Έρευνα στο ΕΡΤnews Radio 105.8 για την κινηματογραφική κλοπή στο Λούβρο: Μιλούν ειδικοί της Τέχνης, ξεναγοί και αρχαιοφύλακες

«Αυτές οι κλοπές συνήθως, που είναι τόσο καλά μελετημένες και οργανωμένες είναι κατά παραγγελία», επισήμανε ο πρώην πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Υπαλλήλων Φυλάξεως Αρχαιοτήτων Γιάννης Μαυρικόπουλος, μιλώντας στο ΕΡΤnews Radio 105.8 και στην εκπομπή «Πρωινές Διαδρομές» με τον Βασίλη Αδαμόπουλο και την Μαρία Γεωργίου, άποψη στην οποία συγκλίνουν στην πλειονότητά τους, όσοι ασχολούνται έμμεσα ή άμεσα με την τέχνη ή και τα μουσεία.

Δεν τα πήραν αυτοί που τα έκλεψαν για να τα πουλήσουν ή να τα αλλοιώσουν, σημείωσε ο κ. Μαυρικόπουλος, επρόκειτο για παραγγελία και ήταν προπωλημένα ουσιαστικά, πιθανολογεί. «Γι’ αυτό και συνήθως, αυτού του είδους οι κλοπές που είναι τόσο καλά οργανωμένες, από σπείρες, δεν βρίσκονται τα αρχαία» ανέφερε.

Μεγάλες συλλέκτες, που έχουν μεγάλες ιδιωτικές συλλογές και επενδύουν στον χρυσό ή στην αξία κάποιου αντικειμένου, είναι αυτοί που βρίσκονται πίσω από τέτοια περιστατικά. .

Ερωτηθείς αν μπορεί να ισχύει, όπως κάποιοι λένε, το ενδεχόμενο να κρύβονται ακόμη και κρατικές οντότητες πίσω από αυτή την κλοπή και πόσο παρατραβηγμένο ακούγεται αυτό, ο κ. Μαυρικόπουλος είπε, «καθόλου. Συνήθως υπάρχει μια συνεργασία, μικρή ή μεγάλη, με ανθρώπους που γνωρίζουν λεπτομέρειες περί αυτών των πραγμάτων στη συγκεκριμένη αίθουσα».

«Η εμπειρία έχει δείξει ότι δεν υπάρχει το καλύτερα φυλασσόμενο μουσείο. Όταν το βάλουν στο μάτι, 99% θα το πετύχουν.

Έχει ξαναγίνει στο Λούβρο με έναν πίνακα πριν χρόνια πολλά, που δεν βρέθηκε ποτέ, ήταν αυτό που λέω εγώ ότι είναι κατά παραγγελία, ενώ αντιθέτως αρχαία και κλοπιμαία και οτιδήποτε είναι αυτό που κλέβονται από ερασιτέχνες περίπου αρχαιοκάπηλους οι οποίοι τα παίρνουν για να τα πουλήσουν, εκεί τους πιάνουν» συνέχισε.

«Τα δικά μας μουσεία και οι χώροι αρχαιολογικοί δεν μπορούν να διεκδικήσουν βραβεία ασφαλούς φύλαξης» σημείωσε ο κ. Μαυρικόπουλος.

«Τα κεφαλάκια που είχαν πάρει την περίοδο το 90-92 από Ακρόπολη, το παλιό μουσείο Κανελλοπούλου και εθνικό μουσείο, αυτά δεν βρέθηκαν ποτέ.

Οπότε λοιπόν, ασφαλή μουσεία και χώροι δεν υπάρχουν. Τα μουσεία όμως πρέπει να φυλάσσονται καλύτερα. Πρέπει να υπάρξει ένα πρόγραμμα από το Υπουργείο Πολιτισμού και από το κράτος γενικότερα να κάνουν καλύτερες τις ασφάλειες. Πρέπει να γίνει ένα πάντρεμα τεχνολογίας και ανθρώπινου δυναμικού. Δυστυχώς δεν μπορεί να αντικατασταθεί ο ανθρώπινος παράγων, ο αρχιφύλακας δηλαδή ή οποιαδήποτε άλλη δουλειά. (…)

Η Ακρόπολη είναι βέβαια θωρακισμένη. Τώρα τελευταία υπάρχουν πολλά ηλεκτρονικά μέσα, στα οποία είναι ζωσμένη Ακρόπολη. Όμως ο ανθρώπινος παράγοντας χρειάζεται πάντα. Οπότε όμως από την Ακρόπολη τι να πάρουν; Καρυάτιδα; Δεν μπορούν. Καμιά κολόνα του Παρθενώνα ή των Προπυλαίων;

Οπότε πρέπει να δοθεί η έμφαση στα μουσεία, εκεί που είναι τα μικρά αντικείμενα και τα οποία πάσχουν στη φύλαξη. (…)

Βέβαια θέλουν αναθεώρηση και θέλουν και εκπαίδευση του προσωπικού, ειδικά στα μουσεία λέω πάλι γιατί εκεί είναι το πρόβλημα, η αδυναμία. (…)

Το θέμα όμως είναι στα μικρά και ιδιαίτερα το μεγάλο πρόβλημα είναι στα μη καταγεγραμμένα. Γιατί μέχρι πριν μερικά χρόνια τα αρχαία μας δεν ήταν καταγεγραμμένα και μπορούσε κάποιος να πάρει που μέσα ή απ’ έξω και χωρίς να το πάρει κανείς είδηση και χωρίς να καταγραφεί πουθενά αυτή η απώλεια. Είναι μεγάλο πρόβλημα η καταγραφή των αρχαίων. Από την άλλη μεριά η ασφάλεια βέβαια χρειάζεται ενίσχυση, ιδιαίτερα τα μουσεία της Περιφέρειας να ενισχυθούν πάρα πολύ και γιατί στο Βυζαντινό είδατε τι έγινε την άλλη φορά, στο Μουσείο Μπενάκη είδατε τι έγινε.

Θέλω να πω δηλαδή ότι χρειάζεται όχι μόνο η Ακρόπολη που είναι στα φώτα της δημοσιότητας ανά πάσα στιγμή και το Νέο Μουσείο, χρειάζονται και τα περιφερειακά Μουσεία τα οποία είναι καταπληκτικά» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Μιλώντας στην ίδια εκπομπή, η Σοφία Μαλαθρίτη, Ελληνίδα ξεναγός στο Παρίσι βρικόταν στο Μουσείο του Λούβρου μια μέρα πριν την κλοπή.

«Πραγματικά, το Σάββατο, πριν δυο μέρες ήμασταν εκεί σε μία ξενάγηση και ακριβώς θαυμάζαμε αυτά τα μοναδικά και σπάνια κοσμήματα φτιαγμένα από λίθους που δεν υπάρχουν πια διαθέσιμοι στη φύση. Ήταν εκθαμβωτικά όμορφα. Και την άλλη μέρα το πρωί πρωί βλέπουμε αυτό. Εννοείται ότι εξεπλάγην. Στενοχωρήθηκα. Είναι πολύ άσχημο να χαλάνε τέτοιες συλλογές» περιέγραψε.

Όσο αφορά τα μέτρα ασφαλείας, σημείωσε πως «για τα συγκεκριμένα, όταν πριν αρκετά χρόνια αυτή η συλλογή άνοιξε στο κοινό κάθε δύο και τρεις έπεφταν οι πόρτες γιατί είχαν πάρα πολύ υψηλά επίπεδα ασφάλειας και συναγερμού και μόλις κάποιος πλησίαζε κοντά, κατευθείαν άρχιζαν οι συναγερμοί να χτυπάνε κτλ.. Έχουμε ακούσει ότι μόλις κλείσει το μουσείο, υπάρχουν ειδικές καταπακτές όπου αυτές οι βιτρίνες με τα κοσμήματα κατεβαίνουν και άρα εξηγεί πιστεύω το γεγονός γιατί και οι κλέφτες τέλος πάντων μπήκαν όταν άνοιξε το μουσείο ώστε να υπάρχει χρόνος να ξαναβγούν αυτά επάνω» εξήγησε η κ. Μαλαθρίτη.

«Είναι ένα τεράστιο μουσείο. Είναι εύκολο να κάνουμε κριτική, αλλά τι να πρωτοφυλάξει κάποιος εκεί, ειδικά από τα πολλά έσοδα του μουσείου, πάρα πολλά ξοδεύονται στο να μαζευτούν και πάλι κομμάτι κομμάτι, όλα αυτά τα κοσμήματα που πουλήθηκαν, κλάπηκαν, χάθηκαν από την περίοδο της επανάστασης της Γαλλικής και μετά. Οπότε πιστεύω ότι το Μουσείο κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί. Σίγουρα, πάντα μπορούν να γίνουν περισσότερα πράγματα και ήδη και η διευθύντρια του Μουσείου είχε γράψει μια επιστολή για να μιλήσει για τα προβλήματά του μουσείου όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της πριν 2 χρόνια περίπου αλλά είναι αρκετά περίεργο το πώς έτυχε ο συναγερμός να μην χτυπήσει και να έχει χαλάσει 2-3 μέρες πριν κτλ.» σημείωσε χαρακτηριστικά.

Η αξία των κλοπιμαίων είναι μοναδική, υπογράμμισε.

«Είναι τα ελάχιστα εναπομείναντα κοσμήματα ίσως της μεγαλύτερης συλλογής που υπήρχε στην Ευρώπη προ επανάστασης, με τα κοσμήματα που ήταν και μετά την επανάσταση από της πρώτης και δεύτερης αυτοκρατορίας. Σμαράγδια που δεν υπάρχουν πια, τόσο μεγάλη καθάρια σμαράγδια από το κολιέ της Ορτάνς, της κόρης της Ιωσηφίνας. Και δεν είναι μόνο η αξία των μοναδικών λίθων, είναι και όλη η ιστορία της πολύ πλούσιας πολιτιστικά χώρας που είναι η Γαλλία.

Αυτή η συλλογή είχε, οι τρεις βιτρίνες ουσιαστικά, η μία με το στέμμα με το οποίο έγινε η στέψη του Λουδοβίκου του 15ου και πίσω από το στέμμα υπήρχαν τρία διαμάντια. Αυτή η βιτρίνα από ό, τι έχουμε μάθει, δεν έχει πειραχτεί. Δηλαδή τα διαμάντια, το μεγαλύτερο, αλλά και τα άλλα που δεν ήταν λιγότερο όμορφα, αυτά δεν έχουν πειραχτεί.

Πειράχτηκαν κυρίως οι πιο φαντασμαγορικές βιτρίνες γιατί είχαν κοσμήματα γυναικεία. Ήταν η βιτρίνα η μεγάλη με κοσμήματα από την εποχή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, κοσμήματα της Ιωσηφίνας αλλά και της δεύτερης συζύγου του, της Μαρία Λουίζα και της Ορτάνς κόρης της Ιωσηφίνας. Και κάποιος που δεν αγαπάει τα κοσμήματα όταν τα έβλεπε, πραγματικά ήταν εκθαμβωτικά. Και η τελευταία, η τρίτη βιτρίνα, η οποία είχε το διάδημα της πριγκίπισσας Ευγενίας, αυτοκράτειρας, συζύγου του αυτοκράτορα Ναπολέοντα του τρίτου, ανιψιού του Βοναπάρτη, εκεί ήταν τα τρία καταπληκτικά.

Το διάδημα το ομορφότερο, το οποίο δυστυχώς πάρθηκε, αυτή η καρφίτσα που διαβάσατε μέσα στα διαμάντια κτλ. και ένα μικρότερο στέμμα το οποίο ευτυχώς βρέθηκε μεν σπασμένο αλλά βρέθηκε δίπλα από το μουσείο, προφανώς επειδή λένε ότι ίσως να άργησαν λιγάκι σε σχέση με το πλάνο τους και επειδή η γκαλερί του Απόλλωνα όταν κάποιος μπει στο μουσείο, περάσει τον έλεγχο, για να φτάσει στην γκαλερί έχει λίγο περπάτημα. Άρα φτάσανε οι πρώτοι επισκέπτες, λίγο τους πιάσανε στα πράσα και στο άγχος τους να ξεφύγουν, έφυγαν λίγο πιο βιαστικά. Ωστόσο, δεν θα μπορούσαν να πάνε και νωρίτερα, γιατί όπως σας είπα, από ότι ακούσαμε από ανθρώπους που εργάζονταν στην ασφάλεια του μουσείου, υπήρχαν ειδικές καταπακτές που κατέβαιναν αυτές οι βιτρίνες» ανέφερε η κ. Μαλαθρίτη.

«Είναι έτοιμο το σενάριο για μία μελλοντική ταινία του Χόλυγουντ» τόνισε ο Ιστορικός Τέχνης Μάνος Στεφανίδης, ο οποίος μίλησε στην εκπομπή «Πρωινή Παρέα» με τον Διονύση Χατζημιχάλη, «γιατί αυτό που έγινε, ένα είδος ριφιφί, ταχύτατο, πολύ έξυπνο, με την έννοια ότι το Λούβρο θεωρείται απόλυτα θωρακισμένο».

«Με την επέμβαση του Πέι, του μεγάλου αρχιτέκτονα ο οποίος έφτιαξε αυτή την φοβερή πυραμίδα στη μεγάλη αυλή, φανταστείτε ότι το Λούβρο είναι ένα αχανές Π, είναι τρεις κύριες πτέρυγες που δημιουργούν ένα τεράστιο Π και στη μέση, στην αυλή τοποθετήθηκε αυτή η φοβερή γυάλινη πυραμίδα. Μπαίνει κανείς πια από εκεί, κατεβαίνει κάτω στα υπόγεια και από τα υπόγεια κατευθύνεται σε τρεις μεγάλες πτέρυγες. Πτέρυγες που είναι η Sully, η Richelieu και η Denon η κεντρική, η πιο πολυδιαφημισμένη και η πλέον πολυσύχναστη. Μόνο που εκεί που έγινε η κλοπή είναι στον πρώτο όροφο. Δηλαδή είναι μια αίθουσα αρκετά απομονωμένη και κυρίως αυτό που ήταν το πανέξυπνο, είναι μια αίθουσα που βλέπει στον εξωτερικό δρόμο και έχει μεγάλα υαλοστάσια. Μην ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα μουσεία στην Ευρώπη είναι παλιά παλάτια, δηλαδή είχαν μοιραία, παράθυρα και υαλοστάσια για φως και για τη δυνατότητα να βλέπει κανείς από μέσα έξω τους κήπους και όλα αυτά και άρα είναι σαφώς ευάλωτα.

Συνέχεια γίνονται εργασίες ανακαίνισης, ειδικά αυτή η αίθουσα που λέγεται γκαλερί Apollo, αίθουσα του Απόλλωνα, πρωτοξεκίνησε από τον Λουδοβίκο 14ο που είχε την τρέλα να θεωρείται Απόλλων, Βασιλιάς Ήλιος και να ταυτίζεται με τον θεό της μουσικής και του φωτός. Το Λούβρο συνέχεια ανακαινίζεται. Δηλαδή φανταστείτε τώρα ότι το Λούβρο ξεκίνησε ωςμεσαιωνικό κάστρο στα υπόγεια, όταν κατεβαίνουμε βλέπουμε τα θεμέλια του μεσαιωνικού Λούβρου. Δεν σταμάτησε ποτέ να αλλάζει χρήσεις. Μια ήταν παλάτι, μια ήταν θησαυροφυλάκιο, μια κάποιες πτέρυγες λειτουργούσαν και ως γραφεία του υπουργείου Οικονομικών. Δηλαδή εγώ που έχω πάει αρκετές φορές δεν θυμάμαι ποτέ να μην υπάρχουν και κάποιοι με κίτρινα γιλέκα, οι οποίοι να κάνουν έργα.

Και τα δικά μας τα μουσεία, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο έχει πάρα πολύ συχνά αίθουσες, πτέρυγες κλειστές, κυρίως όμως για λόγους όχι ανακαίνισης, αλλά επειδή συχνά λείπει το προσωπικό» περιέγραψε ο κ. Στεφανίδης.

«Σε αυτή την αίθουσα φυλάσσονταν τα πιο πολύτιμα κοσμήματα που είχαν οι Γάλλοι βασιλείς και κυρίως οι Γαλλίδες βασίλισσες από τον 16ο αιώνα έως και την τελευταία βασίλισσα που ήταν η Ευγενία του Ναπολέοντα του Μικρού. Γράφτηκε κατά λάθος ότι ήταν κοσμήματα του Ναπολέοντα. Όχι, ήταν του ανιψιού του, του Ναπολέοντα του Μικρού, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας και ξαφνικά ένα πρωί την είδε αλλιώς και αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Η γυναίκα του δε έγινε κι αυτή αυτοκράτειρα από το 1853 έως το 1870, δηλαδή με γαλλο-πρωσικό πόλεμο. Λοιπόν, αυτά όλα τα κοσμήματα κατά καιρούς διατίθεντο, πουλιόντουσαν ακριβώς για να ενισχυθεί η Γαλλική Δημοκρατία, για να καλυφθούν ανάγκες του κράτους. Είχαν μόνο είχαν μείνει μόλις τα πιο πολυτελή και τα πιο ακριβά, 35. Αυτοί κατάφεραν να τους πάρουν τα μισά περίπου. Το περίφημο διάδημα της Ευγενίας, όπως διαβάσαμε, με τα 1.300 τόσα διαμάντια τους έπεσε στο δρόμο.

Αυτά τα κοσμήματα τα οποία είναι πολυφωτογραφημένα, είναι πολυδημοσιευμένα, είναι όντως ιστορικά και μεγάλα δεν μπορούν να διατεθούν ας πούμε σε κλεπταποδόχος ή στην αγορά. Άρα λοιπόν ή κάποιος τα έχει παραγγείλει, τώρα ποιοι είναι αυτοί που έχουν το βίτσιο για τέτοια κοσμήματα να ψάξουμε στον Περσικό κόλπο, στα Εμιράτα, εκεί πια έχουν τα φοβερά λεφτά ή στην Κίνα, στη Σανγκάη, όπου έχουμε τους φοβερούς πολυεκατομμυριούχους, οι οποίοι συγκροτούν συλλογές και οι οποίοι χρηματοδοτούν τέτοιες αποστολές.

Προφανέστατα υπάρχει η Ιντερπόλ, αυτά είναι πασίγνωστα. Και το άλλο είναι, όλα αυτά να τα σπάσουν, να κόψουν τα μεγάλα διαμάντια, να διαλύσουν τις συνθέσεις και την κατασκευή και να τα πουλήσουν πια γιατί είναι διαμάντια, είναι σμαράγδια, αυτά δεν κόβονται βέβαια, αλλά σίγουρα αποσυναρμολογούντα, είναι ρουμπίνια. Αλλά νομίζω ότι κυρίως αυτά που είναι τα πιο διάσημα και τα πιο ακριβά είναι τα διαμάντια» προσέθεσε ο κ. Στεφανίδης.

Η αξία των κοσμημάτων είναι ανεκτίμητη, υπογράμμισε, γιατί είναι το ιστορικό τους βάρος, είναι όλος αυτός ο μύθος της κατασκευής που δεν ξαναγίνεται και είναι πια και ελάχιστα.

«Συνήθως στα μουσεία κυνηγάνε τους διάσημους πίνακες που αυτοί δύσκολα αποκαθηλώνονται, ακόμα πολύ πιο δύσκολα μεταφέρονται. Γι’ αυτό συχνά κόβουν τον καμβά, αφήνοντας δηλαδή τις βαριές κορνίζες. Αυτά δεν μπορούσαν να γίνουν μέρα μεσημέρι. Δεν χτύπησαν πίνακες. Εκεί είναι νομίζω το κέντρο βάρους της σεκιούριτι και των συστημάτων ασφαλείας.

Και σε αυτή την αίθουσα, η οποία ήταν για τους πιο ψαγμένους και μάλιστα μια πρωινή ώρα που τα πλήθη κυρίως συγκεντρώνονται στις μεγάλες γκαλερί με τους ιστορικούς πίνακες και κυρίως στην αίθουσα που είναι η Μόνα Λίζα και απέναντι είναι ένας φοβερός Βερονέζε, Ο γάμος εν Κανά, που είναι ένας πίνακας 7 μέτρα, ένα είδος κινηματογράφου, που νομίζεις ότι βλέπεις έναν στατικό κινηματογράφο» ανέφερε ο κ. Στεφανίδης.

Γίνονται συχνά σε μουσεία τέτοιες απόπειρες, προσέθεσε, κυρίως σε μικρά περιφερειακά μουσεία, τα οποία γίνονται πολύ πιο εύκολα στόχος. «Στην Ολλανδία, στο WaterloomMuseum, είχαν χτυπήσει πάλι για να για να πάρουν Βαν Γκογκ, στο Όσλο είναι τα πιο πρόσφατα γεγονότα. Το Λούβρο έγινε διάσημο με την απόπειρα με την κλοπή της Μόνα Λίζα και λίγο πριν τον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, το 1914, όπου ένας εθνικιστής Ιταλός μπήκε μέσα ως μπογιατζής, κοιμήθηκε στο Λούβρο. Την άλλη μέρα πήρε τη Μόνα Λίζα και βγήκε σαν κύριος από την πόρτα. Την βρήκαν στην Ιταλία μετά από κάποιους μήνες, 6 μήνες και αυτό έχει γίνει ταινία, έχει γίνει μυθιστόρημα.

Βλέπετε ότι και τα πιο σημαντικά μουσεία και τα πιο καλά θωρακισμένα δεν είναι άτρωτα. Αυτό είναι το συμπέρασμα δηλαδή και κυρίως ένα καμπανάκι και για τα δικά μας μουσεία, τα οποία μπορεί να μην έχουν πίνακες, αν και θυμάστε τον Πικάσο, και πάλι Βαν Γκογκ που έκλεψαν από την Εθνική Πινακοθήκη, όμως στην Εθνική Πινακοθήκη ήταν τερατώδες το λάθος της επιμελήτριας, η οποία έχει αφήσει ένα τέτοιο έργο, το πιο ακριβό του μουσείου κάπου κοντά στην είσοδο και κατ’ ουσίαν κρεμασμένο από ένα καρφί, δεν πήγαινε καν το μυαλό τους. Αλλά βέβαια πάντοτε το μυαλό μας πρέπει να πηγαίνει όχι μόνο στο κακό, αλλά στο πιο κακό, στο χειρότερο» συμπλήρωσε ο κ. Στεφανίδης.

«Από τη μία πρόκειται για ένα χτύπημα τελείως κινηματογραφικό και από την άλλη πραγματικά πολύ απλό» επισήμανε μιλώντας στην εκπομπή «Σεμνά και Ταπεινά» με τον Γιώργο Κακούση και τον Δημήτρη Πετρόπουλο, ο συγγραφέας Χρήστος Μαρκογιαννάκης που ζει στο Παρίσι και συνδυάζει στα βιβλία του τέχνη και έγκλημα.

«Ενώ το μουσείο είχε ανοίξει γύρω στις 9, αυτό το μουσείο ανοίγει στις 9 η ώρα, γύρω στις 9 και μισή, οι δύο από τους τέσσερις δράστες, τέσσερις αναζητούνται αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, ανέβασαν έναν γερανό στον πρώτο όροφο της πτέρυγας Denon, όπου βρίσκεται η γκαλερί του Απόλλωνα όπου στεγάζει τα πιο πολύτιμα κοσμήματα βασιλικά της Γαλλίας και με έναν δίσκο άνοιξαν, αφού έσπασαν το παράθυρο, έσπασαν τη βιτρίνα και άρπαξαν εννέα αρχικά κοσμήματα. Ένα τους έπεσε στη διαδρομή και το ξαναβρήκαν και έφυγαν με οκτώ πολύτιμα κοσμήματα από διάφορες βασίλισσες και αυτοκράτορες της Γαλλίας. Σήμανε συναγερμός, υπήρχαν φύλακες, γιατί άκουσα κάπου να λένε ότι δεν υπήρχαν φύλακες. Υπήρχαν φύλακες μέσα στην γκαλερί του Απόλλωνα, αλλά όπως είπαν και οι ίδιοι από χθες, γιατί όπως καταλαβαίνετε έχουν βγει αρκετοί να μιλήσουν για το θέμα, λένε ότι προτεραιότητά τους είναι η ανθρώπινη ζωή. Επομένως, απειλήθηκαν οι ίδιοι, όπως λένε, από τους ληστές με τον δίσκο αυτό και η προτεραιότητά τους είναι να βγάλουν τους επισκέπτες από το μουσείο για να μην υπάρχουν απώλειες ανθρώπινης ζωής. Αυτό υπογράμμισε και η υπουργός Πολιτισμού» ανέφερε ο κ. Μαρκογιαννάκης.

Η μία θεωρία, υποστήριξε και ο ίδιος, είναι ότι υπήρξε παραγγελία.

«Όταν υπάρχει παραγγελία, κάποιος κλέβει ένα έργο τέχνης και το έχει στο σαλόνι του για πάντα, γιατί φυσικά δεν μπορεί να μεταπωληθεί. Είναι δεδομένο ότι ήταν οργανωμένη πολύ καλά, είναι κομμάτι οργανωμένου εγκλήματος. Η άλλη θεωρία είναι ότι όποιος κλέβει τέτοια αντικείμενα φτιαγμένα από πολύτιμους λίθους ή πολύτιμα υλικά, στη συνέχεια είτε τα διαλύει σε μικρότερα κομμάτια για να τα πουλήσει χωριστά. Έτσι χάνει φυσικά και πολύ μεγάλο κομμάτι της αξίας του. Γι’ αυτό λένε ότι όταν ένα τέτοιο αντικείμενο, το οποίο είναι αμύθητης αξίας, αποτελεί και κομμάτι της ιστορίας και της κληρονομιάς της πολιτιστικής της Γαλλίας, μιας οποιασδήποτε χώρας διαλυθεί, αμέσως αμέσως η αξία του η χρηματική πέφτει στο 25%» εξήγησε.

Αξία χρηματική για τα κλοπιμαία δεν υπάρχει, σημείωσε, ερωτηθείς σχετικά.

«Έχουμε μόνο για ένα αντικείμενο το οποίο αγοράστηκε από το Λούβρο το 2018 από έναν Αμερικανό ιδιώτη, πρόκειται για αυτή την καρφίτσα σε σχήμα φιόγκου, η οποία έχει είναι στολισμένη με διαμάντια. Την αγόρασε το Λούβρο το 2018 για 6,5 εκατομμύρια ευρώ. Επομένως, γι’ αυτό έχουμε αξία, για τα υπόλοιπα δεν έχουμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται. Από τον Σεπτέμβριο έχουν υπάρξει τρεις ληστείες, τρεις κλοπές σε μουσεία, γαλλικά. Κάθε φορά αποσπούν μικρά αντικείμενα σε μέγεθος. Είναι πολύ πιο εύκολο να μεταφερθούν. (…)

Αυτή τη στιγμή έχει επανέλθει το θέμα της ασφάλειας των μουσείων. Από τη μία καταλαβαίνουμε ότι ένα μουσείο δεν μπορεί να είναι ποτέ 100% ασφαλές, γιατί όπως λένε και κάποιοι φύλακες, χρειάζεται ένας φύλακας ανά έργο τέχνης. Από την άλλη, ο εκπρόσωπος των φυλάκων του Λούβρου, του συνδικαλιστικού τους οργάνου που βγήκε χθες, είπε ότι τα τελευταία χρόνια το Λούβρο, το οποίο είναι αυτό που διαχειρίζεται το μπάτζετ του, είναι κατά μεγάλο ποσοστό αυτοχρηματοδοτούμενο και κατά ένα ποσοστό από το κράτος, από το υπουργείο Πολιτισμού ότι προτιμά να οργανώνει γιορτές και να δίνει βαρύτητα στην επικοινωνία από την ασφάλεια.

Σαφώς και είναι μεγάλο χτύπημα σε μία Γαλλία που αυτή τη στιγμή δεν είναι στην καλύτερή της φάση, η υπουργός Πολιτισμού το παρομοίασε με την με την φωτιά στη Νοτρ Νταμ, ότι οι Γάλλοι αισθάνονται αυτή τη στιγμή την ίδια λύπη, την ίδια κατάθλιψη, αν θέλετε, από όταν είδαν τη Νοτρ Νταμ να καίγεται. (…)

Είναι και ταπείνωση. Ο ίδιος υπουργός Εσωτερικών το είπε ότι ήταν μία αποτυχία. Χρησιμοποίησε τη λέξη αποτυχία σήμερα το πρωί» είπε καταλήγοντας ο κ. Μαρκογιαννάκης.