Η ιστορική μνήμη περνάει και προς την πλευρά των χωρών που με το ρόλο τους στην ιστορία, είχαν την ευθύνη για τα όσα συνέβησαν και δημιουργεί στις νέες γενιές που έρχονται, ισχυρά αντισώματα, ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα ποτέ ξανά.
Πηγές από το χώρο του Διστόμου, μας ενημέρωσαν για τα ακόλουθα:
“Ήταν κυριολεκτικά μια αιφνιδιαστική επίσκεψη στο Μουσειο Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου! Χωρίς ειδοποίηση, κάτι παράξενο για τους τυπολάτρες Γερμανούς, έφθασαν σήμερα έξω από το Μουσειο, 20 μαθητές και μαθήτριες με τους δυο καθηγητές τους.
Οι συστάσεις έγιναν αμέσως, χάρις στην Σοφία, μια Γερμανίδα μαθήτρια που πριν χρόνια είχε ζήσει για 9 χρόνια στον Βόλο και μιλούσε άριστα ελληνικά: Ήταν μια ομάδα από το – ιδρυθέν το 1604 – Γυμνάσιο Suso-Gymnasium, της γερμανικής πόλης Konstanz, που βρίσκεται στις όχθες της ομώνυμης μεγάλης λίμνης στα σύνορα Γερμανίας, Ελβετίας και Αυστρίας. Οι μαθητές κανουν εκπαιδευτική εκδρομή στην Αθήνα και στα πέριξ – και στο προγραμμα τους έβαλαν και το Διστομο, με το Μουσειο Θυμάτων Ναζισμού.
Ο επικεφαλής τους καθηγητής δεν ήθελε- επίκαλούμενος την έλλειψη πολύ χρόνου- την κλασσική ενημέρωση με την προβολή του ντοκιμαντέρ και την ξενάγηση καθώς , όπως μας μετέφρασε η Σοφία, “είχε ενημερώσει πλήρως τους μαθητές για το χρονικό”.
Ενδιαφέρον έδειξαν για την ιστορία της επιβιώσασας Μαρίας Παντίσκα που εγινε εξώφυλλο στο αμερικανικό περιοδικό LIFE τρεις μήνες μετά την Σφαγή του 1944. Πολύ μεγάλη εντύπωση τους έκανε ο πίνακας ”Μάνες του Διστόμου” του Κ. Μουστάκα που θύμιζε,όπως ειπε μια μαθήτρια, τεχνοτροπία Πικάσο.
Στους εθελοντές του Μουσείου έκανε εντύπωση μια μαθήτρια – με χαρακτηριστικά που θύμιζαν αραβική καταγωγή- που έμεινε τελευταία και μόνη στη αίθουσα με τις φωτογραφίες των θυμάτων και των κρανίων τους για 2-3 λεπτά – σε μια στάση απόλυτης ακινησίας και σιωπής.
Τα παιδιά συνέχισαν το μάθημά τους και στο προαύλιο του Μουσείου, ενώ έκαναν και μια μεγάλη βόλτα στην πόλη του Διστόμου”.