Πως να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε – Οι αλλαγές που έφερε η πανδημία

Βαθύ αποδείχθηκε το αποτύπωμα της πανδημίας στα παιδιά και στους νέους. Σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή Αντώνιου Κουρουτάκη (2021) υπό την αιγίδα του Συνηγόρου του Πολίτη, τα περιοριστικά μέτρα και ιδίως η αναστολή της δια ζώσης εκπαίδευσης, αλλά και των αθλητικών και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων δημιούργησε προβλήματα στον ψυχισμό των παιδιών. Επί της ουσίας το έλλειμμα της καθημερινής συναναστροφής με συνομηλίκους τους, γέμισε τα παιδιά άγχος, ανησυχία και θλίψη που ήταν δύσκολα διαχειρίσιμα.

Η θετική πτυχή αυτών των μέτρων ήταν το γεγονός ότι τα παιδιά περνούσαν κατά κανόνα περισσότερο χρόνο με τα μέλη της οικογένειάς τους. Ωστόσο αυτή  η αναγκαστική συνύπαρξη, γι’ άλλους ήταν εύκολη και για άλλους δυσκολότερη.

« Τα παιδιά συνέχεια ζητούν από τους γονείς τους κάτι: Προσοχή, κουβέντα, παιχνίδι, μαζί, αγκαλιά, καλούδια, ιστορίες, πλάκες, παρέα, πρακτικές ενέργειες… Στην καραντίνα, ωστόσο, η διαρκής συνύπαρξη μετέτρεψε αυτό που θεωρούνταν ‘’αυτονόητη ρουτίνα’’ σε προβληματική εμπειρία και σε καταστάσεις δύσκολες στη διαχείρισή τους. Ο κλειστός χώρος της παρατεταμένης αναγκαστικής συμβίωσης τους οδήγησε αυτό το συνεχές ζητώ/ζητείν σε διαστάσεις πιεστικές, ανυπόφορες, ενίοτε ασφυκτικές, έως και εφιαλτικές».

Αυτό είναι το θέμα που πραγματεύεται το νέο βιβλίο του έγκριτου ψυχιάτρου –ψυχοθεραπευτή Νίκου Σιδέρη, με τίτλο «Πώς το παιδί μαθαίνει να ζητά λαβαίνοντας υπόψη και τον άλλον» από τις εκδόσεις Αρμός.

Και συνεχίζει ο Νίκος Σιδέρης: « Ουδέν κακόν αμιγές καλού: Η πίεση από το διαρκές ‘’ζητώ δίχως μέτρο, χωρίς να σκέφτομαι τι μπορεί ο άλλος’’ αποκάλυψε ότι μια τέτοια λογική στη σχέση παιδιών –γονιών δεν είναι αυτονόητη ούτε και χωρίς αρνητικές επιπτώσεις. Αυτή η διαπίστωση δεν περιορίζεται μόνο στις έκτακτες συνθήκες της καραντίνας, αλλά ισχύει και για τις όποιες συνθήκες κανονικότητας. Με ή χωρίς καραντίνα, λοιπόν, το ζητούμενο είναι η κατάκτηση του έντεχνου αιτήματος».

Ποιο είναι το έντεχνο αίτημα; « Το παιδί να ζητά από τους γονείς κάτι, λαβαίνοντας υπόψη και το ότι ο άλλος έχει πεπερασμένες δυνατότητες και αντοχές , καθώς και δικές του ανάγκες διαθεσιμότητες και διαθέσεις. ‘’Λαβαίνοντας υπόψη’’ σημαίνει ή να το σκέφτεται μόνος του ή να αποδέχεται και να κατανοεί την απάντηση των γονέων του όταν του λένε Δεν μπορώ…».

Οι αναλύσεις και οι οδηγίες αυτού του βιβλίου μπορεί να εστιάζουν στο παιδί, διαβάζοντάς το όμως θα ανακαλύψετε έναν οδηγό για ενήλικες, στο πλαίσιο, των κοινωνικών συναλλαγών και των ανθρώπινων σχέσεων.

Οδηγίες όπως «έξυπνος και δυνατός είναι όποιος καταφέρνει να αντέχει να δει την πραγματικότητα» αλλά και «η σωστή εκτίμηση του τι μπορεί να μου προσφέρει ο άλλος αν του το ζητήσω αυτή τη στιγμή. Το να ζητάς και να μη λαβαίνεις , ή το να λαβαίνεις αλλά πνίγοντας ή φουρκίζοντας τον άλλον, δεν είναι εξυπνάδα και δύναμη» αναλύουν τον μηχανισμό των αιτημάτων από ενήλικες σε ενήλικες.

Ο Νίκος Σιδέρης φαίνεται να γνωρίζει βαθύτατα τον κόσμο και την ψυχή του παιδιού αλλά και των μεγάλων, τους οποίους με τις οδηγίες του, προστατεύει από το να γίνουν σούπερ- γονείς αφού εύστοχα παρατηρεί …είναι και αυτοί άνθρωποι.