Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας

Array

Ενώ η επιστήμη έχει αποδείξει ότι ως κοινωνικά πλάσματα χρειαζόμαστε τη σύνδεση με άλλους ανθρώπους για να ευημερήσουμε, η λοχεία παραμένει μια από τις πιο μοναχικές περιόδους στη ζωή μιας μητέρας. Μια περίοδος γεμάτη προκλήσεις, προσδοκίες και επιθυμίες, όπου η γυναίκα καλείται να γνωρίσει, να φροντίσει και να συνδεθεί με το μωρό της ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει, φροντίζει και ξανασυνδέεται με τον πλέον αλλαγμένο της εαυτό.

«Νιώθω μόνη» ομολογούν πολλές νέες μαμάδες. Και αυτή η μοναξιά, η απομόνωση από άλλους ανθρώπους, κάνει τις δύσκολες στιγμές να μοιάζουν ακόμα πιο δύσκολες και το βάρος της καθημερινότητας ασήκωτο.

Δεν είναι τυχαίο πως οι ψυχικές διαταραχές είναι η κορυφαία σε συχνότητα επιπλοκή του τοκετού.

Αυτές οι διαπιστώσεις οδήγησαν την Ευτυχία Τοπούζη (BLOSSOM) και την Ξένια Χατζηθωμά (This Is Your Parenthood), διεθνώς πιστοποιημένες βοηθούς μητρότητας, επαγγελματίες περιγεννητικής φροντίδας, εκπαιδεύτριες γονέων και μητέρες τριών παιδιών έκαστη, να δημιουργήσουν μια ομάδα υποστήριξης για μαμάδες που διανύουν τον πρώτο χρόνο μετά τη γέννα. «Για να μοιραστούμε, να αγκαλιαστούμε (έστω και διαδικτυακά) και να θυμίσουμε η μία στην άλλη ότι δεν είμαστε μόνες», όπως λένε οι ίδιες.

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας

Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η νέα ομάδα (στις 11 Μαρτίου 2022) η Ευτυχία και η Ξένια μίλησαν στο ertnews.gr για όλα όσα μας απασχολούν ως νέες μαμάδες, τα οποία όμως τελικά αφορούν το σύνολο της κοινωνίας μας…

Συνέντευξη στη Δάφνη Σκαλιώνη

Μετά από εννέα μήνες αναμονής και ανυπομονησίας, έρχεται η μεγάλη στιγμή που το μωρό σου είναι πλέον στην αγκαλιά σου! Θα έπρεπε να είναι όλα τέλεια, έτσι μας έχουν μάθει, στις ταινίες, στις διαφημίσεις, στα βιβλία… Συχνά μάλιστα οι μυθιστορίες τελειώνουν ακριβώς εκεί: Η ευτυχία του ζευγαριού ολοκληρώνεται με την έλευση ενός μωρού, and they lived happily ever after… Ή μήπως όχι;

Η έλευση ενός μωρού είναι το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, με καινούριες προτεραιότητες και αυξημένες απαιτήσεις. Αυτό τείνει να μένει στο σκοτάδι, καθώς όλη η προσοχή και προετοιμασία του ζευγαριού κατά την εγκυμοσύνη, επικεντρώνεται στην ημέρα του τοκετού. Πολλά ζευγάρια προσγειώνονται στο σπίτι μετά την έξοδό τους από το μαιευτήριο, χωρίς καθοδήγηση, υποστήριξη και φροντίδα. Και, ας το παραδεχτούμε: ήμασταν κι εμείς αυτοί οι γονείς. Γονείς που δεν είχαν προγραμματίσει ή προετοιμαστεί για το τι θα επακολουθούσε μετά τη γέννα. Εδώ ακριβώς γεννήθηκε η ιδέα μας για τις συναντήσεις «Η Ζωή Μετά τη Γέννα»: στην ανάγκη που πιστεύουμε ότι υπάρχει για τους γονείς να προετοιμαστούν και να υποστηριχθούν καθώς πορεύονται στο ταξίδι της λοχείας τους.

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας

Φέρουν ευθύνη οι ειδικοί περιγεννητικής φροντίδας; Ή, για να το πω πιο σωστά, θα μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικά, ώστε να βοηθήσουν περισσότερο τις γυναίκες στο νέο αυτό ξεκίνημα;

Στην Ελλάδα υπάρχουν εξαιρετικοί επαγγελματίες περιγεννητικής υγείας και περιγεννητικής φροντίδας που, παρά την απουσία δομημένων κατευθυντήριων οδηγιών για την υποστήριξη των γυναικών μετά τον τοκετό, δρουν προληπτικά και παρέχουν υποστήριξη στις οικογένειες. Υπάρχουν επίσης ανεξάρτητες οργανώσεις που προσφέρουν εξειδικευμένη φροντίδα κατά την περίοδο της λοχείας.

Εμείς, ως βοηθοί μητρότητας, συμβάλλουμε στην ταχύτερη αποκατάσταση μετά τον τοκετό και στην ενδυνάμωση της μητρικής αυτοπεποίθησης στην απαιτητική πρώτη περίοδο με το μωρό. Είμαστε στο πλευρό της μητέρας όταν μας ζητείται, και αυτό επιχειρούμε να κάνουμε και μέσα από την ομάδα υποστήριξης μητρότητας «Η Ζωή Μετά τη Γέννα», που έχουμε δημιουργήσει.

Οι γυναίκες, όταν βρεθούν στη μέση μιας από τις πιο μεταμορφωτικές, πιο απαιτητικές, πιο αμφίθυμες στιγμές της ζωής τους, δεν είναι σίγουρες αν αυτό που αισθάνονται είναι «φυσιολογικό» και επιλέγουν, τις περισσότερες φορές, να παλεύουν στη σιωπή.

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας

Υπάρχει, όμως, η ευκαιρία για να γίνουν περισσότερα. Για να προετοιμάσουμε καλύτερα τις οικογένειες για τις πολύ αληθινές προκλήσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουν στη λοχεία. Προκλήσεις που ξεπερνούν τα βασικά, όπως η αλλαγή της πάνας και το πλύσιμο του μωρού, και φτάνουν στο να μάθουν οι οικογένειες για τη σωματική αποκατάσταση μετά τον τοκετό, πώς να προετοιμαστούν για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες μιας μητέρας (βρώση, πόση, ξεκούραση) και, κυρίως, πώς να ξεχωρίζουν τα φυσιολογικά αισθήματα αμφιθυμίας από τα σημάδια μιας ενδεχόμενης μεταγεννητικής διαταραχής διάθεσης ή άγχους.

Οι ψυχικές διαταραχές είναι η κορυφαία σε συχνότητα επιπλοκή του τοκετού (1 στις 7 γυναίκες τις αντιμετωπίζουν), και αποτελεί μεγάλη μας αδυναμία το γεγονός ότι οι οικογένειες ξεκινούν αυτό το ταξίδι που ονομάζεται γονεϊκότητα χωρίς την επίγνωση, τα εργαλεία που χρειάζονται για να βρίσκουν υποστήριξη, και τη διαβεβαίωση ότι είναι κάτι θεραπεύσιμο, αν αναζητήσουν τη βοήθεια που χρειάζονται.

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας
Kazimir Malevich, Motherhood (1930)

Υφίσταται όντως αυτό που θα αποκαλούσαμε «η μοναξιά της λοχείας»; Σχήμα οξύμωρο, αν το καλοσκεφτείς, μιας και είναι η περίοδος της ζωής σου που στην πράξη δεν μένεις ποτέ μόνη, που καταργείται δια παντός ίσως κάθε έννοια ιδιωτικότητας, που πασχίζεις να ξεκλέψεις μία στιγμή έστω για να πας στην τουαλέτα. Τι θα λέγατε πως συμβάλλει περισσότερο σε αυτή την αίσθηση μοναξιάς;

Στις παραδοσιακές κοινωνίες, η λεχώνα ήταν το κέντρο της φροντίδας ενός ολόκληρου δικτύου γυναικών – γιαγιά, μητέρα, αδερφή, φίλη, γειτόνισσα – που της προσέφεραν, μέσα από την εμπειρία και σοφία τους, αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια, προκειμένου να προσαρμοστεί στον μητρικό της ρόλο. Αυτό το πλαίσιο έχει πλέον χαθεί. Οι οικογένειες ζουν μακριά η μία από την άλλη. Και οι πρακτικές των παλιότερων γενεών, που τιμούσαν τη μετάβαση στη μητρότητα, με τους φυσικούς της ρυθμούς, έχουν αντικατασταθεί από την πίεση προς τις νέες μητέρες να «απολαύσουν αυτή τη στιγμή», και την άγραφη προσδοκία ότι πρέπει να μπορούν να διαχειριστούν μόνες τη φροντίδα του μωρού τους. Οι γυναίκες ενθαρρύνονται να «επιστρέφουν στα κανονικά τους» το συντομότερο δυνατό, ενώ γίνονται αντικείμενα θαυμασμού αν το κάνουν. Και σπάνια –στο ταξίδι τους στην εγκυμοσύνη, τη γέννα και την πρώιμη περίοδο μετά τον τοκετό– προετοιμάζονται για τις πολύ συνηθισμένες πρακτικές και συναισθηματικές προκλήσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουν.

Αυτό που λείπει στις μητέρες, είναι η σύνδεση πρόσωπο με πρόσωπο, η ικανότητα να κάθονται μαζί, να μοιράζονται τις ιστορίες τους χωρίς κρίση, να βάζουν το χέρι η μία στον ώμο της άλλης, όταν μιλούν απ’ την καρδιά.

Το αποτέλεσμα, φυσικά, είναι ότι όταν βρεθούν στη μέση μιας από τις πιο μεταμορφωτικές, πιο απαιτητικές, πιο αμφίθυμες στιγμές της ζωής τους, δεν είναι σίγουρες αν αυτό που αισθάνονται είναι «φυσιολογικό» και επιλέγουν, τις περισσότερες φορές, να παλεύουν στη σιωπή. Αυτό τις οδηγεί στην απομόνωση, και κάνει τις δύσκολες στιγμές να φαίνονται ακόμα πιο δύσκολες. Η κατάργηση της ιδιωτικότητας από τον ερχομό του νέου μωρού είναι μια αλήθεια, όμως η σύνδεση της μητέρας με άλλες μητέρες, η αλληλοϋποστήριξη και η κατανόηση από έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει και ακούει πραγματικά, μπορούν από μόνα τους να ελαφρύνουν το βάρος μιας μοναχικής καθημερινότητας, που πολλές φορές μοιάζει αβάσταχτο.

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας

Τα «μητρικά κοινά» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που χαρακτηρίζονται και «μαμαδο-ομάδες» είναι σημαντικό αποκούμπι σε αυτήν την περίοδο ζωής των νέων μητέρων… Όπως δηλώνουν οι ίδιες, η καταπολέμηση της μοναξιάς είναι μεταξύ των βασικότερων «χρήσεων και ικανοποιήσεων» που αναζητούν στρεφόμενες εκεί. Μπορεί αυτό να υποκαταστήσει την προσωπική επαφή και επικοινωνία με ένα υποστηρικτικό περιβάλλον;

Περιττό να πούμε ότι η εικονική σύνδεση γίνεται όλο και πιο συνηθισμένη σήμερα, ειδικά δεδομένων των περιορισμών που ισχύουν τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι πολλές από τις μητέρες που έχουμε υποστηρίξει, έχουν μοιραστεί ιστορίες με στιγμές που στράφηκαν σε ένα φόρουμ αγαπημένης θεματολογίας ή σε ένα γκρουπ για συμβουλές, κοινές ιστορίες ή την ευκαιρία να μοιραστούν τις δικές τους. Η προσβασιμότητα και, πολλές φορές, η ανωνυμία που προσφέρουν οι διαδικτυακές πλατφόρμες, έδινε τη δυνατότητα στις μητέρες να μοιραστούν τις ανησυχίες τους. Οπότε ναι, οι ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν φανεί χρήσιμες και βοηθητικές σε πολλές περιπτώσεις και μπορούν να υποκαταστήσουν την επαφή και την επικοινωνία, όχι όμως να την αντικαταστήσουν.

Ποια είναι η λύση; Να καταρρίψουμε τον μύθο της τέλειας μητέρας, να πούμε ειλικρινείς ιστορίες με τις οποίες μπορούν να σχετιστούν οι μητέρες. Εξάλλου κανένα μωρό δεν θέλει μια τέλεια μαμά, αλλά μια μαμά που είναι καλά. Και μια μαμά που είναι καλά, είναι τέλεια… με τις ατέλειές της!

Γιατί αυτό που έλειπε στις μητέρες, είναι η σύνδεση πρόσωπο με πρόσωπο, η ικανότητα να κάθονται μαζί, να μοιράζονται τις ιστορίες τους χωρίς κρίση, να βάζουν το χέρι η μία στον ώμο της άλλης, όταν μιλούν απ’ την καρδιά. Αυτός είναι ο –αναντικατάστατος– τύπος σύνδεσης που λαχταρούν αυτές οι γυναίκες. Γι’ αυτό και σε καθεμία από τις διαδικτυακές ομάδες υποστήριξης που συντονίζουμε, υποσχόμαστε μεταξύ μας να συναντηθούμε προσωπικά για μια βόλτα, μια συζήτηση και μια ευκαιρία να συνδεθούμε αληθινά.

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας
Camille Pissarro, Three Peasant Women (1890)

Θες να είσαι η τέλεια μητέρα και να τα κάνεις όλα σωστά, ειδικά μετά από τόσους μήνες προετοιμασίας όπου παρακολουθούσες ειδικά μαθήματα, σεμινάρια και καταβρόχθιζες βιβλία για τη μητρότητα… Και τώρα τα νεύρα σου είναι τσατάλια αφού το μωρό δεν κοιμάται ποτέ – άρα ούτε κι εσύ – δεν πιάνει τη θηλή καλά και ανησυχείς αν τρέφεται σωστά, η μήτρα σου συσπάται και πονάς, οι ορμόνες πέφτουν απότομα και μαζί τους κι εσύ, και το κλάμα του μωρού, που δεν ηρεμεί ενώ τα έχεις δοκιμάσει όλα –μα τι να θέλει πια;- σου τρυπάει την καρδιά, ενώ σε κατακλύζει αυτή η αίσθηση της ανημπόριας… Και κάπου εκεί κατακρημνίζονται τα σχέδια για μητρική τελειότητα! Μήπως οι προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας είναι μια μορφή τυραννίας από την οποία χρειάζεται να απαλλαγούμε;

Η τελειότητα δεν υπάρχει πουθενά στη ζωή, για να υπάρχει και στη μητρότητα. Κάποτε είχα διαβάσει κάτι που μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον, πως η τέλεια μαμά είναι εκείνη που δεν έχει ακόμη παιδιά. Η κατακρήμνιση που αναφέρεις, πηγάζει πολλές φορές από μη ρεαλιστικούς στόχους που θέτουμε, ή από προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί, όταν ακόμη η γονεϊκότητά μας βρίσκεται…στη θεωρία. Ας μην ξεχνάμε επίσης την υποκείμενη αντίληψη ότι οι μητέρες είναι υπερήρωες, μάρτυρες που θυσιάζονται για το καλό των άλλων και που, προφανώς, δεν χρειάζονται βοήθεια. Η ιδέα της «τέλειας μαμάς» τροφοδοτείται περαιτέρω από τις εικόνες των μητέρων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που τα κάνουν όλα, είναι απόλυτα συγκροτημένες και επανέρχονται περήφανα και αμέσως στον προ μωρού εαυτό τους (λες και είναι δυνατό κάτι τέτοιο).

Είναι αυτή η μη ρεαλιστική προσδοκία πως οι μητέρες υποτίθεται ότι δεν πρέπει να κάνουν λάθη, να θυμώνουν και να χρειάζονται βοήθεια, γεγονός που καθιστά αδύνατον να αφιερώσουν χρόνο για τον εαυτό τους χωρίς να αισθάνονται άσχημα που επιβαρύνουν τους άλλους, και που τις δυσκολεύει να δουν τη σπουδαιότητα σε αυτό που κάνουν. Ποια είναι η λύση; Να καταρρίψουμε τον μύθο της τέλειας μητέρας, να πούμε ειλικρινείς ιστορίες με τις οποίες μπορούν να σχετιστούν οι μητέρες. Να είμαστε ευγενικές και υπομονετικές με τον εαυτό μας και να προχωράμε ένα βήμα τη φορά. Εξάλλου κανένα μωρό δεν θέλει μια τέλεια μαμά, αλλά μια μαμά που είναι καλά. Και μια μαμά που είναι καλά, είναι τέλεια… με τις ατέλειές της!

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας

Να μιλήσουμε λίγο για την αυτοφροντίδα; Νιώθω ότι είναι μια λέξη που μας αρέσει πολύ τα τελευταία χρόνια… Μήπως όμως και αυτή κρύβει ψήγματα εγκλωβισμού; Γιατί όταν είμαι μέσα στο μάτι του κυκλώνα που λέγεται λοχεία και ακούω να μου λένε πως πρέπει να φροντίζω και τον εαυτό μου, θυμώνω λιγάκι… Νιώθω πως πρέπει πρώτα ολόκληρη η κοινωνία να αλλάξει στάση απέναντι στην «εντατική μητρότητα» και στην απόλυτη ευθύνη της μάνας για το μωρό της, στην υποχρέωση να θυσιάζεται απόλυτα, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, για να μπορέσει να της παρέχει το κατάλληλο πλαίσιο και χρόνο για αυτοφροντίδα.

Αυτό το «πρέπει» που αναφέρεις είναι μια μεγάλη παγίδα στην πορεία της αυτοφροντίδας. Πες σε μια νέα μητέρα – που ήδη στερείται ύπνου και μαθαίνει να φροντίζει ακούραστα το νέο της μωρό – ότι «πρέπει» επίσης να φροντίσει τον εαυτό της, και έχεις προσθέσει άλλο ένα ακατόρθωτο πράγμα στη λίστα της. Δεν «πρέπει» τίποτα. Όταν αρχίσουμε να συνυπολογίζουμε τον εαυτό μας και να ακούμε τις ανάγκες μας, σταδιακά μπορούμε να αρχίσουμε να ανταποκρινόμαστε σε αυτές, πάντα ανάλογα με το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε, βλέποντας ρεαλιστικά τι μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας την εκάστοτε χρονική περίοδο. Γιατί, το άλλο εμπόδιο για την επίτευξη της περιβόητης «αυτοφροντίδας», είναι η αντίληψη πως σημαίνει να κάνουμε πράγματα που απαιτούν περισσότερο χρόνο ή χρήμα. Μεγάλα πράγματα και πολυτέλειες που κάναμε πριν αποκτήσουμε μωρό, ή που, ως νέες μητέρες, δεν μας ενδιαφέρουν πια.

Πες σε μια νέα μητέρα – που ήδη στερείται ύπνου και μαθαίνει να φροντίζει ακούραστα το νέο της μωρό – ότι «πρέπει» επίσης να φροντίσει τον εαυτό της, και έχεις προσθέσει άλλο ένα ακατόρθωτο πράγμα στη λίστα της.

Τον πρώτο καιρό της μητρότητας, αυτοφροντίδα μπορεί να είναι το να κάνουμε ένα ζεστό μπάνιο, να βγάλουμε την πιτζάμα και να φορέσουμε μια άνετη φόρμα. Καθώς βρίσκουμε τα πατήματά μας και καθώς το μωρό μεγαλώνει, μπορούμε, μετά το ζεστό μπάνιο, να αφιερώσουμε ένα λεπτό ακόμη, για να βάλουμε κρέμα σώματος ή, φορώντας αυτή την άνετη φόρμα, να βγούμε για έναν περίπατο στη φύση. Μικρές καθημερινές πράξεις φροντίδας, δηλαδή, που «γεμίζουν» σιγά σιγά το «ποτήρι» μας και κάνουν την ψυχή μας να λάμπει. Και μόλις το καταλάβουμε αυτό, έρχεται η ερώτηση: «Αξίζω την φροντίδα του εαυτού μου;» Η πρόκληση για τις μητέρες (και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο από όλα) είναι να απαντήσουν θετικά, και να πιστέψουν ότι το αξίζουν.

Τέλος, αυτό που είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε, είναι πως η αυτοφροντίδα δεν αρκεί. Όταν εστιάζουμε σε αυτήν, ως απάντηση στο λεγόμενο «mom burnout», υπονοούμε ότι το πρόβλημα είναι δικό μας – των μαμάδων – και όχι της κοινωνίας. Η λοχεία χρειάζεται τη στήριξη και τη φροντίδα της κοινότητας, χωρίς την καταβολή του τιμήματος της μητρικής εξουθένωσης. Και αυτός είναι ο χώρος όπου υπάρχει η μεγαλύτερή μας ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι, ως κοινωνία.

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας
Mary Cassatt, Mother and Child (1900)

Ποιος είναι ο ρόλος του νέου μπαμπά; Γιατί τα φώτα – και δικαίως – σε αυτή τη φάση της ζωής του ζευγαριού πέφτουν (εκτός από το μωρό, που κλέβει εννοείται την παράσταση) στη μητέρα. Αλλά δεν έρχεται μόνο ο δικός της κόσμος τούμπα! Πώς μπορούν να βοηθηθούν οι άνδρες στην προσαρμογή τους στον νέο τους ρόλο; Και πώς μπορεί να ισορροπήσει τελικά το ζευγάρι, τώρα που στη ζυγαριά μπήκε και ένα νέο μέλος;

Γενικά, ο ρόλος του πατέρα έχει εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, από εκείνον της αποκλειστικής παροχής και προστασίας, σε έναν πιο ενεργό ρόλο – τόσο στη γονική μέριμνα όσο και στη φροντίδα των παιδιών. Ενώ το επίπεδο συμμετοχής κάθε γονέα διαφέρει ανάλογα με τις προσωπικές εμπειρίες, την ανατροφή και τις προσδοκίες του, αυτό που ισχύει σε γενικές γραμμές είναι ότι η ζωή με ένα νέο μωρό φέρνει αλλαγές τόσο για τον γονέα που γεννά, όσο και για τον/την σύντροφο.

Αυτό που χρειάζονται οι μελλοντικοί μπαμπάδες είναι να ενημερώνονται και να συμμετέχουν. Πρέπει να ακούσουν ότι είναι εντάξει αν μερικές φορές δεν έχουν ιδέα τι κάνουν (οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε), να καταλάβουν ότι είναι ανθρώπινο να κάνουν λάθη (όλοι κάνουν) και να μάθουν για όλους τους τρόπους με τους οποίους ο ρόλος τους δεν είναι αυτός του «εφεδρικού γονέα».

Η αναπόφευκτη μετατόπιση της εστίασης προς το καινούργιο μέλος της οικογένειας, η ανάληψη νέων ρόλων και ευθυνών, και η ανάγκη προσαρμογής σε μια νέα κανονικότητα, με τις δικές τις προκλήσεις και απαιτήσεις, είναι παράγοντες που, επηρεάζουν δυναμικά και λειτουργικά το ζευγάρι, που «ζει» μόνο εξυπηρετώντας και παρακολουθώντας το πρόγραμμα του μωρού. Οι δύο σύντροφοι χάνουν τη μεταξύ τους επαφή και σύνδεση, δεν προσέχουν και δεν επικοινωνούν ο ένας με τον άλλο. Το μεταξύ τους νοιάξιμο, η χαρά και η αγάπη «θαμπώνουν», η σχέση λιμνάζει και μπαίνει στον λεγόμενο «αυτόματο πιλότο». Σε αυτή την απαιτητική φάση, υπενθυμίζουμε και ενθαρρύνουμε τους γονείς να φροντίζουν τη σχέση τους, όπως φροντίζουν το μωρό τους. Λίγος χρόνος, όταν το μωρό κοιμάται, στο τέλος της κάθε μέρας, για αμοιβαίο μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων, μια ήσυχη συζήτηση, ή ακόμα και η σωματική εγγύητα στις στιγμές ξεκούρασης, είναι τρόποι που κρατούν ζωντανό το «μαζί» και ενδυναμώνουν το κάθε μέλος του ζευγαριού ξεχωριστά.

Επιστρέφοντας στην ερώτησή σου, αυτό που χρειάζονται οι μελλοντικοί μπαμπάδες είναι να ενημερώνονται και να συμμετέχουν. Πρέπει να ακούσουν ότι είναι εντάξει αν μερικές φορές δεν έχουν ιδέα τι κάνουν (οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε), να καταλάβουν ότι είναι ανθρώπινο να κάνουν λάθη (όλοι κάνουν) και να μάθουν για όλους τους τρόπους με τους οποίους ο ρόλος τους δεν είναι αυτός του «εφεδρικού γονέα».

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας

Αν έχουμε στο περιβάλλον μας μια νέα μαμά, ποιο θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να της κάνουμε;

Αυτό που χρειάζεται μια μαμά σήμερα δεν είναι άλλο ένα μωρουδιακό φορμάκι, μια κουβέρτα, ή ένα χαλάκι παιχνιδιού. Αυτό που χρειάζεται είναι φροντίδα, σταθερή υποστήριξη και την υπενθύμιση ότι αξίζει να τη λάβει. Από τη μια, υποστήριξη με τη μορφή έμπρακτης βοήθειας, θρεπτικών γευμάτων που δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τον προγραμματισμό ή την προετοιμασία τους, βοήθεια με τις δουλειές του σπιτιού, και φροντίδα για τα μεγαλύτερα παιδιά της.

Αυτό που χρειάζεται μια μαμά σήμερα δεν είναι άλλο ένα μωρουδιακό φορμάκι, μια κουβέρτα, ή ένα χαλάκι παιχνιδιού. Αυτό που χρειάζεται είναι φροντίδα, σταθερή υποστήριξη και την υπενθύμιση ότι αξίζει να τη λάβει.

Από την άλλη, χρειάζεται και συναισθηματική υποστήριξη, που συχνά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Αυτή μπορεί να πηγάζει από τον οικογενειακό και φιλικό κύκλο, από τη σύνδεσή της με γυναίκες που βρίσκονται σε παρόμοια με αυτή συνθήκη και από την παρουσία μιας βοηθού μητρότητας.

Έτσι, της προσφέρεται ο χώρος να μοιραστεί την ιστορία της γέννας της, να εκφράσει συναισθήματα και φόβους, να μιλήσει και να ακουστεί χωρίς επίκριση, ώστε να βρει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται, καθώς γνωρίζει το νέο της μωρό, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει και τον νέο της εαυτό.

Η ζωή μετά τη γέννα: Η μοναξιά της λοχείας

Info Ομάδας «Η Ζωή Μετά τη Γέννα»

Έναρξη: Παρασκευή 11 Μαρτίου 10:30-12:00 διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας ZOOM

Επόμενες συναντήσεις: 18 Μαρτίου, 1, 8, 15 & 22 Απριλίου

Φόρμα εγγραφής: https://forms.gle/ATxVUiB3cdMEGpqQ9
*Περιορισμένος αριθμός συμμετοχών

Κόστος: 120€/6 συναντήσεις

Συντονίστριες:

Ευτυχία Τοπούζη (BLOSSOM)
Βοηθός μητρότητας CD (DONA), Εκπαιδεύτρια περιγεννητικής αγωγής Lamaze, εκπαιδεύτρια γονέων Spinning Babies και Attached at the Heart, εκπαιδεύτρια βρεφικού μασάζ IAIM, Hypnobirthing practitioner KGH, μαμά του Κωνσταντίνου, του Μιχάλη και της Αγάπης

Ξένια Χατζηθωμά (This Is Your Parenthood)
Βοηθός μητρότητας λοχείας CPPD (CBI), σύμβουλος γαλουχίας CLC (CBI), εκπαιδεύτρια γονέων Attached at the Heart, μαμά του Στέλιου, του Γιάννη και της Έλλιας

Όλες οι Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο,  στο ertnews.gr
Διάβασε όλες τις ειδήσεις μας στο Google
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου (όχι αυτολεξεί) ή μέρους αυτών μόνο αν:
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος