Η φυγή από τη Ζαπορίζια – Αποστολή της ΕΡΤ: «Οδηγούσαμε φορώντας αλεξίσφαιρα γιλέκα»

Από τις 13 Φεβρουαρίου στην Ουκρανία ο απεσταλμένος της ΕΡΤ επέστρεψε στην Αθήνα έπειτα από 2^ο μέρες συνεχών ανταποκρίσεων από τις περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας, μέρες εγκλωβισμού στην πόλη Ζαπορίζια και μετά από ένα εξαντλητικό ταξίδι για επιστροφή μέσω Ρουμανίας.

Το χρονικό της φυγής από τη Ζαπορίζια στα ανατολικά, ήταν αγωνιώδες. Οι βομβαρδισμοί είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη νύχτα σε εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας στα περίχωρα εικόνες από τους οποίους μεταδίδαν από τον 7^ο όροφο του ξενοδοχείου.

«Ανησυχούσαμε μήπως δεν μπορούσαμε να φύγουμε γιατί μας κύκλωναν οι ρωσικές δυνάμεις ανεβαίνοντας και από νότια και από τα ανατολικά. Μαζί με συναδέλφους από το τουρκικό πρακτορείο Αναντολού κάναμε μια αξιολόγηση κινδύνου μέσα στη νύχτα, αντιπαραβάλλαμε τις πληροφορίες μας, καθώς πηγές ασφαλείας έλεγαν ότι είχαμε ένα παράθυρο 72 ωρών για ασφαλή επιστροφή, αλλιώς κινδυνεύαμε να αποκοπούμε στην περιοχή ανατολικά του Δνείπερου. Μας υποδείκνυαν μια «καθαρή» διαδρομή από τα δυτικά. Έτσι καταλήξαμε να φύγουμε στις 6.30 το πρωί.  Οταν ξεκινήσαμε να φορτώνουμε όμως άρχισαν να πέφτουν βόμβες. Τις νιώθαμε κοντά. Εκεί δοκιμάστηκε η απόφασή μας, αν πάμε στο καταφύγιο ή όχι. Οι Τούρκοι συνάδελφοι μάς έλεγαν μπείτε στο αμάξι να φύγουμε. Ο συνάδελφος εικονολήπτης Ανδρέας Δημόπουλος μου λέει κι εγώ δεν γυρνάω πίσω στο καταφύγιο. Και φύγαμε» είπε.

«Οδηγούσαμε φορώντας αλεξίσφαιρα γιλέκα με τον Τούρκο συνάδελφο τον Αλι να μου λέει μην τρέχεις πολύ και δώσουμε στόχο, ενώ άκουγα τον Τούρκο οπερατέρ τον Μουσταφά στο πίσω κάθισμα, που έλεγε μια προσευχή. Στα μπλόκα βλέπαμε τους στρατιώτες εξίσου φοβισμένους με εμάς για αυτό που θα ακολουθούσε. Φωνάζαμε “press press” και μας έκαναν νόημα φύγετε γρήγορα. Έτσι ήταν η φυγή μας από τη Ζαπορίζια» θυμάται ο Γιάννης Σουλιώτης.

Μια διαδρομή  500 χλμ μάς πήρε 12 ώρες μέσα από 30 με 40 μπλόκα, τα περισσότερα από πολιτοφύλακες οπλισμένους με καλάσνικοφ, καραμπίνες, πιστόλια και ό,τι όπλα μπορούσαν να βρούνε. «Ήταν στη διακριτική τους ευχέρεια να μας αφήσουν να φύγουμε ή όχι, αν θα μας κατεβάσουν, ή θα μας πάρουν τα πράγματα» είπε.

Υπήρχε φοβερή καχυποψία καθώς φούντωναν οι πληροφορίες για σαμποτερ, θυμάται. Σε μια περίπτωση στην πόλη Βίνιτσα που ο Ανδρέας πήγε να φωτογραφίσει μια εκκλησία με το κινητό του χωρίς να προσέξει το όχημα της αστυνομίας που ήταν δίπλα, μας οδήγησε για 1,5 ώρα στην ασφάλεια για να επιβεβαιώσουν ποιοι είμαστε.

Σε ένα άλλο περιστατικό, ρώτησαν έναν κύριο που μπορούν να φάνε. Εκείνος τους υπέδειξε μια ταβέρνα, στην οποία μπήκαν, όμως σε χρόνο ρεκόρ ηβρέθηκαν σε αστυνομικό κλοιό. “Αυτό ήταν κάτι που επαναλαμβανόταν” είπε.