«Οι υιοθεσίες ήταν παραδοσιακά μια παθογένεια της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Αυτό όμως που έχει αποδειχθεί και μετά το νόμο που έχει γίνει και με τη διαδικασία, είναι ότι πλέον έχει διευκολυνθεί το τοπίο και πλέον οι υποψήφιοι θετοί γονείς μπαίνουν υπό μια διαδικασία», επισήμανε ο βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ και μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης, Γιώργος Σταμάτης, μιλώντας στην εκπομπή του ΕΡΤNEWS «Στο Κέντρο» και τον Γιώργο Κουβαρά, αναφερόμενος στις υιοθεσίες στην Ελλάδα.
Ενώ πρόσθεσε:
«Παλιά οποιοσδήποτε θετός υποψήφιος γονέας πήγαινε σε ένα ίδρυμα. Πολλές φορές μπορεί να συμπεράνει διάφορα πράγματα μέσω μιας χορηγίας, μιας βοήθειας. Τώρα όλα αυτά είναι σε ένα ενιαίο μητρώο, οπότε κυρίως διασφαλίζει τη διαφάνεια.
Σημειώνεται ότι ο Γιώργος Σταμάτης υπήρξε Γενικός Γραμματέας Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Καταπολέμησης της Φτώχειας και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Αναδοχής και Υιοθεσίας.
Αναφορικά με το γιατί έχουμε στην Ελλάδα τόσες λίγες υιοθεσίες σε σχέση με άλλες χώρες της Δύσης, επισήμανε:
«Αυτό είναι καλό κατ’ αρχήν (…) Τη στιγμή που μιλάμε έχουμε 110 παιδιά προς υιοθεσία, 1.519 περίπου γονείς οι οποίοι έχουν εγγραφεί στο Εθνικό Μητρώο Υποψήφιων Θετών Γονέων και περίπου 2.500 είναι όλοι όσοι έχουν κάνει αίτηση. Άρα είναι λογικό αυτό το νούμερο σε αντιστοιχία με τα παιδιά που είναι προς υιοθεσία, προφανώς κάποιος που δηλώνει σήμερα, πρώτον να μην έχει την προτεραιότητα με κάποιον που έχει δηλώσει πριν δύο χρόνια. Και βέβαια πάντα έχει να κάνει και το τι ζητάει κάποιος».
Μεταξύ άλλων, σημείωσε:
«Καταρχήν έχουμε τη συγγενική αναδοχή. Έχουμε ένα πλέγμα πολιτικών. Ένας υποψήφιος θετός γονέας που δηλώνει ότι θέλει π.χ. ένα βρέφος 12 μηνών, για να του δοθεί ένα τέτοιο βρέφος θα πρέπει να είναι διαθέσιμο, που σημαίνει θα πρέπει να έχει αρθεί οριστικά η επιμέλεια από τους βιολογικούς τους γονείς.
Αυτός ο άνθρωπος αν δεν θέλει να πάει σε μια πιο μεγάλη ηλικία, γίνεται αντιληπτό ότι θα χάσει τη σειρά γιατί θα ζητάει πάντα ένα παιδί δώδεκα μηνών και πλέον το κράτος θα πρέπει να του δώσει (γιατί αυτό είναι το δικαίωμα που έχει ζητήσει ο άνθρωπος) ένα βρέφος δώδεκα μηνών.
(…) Κάποιος που θέλει να είναι υποψήφιος, ένας θετός γονέας, θέλει να ζήσει και την πατρότητα και τη μητρότητα και όλα αυτά που απορρέουν και είναι απολύτως φυσιολογικό. Αυτό όμως πρέπει να πούμε ότι τα περισσότερα παιδιά στα ιδρύματα κυρίως, είναι άτομα με αναπηρία – κι εκεί έυπάρχει ο θεσμός της επαγγελματικής αναδοχής. Είναι και ένα μοντέλο της Γερμανίας το οποίο κάποιος μπορεί να είναι υποψήφιος επαγγελματίας ανάδοχος με ένα πολύ καλό μισθό για να γίνει η αποσυμφόρηση και η λεγόμενη αποϊδρυματοποίηση. Από εκεί και πέρα αντιλαμβάνεστε ότι στα 12 χρόνια, στα 13 χρόνια, το να είσαι θετός γονέας προφανώς έχει να κάνει με το τι θέλει ο υποψήφιος. Αν με ρωτάτε όμως, προσωπικά, νομίζω ότι η αναδοχή είναι το μέλλον στη χώρα μας. Όχι η υιοθεσία. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι πολύ συγκεκριμένο, είναι και πιο υπερβατικό».
Αναφορικά με το από που προέρχονται τα παιδιά που υιοθετούνται, αποσαφήνισε:
«Τα παιδιά συνήθως έρχονται από κακοποιητικό περιβάλλον και έρχεται από ανθρώπους που δεν είναι ομόφυλοι – είναι άνθρωποι ετερόφυλοι, είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας. Είναι από οικογένειες τα οποία αυτά τα παιδιά, είτε από τον πατέρα, είτε από τη μητέρα, είτε από το συγγενικό περιβάλλον, έχουν κακοποιηθεί και έχουν πάει σε ένα ίδρυμα.
Αυτό που πρέπει και τώρα νομίζω και η καινούργια ηγεσία του Υπουργείου Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής δουλεύει, είναι να έχουμε την άμεση διαδικασία ώστε το παιδί όταν φύγει από την οικογένεια να πάει απευθείας σε μία άλλη ανάδοχη οικογένεια, κι αν αυτή είναι μετά να πάει προς υιοθεσία, προφανώς να υιοθετηθεί. Το θέμα είναι να μην πάει το παιδί στο ίδρυμα».
Σχετικά με τα κριτήρια βάσει των οποίων επιλέγεται η οικογένεια στην οποία θα δοθεί ένα παιδί, τόνισε:
«Καταρχήν μπαίνουν στην πλατφόρμα και κάνουν την αίτηση. Από εκεί και πέρα, απ τη στιγμή που θα γίνει έτσι και θα περάσουν την εκπαίδευση των υποψήφιων γονιών και μπούν στο μητρώο – όλο αυτό μαζί είναι γύρω στους 8 με 9 μήνες, άρα είναι πάρα πολύ καλό χρονικό διάστημα. Από εκεί και πέρα έχει να κάνει με τη διαθεσιμότητα, τι έχουν δηλώσει με βάση τη διαθεσιμότητα που υπάρχει. Θα γίνει άρση της επιμέλειας από τους γονείς».
«Κάθε συμπολίτης πρέπει να έχει τα ίδια δικαιώματα με τον άλλον»
Με αφορμή το νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια που έρχεται στη Βουλή, και για το αν θα είναι απόλυτα ίσα ένα ετερόφυλο και ένα ομόφυλο ζευγάρι στην πιθανότητα να υιοθετήσουν ένα παιδί, αποσαφήνισε:
«Θέλω να πω ότι είναι καλό για την Ελληνική Δημοκρατία ότι θα περάσει αυτή η ρύθμιση και ελπίζω να περάσει και από ψήφους πολλών κομμάτων. Νομίζω ότι είναι και λάθος αν θα το ψηφίσει το ένα ακόμη το άλλο ή ποιοι βουλευτές (…) Τα νομοσχέδια, ξέρετε, αυτού του χαρακτήρα περνάνε μέσα από την κοινωνία. Θα πάμε λίγο πίσω. Θυμάστε το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης. Είχε γίνει μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Δεν άλλαξε τίποτα. Δεν διαφθαρεί η κοινωνία. Άνθρωποι βελτίωσαν τη ζωή τους και προχώρησαν. Έγινε μετά και το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου. (…)
Το σύμφωνο συμβίωσης δε σου δίνει τις ίδιες νομικές δυνατότητες απ’ ότι σου δίνει ο πολιτικός γάμος. Ο πολιτικός γάμος έρχεται να εξισορροπήσει σε σχέση με τα ετερόφυλα ζευγάρια.
Από εκεί και πέρα, το ομόφυλο ζευγάρι με πολιτικό γάμο που θα κάνει αίτηση να υιοθετήσει ένα παιδί θα κριθεί και θα πρέπει να κριθεί ως οικογένεια και όχι αν είναι ομόφυλο ή ετερόφυλο».
Για το επιχείρημα που ακούγεται ότι «κινδυνεύει η παραδοσιακή οικογένεια από αυτό το νομοσχέδιο», είπε:
«Αυτή τη στιγμή η πολιτεία μας έχει αποφασίσει ότι ένα ομόφυλο ζευγάρι μέσω του συμφώνου συμβίωσης μπορεί να είναι ανάδοχοι γονείς. Άρα η πολιτεία μία μορφή οικογένειας, την ανάδοχη οικογένεια, την επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια (…) Η υιοθεσία με βάση τους νόμους μας πρέπει να γίνει μέσω πιστοποιητικού γάμου. (…)
Αντιλαμβάνομαι και τους συναδέλφους και αν θέλετε και ως μέλος της Νέας Δημοκρατίας, τη Νέα Δημοκρατία. Είναι ένα μεγάλο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα – και το μεγαλύτερο με βάση και τα ποσοστά σε όλη την Ευρώπη. Προφανώς εκεί συγκεκριμένες αξίες δεν νομίζω ότι μπορούν να πληγούν. Γιατί θυμάστε πώς λέγαμε μια οικογένεια που ήταν μόνο η μητέρα, ή μόνο ο πατέρας πριν χρόνια; Τώρα τους ονομάζουμε μονογονεείς. Νομίζω εκεί πρέπει να γίνει η προσπάθεια. Πώς θα στηρίξουμε την οικογένεια. (…)
Κοινωνίες προχωράνε και ο κάθε συμπολίτης μας πρέπει να έχει τα ίσα ακριβώς δικαιώματα με τον άλλον. Και ξέρετε, γίνεται μια κουβέντα και με ενοχλεί. Εγώ ξέρετε, δεν ανήκω στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αλλά με ενοχλεί όταν ακούω στο δημόσιο διάλογο ότι “ναι, μπορούν να παντρευτούν, αλλά δεν μπορούνε να είναι ικανοί γονείς”. Άρα τι μπαίνει αυτόματα; Μπαίνει ο σεξουαλικός προσδιορισμός. Δηλαδή να κρίνω εγώ τον συμπολίτη μου με βάση τη σεξουαλικότητα, το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Αυτό δεν πρέπει να ενδιαφέρει, όχι την πολιτεία, κανένα από εμάς.
Οι κοινωνίες δεν διαφθείρονται ούτε χαλάνε μέσω αυτής της διαδικασίας οι κοινωνίες διαφθείρονται, και χαλάνε όταν χαθούνε βασικά πράγματα τα οποία δεν αφήνουν στους πολίτες να ζήσουν ελεύθεροι. Νομίζω ότι στα 50 χρόνια δημοκρατίας που θα γιορτάσουμε φέτος -και χαίρομαι που εγώ ως μέλος μιας παράταξης όπως η Νέα Δημοκρατία, ενός ευρωπαϊκού κόμματος που θα φέρει αυτό το νομοσχέδιο- και θα κάνουμε κάποιους συμπολίτες μας ισότιμους, ισότιμους και χαρούμενους».
Για το αν υπάρχουν στοιχεία για το πώς έχει λειτουργήσει αυτό στην κοινωνία και πως έχει λειτουργήσει και στις οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών, είπε:
«Έχουμε δεδομένα ότι ομόφυλοι γονείς που υιοθέτησαν παιδιά, τα παιδιά τους δεν έγιναν ομοφυλόφιλα. Δηλαδή το ακούμε και αυτό. Τα παιδιά χρειάζονται ένα περιβάλλον οικογενειακό. Προφανώς εγώ αντιλαμβάνομαι και τις αντιρρήσεις ότι με βάση τη φύση έχουν δημιουργηθεί πράγματα, την πατρότητα και τη μητρότητα.
Στο τέλος όμως της ημέρας αυτό που χρειάζεται το παιδί είναι ένα περιβάλλον στο οποίο οι δύο γονείς, είτε είναι μητέρα – μητέρα είτε είναι πατέρας – πατέρας, θα μπορέσουν να το μεγαλώσουν, να του δώσουν τις αξίες που οι ίδιοι πρεσβεύουν, και η πολιτεία ταυτόχρονα είναι αυτή η οποία θα βάλει τους κανόνες ώστε αυτό το παιδί να μπορέσει να είναι σε μια οικογένεια η οποία να προχωράει σωστά στα επόμενα βήματα (…)».
Για το bullying που ενδέχεται να υποστούν τα παιδιά μεγαλώνοντας με γονείς ομόφυλο ζευγάρι, υπογράμμισε:
«Από το 1990 που έχει αλλάξει η κοινωνία μας έχει γίνει πιο πολυπολιτισμική, ήρθαν πολλοί άνθρωποι στο εξωτερικό και ζουν ανάμεσά μας -βλέπετε ότι και στην αρχή υπήρχαν προβλήματα- δεν υπάρχει τέτοιο θέμα bullying.
Τα νέα παιδιά είναι πιο μπροστά από εμάς. Είναι πολύ πιο μπροστά. Αυτό που θέλουν είναι ο φίλος τους να περνάνε καλά, να διασκεδάζουν. Δεν έχει να κάνει με το πιο κριτήριο -ποια είναι η οικογένεια, ή αν οικογένεια τους-και με ταξικά χαρακτηριστικά αν θέλετε- είναι πιο πλούσιοι ή φτωχοί. Τα παιδιά είναι παιδιά, οι έφηβοι είναι έφηβοι.
Αυτό που πρέπει η πολιτεία να κάνει, είναι να δώσει τις άμυνες στα παιδιά, να τους δείξει μια κατεύθυνση και αντίστοιχα στους γονείς, όποιοι είναι αυτοί οι γονείς, να έχουν τις ίδιες δυνατότητες για την επόμενη μέρα για τους ίδιους, μέσω καλών δουλειών, μέσω της ανάπτυξης και τα παιδιά να έχουν το αντίστοιχο περιβάλλον για να μπορούν να μεγαλώσουν».
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος