ συχνά τα σημάδια τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι παρασυρόμενοι από την εποχή.
Δεν είμαστε αρκετά όμορφοι, αρκετά έξυπνοι, αρκετά αδύνατοι, αρκετά πλούσιοι, αρκετά παραγωγικοί. Σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που, χάρη στις ευνοϊκές συνθήκες της ζωής τους, μπορεί να μην υποφέρουν από τέτοιες σκέψεις. Όμως οι περισσότεροι από εμάς έτσι σκέφτονται. Είναι το πνεύμα της συνεχούς βελτίωσης που μας καταδυναστεύει και η επιθυμία μας να ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες των άλλων. Είναι η σύγχρονη κοινωνία που μας τοποθετεί στον μέσο όρο και ταυτόχρονα μας προκαλεί να ξεπεράσουμε τον πήχη για να αξίζουμε.
Ας σταθούμε λοιπόν για λίγο κι ας δούμε τον εαυτό μας όπως είναι. Γιατί όλα τα χαρακτηριστικά και οι ατέλειες μας είναι μοναδικά. Και αυτά ακριβώς μας κάνουν να αξίζουμε.
Με πληροφορίες από το βιβλίο της Αντρέα Λέντορφ (Andrea Lohndorf), « Κιντσούγκι -η ομορφιά της ατέλειας», εκδόσεις Διόπτρα.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος