Κ. Μητσοτάκης για τον Άγνωστο Στρατιώτη: Οι ιεροί τόποι ανήκουν σε όλους και όχι σε όσους φωνάζουν περισσότερο – Τεχνητή απόπειρα διχασμού η δήθεν διαφορά για τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών

Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην Ολομέλεια της Βουλής για την τροπολογία για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε στη σημασία ενός «ιερού χώρου» που «δεν ανήκει σε κανένα κόμμα», ενώ επανέλαβε ότι η κυβέρνηση βρίσκεται δίπλα στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών.

Την ίδια ώρα, ο Πρωθυπουργός άσκησε δριμεία κριτική στον Νίκο Ανδρουλάκη, ενώ κατηγόρησε την αντιπολίτευση ότι υιοθέτησε «όλα τα fake news γύρω από την τραγωδία των Τεμπών».

Ο κ. Μητσοτάκης ανέφερε αρχικά ότι «τα μέτρα για την ανάδειξη και προστασία του μνημείου, δεν ήταν εύκολη απόφαση». «Αφορούν έναν χώρο που τον θεωρούμε ιερό, που δεν ανήκει σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα κόμμα, σε καμία οργάνωση, σε κανένα πρόσωπο. Αποτελεί τόπο μνήμης εκείνων που έπεσαν για την πατρίδα», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ο κ. Μητσοτάκης τόνισε ότι μιλάμε για «τον ορισμό ενός χώρου συνύπαρξης και όχι αντιπαλότητας». Σημείωσε ότι πρόκειται για έναν «ιστορικό χώρο που θα αποσυνδεθεί από την πλατεία Συντάγματος όπου επιτρέπονται ελεύθερα οι συναθροίσεις».

Πρόσθεσε ότι «το θολό τοπίο αρμοδιοτήτων τον μετέτρεψε σε σκηνικό κομματικής εκμετάλλευσης. Το μνημείο περνά στην ευθύνη του υπουργείο Εθνικής Άμυνας όπου πρέπει να ανήκει ένα κενοτάφιο για τον ανώνυμο μαχητή που έπεσε για την ελευθερία Το ΥΕΘΑ θα μεριμνά για συντήρηση, φροντίδα και ανάδειξη». Ο κ. Μητσοτάκης συμπλήρωσε ότι «όποτε κρίνεται απαραίτητο θα παρεμβαίνει για την προστασία και την περιφρούρησή του».

«Οι ιεροί τόποι ανήκουν σε όλους και όχι σε όσους φωνάζουν ή απειλούν περισσότερο», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ακολουθεί η ομιλία του Πρωθυπουργού στη Βουλή:

«Η ευταξία απαντά στην αυθαιρεσία. Απέναντι σε ένα τέτοιο μνημείο η ενότητα πρέπει να προηγείται της διαμαρτυρίας και ο σεβασμός να προηγείται των κραυγών. Τέτοια μνημεία υπάρχουν σε πολλές άλλες πρωτεύουσες. Φαντάζεστε ότι σε αυτά τα μνημεία να κάνει κάποιος διαδήλωση; Γιατί πρέπει η Ελλάδα να επιμένει σε μια ιδιαιτερότητα η οποία έχει αντιμετωπιστεί μέσα από την κοινή λογική σε όλες τις πολιτείες του κόσμου;», σχολίασε.

«Η δημοκρατία και ο πατριωτισμός δεν απειλούνται όταν υπερασπίζονται τα σύμβολά τους, υπονομεύονται όμως όταν τα εγκαταλείπουν», συμπλήρωσε.

Άλλο πράγμα η πλατεία και άλλο το μνημείο. Δεν είναι ταμπλώ για ανάρτηση αιτημάτων. Είναι ένα κενοτάφιο για ήρωες.

Αν πήγαινε κάποιος και έβαφε τα ονόματα των θυμάτων στο Μάτι στα σκαλιά των προπυλαίων τι θα λέγατε;»

Μητσοτάκης σε Ανδρουλάκη: Τρικυμία εν κρανίω

Μετά το τέλος της ομιλίας του Νίκου Ανδρουλάκη, ο Πρωθυπουργός πήρε και πάλι τον λόγο απαντώντας στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τη φράση «τρικυμία εν κρανίω».

Νωρίτερα, ο κ. Ανδρουλάκης άσκησε αιχμηρή κριτική στην κυβέρνηση, λέγοντας ότι «επιλέγει να ανοίξει ένα αχρείαστο εσωτερικό μέτωπο διχασμού, πόλωσης και τοξικότητας. Μετατρέπει τα πάντα σε όχημα πολιτικής διαχείρισης. Μας απευθύνετε το ερώτημα: Είστε “υπέρ” ή “κατά” της φύλαξης του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη;».

Η απάντηση είναι προφανής για όλους τους Έλληνες γιατί κάθε μνημείο συμβολίζει τους μεγάλους αγώνες του λαού μας , την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας. Είναι αναπόσπαστα κομμάτια της εθνικής μας συνείδησης, γι’ αυτό σταματήστε να ψαρεύετε σε επικίνδυνα θολά νερά», τόνισε ο Νίκος Ανδρουλάκης.

Άμεση ήταν η απάντηση του Πρωθυπουργού, ο οποίος σχολίασε ότι «δεν έχει ξαναδεί πιο αμήχανο στο Κοινοβούλιο τον Ανδρουλάκη. Προσπαθούσα να καταλάβω αν και με ποιον τρόπο έβγαζαν νόημα αυτά που λέγατε για την ουσία του ζητήματος το οποίο καλούμαστε να συζητήσουμε».

«Καταθέσατε ένσταση αντισυνταγματικότητας και στη συνέχεια μας είπατε ότι είναι περιττή, μιας και δεν κάνει τίποτα άλλο από το να τακτοποιεί τα ζητήματα καθαριότητας. Ουσιαστικά μας λέτε ότι καλώς κάνουμε αυτήν την παρέμβαση, αλλά υπάρχει ένα υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, κατά συνέπεια δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω, γιατί θα μπορούσε να είχε ήδη λυθεί με τις υφιστάμενες διατάξεις».

«Η κυβέρνηση, λοιπόν, απαντά με σαφήνεια, ότι δεν θα μπορούσε να είχε λυθεί για δύο λόγους.Ο πρώτος έχει να κάνει με το ότι η κυβέρνηση έκρινε ότι ο χώρος αυτός χρήζει μιας ειδικής προστασίας. Αυτό είναι κάτι το οποίο είναι απολύτως συμβατό με το Σύνταγμα, αλλά και με αποφάσεις Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων που δίνουν τη δυνατότητα προστασίας τέτοιων χώρων χωρίς να περιορίζεται το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι», ξεκαθάρισε και στη συνέχεια είπε ότι «δημιουργούμε ένα ειδικό πλαίσιο προστασίας».

Η απάντηση του Πρωθυπουργού στον Νίκο Ανδρουλάκη:

«Άθλιο ψέμα η θεωρία του ξυλολίου πάνω στην οποία χτίστηκε η θεωρία της συγκάλυψης»

«Αναφερθήκατε στο ότι πρέπει να πάει κάποιος εργολάβος να καθαρίσει τον χώρο. Σύμφωνα με τις διατάξεις, ποιος έχει, κ. Ανδρουλάκη, την ευθύνη καθαρισμού του χώρου; Ο δήμαρχος Αθηνών, δηλαδή ο κ. Δούκας, ο οποίος δεν καθάρισε ποτέ τον χώρο. Και δεν τον καθάρισε, επειδή ήθελε και αυτός να κάνει πολιτικό παιχνίδι».

«Η πραγματικότητα είναι ότι πριν ψηφιστεί η τροπολογία την ευθύνη την έχει ο Δήμος της Αθήνας, ο οποίος δεν έκανε πολύ απλά δεν έκανε τη δουλειά του».

Έπειτα, ο πρωθυπουργός σχολίασε ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για ξυλόλιο. «Ο βουλευτής σας, ο κ. Χριστοδουλάκης, δεν ήταν αυτός που από το Βήμα της Βουλής, ακολουθώντας κατά γράμμα τις θεωρίες του πρώτου διδάξαντα, μην πληρώνοντας καν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στον κ. Βελόπουλο, μίλησε για τα τρία χαμένα βαγόνια; Υιοθετήσατε όλα τα fake news γύρω από την τραγωδία των Τεμπών».

Κατέληξε, λέγοντας ότι «η θεωρία του ξυλολίου πάνω στην οποία χτίστηκε η θεωρία της συγκάλυψης ήταν όλη ένα άθλιο ψέμα με έναν σκοπό: Να εργαλειοποιήσει τον πόνο 57 συγγενών ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους για να βλάψετε πολιτικά την Κυβέρνηση και να δημιουργήσετε ουσιαστικά μια κρίση αξιοπιστίας».

«Η κυβέρνηση συμπάσχει με κάθε γονιό αλλά σέβεται την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης»

Ο πρωθυπουργός απευθύνθηκε και στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών κατά τη διάρκεια της ομιλίας του.

Κανείς από εμάς δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε τη θλίψη ούτε την οργή τους. Όμως ένα είδος ακτιβισμού σε ένα ιερό σημείο δεν εξυπηρετεί τα αιτήματα τους. Τα οποία έγιναν δεκτά. Το κύριο αίτημα είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μέσα από την δική θα αποδοθεί η οποία ξεκινά τον Μάρτιο. Άκουσα ότι η κυβέρνηση υπέστη ήττα στην υπόθεση του κ. Ρούτσι. Η κυβέρνηση συμπάσχει με κάθε γονιό που ζητάει να μάθει την αλήθεια αλλά σέβεται και την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Ικανοποίηση που η δικαιοσύνη μπόρεσε να δώσει μια λύση χωρίς να τεθεί σε κίνδυνο η διαδικασία της δίκης.

Οι εκταφές δεν έχουν γίνει ακόμα. Με σεβασμό τους ζητώ να αναλογιστούν μήπως δίνουν τα περιθώρια σε κάποιους πολίτικους αδίστακτους να οικειοποιούνται το πένθος τους. Σε κάποιους πολιτικούς που έκαναν ο,τι περνούσε από το χέρι τους να επαναφέρουν την υπόθεση, να εργαλειοποιούν τον πόνο τους φορώντας δήθεν την μάσκα της αλληλεγγύης.

Κάποιοι επιχείρησαν να αναστήσουν τις θεωρίες του ξυλολίου. Είναι εκείνοι που είδαν την εθνική αυτή τραγωδία ως πολιτική τους ευκαιρία. Και έσπευσαν να δηλητηριάσουν με μόνο στόχο την αναταραχή.

Υπάρχει ή δεν υπάρχει μνημείο Τεμπών; Υπάρχει καλαίσθητο μνημείο. Βρίσκεται εδώ και καιρό απέναντι στην Τεχνόπολη.

Τελείως τεχνητή απόπειρα διχασμού. Αντιπαλότητα χωρίς ουσία. Αλίμονο αν η μνήμη γραφόταν στο έδαφος και διαρκούσε όσο η μπογιά ενός σπρέι. Η μνήμη των θυμάτων θα ζει για πάντα μέσα μας, σεμνή και σιωπηλή. Έχουν εντοπιστεί τα κενά του βαθέως κράτους που ενέτειναν στο δυστύχημα. Προέκυψε πως τελικά κανείς δεν προσπάθησε να συγκαλύψει τίποτα. Η πολιτεία στάθηκε δίπλα στα θύματα.

Η διενέργεια αντικυβερνητικού ακτιβισμού είναι μάλλον εκ του πονηρού.

Ακατανόητη η στάση ενός τμήματος της αντιπολίτευσης που συντάσσεται σε αυτό το μέτωπο της άρνησης.

Αναρωτιέμαι γιατι δεν είναι εδώ ο κ. Βελοπούλος; Δεν θέλετε να προστατεύετε ένας χώρος συνδεδεμένος με την εθνική παράδοση; Τι θα πείτε στους ψηφοφόρους σας όταν θα ξανασηκώσετε τα λάβαρα;

Ο κ. Δένδιας συνυπέγραψε την τροπολογία. Αν δεν συμφωνούσε δεν θα την υπέγραφε, έτσι δεν είναι; Η στάση σας κ. Ανδρουλάκη είναι πραγματικά ακατανόητη. Δεν περίμενα ακόμα μια φορά να συνταχθείτε και να γίνετε παρακολούθημα ακόμα πιο ακραίων φωνών.

Εμείς θέλουμε η Αθήνα να ανακτήσει αυτό το μοναδικό μνημείο στο κέντρο της. Θέλουμε να ζήσει στο χρόνο ως τόπος ενότητας αναστοχασμού και συλλογικής συνείδησης.

Ο Πρωθυπουργός εξαπέλυσε επίθεση στα κόμματα της αντιπολίτευσης για την υπόθεση των Τεμπών κάνοντας λόγο για «αδίστακτους πολιτικούς που εκμεταλλεύθηκαν τον πόνο των συγγενών».

«36 είναι οι κατηγορούμενοι που θα δικαστούν τον Μάρτιο. Δύο εξ’ αυτών είναι στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Θα βρεθούν αντιμέτωπα με το δικαστικό συμβούλιο γιατί για πρώτη φορά το επέλεξε η πλειοψηφία. Είπε επίσης ο κ. Μητσοτάκης ο οποίος χαρακτήρισε «τεχνητή απόπειρα αντιπαλότητας την υπόθεση των ονομάτων που είναι γραμμένα  μπροστά από το μνημείο. Η μνήμη των νεκρών θα ζει για πάντα στο μυαλό όλων μας», είπε.

Αναλυτικά η ομιλία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ολομέλεια της Βουλής

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, παίρνω σήμερα τον λόγο για να υπερασπιστώ μία ρύθμιση εθνικής ευθύνης, αλλά -όπως ελπίζω να καταδείξω- και δημοκρατικής ευαισθησίας. Μία πρωτοβουλία η οποία αφορά τους κανόνες μίας οργανωμένης πολιτείας, αλλά και τον ίδιο τον πολιτισμό της καθημερινότητας. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μία κίνηση η οποία αποσκοπεί στην ομαλοποίηση της δημόσιας ζωής, απαντώντας σε ένα τοξικό κλίμα και σε αυθαίρετες εντάσεις, που κάποιοι και σήμερα επιμένουν να προκαλούν.

Τα μέτρα για την ανάδειξη και την προστασία του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη δεν ήταν μία εύκολη απόφαση, ήταν όμως μία απαραίτητη επιλογή. Γιατί, όπως είπε και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, αφορούν έναν χώρο τον οποίον υποθέτω συμφωνούμε όλοι ότι τον θεωρούμε ιερό. Έναν χώρο που δεν ανήκει σε καμία κυβέρνηση, δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, δεν ανήκει σε καμία οργάνωση, δεν ανήκει σε κανένα πρόσωπο. Εδώ και σχεδόν έναν αιώνα αποτελεί τόπο μνήμης εκείνων που έπεσαν για την πατρίδα. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του και αυτός ο χαρακτήρας πρέπει να διατηρηθεί.

Την ενότητα, άλλωστε, συμβολίζει πριν από όλα αυτό το σημείο της πρωτεύουσας, το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, τις στιγμές εκείνες, δηλαδή, που μπροστά στον εχθρό οι Έλληνες στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον, βάζοντας στην άκρη τις όποιες επιμέρους ταυτότητες, τις όποιες επιμέρους διαφωνίες. Ενώ μετά τη μάχη, και πάλι μαζί, τιμούν από κοινού τους πρωτεργάτες της νίκης ή αυτούς που έπεσαν και σε αγώνες που γνώριζαν εκ των προτέρων ότι μπορεί να ήταν χαμένοι. Μιλάμε δηλαδή για τον ορισμό, κ. Ανδρουλάκη, κ. Φάμελλε, ενός χώρου συνύπαρξης και όχι αντιπαλότητας.

Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, το οποίο πρέπει να απαντήσουμε σήμερα -και ελπίζω, κ. Πρόεδρε, να το κάνουμε με νηφαλιότητα και με ψυχραιμία- είναι αν θέλουμε τελικά να διαφυλάξουμε αυτόν τον χαρακτήρα αυτού του ιερού χώρου. Η απόφαση της κυβέρνησης σε αυτό το ερώτημα είναι καταφατική, η απόφαση της κυβέρνησης και της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι καταφατική.

Στο εξής, σε αυτόν τον ξεχωριστό χώρο δεν θα επιτρέπονται συγκεντρώσεις ή διαδηλώσεις με οποιοδήποτε περιεχόμενο άσχετο με την αποστολή του, ούτε θα γίνονται ανεκτές φθορές στο όνομα οποιασδήποτε διαμαρτυρίας, όσο εύλογα -το τονίζω, όσο εύλογα- και αν ακούγονται τα αιτήματα και ανεξάρτητα από το πόσο δίκιο πιστεύουν κάθε φορά ότι έχουν οι υπερασπιστές αυτών των αιτημάτων.

Υπάρχουν, άλλωστε, μερικές αλήθειες που ορισμένοι θέλουν να αγνοούν ακόμα και τώρα. Πρώτη αλήθεια είναι ότι ο χώρος αυτός βρισκόταν επί δεκαετίες «όμηρος» ενός θολού τοπίου αρμοδιοτήτων μεταξύ Δήμου, Βουλής, Περιφέρειας, Προεδρικής Φρουράς. Ενώ σταδιακά μετατράπηκε από τον πραγματικό του σκοπό, που δεν ήταν άλλος από το να είναι ένα τοπόσημο μνήμης στους πεσόντες των μαχών για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι, για να απολαμβάνουν τα παιδιά μας αυτή την ελευθερία για την οποία κάποιοι άλλοι πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους, μετατράπηκε σε σκηνικό για κάθε είδους διαμαρτυρία και κάθε τύπου κομματική εκμετάλλευση.

(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)

Κυρία Κωνσταντοπούλου, είστε το πιο ζωντανό παράδειγμα ακριβώς αυτού στο οποίο αναφέρθηκα. Σπεύσατε να με προλάβετε.

Έτσι, τώρα το Μνημείο περνά στην ευθύνη του Υπουργείου Άμυνας, καθώς εκεί θα πρέπει να ανήκει ένα κενοτάφιο αφιερωμένο στον ανώνυμο μαχητή που έπεσε για την ελευθερία. Το Υπουργείο θα είναι υπεύθυνο για τη συντήρηση, για τη φροντίδα, για την ανάδειξή του, ενώ, προφανώς, η Αστυνομία θα μεριμνά για την προστασία του όποτε χρειαστεί αυτό το μνημείο να περιφρουρηθεί.

Και είναι καιρός -γιατί άκουσα στην επιχειρηματολογία σας περί των ενστάσεων αντισυνταγματικότητας τις οποίες αναλύσατε- κύριοι της αντιπολίτευσης, να αποσυνδέσουμε τον ιστορικό χώρο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη από την ίδια την Πλατεία Συντάγματος και από την παράδοσή της ως κέντρο συγκεντρώσεων.

Το γνωρίζετε πολύ καλά ότι στην ίδια την Πλατεία Συντάγματος, πολλαπλάσια σε μέγεθος του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Όπως δεν αλλάζει απολύτως τίποτα σε οποιοδήποτε άλλον δημόσιο χώρο της πρωτεύουσας, με εξαίρεση το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Προφανώς, παντού επιτρέπονται ελεύθερα οι συναθροίσεις.

Και το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε είναι αν το δικαίωμα στη μνήμη πρέπει να είναι αντίπαλο στο δικαίωμα στη διεκδίκηση, στη διαμαρτυρία, στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Μπορούν τα δύο αυτά δικαιώματα να συνυπάρχουν σε μία δημοκρατία; Η απάντηση είναι ναι, μπορούν και πρέπει να συνυπάρχουν τα δύο αυτά δικαιώματα.

Κατά συνέπεια, δεν μιλάμε εδώ για κανέναν περιορισμό δικαιωμάτων. Μιλάμε για την αποκατάσταση των πραγμάτων και μαζί της την αποκατάσταση των αξιών, με τη ευταξία να απαντά στην αυθαιρεσία. Γιατί οι ιεροί τόποι ανήκουν σε όλους και όχι σε αυτούς που φωνάζουν περισσότερο ή απειλούν περισσότερο.

Ειδικά, μάλιστα, μπροστά σε ένα μνημείο που τιμά αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία. Απέναντι σε ένα τέτοιο μνημείο η ενότητα οφείλει να προηγείται της διαμαρτυρίας και ο σεβασμός να προηγείται των κραυγών.

Εξάλλου, φαντάζομαι ότι γνωρίζετε, κυρίες και κύριοι της αντιπολίτευσης, ότι τέτοιοι χώροι, τέτοια μνημεία Αγνώστου Στρατιώτη, υπάρχουν σε πολλές άλλες πρωτεύουσες: η Αψίδα του Θριάμβου -καταθέτω ενδεικτικά μία σχετική φωτογραφία-, το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Άρλινγκτον. Φαντάζεστε ότι σε αυτά τα μνημεία θα μπορούσε κάποιος να πάει να τα καταλάβει, να κάνει διαδήλωση ή να τα βεβηλώσει με οποιοδήποτε τρόπο;

Γιατί πρέπει η Ελλάδα να επιμένει σε μία ιδιαιτερότητα, η οποία έχει αντιμετωπιστεί μέσα από την κοινή λογική σε όλες τις ευνομούμενες πολιτείες του κόσμου;

Γιατί η ανάγκη προστασίας των μνημείων αυτών, κ. Ανδρουλάκη, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Ποτέ. Ούτε εγέρθηκε ποτέ ζήτημα στη Γαλλία ή στις ΗΠΑ για περιορισμό του δικαιώματος του συνέρχεσθαι σε αυτούς τους χώρους. Αυτές οι δημοκρατίες είναι λιγότερο δημοκρατίες από εμάς, που κάνουν ακριβώς αυτό το οποίο κάνουμε εμείς;

Εγώ θα σας πω, κ. Ανδρουλάκη, κ. Φάμελλε, κα Κωνσταντοπούλου, ότι η δημοκρατία και ο πατριωτισμός δεν απειλούνται όταν υπερασπίζονται τα σύμβολά τους. Υπονομεύονται, όμως, όταν τα εγκαταλείπουμε.

Θα το ξαναπώ, λοιπόν: είναι άλλο πράγμα η πλατεία των 25.000 τετραγωνικών μέτρων και άλλο το μνημείο των 4.500 τετραγωνικών μέτρων. Δεν είναι το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ταμπλό για ανάρτηση αιτημάτων, όσο σεβαστά και αν είναι αυτά. Είναι ένα κενοτάφιο, ένα κενοτάφιο για τους άγνωστους ήρωες, ο περιβάλλων χώρος των οποίων αν μετατρεπόταν σε χώρο διαδηλώσεων ή για events συλλογικοτήτων, τότε απλά θα βεβηλώναμε τη μνήμη τους.

Για σκεφτείτε, αν συνέβαινε στην Ακρόπολη αυτό το οποίο συνέβη στον Άγνωστο Στρατιώτη, τι θα λέγατε; Αν πήγαινε κάποιος και έβαφε τα ονόματα των θυμάτων στο Μάτι στα σκαλιά των Προπυλαίων, αυτό θα ήταν βεβήλωση ενός ιερού χώρου, ναι ή όχι;

Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιοι χώροι οι οποίοι πρέπει να προστατεύονται με ιδιαίτερο καθεστώς; Η απάντηση προφανώς είναι: ναι. Και το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Και ξέρετε, σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν -το έχουμε πει πολλές φορές σε αυτή την αίθουσα, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι επιμένουν να μην το αντιλαμβάνονται-, δεν υπάρχουν νεκροί που να ανήκουν σε μία παράταξη, νεκροί που να ανήκουν σε μια άλλη παράταξη, νεκροί τους οποίους πρέπει να τιμούμε περισσότερο, νεκροί τους οποίους πρέπει να τιμούμε λιγότερο. Αυτή η διάκριση είναι άδικη και δεν τιμά τη μνήμη όλων όσοι έχασαν την ζωή τους, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθώ σε ειδικές περιπτώσεις.

Ναι, κ. Φάμελλε, υπήρχε και ένα μνημείο στη μνήμη των νεκρών της Marfin, πολύ διακριτικό, το οποίο οι συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς κατέστρεφαν κάθε τρεις και λίγο. Διακριτό και λιτό. Όχι, όμως, στον χώρο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Όχι εκεί.

Επιτρέψτε μου εδώ μια παρένθεση, για να απευθυνθώ και στις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών, καθώς στον Άγνωστο Στρατιώτη συγκεντρώθηκαν πρόσφατα κάποιοι από αυτούς. Το έχουμε πει πολλές φορές: κανείς από εμάς δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε τη θλίψη τους ούτε την οργή τους, για γονείς οι οποίοι έχασαν τα παιδιά τους.

Όμως, ένα είδος ακτιβισμού σε ένα ιερό και ιστορικό σημείο δεν υπηρετεί τα αιτήματά τους. Τα αιτήματα τους, εξάλλου, θέλω να θυμίσω ότι είναι αιτήματα τα οποία έγιναν δεκτά. Κυρίως το σημαντικότερο αίτημα ποιο είναι των συγγενών των θυμάτων, και νομίζω ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας; Να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πώς θα αποδοθεί δικαιοσύνη; Μέσα από τη δίκη, η οποία δίκη αρχίζει τον Μάρτιο του επόμενου έτους.

Και, επειδή το άκουσα και αυτό, άκουσα ότι η κυβέρνηση υπέστη λέει «πανωλεθρία», «ήττα» στην περίπτωση των αιτημάτων του κ. Ρούτσι για την εκταφή των οστών του παιδιού του, εγώ θα ξαναπώ αυτό το οποίο είπα πολλές φορές: η κυβέρνηση συμπάσχει με τον όποιο γονιό ζητάει να μάθει την αλήθεια για το παιδί του. Σέβεται, όμως, ταυτόχρονα και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, όπως θεσμικά έχουμε υποχρέωση να κάνουμε.

Και εκφράζουμε την ικανοποίησή μας -και δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένα στέλεχος αυτής της παράταξης που δεν εκφράζει την ικανοποίησή του- για το γεγονός ότι τελικά η Δικαιοσύνη μπόρεσε να δώσει μία λύση σε αυτό το πρόβλημα, δίνοντας τη δυνατότητα στον κ. Ρούτσι και σε οποιονδήποτε συγγενή επιθυμήσει την εκταφή του παιδιού του, χωρίς όμως να τεθεί σε κίνδυνο η διαδικασία εκκίνησης της δίκης.

Βέβαια, εδώ γεννάται και ένα άλλο εύλογο ερώτημα: τα αιτήματα αυτά έγιναν δεκτά, οι εκταφές έγιναν; Ρωτώ. Οι εκταφές δεν έχουν γίνει ακόμα και εύχομαι να προχωρήσουν και να γίνουν το συντομότερο δυνατόν, γιατί οι γονείς αυτοί πρέπει να πάρουν όλες τις απαντήσεις τις οποίες αναζητούν.

Με σεβασμό λοιπόν στους γονείς, εκείνους τους γονείς οι οποίοι επέλεξαν αυτόν τον τρόπο διαμαρτυρίας, τους ζητώ να αναλογιστούν μήπως δίνουν τα περιθώρια σε κάποιους αδίστακτους πολιτικούς να οικειοποιούνται το πένθος τους.

Σε κάποιους πολιτικούς που όταν είδαν ότι η υπόθεση των Τεμπών έφυγε από τα φώτα της δημοσιότητας και αυτό τους οδήγησε σε μία σημαντική μείωση των δημοσκοπικών τους ποσοστών, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να επαναφέρουν την υπόθεση στη προσκήνιο, για να παίζουν κομματικά παιχνίδια στις πλάτες κατατρεγμένων ανθρώπων, να εργαλειοποιούν τον πόνο τους φορώντας δήθεν, κα Κωνσταντοπούλου, τη μάσκα της αλληλεγγύης. Πολιτικά πρόσωπα τα οποία στο παρελθόν έχουν διακριθεί και για εντάσεις και για τις διχαστικές τους ενέργειες.

Είναι αυτοί, είστε εσείς οι οποίοι ενώ -να το ακούσει αυτό ο ελληνικός λαός γιατί δεν νομίζω ότι παρακολουθεί τις λεπτομέρειες αυτής της υπόθεσης στον βαθμό που θα έπρεπε- 36, επαναλαμβάνω 36, είναι οι κατηγορούμενοι οι οποίοι θα δικαστούν τον Μάρτιο για την υπόθεση των Τεμπών, αν δεν κάνω λάθος 33 εκ των οποίων κατηγορούνται σε βαθμό κακουργήματος…

Δύο στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με το δικαστικό συμβούλιο, επειδή η κυβερνητική πλειοψηφία επέλεξε να τους δώσει τη δυνατότητα να δικαστούν από τον φυσικό τους δικαστή.

Και από την άλλη πλευρά, ποιοι υπάρχουν; Οι «οπαδοί του ξυλολίου», που αν και οι θεωρίες τους κατέρρευσαν, επιχείρησαν τώρα να τις αναστήσουν. Κάποιοι, μάλιστα, λείπουν από την αίθουσα. Θα επανέλθω σε αυτούς στη συνέχεια, εγώ είχα φανταστεί ότι θα ήταν εδώ σήμερα.

Είναι εκείνοι που είδαν αυτή την εθνική τραγωδία ως τη δική τους ευκαιρία. Είναι οι πρώτοι, βέβαια, οι οποίοι έσπευσαν στο μνημείο. Όχι για να θρηνήσουν αλλά για να δηλητηριάσουν, με μόνο στόχο την αναταραχή.

Υπάρχει, μάλιστα, και κάτι ενδεικτικό των στόχων και της υποκρισίας όσων αντιδρούν στην πρωτοβουλία μας. Ρωτώ: υπάρχει σήμερα ή δεν υπάρχει μνημείο για τα θύματα των Τεμπών, κ. Ανδρουλάκη και κ. Φάμελλε; Φαντάζομαι ότι και οι δύο είστε πιο απασχολημένοι να κοιτάτε τα κινητά σας τηλέφωνα για να δείτε αυτή τη φωτογραφία.

Υπάρχει μνημείο, καλαίσθητο μάλιστα. Με πρωτοβουλία του Δημάρχου της Αθήνας, ειδικό γλυπτό βρίσκεται εδώ και καιρό απέναντι στην Τεχνόπολη. Αμφιβάλλω αν κάποιος από τους διαμαρτυρόμενους το έχει καν επισκεφθεί. Το καταθέτω στα πρακτικά.

Υποκριτικές ως και επικίνδυνες, ωστόσο, είναι και ακραίες ρητορικές που ακούστηκαν και είμαι σίγουρος ότι θα ξανακούσουμε σήμερα. Γενική απειλή: «δεν θα επιτρέψουμε να οικειοποιηθούν», οικειοποιηθούν, γ’ πληθυντικό, «τον Άγνωστο Στρατιώτη». Ποιοι να οικειοποιηθούν, ποιους; Διότι αυτή ή αυτός που λέει κάτι τέτοιο θεωρεί ιδιοκτησία του τον δημόσιο χώρο. Νιώθει ανώτερη ή ανώτερος από τη συντεταγμένη πολιτεία και κρίνει ότι μόνο αυτή ή αυτός μπορεί να αποφασίζει για τους πολλούς αυτής της χώρας.

Δεν είναι, όμως, έτσι. Γιατί στην υπόθεση αυτή δοκιμάζεται η κοινή μας αντίληψη και τα δικαιώματά μας. Μέχρι που, δηλαδή, η ελευθερία του ενός ή των λίγων μπορούν να εκτείνονται, χωρίς όμως να βλάπτουν όσα δικαιούνται οι περισσότεροι. Τι θα πει να ζούμε κάτω από τους ίδιους κανόνες δίχως κάποιοι με το έτσι θέλω να τους καταργούν. Αλλά και τι σημαίνει τελικά, δημόσιος χώρος στην Ελλάδα του 2025;

Γι’ αυτό θα ήταν χρήσιμο όσοι διαφωνούν με αυτή την τροπολογία ίσως να αφουγκραστούν και τη γνώμη πολλών απλών πολιτών. Να αφουγκράζονται και τις οικογένειες εκείνες οι οποίες είχαν θύματα πολέμου, τους χιλιάδες Έλληνες και ξένους οι οποίοι συρρέουν για να ζήσουν την αλλαγή της Προεδρικής Φρουράς. Τι είναι η αλλαγή της Προεδρικής Φρουράς; Είναι μια συγκινητική τελετή που συνδέει συμβολικά το παρελθόν μας με το παρόν μας και με το μέλλον μας.

Αν ρωτούσαμε σήμερα την κοινωνία μια πολύ απλή ερώτηση: ο Άγνωστος Στρατιώτης πρέπει να είναι χώρος μνήμης ή ένα ακόμη πεδίο διαμαρτυρίας; Τι απάντηση θα έδινε η κοινωνία; Είμαι σίγουρος ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας θα ήθελε να διαφυλάξει τον χαρακτήρα του Αγνώστου Στρατιώτη.

Και επιπλέον, αν σε έναν δημόσιο χώρο θα πρέπει να έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι ή αν κατά καιρούς μπορεί να περνά στην ευθύνη κάποιων, οι οποίοι να αποφασίζουν με το έτσι θέλω να τον κάνουν δικό τους, θεωρώ ότι και σε αυτό το ερώτημα η απάντηση θα ήταν συντριπτική. Η ίδια που πιστεύω ότι δίνουν οι περισσότεροι: «Επιτέλους, αυτό το οποίο κάνουμε είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό. Γιατί τα μνημεία, ναι, πρέπει να φυλάσσονται και οι ιεροί χώροι πρέπει να μένουν αναλλοίωτοι.

Ενώ μια σύγχρονη κοινωνία οφείλει να ζει με κανόνες. Η ατομική ιδιοκτησία προφανώς είναι αποκλειστική, όμως ο δημόσιος χώρος είναι κτήμα του συνόλου. Ενός συνόλου που θα έχει την ευθύνη και της διατήρησης του χαρακτήρα του.

Θεωρώ, λοιπόν, τελείως τεχνητή απόπειρα διχασμού αυτή την υποτιθέμενη διαφορά για τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών, μπροστά στα οποία, ναι, και εγώ προσωπικά έχω υποκλιθεί. Είναι μία αντιπαλότητα, πιστεύω, χωρίς ουσία. Αλίμονο, άλλωστε, αν η μνήμη γραφόταν στο έδαφος και διαρκούσε όσο η μπογιά ενός σπρέι. Αυτή η μνήμη των νεκρών των Τεμπών θα ζει για πάντα στις καρδιές όλων μας, σεμνή και σιωπηλή, σαν το σεβασμό που απαιτεί.

Κύριοι βουλευτές, μιλώ απολύτως καθαρά. Για το δράμα των Τεμπών έχουν ήδη προκύψει τα πρώτα συμπεράσματα. Όπως είπα, υπάρχουν ήδη 36 κατηγορούμενοι γι’ αυτή τη μοιραία σύγκρουση. Έχουν εντοπιστεί τα κενά του «βαθέως κράτους», που συνέτειναν στο δυστύχημα. Έχουν αναληφθεί με γενναιότητα πολιτικές ευθύνες και από αυτή την κυβέρνηση. Ενώ οι αλλόκοτοι μύθοι γύρω από τα φορτία των τρένων αποδείχθηκαν, εν τέλει, τελείως παραπλανητικοί. Για να προκύψει τι; Ότι τελικά κανείς δεν προσπάθησε να συγκαλύψει τίποτα.

Την ίδια ώρα, η πολιτεία στάθηκε στο πλάι των συγγενών, ενώ η Δικαιοσύνη άφησε όλα τα περιθώρια της έρευνας ανοιχτά, παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια κάποιων να μην ολοκληρωθεί ποτέ αυτή η ανάκριση για να καθυστερήσει κι άλλο η έναρξη της δίκης, για να μπορούν κάποιοι και κάποιες να κάνουν άθλια πολιτική σπέκουλα πάνω στο ζήτημα των Τεμπών.

Συνεπώς, η συνέχιση αυτού του αντικυβερνητικού ακτιβισμού γύρω από το ζήτημα αυτό είναι μάλλον εκ του πονηρού και δυστυχώς δεν φανερώνει παρά την προσπάθεια κάποιων να βαφτίσουν «έγκλημα» ένα τραγικό δυστύχημα, παρασέρνοντας έτσι και κάποιους συγγενείς.

Βεβαίως, οι πλάκες αριστερά και δεξιά από την τιμητική φρουρά των Ευζώνων μάς θυμίζουν, ευτυχώς, τον προορισμό του μνημείου. Στο μνημείο αυτό είναι χαραγμένες και οι μάχες στις οποίες πολέμησαν οι Έλληνες στη νεότερη ιστορία τους. Μαζί είναι και δύο αποφθέγματα του Θουκυδίδη, αφιερωμένα στους ανώνυμους μαχητές που έδωσαν τη ζωή τους για τη νίκη της πατρίδας, ένα μήνυμα το οποίο διαπερνά τον χρόνο για να φτάσει στις μέρες μας.

Είναι, συνεπώς, και επιτρέψτε μου να κλείσω με αυτό, κ. Πρόεδρε, ακατανόητη η στάση ενός τμήματος τουλάχιστον της αντιπολίτευσης, που συντάσσεται πάλι σε αυτό το παράδοξο «μέτωπο της άρνησης» . Και πώς γίνεται άραγε…

(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)

Ναι, έγιναν «ουρά» σας, πράγματι, όλη η αντιπολίτευση. Το πετύχατε αυτό, κα Κωνσταντοπούλου. Να πείτε ένα μεγάλο μπράβο στον κ. Ανδρουλάκη που σπεύδει να ακολουθεί κάθε πρωτοβουλία σας. Πραγματικά, θέλει μεγάλη προσπάθεια αυτό για να το κάνεις.

Πριν έρθω, όμως, στο ΠΑΣΟΚ έχω μια απορία. Αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι σήμερα εδώ ο κ. Βελόπουλος. Αναρωτιέμαι…

(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)

Ο κ. Δένδιας συνυπέγραψε την τροπολογία, κ. Ανδρουλάκη. Αν πιστεύετε ότι διαφωνούσε φαντάζομαι ότι δεν θα την συνυπέγραφε, έτσι δεν είναι;

Λοιπόν, οι ακραίοι υπερπατριώτες, απευθύνομαι στο κόμμα της Ελληνικής Λύσης και στον απόντα κ. Βελόπουλο, να μην θέλετε να προστατεύεται ένας χώρος που είναι ταυτισμένος με την εθνική παράδοση; Γιατί άραγε; Τι θα πείτε στους ψηφοφόρους σας όταν θα υψώσετε πάλι τα λάβαρα, τα εθνικά; Τα σύμβολα; Θα πείτε ότι εμείς δεν στηρίξαμε την τροπολογία για την προστασία του χώρου αυτού;

Γιατί; Γιατί «εμείς ήμασταν αυτοί οι οποίοι επινοήσαμε τη θεωρία του ξυλολίου». Την οποία ασθμαίνοντας ακολούθησαν και αγκάλιασαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ. Εδώ, κ. Ανδρουλάκη θα σας ακούσω με προσοχή, αλλά η στάση σας είναι πραγματικά ακατανόητη. Και είναι ακατανόητη για ένα θεσμικό κόμμα το οποίο έχει ταυτίσει την ιστορία του με την σύγχρονη ιστορία της μεταπολίτευσης.

Αναφέρεστε, άκουσα τους ομιλητές σας να αναφέρονται, σε «ψευτοδίλημμα». Η αποκατάσταση του χαρακτήρα ενός μνημείου, όταν αυτός ο χαρακτήρας αμφισβητείται έμπρακτα;

Θα ακούσω με πολύ ενδιαφέρον τα επιχειρήματα σας. Αλλά, πράγματι, δεν περίμενα ακόμα μία φορά από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συνταχθεί και να γίνει, δυστυχώς, παρακολούθημα των πιο ακραίων φωνών σε αυτό το κοινοβούλιο. Αλλά είναι δική σας επιλογή. Λυπάμαι, πράγματι, γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σε αυτή την αίθουσα ούτε για τα προφανώς αυτονόητα.

Θα ήθελα να ακούσω, πράγματι, αν είχατε και προτάσεις συγκεκριμένες. Αν πιστεύετε ότι αυτή η τροπολογία είναι, ας πούμε, στη σωστή κατεύθυνση, αλλά θα θέλατε να δείτε κάποιες διορθώσεις, να καταθέσετε μία εναλλακτική πρόταση.

Αλλά το «όχι σε όλα» σας κατατάσσει, δυστυχώς, στο στρατόπεδο εκείνων των κομμάτων που είναι ταυτισμένα σήμερα με τη μειοψηφία του ελληνικού λαού, ως προς την αντίληψή τους για ορισμένα αυτονόητα κεκτημένα της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Εγώ σας καλώ να αναθεωρήσετε τη θέση σας, να συνταχθείτε με αυτό το οποίο εμείς πιστεύουμε ότι είναι το σωστό, να ανακτήσει, δηλαδή, η πρωτεύουσα αυτό το μοναδικό…

(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)

Δεν θα σας πείσω, δεν πειράζει, αλλά, ξέρετε, κ. Ανδρουλάκη, όλοι κρινόμαστε τελικά. Όλοι κρινόμαστε. Κριθήκαμε και θα κριθούμε και πάλι. Αυτή είναι η ομορφιά της δημοκρατίας. Κρινόμαστε όμως και κάθε μέρα για την ισχύ των επιχειρημάτων μας.

Εμείς, λοιπόν, είμαστε πολύ ξεκάθαροι: θέλουμε η Αθήνα να ανακτήσει αυτό το μοναδικό μνημείο στο κέντρο της. Θέλουμε να αποκαταστήσουμε τον ιερό χαρακτήρα τον οποίο θέλησαν να έχει οι δημιουργοί του. Θέλουμε να ζήσει στον χρόνο ως τόπος τιμής, ενότητας, αναστοχασμού και συλλογικής αυτοσυνείδησης.

Σας ευχαριστώ.

Αναλυτικά η δευτερολογία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ολομέλεια της Βουλής

Να θυμίσω, κ. Πρόεδρε, ότι δεν πρόκειται για προ ημερησίας συζήτηση, στην οποία ο Πρωθυπουργός έχει την υποχρέωση, όπως το κάνω πάντα, να παρακολουθεί όλους τους ομιλητές και να απαντά.

Ζήτησα, λοιπόν, τον λόγο, για να απαντήσω συγκεκριμένα στην τοποθέτηση του κ. Ανδρουλάκη, ξεκινώντας με τρεις λέξεις, κ. Ανδρουλάκη: Τρικυμία εν κρανίω.

Έχουμε αντιπαρατεθεί πολλές φορές στο κοινοβούλιο, επιτρέψτε μου την προσωπική εκτίμηση ότι ποτέ, όσες φορές έχουμε συναντηθεί στα έδρανα της Βουλής, δεν σας είδα πιο αμήχανο. Διότι αυτά τα οποία λέγατε, πραγματικά προσπαθούσα να καταλάβω αν και με ποιο τρόπο έβγαζαν νόημα για την ουσία του ζητήματος το οποίο καλούμαστε να συζητήσουμε σήμερα.

Περιγράψατε αυτήν την τροπολογία ως περίπου μία «συνταγματική εκτροπή», εξ ου και καταθέσατε αίτηση αντισυνταγματικότητας. Στη συνέχεια μας είπατε, όμως, ότι «είναι περίπου περιττή, μιας και δεν κάνει τίποτα άλλο», θα έρθω σε αυτό, «από το να τακτοποιεί τα ζητήματα καθαριότητας του χώρου». Καταλήξτε, λοιπόν, τι από τα δύο ισχύει.

Διότι, αν καταλαβαίνω καλά από αυτό το οποίο είπατε, εσείς ουσιαστικά λέτε: καλώς κάνουμε αυτήν την παρέμβαση, κι εμείς θέλουμε να προστατεύσουμε το Μνημείο, αλλά υπάρχει ένα υφιστάμενο νομικό πλαίσιο. Κατά συνέπεια, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω, διότι το ζήτημα θα μπορούσε ήδη να είχε λυθεί με τις υφιστάμενες διατάξεις.

Η κυβέρνηση, λοιπόν, σε αυτό απαντά με σαφήνεια: όχι, δεν μπορούσε να είχε λυθεί. Και δεν μπορούσε να είχε λυθεί για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κυβέρνηση έκρινε ότι ο χώρος αυτός, λόγω της ιδιαίτερης σημασίας του, όπως συμβαίνει σε πολλά άλλα αντίστοιχα ιστορικά μνημεία στο εξωτερικό, χρήζει μιας ειδικής προστασίας.

Τεκμηριώθηκε και απόλυτα, γιατί αυτό είναι κάτι το οποίο είναι απολύτως συμβατό με το Σύνταγμα, αλλά και με αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων, που δίνουν τη δυνατότητα προστασίας τέτοιων χώρων, χωρίς να περιορίζεται το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι.

Κατά συνέπεια, τι κάνουμε εδώ; Δημιουργούμε ένα ειδικό πλαίσιο προστασίας. Και τι λέμε, για να είμαστε απολύτως σαφείς; Ότι από εδώ και στο εξής ορισμένες πράξεις, εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, ακτιβισμοί, τσαντίρια, ταμπέλες, αυτά στον συγκεκριμένο χώρο, από εδώ και στο εξής, αυτού του είδους οι ακτιβισμοί σε αυτόν τον χώρο δεν θα επιτρέπονται. Θα μπορούν κάλλιστα να γίνουν απέναντι, στη Βασιλίσσης Σοφίας, στη Λεωφόρο Αμαλίας, οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτόν τον χώρο.

Αναφερθήκατε, όμως, και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, στο ζήτημα του ότι όλο αυτό το θέμα γίνεται γιατί πρέπει να πάει κάποιος εργολάβος να καθαρίσει τον χώρο. Σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις, εάν έπρεπε να ερμηνεύσουμε τη νομοθεσία ως έχει σήμερα, ποιος έχει, κ. Ανδρουλάκη, την ευθύνη καθαρισμού του χώρου; Ο Δήμαρχος Αθηναίων, ο κ. Δούκας, ο οποίος δεν καθάρισε ποτέ τον χώρο.

Και δεν τον καθάρισε διότι ήθελε να κάνει και αυτός πολιτικό παιχνίδι. Τώρα αν ήθελε να κάνει πολιτικό παιχνίδι κάνοντάς σας αντιπολίτευση ή ήθελε να κάνει πολιτικό παιχνίδι γιατί βλέπει τον εαυτό του ως τον νέο ηγέτη της κεντροαριστεράς, δεν το γνωρίζω. Η πραγματικότητα είναι ότι, σύμφωνα με τις διατάξεις, πριν ψηφιστεί αυτή η τροπολογία, την ευθύνη αυτή την έχει ο Δήμος της Αθήνας, ο οποίος πολύ απλά δεν έκανε τη δουλειά του.

Εμείς, λοιπόν, για να το επαναλάβω, έχουμε μια συγκεκριμένη αντίληψη για τον χώρο και για το πλαίσιο προστασίας του. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας αναλαμβάνει και τη συντήρηση και τη φροντίδα του χώρου. Και πιστεύω ότι το Υπουργείο Άμυνας μπορεί να έχει και μία άποψη από εδώ και στο εξής για το πώς πρέπει να διαμορφωθεί αυτός ο χώρος ενδεχομένως στο μέλλον έτσι ώστε να μην τίθεται ζήτημα σύγχυσης μεταξύ του τι είναι δημόσιος χώρος και τι ακριβώς είναι το Μνημείο.

Διότι πράγματι σήμερα δεν είναι σαφές, καθίσταται σαφές, θα έλεγα, στο επίπεδο…

(Ομιλίες εκτος μικροφώνου)

Τώρα, ποιος έχει αγωνία γι’ αυτούς οι οποίοι δεν είναι εδώ, κ. Φάμελλε, συγγνώμη τώρα, μην ξύνεστε στη γκλίτσα του τσοπάνη. Άλλος έχει αγωνία, άλλοι, μάλλον, έχουν αγωνία για τον «δραπέτη» της Βουλής, ο οποίος έφυγε από το κοινοβούλιο και τώρα κάνει πολιτική με αναρτήσεις.

Λοιπόν, κατά συνέπεια… Έχετε και εσείς… Μα τι εκνευρισμός είναι αυτός; Τι εκνευρισμός είναι αυτός;

Λοιπόν, η κατάληξη, κ. Ανδρουλάκη, είναι ότι μέσα από μία αμήχανη ομιλία όπου πραγματικά δεν κατάλαβα πού έγκειται η ουσιαστική σας διαφορά και η δραματοποίηση αυτής της πρωτοβουλίας της κυβέρνησης, την οποία την περιγράψατε περίπου ως «συνταγματική εκτροπή», μέσα από αυτήν σας την τοποθέτηση, ουσιαστικά, το μόνο το οποίο πετύχατε είναι να συνταχθείτε με τις πιο ακραίες φωνές εντός του κοινοβουλίου, όπως, εξάλλου, έχετε πράξει επανειλημμένως, συνυπογράφοντας προτάσεις δυσπιστίας, ψηφίζοντας μαζί με την ακραία αντιπολίτευση σε όλες σχεδόν τις περιστάσεις. Κάνετε, λοιπόν, μία συνειδητή επιλογή, είναι δικαίωμά σας να την κάνετε, θα κριθείτε και για τις δικές σας επιλογές.

Αλλά μου έκαναν εντύπωση ακόμα δύο σχόλια, τα οποία πραγματικά δεν περίμενα ότι θα αναφερθείτε σε αυτά τα ζητήματα. Μιλήσατε για το ξυλόλιο. Αναρωτιέμαι, ο βουλευτής σας, ο κ. Χριστοδουλάκης -δεν τον βλέπω αυτή τη στιγμή στην αίθουσα-, δεν ήταν αυτός ο οποίος από το βήμα της Βουλής μίλησε, ακολουθώντας κατά γράμμα τις θεωρίες του πρώτου διδάξαντα, μην πληρώνοντας καν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στον κ. Βελόπουλο, μίλησε για τα τρία χαμένα βαγόνια; Ποιος ήταν; Άλλος ήταν; Ανήκε σε άλλο χώρο;

Εσείς ήσασταν αυτοί που καταθέσατε δύο προτάσεις δυσπιστίας, την πρώτη για την περιβόητη fake «μονταζιέρα». Υιοθετήσατε ασμένως όλα τα fake news γύρω από την τραγωδία των Τεμπών, ό,τι fake υπήρχε.

Σήμερα, λοιπόν, γνωρίζουμε, κ. Ανδρουλάκη, ναι, σήμερα το γνωρίζουμε πια με απόλυτη βεβαιότητα ότι όλη αυτή η θεωρία περί ξυλολίου, πάνω στην οποία χτίστηκε η θεωρία της συγκάλυψης -διότι συγκάλυψη χωρίς ξυλόλιο δεν υπήρχε-, ήταν όλη ένα άθλιο ψέμα.

Ένα ψέμα το οποίο είχε ένα σκοπό και μόνο: να εργαλειοποιήσει τον πόνο 57 συγγενών ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους για να βλάψετε πολιτικά αυτή την κυβέρνηση και να δημιουργήσετε, ουσιαστικά, μια κρίση αξιοπιστίας που αφορά τελικά και την ίδια τη Δικαιοσύνη, τη μόνη η οποία και τελικά μπορεί να κρίνει…

(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)

Γιατί τέτοιος εκνευρισμός, κ. Φάμελλε; Θα μιλήσει μετά. Τι να κάνουμε; Αυτός είναι ο κανονισμός, αν σας αρέσει. Αν δεν σας αρέσει, περάστε έξω.

Βλέπω ότι αναζητήσατε ενισχύσεις και φέρατε τον κ. Πολάκη στην αίθουσα, γιατί μάλλον φώναζε πολύ η κα Κωνσταντοπούλου και έπρεπε να φέρετε άλλον.

Λοιπόν, και την επόμενη φορά, κ. Ανδρουλάκη, που θα μιλήσετε για τα μίντια τα οποία «μας στηρίζουν με τόσο ενθουσιασμό», δεν μας λέτε και ποια είναι αυτά, ονομαστικά;

Γιατί αν διαβάσει κανείς τα πρωτοσέλιδα του Τύπου, σήμερα, λοιπόν, άμα δείτε…

(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)

Ναι, «μας στηρίζουν τα συμφέροντα, εμάς». Ναι, μάλιστα. Λοιπόν, την επόμενη φορά πείτε μας και ποια είναι αυτά τα συμφέροντα, να τα ξέρουμε κι εμείς.

Κλείνω, λοιπόν, κ. Ανδρουλάκη, με μια παρατήρηση. Άμα δείτε, κ. Πρόεδρε, το έμβλημα της Βουλής, στο έμβλημα της Βουλής απεικονίζεται ο Άγνωστος Στρατιώτης. Και δεν νομίζω ότι απεικονίζεται τυχαία, διότι και σημειολογικά η Βουλή και η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία στηρίζεται πάνω σε αυτό το μνημείο.

Εμείς δεν θα ήμασταν ελεύθεροι εάν κάποιοι δεν πολεμούσαν και δεν έδιναν τη ζωή τους γι’ αυτή την ελευθερία.

Αυτή την ιστορία τιμούμε, προστατεύοντας το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, όπως του αξίζει και όπως το επιθυμεί η σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων.

Σας ευχαριστώ.

Ρεπορτάζ: Νίκος Τσιμπίδας