Έρευνα της ΕΡΤ για τους δρόμους – παγίδες θανάτου: Προσωπικές ιστορίες γονέων που έχασαν τα παιδιά τους από κακοτεχνίες

Εγκληματικές κακοτεχνίες στους δρόμους, λακούβες, σπασμένα φρεάτια αποτελούν σε καθημερινή βάση αιτίες τραυματισμού ακόμη και θανάτου. Γονείς νέων που έχασαν την ζωή τους λόγω παρανομιών και παραλείψεων στους δρόμους μίλησαν στην ΕΡΤ. Ο ένας μάλιστα διεκδίκησε αποζημίωση την οποία και έλαβε, υπογραμμίζοντας πως είναι σημαντική αλλά δεν μπορεί να επαναφέρει τις χαμένες ζωές.

Ήταν 19 Δεκεμβρίου του 2005 όταν ο 25χρονος εγκληματολόγος Γιάννης Σταυρουλάκης “καρφώθηκε” σε μία παράνομη διαφημιστική πινακίδα που ήταν τοποθετημένη στην Κηφισίας, αφού πρώτα είχε προσκρούσει σε μερικά κολονάκια. Κατέληξε στο νοσοκομείο. Σήμερα, τα κολονάκια παραμένουν στραβωμένα, ετοιμόρροπα για να θυμίζουν ότι εκεί χάθηκε μία ζωή επειδή κάποιοι δεν εφάρμοσαν τον νόμο.

“Μετά από λίγες μέρες συνειδητοποίησα το έγκλημα που είχε γίνει εδώ, διαβάζοντας τη νομοθεσία, μια άριστη νομοθεσία που είχε η ελληνική πολιτεία για το θέμα της υπαίθριας διαφήμισης” τόνισε ο πατέρας του θύματος.

Η αναγνώριση του πόνου που προκλήθηκε στην οικογένειά του ήταν βασική για την απονομή δικαιοσύνης αν μία κοινωνία θέλει να αποκαλείται ευνομούμενη. Στην περίπτωση αυτή, ο Δήμος Αμαρουσίου αναγνώρισε το λάθος.

Μετά από 13 χρόνια δικαστικής διαμάχης, ο αγώνας για τον πατέρα του αδικοχαμένου νέου δικαιώθηκε. Ωστόσο, οι 480.000 ευρώ που του επιδίκασε το δικαστήριο και η τιμής ένεκεν μετονομασία του δρόμου σε οδό Γιάννη Σταυρουλάκη αποτελεί ηθική δικαίωση για έναν άνθρωπο που έχασε το παιδί του επειδή κάποιος ή κάποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους;

“Η δική μου ικανοποίηση δεν είναι ότι δικαιώθηκα στα δικαστήρια και πήρα κάποια αποζημίωση. Αυτό δεν μου λέει τίποτα. Τι αποζημίωση μπορεί να επαναφέρει αυτά που έχασα στη ζωή μου εγώ;” τόνισε στην ΕΡΤ ο Μανώλης Σταυρουλάκης.

Λίγο πιο μακριά στην οδό Σπύρου Λούη, ο Μιχάλης Σφυράκης οδηγώντας το μηχανάκι του, έπεσε αρχικά σε φρεάτιο και κατέληξε να καρφωθεί σε μεταλλικά κολονάκια.

“Δεν είναι δυνατόν σε έναν τέτοιο δρόμο από τη μία μεριά να έχει μπάρα προστατευτική και από την άλλη κολονάκια. Κολονάκια δολοφόνους ουσιαστικά” δήλωσε ο πατέρας του θύματος, Γιάννης Σφυράκης.

Το φρικτό δυστύχημα έγινε πριν από δύο χρόνια και, σύμφωνα με την οικογένεια του νέου, μέχρι τώρα όλοι δηλώνουν αναρμόδιοι. Ο εισαγγελέας καλείται να προσωποποιήσει τις ευθύνες.

“Αγωγή θα κατατεθεί σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και ας κρίνει το δικαστήριο εν τέλει ποιος είναι ο αρμόδιος. Δεν θα το αφήσω, το χρωστάω στο παιδί μου” είπε ο πατέρας.

Τα πινάκια των διοικητικών δικαστηρίων είναι γεμάτα από αγωγές κατά δήμων κάτι που δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά.

“Στην Ελλάδα η ανάληψη ευθύνης είναι πολύ δύσκολη υπόθεση από τον κεντρικότερο φορέα, από τις κυβερνήσεις μέχρι τον δήμαρχο. Κυρίως το ποινικό φοβούνται. Δεν φοβούνται εμάς, φοβούνται ότι αν πει ένας δήμαρχος ότι “ναι δεν είχαμε συντηρήσει εκεί τον δρόμο” θα έχει και ποινικές ευθύνες. Μπορεί να πάει και φυλακή” δήλωσε στην ΕΡΤ ο Πρόεδρος της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών, Παναγιώτης Δανιάς.

Ο πολίτης σε περίπτωση τραυματισμού ή φθοράς στο όχημά του λόγω κακοτεχνιών, μπορεί να αποζημιωθεί με μερικά απλά βήματα:

• Φωτογραφίες της κακοτεχνίας όσο και του τραύματος
• Να καλέσει την τροχαία και το ΕΚΑΒ
• Αναλυτικό ιατρικό πιστοποιητικό του τραυματισμού
• Διατήρηση κάθε απόδειξης ιατρικών δαπανών
• Πλήρες τιμολόγιο αποκατάστασης ζημιών

“Οι λεγόμενοι οργανισμοί κοινής ωφέλειας δηλαδή – λεγόμενοι λέω – ΔΕΗ, ΟΤΕ, φυσικό αέριο, εταιρείες με οπτικές ίνες σκάβουν κάνουν τομές προκειμένου να συντηρήσουν ή να τοποθετήσουν εξαρχής τα δίκτυά τους. Στη συνέχεια ή αποκαθιστούν καθυστερημένα ή αποκαθιστούν κακώς ενώ υποχρεούνται να αποκαταστήσουν κατά το νόμο και κατά τον κοινό νου στην προτέρη κατάσταση. 0:03:00 Ποιος πληρώνει το μάρμαρο στην τελική; Ο δήμος γιατί κάποιος που θα σκοντάψει και θα πέσει κάτω εξαιτίας μίας κακοτεχνίας θα στραφεί εναντίον του δήμου” δήλωσε ο Πρόεδρος της ΚΕΔΕ και δήμαρχος Αμπελοκήπων – Μενεμένης, Λάζαρος Κυριζόγλου.

Και οι λεγόμενες υποθέσεις αστικής ευθύνης ταλαιπωρούνται από το φόρτο εργασίας των δικαστηρίων με αποτέλεσμα να απαιτούνται αρκετά χρόνια μέχρι να τελεσιδικήσουν.

“Όποιος προσφεύγει στο Διοικητικό Δικαστήριο και σε οποιοδήποτε δικαστήριο αυτή τη στιγμή, για μένα θα πρέπει να έχει υπομονή. Δηλαδή αυτή την αποζημίωση που θα διεκδικήσει δεν θα πρέπει να την υπολογίζει σε ένα χρόνο ή σε δύο χρόνια θα καταθέσει ό,τι είναι να καταθέσει την προσφυγή του, την αγωγή του και να την ξεχάσει” σημείωσε στην ΕΡΤ η δικηγόρος, Αναστασία Μήλιου.

Σύμφωνα με τον αστικό κώδικα, το όριο παραγραφής είναι τα πέντε χρόνια από το έτος τέλεσης του περιστατικού.

Ρεπορτάζ: Νίκος Κοντορούσης