Η αργή επούλωση των πληγών του Ισραήλ μετά την 7η Οκτωβρίου

Επί 2 χρόνια, κάθε Σάββατο, η πλατεία των Ομήρων στο Τελ Αβίβ ήταν το σημείο συνάντησης χιλιάδων ισραηλινών για να απαιτήσουν την ασφαλή επιστροφή των 251 ομήρων της Χαμάς. Πολύ σύντομα το σύνθημα «φέρτε τους πίσω» που διατυπώθηκε από τις πρώτες κιόλας κινητοποιήσεις, έγινε κίνημα με συγγενείς και υποστηρικτές να οργανώνουν δημόσιες εκδηλώσεις, εκστρατείες στα μέσα ενημέρωσης και διπλωματικές προσπάθειες για να μην ξεχάσει κανείς και για να ασκηθεί πίεση στην πολιτειακές και πολιτικές Αρχές του Ισραήλ και στη διεθνή κοινότητα να εξασφαλίσουν την απελευθέρωσή τους.

Αποστολή στο Ισραήλ: Άννα Παπασωτηρίου

Αυλαία κινητοποιήσεων στην πλατεία των Ομήρων

Δύο χρόνια μετά, το Φόρουμ των Ομήρων και των Οικογενειών τους ανακοίνωσε ότι οι κινητοποιήσεις του Σαββάτου θα λάβουν τέλος, έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό τους, και το ρολόι θα σταματήσει να μετρά τον χρόνο μόλις επιστρέψει και ο τελευταίος όμηρος.

Στην πλατεία, βεβαίως, ο χώρος είναι ακόμα γεμάτος από αναμνήσεις της συλλογικής οδύνης και αγωνίας.

Στην διάρκεια της αποστολής μας, στα τέλη Νοεμβρίου, καταγράψαμε πανό με τις φωτογραφίες και τα ονόματα των απαχθέντων, μηνύματα συμπαράστασης κρεμασμένα στα κλαδιά δέντρων και παντού κίτρινες κορδέλες, το σύμβολο της αλληλεγγύης και του αιτήματος για την απελευθέρωσή τους.

Ακόμα και ομοίωμα τούνελ, φτιαγμένο για να θυμίζει τις συνθήκες κράτησης πολλών εκ των απαχθέντων, γεμάτο και αυτό με μηνύματα και φωτογραφίες.

Όπως η πλατεία των Ομήρων, έτσι και ο χώρος του Φεστιβάλ Νόβα και τα κιμπούτς στα οποία εισέβαλε η Χαμάς, όλα έχουν μετατραπεί σε μνημεία του συλλογικού τραύματος που προκάλεσε η βάρβαρη επίθεση της.

Ο επανοικισμός των κιμπούτς  

Τα σπίτια στο κιμπούτς Μπεερί, το οποίο επισκεφθήκαμε, στέκουν με ανεξίτηλα τα σημάδια. Καμένα, με σφαίρες στους τοίχους, διαλυμένα. Σε όσα οι ένοικοι είτε σκοτώθηκαν, είτε απήχθησαν και δεν επέστρεψαν ποτέ ζωντανοί, στον εξωτερικό τους χώρο, έχουν αναρτηθεί πανό με τις φωτογραφίες και τα ονόματα τους. Κανένα όμως σπίτι δεν έχει κατεδαφιστεί και ούτε πρόκειται.

Η κυβέρνηση κατασκευάζει νέα οικήματα, κόστους 500 εκατομμυρίων σέκελ, με την ελπίδα να δώσει ξανά ζωή στο όμορφο αυτό κιμπούτς.

Συνολικά στο Μπεερί 102 άνθρωποι σκοτώθηκαν και από τους 1.200 που έμεναν πριν από την επίθεση, έχουν επιστρέψει μόνο 50.

Ένας εξ αυτών είναι και ο Ντάνι Μάσνερ, ισραηλινός αυστραλιανής καταγωγής, 64 ετών.

Την 7^η Οκτωβρίου έχασε την αδελφή του, που έμενε σε άλλο σπίτι στην ίδια κοινότητα. «Μιλούσαμε όλη την ώρα στο τηλέφωνο. Όταν μου είπε πως μπήκαν στο σπίτι τρομοκράτες, ήξερα ότι δεν θα την ξαναέβλεπα. Ήξερα ότι αν πάω να την βοηθήσω, θα μας σκότωναν και τους δύο. Την σκότωσαν με δύο σφαίρες», θυμάται με δάκρυα στα μάτια και προσθέτει: «Οι τρομοκράτες έσφαξαν, βίασαν, διέλυσαν τα πάντα».

Ο Ντάνι, όπως και όλοι στο Ισραήλ, περιμένουν απαντήσεις από τις έρευνες για το τι πήγε τόσο λάθος εκείνη την ημέρα και ο IDF καθυστέρησε 7 ώρες για να επέμβει: «Κάθε πρωί που ξυπνάω, αναρωτιέμαι πού ήταν ο Στρατός. Κανείς δεν ξέρει», όπως λέει και συμπληρώνει: «Ήταν πολλές οι συμπτώσεις εκείνη την ημέρα».  

Η έρευνα της Σιν Μπετ για το Φεστιβάλ Νόβα  

Σύμφωνα με την Χααρέτζ, τουλάχιστον για το Φεστιβάλ Νόβα, η εσωτερική έρευνα της Σιν Μπετ – η μία έρευνα από τις πολλές που είναι σε εξέλιξη στο Ισραήλ – έδειξε ότι ήταν η αποτυχία στην επικοινωνία Αστυνομίας και IDF που άφησε τις Αρχές στο σκοτάδι για το rave party που ήταν σε εξέλιξη την ώρα που ξεκίνησε η επίθεση της Χαμάς.

Το αποτέλεσμα ήταν 378 νέοι άνθρωποι να βρουν φριχτό θάνατο και 44 να απαχθούν.

Πολλοί από αυτούς που επέζησαν αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας. Είναι ενδεικτικό ότι η Μαζάλ Ταζάζο, 35 ετών, που επέζησε «κάνοντας τη νεκρή και προσευχόμενη στον Θεό», όπως μας είπε, δυσκολεύεται να αφηγηθεί τα όσα πέρασε εκείνη την ημέρα.

Δύο φορές διακόπτει την γλαφυρή αφήγησή της και αρκετές φορές δείχνει να χάνει την ανάσα της. Ειδικά όταν εξιστορεί την στιγμή που βρέθηκε αντιμέτωπη με τους ενόπλους της Χαμάς, αφού επί ώρες αναζητούσε διέξοδο διαφυγής από το σημείο: «Μας φώναζαν στα αγγλικά, σηκωθείτε, σηκωθείτε! Και τότε ο ένας με χτύπησε με το όπλο του στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Έχασα τις αισθήσεις μου και όταν συνήλθα, ένιωσα να μου δένουν τα πόδια και να μου πιάνουν το πρόσωπο για να δουν, αν ζούσα. Έμεινα ακίνητη», περιγράφει και συνεχίζει: «Δεν ξέρω τι συνέβη. Με άφησαν. Ίσως γιατί με πέρασαν για νεκρή, επειδή η λευκή μου μπλούζα ήταν γεμάτη αίματα από το χτύπημα στο κεφάλι».

Η Μαζάλ έχασε και τους δύο φίλους της εκείνη την ημέρα. Μας τους δείχνει, ακουμπώντας τις φωτογραφίες τους, που έχουν αναρτηθεί σε πλακάτ, στο σημείο της επίθεσης, μαζί με όλων όσων έχασαν εκείνη την ημέρα τη ζωή τους. Κάθε μέρα, όπως λέει, έχει εφιάλτες.

Είναι προφανές ότι οι πληγές, που έχει αφήσει η 7^η Οκτωβρίου στην ισραηλινή κοινωνία, θα αργήσουν να κλείσουν. Η επιστροφή των ομήρων, ζωντανών και νεκρών, όμως, θα μπορούσε να είναι η αρχή.