Μόνικα Ναράνχο: Η«Απόλυτη Ισπανίδα Σταρ» και ο απολογισμός της επί σκηνής

«Μόνικα Ναράνχο»: 30 χρόνια καριέρας σε λιγότερο από δύο ώρες. Βρεθήκαμε στην προτελευταία στάση στη Μαδρίτη και σας τη «συστήνουμε» μέσα από κάθε τι που είπε επί σκηνής.

Για όσους δεν την ξέρετε, η Μόνικα Ναράνχο είναι κάτι ανάμεσα στη δική μας Άννα Βίσση (η απόλυτη ντίβα της ποπ και του νταλκά), την Ελευθερία Αρβανιτάκη (για τις πολύ ψηλές νότες που πιάνει – αξίζει να αναφερθεί ότι έχει τραγουδήσει και με τον Παβαρότι), τη Ρίτα Σακελλαρίου (καθώς τραγουδά «λαϊκά» και με «καρδιά» και χιούμορ), με εντυπωσιακές περούκες και σκηνική παρουσία à la Lady Gaga, και κοινό που τη δοξάζει στις ισπανόφωνες χώρες σαν να είναι η Μαντόνα.

Η επετειακή της περιοδεία για τα 30 χρόνια καριέρας της Μόνικα Ναράνχο δεν είναι απλώς μια αναδρομή σε μια σπουδαία καριέρα, αλλά μια εξομολόγηση ζωής. Η στάση της στη Μαδρίτη είχε έντονα συναισθηματικό χαρακτήρα: μια πόλη-ορόσημο, εκεί όπου άνοιξε για πρώτη φορά το «κουτί της Πανδώρας» της καριέρας της – τότε με τα δίχρωμα μαλλιά της [ξανθά και καστανά, για να καλύπτει και τους αναποφάσιστους και τη drag-friendly persona της], όπως η ίδια θυμήθηκε επί σκηνής.

Μια μέρα πριν από την τελευταία συναυλία του tour, που θα γίνει στις 19 του μήνα στη Βαρκελώνη, ανατρέχουμε στην εμπειρία που βιώσαμε όταν η Ναράνχο, στις 15 του μήνα, στάθηκε απέναντι στο κοινό της για ακόμα μία φορά με ειλικρίνεια, χιούμορ, αφιλτράριστα μπινελίκια (με οικειότητα και χαριτωμενιά) και βαθιά τρυφερότητα.

Αυτό το tour των τριάντα χρόνων καριέρας συνοψίζει όσα υπήρξαν καθοριστικά στη διαδρομή της: τις μεγάλες επιτυχίες, τις πληγές που την τσάκισαν αλλά και της έδωσαν μαθήματα ζωής, τις απώλειες που άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα μέσα της και τη συνειδητή επιλογή της ευτυχίας ως στάση ζωής. Στη Μαδρίτη, μπροστά σε ένα κατάμεστο στάδιο (ναι, δεν έπεφτε καρφίτσα στη Movistar Arena), η Μόνικα Ναράνχο επιβεβαίωσε γιατί παραμένει μία από τις πιο αυθεντικές και ελεύθερες φωνές της ισπανόφωνης ποπ μουσικής σκηνής.

Με λόγια γεμάτα συγκίνηση, η Μόνικα Ναράνχο καλωσόρισε το κοινό της Μαδρίτης, συνειδητοποιώντας το βάρος των τριάντα χρόνων που τους ενώνουν.

«Καλησπέρα, Μαδρίτη. Είναι ασφυκτικά γεμάτο απόψε το στάδιο. Σας ευχαριστώ όλους.

Θα ήθελα να φαντάζομαι ότι πέρασαν μόνο τρία χρόνια και όχι περισσότερα, στα οποία υπήρξαμε (μαζί) τόσο εγώ όσο κι εσείς όλοι […]. [Πέρασαν] τριάντα χρόνια στα οποία, πιστεύω, συνέβησαν πάρα πολλά στις ζωές μας. Πάρα πολλά. Κάποια με θετικό πρόσημο και κάποια άλλα… όχι τόσο. Όμως και τα άσχημα είναι αυτά που τελικά είναι γαμάτα, γιατί όταν χτυπάνε, πώς μας μαθαίνουν και πόσο πονάνε. Και στο τέλος (συνειδητοποιούμε) πως μπορούμε να αντέχουμε όλα αυτά.

Μέσα σε όλο αυτό (το ταξίδι), μας συνόδευσε η μουσική. Εγώ, οι άντρες – κυρίως οι πιο κακοί –, αυτοί είναι που με βοηθούν περισσότερο να γράφω, με βοηθούν να εστιάζω. Μου αρέσει να εκφράζομαι, γιατί νιώθω ότι στην πορεία υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που σίγουρα, σε κάποια φάση της ζωής τους, θα περάσουν το ίδιο. Οπότε προσπαθώ να βοηθάω με ένα όμορφο τραγούδι. Γι’ αυτό σας ευχαριστώ.»

Η τραγουδίστρια εξήγησε τη δυσκολία να συμπυκνωθεί μια ολόκληρη ζωή πάνω στη σκηνή.

«Θα είμαστε σχεδόν δύο ώρες», είπε, και ήταν ψέματα (η συναυλία ήταν κάτι λιγότερο από 100 λεπτά). «Είναι πολύ “έντονο” αυτό το ρεπερτόριο. Αλήθεια, το σκεφτήκαμε πάρα πολύ και μας πονοκεφάλιασε, γιατί το να συνοψίσεις σε σχεδόν δύο ώρες παράστασης 32 ή 33 χρόνια καριέρας… δεν φτάνουμε. Όμως προσπαθήσαμε να μαζέψουμε όλα εκείνα που σας κάνουν να νιώθετε όμορφα και να νιώθετε ξεχωριστοί. Γιατί αυτό είστε: πανέμορφοι. Πάμε λοιπόν.»

Σε μια απρόσμενη αναδρομή, θυμήθηκε την πρώτη μεγάλη στιγμή που άλλαξε τα πάντα.

«Μόλις τώρα μου ήρθε μια ανάμνηση. Και είναι περίεργο, γιατί κανονικά οι καλλιτέχνες δεν θα έπρεπε να σκέφτονται τίποτα πάνω στη σκηνή, αλλά εγώ σκέφτομαι χίλια πράγματα ταυτόχρονα, και αυτό δεν είναι πάντα καλό. Θυμόμουν τη στιγμή που πάτησα στη Μαδρίτη και πήγα κατευθείαν στα στούντιο του Antena 3, σε εκείνη την εκπομπή, το “¡Sorpresa, sorpresa!”. Ακριβώς αυτό το τραγούδι ήταν που άνοιξε όλο αυτό το κουτί της Πανδώρας», είπε, ερμηνεύοντας μία από τις πιο χαρακτηριστικές ποπ επιτυχίες της πρώτης της καριέρας.

Σε μια «παραγγελιά» χώρεσε μια βαθιά προσωπική αφιέρωση.

«Ας ξε-στροφάρουμε. […] Αυτό το τραγούδι που θα ακολουθήσει είναι από τα απολύτως απαραίτητα σε κάθε συναυλία που κάνω, γιατί δεν μπορούμε να μην το τραγουδήσουμε. Πρώτον, για το τι σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα από εμάς. Και δεύτερον, γιατί ήταν το αγαπημένο τραγούδι του αδελφού μου. Ο αδελφός μου μού άφησε πολύ σημαντικά μαθήματα ζωής. Πάρα πολλά. Αλλά μού άφησε κι έναν ανεκτίμητο θησαυρό. Όταν ο Ενρίκε έφυγε, «εκείνη» δεν είχε κλείσει καν τα τρία της χρόνια, και σήμερα είναι μια νεαρή γυναίκα 22 ετών. Μαρία, δεν σε βλέπω. Δεν ξέρω πού είσαι, αγάπη μου. Ξέρω ότι είσαι εκεί, κρυμμένη, αλλά θα ήθελα… […] να σου πω πως “σ’ αγαπώ”. Και αυτό είναι για σένα, αγάπη μου. Χρόνια πολλά προκαταβολικά για τα γενέθλιά σου. Ο μπαμπάς θα ήταν πολύ περήφανος για σένα. Είσαι υπέροχη, “Μάγκι”. Για σένα, αγάπη μου. Γι’ αυτό ήθελα να έρθεις. Αυτός είναι ο φόρος τιμής μου σε μια γυναίκα σαν εσένα. Σ’ αγαπώ, αγάπη μου. Και θα σε αγαπώ για πάντα.»

Εδώ το τραγούδι που της αφιέρωσε από παλιότερη συναυλία

Με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, αποδόμησε το ίδιο το «φινάλε» των συναυλιών.

«Λοιπόν, πάμε για «τίτλους τέλους». Είναι τελείως μαλακία να σας λέω αυτό το πράγμα, γιατί ξέρετε ότι θα κάνουμε ανκόρ. Είναι τεράστια χαζομάρα. […] Πάντα λέω ότι είναι η μεγαλύτερη μαλακία του κόσμου, γιατί όλοι ξέρετε ότι θα γυρίσουμε να πούμε ακόμα τουλάχιστον δυο τραγούδια, σωστά; Αυτή η στιγμή είναι σαν να πιστεύεις στους Τρεις Μάγους. Μπορεί να βρισκόμαστε στην τελική ευθείαγιατί εκεί βρισκόμαστε. Ας βάλουμε μια άνω τελεία -όχι τελεία- και να τραγουδήσουμε ένα τραγούδι που λίγοι γνωρίζετε. Γιατί μέσα σε αυτό το best of μεγάλων επιτυχιών υπάρχουν πολλές εκπλήξεις. Και το να το τραγουδήσουμε είναι από μόνο του μια έκπληξη. Είναι από εκείνα τα τραγούδια που καμιά φορά όλοι λέμε μεταξύ μας «μαλάκα μου, μην το τραγουδήσουμε αυτό». Θα μας «πετάξουν ντομάτες».», είπε σε μια άνω τελεία της.

Η Ναράνχο μετέτρεψε το τραγούδι σε μάθημα ζωής.

«Θα εκμεταλλευτώ λοιπόν αυτό το τραγούδι για να σας θυμίσω ότι η ζωή είναι μικρή. Η ζωή είναι πολύ μικρή. Φαίνεται πολύ μεγάλη, αλλά είναι μικρή. Αυτά τα τριάντα και κάτι χρόνια πέρασαν σε σιγμή. Δεν ξέρω αν πέρασαν τόσο γρήγορα επειδή τα πέρασα τόσο γεμάτα. [Μάλλον πέρασαν γρήγορα γιατί] πιθανότατα αποφάσισα να είμαι ευτυχισμένη. Και όταν αποφασίζεις να είσαι ευτυχισμένος, τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα. Και κάτι πολύ σημαντικό: Να μην εξαρτάστε από κανέναν. Γιατί το να επιβιώνεις σημαίνει να εξαρτάσαι από κάποιον. Πρέπει να ζούμε, όχι να επιβιώνουμε. Πρέπει να ζούμε.», είπε, και έδωσε το σήμα για να ακουστεί το τραγούδι της «Sobrevivire», δηλαδή το τραγούδι της… απλής επιβίωσης.

Με λόγια συμφιλίωσης, έκλεισε έναν κύκλο — και άνοιξε έναν άλλον.

«Tώρα όντως φτάσαμε στο τέλος. […] οπότε πρέπει να απολαύσουμε αυτό που ακολουθεί. Πόσο ωραίο είναι «να κάνεις ειρήνη», έτσι δεν είναι, παιδιά; Πόσο γαμάτο είναι να βλέπεις πώς απελευθερώνεται κανείς. Η αλήθεια είναι ότι στο τέλος, στο δρόμο της ζωής, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κάνουμε ειρήνη· κυρίως με τον εαυτό μας. Δεν είμαστε τέλειοι. Δεν θα γίνουμε ποτέ. Ήρθαμε εδώ για να μάθουμε. Αν τα ξέραμε όλα, δεν θα ήμασταν εδώ. Δεν θα ήμασταν. Ένα από τα πράγματα που εγώ η ίδια συγχώρεσα στον εαυτό μου είναι ότι αγκάλιασα ξανά κάτι που έκανα πριν από πολλά χρόνια. Και σκέφτηκα: «Εντάξει, έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει και ήταν πολύ ωραίο. Ήταν μια περιπέτεια, μωρή αδελφάρα.» (σ.σ. η χρήση των λέξεων της ήταν πολύ προσεγμένη καθώς το maricón μπορεί να αποδοθεί και προσβλητικά εκτός της gay κοινότητας αλλά και ως το δικό μας «μλάκ μου», δηλαδή μια φράση οικειότητας που σπάνια ακους από σκηνής από μια ντίβα, σα να έσπασε τον τέταρτο τοίχο). Οπότε για εσάς, θα πω τα «κακά κορίτσια».».

Αξίζει να αναφέρουμε για τους eurofans ότι η στιγμή που «η πίστα πήρε φωτιά» ήταν όταν τραγούδησε το ντουέτο «Venenosa» με τους Nebulossa, γνωστούς για τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό με το «Zorra».