«Better Man»: Ένα πορτραίτο αυτοκαταστροφής

Αν είστε φαν των Take That ή της σόλο καριέρας του Ρόμπι Γουίλιαμς, μην διαβάσετε παρακάτω. Η ταινία «Better Man» δεν απευθύνεται σε εσάς – ή τουλάχιστον αυτό υποστηρίζω.

Στην ταινία δεν θα μάθετε ποιος είναι ο πραγματικός Ρόμπι Γουίλιαμς αλλά το alter ego του, το οποίο –υποτίθεται– πως θέλοντας να εξαγνιστεί, επιστρέφει στον άγριο πηθικόμορφο εαυτό του -στις εποχές του σύγχρονου νεάτερνταλ- για να σας πει μια ιστορία με γκρίζες σελίδες που η πρόθεση και μόνο της αλλαγής τις μεταμορφώνουν σε πολύχρωμα ουράνια τόξα – όχι αποκλειστικά αυτά που προσθέτει σε emoji η LGBTQ κοινότητα (την οποία, ίσως και εκμεταλλεύτηκε στα πρώτα στάδια της καριέρας του λόγω της προβολής της ρευστής του σεξουαλικότητας).

Σε ένα παρατεταμένο παραλήρημα γεμάτο υπόκωφα «My Way» – ύπουλα και μεθοδικά – συγκαλύπτει τον καταστροφικό εαυτό του με τσιμπιές αυτοκαταστροφικής διαύγειας, που όμως δεν αρκούν για να πεις ότι η περιπέτειά του τον έκανε καλύτερο άνθρωπο (ή καλλιτέχνη).

Καθ’ όλη τη διάρκεια βλέπουμε έναν τσόγλανο, που ευτυχώς είναι με μορφή πιθήκου για να μην γίνεται άμεση ταύτιση με το είδος, που κερατώνει, κάνει τόνους κόκας, βάζει το πουλί του όπου βρει χωρίς συναισθήματα, καταστρέφει την καρδιά της αγαπημένης του Nicole Appleton, από τις «All Saints» και απομακρύνεται από τον άνθρωπο που τον αγάπησε αφιλτράριστα, τη γιαγιά του.

Μέσα στο μικρό νου του κτήνους υπάρχει ο φόβος του υπανθρώπου – και σε κάθε άνθρωπο που μισεί ή φοβάται (μανατζέρ, μέλη των take That, πατέρα κ.λπ.) αντικατοπτρίζει άλλα πηθικοειδή (δηλαδή τον καθρέφτη του).

Εμείς τώρα, όπως πολύ σωστά του είπε και ο πατέρας του στην ταινία, γιατί πρέπει να «αγοράσουμε εισιτήριο για να ακούσουμε τα προβλήματά του […] αφού ο κόσμος πληρώνει τους καλλιτέχνες για να του παίρνουν τις έννοιες»;

Για να είσαι «Better Man», όπως ορίζει ο τίτλος, πρέπει, μετά το «δια πυρός και σιδήρου», η μορφή σου να πάρει ένα κάποιο σχήμα, ακόμα κι αν το «εργόχειρο» σου ξεχειλίζει από κακοτεχνίες.

Ένα άσχημο βάζο σε μια συγκεκριμένη γωνία μπορεί να μεταμορφωθεί από αόρατο σε έργο τέχνης, ενώ ένα σπασμένο βάζο που σε κατηγορεί ότι το ανάγκασες να σπάσει σε κομμάτια είναι απλώς ένα άχρηστο δοχείο για τα λουλούδια που θα το επιλέξουν.

Ραγισμένο βάζο, αλλά ποτέ λουλούδι – ο πιθηκόμορφος Ρόμπι, καθ’ όλη τη διάρκεια κάνει ταρζανιές και τις ολοκληρώνει με ροχάλα στο κοινό. Συγκεκριμένα, το να πεις ένα «άντε γ*****» στο τέλος της ταινίας (που είναι γεγονός και όχι λεκτικό σχήμα), δεν δικαιολογεί ούτε τις επιλογές του, ούτε το «καμπαρέ» πλαίσιο που ανέπτυξε με την καριέρα του. Είναι απλώς ένα «φάτε τα καλλιτεχνικά μου αντίδια και πληρώστε και τον ψυχολόγο μου».

Αφήνοντας τα παραπάνω στην άκρη, η ταινία στερείται ουσιαστικής πρωτοτυπίας, με αρκετές σκηνές που θυμίζουν στα όρια της συνταγογραφημένης συνταγής την προηγούμενη άκρως εμπνευσμένη ταινία του σκηνοθέτη, το «The Greatest Showman». Άρα, δύο στα δύο αρνητικά.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω την ασυνέπεια της ταινίας, επικαλούμενος την αρχή και το τέλος της ως επιχείρημα. Το αρχικό ζητούμενο για τον αυτάρεσκο καλλιτέχνη είναι να βρει το «it» με το οποίο είχαν γεννηθεί οι προγενέστεροι του Ratpack (έφτυσε ο Σινάτρα και γεννήθηκε ο Ρόμπι).

Κάντε απλές ταινίες για ανθρώπους που είναι ειλικρινείς με τα ζητούμενά τους και έχουν μια πρόταση με την οποία το κοινό μπορεί είτε να συμφωνήσει είτε να διαφωνήσει είτε να συναισθανθεί. Το «κάνω ένα ειλικρινές πορτραίτο για έναν τσόγλανο και φά’ το επειδή το μαγείρεψα» δεν είναι θρεπτικό, ακόμα κι όταν υποστηρίζει την fast food culture.