Πέθανε η Γκλέντα Τζάκσον

Η βραβευμένη με Όσκαρ Βρετανίδα ηθοποιός και πρώην βουλευτής Γκλέντα Τζάκσον πέθανε σε ηλικία 87 ετών μετά από «σύντομη ασθένεια», όπως μετέδωσαν σήμερα Πέμπτη διεθνή ΜΜΕ, επικαλούμενα τον ατζέντη της.

«Η Γκλέντα Τζάκσον, δύο φορές βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός και πολιτικός, πέθανε ειρηνικά στο σπίτι της στο Μπλάκχιθ του Λονδίνου σήμερα το πρωί μετά από σύντομη ασθένεια, έχοντας στο πλευρό της την οικογένειά της. Πρόσφατα ολοκλήρωσε τα γυρίσματα της ταινίας “The Great Escaper”, στην οποία συμπρωταγωνιστούσε με τον Μάικλ Κέιν», ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο ατζέντης της, Λάρνερ.

Γεννημένη στις 9 Μαΐου 1936 στο Τσέσαιρ του Ηνωμένου Βασιλείου, ήταν πολυβραβευμένη ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης. Το 1992 αποφάσισε να απομακρυνθεί από τα κινηματογραφικά δρώμενα για να αφοσιωθεί στον τομέα της πολιτικής.

Όταν δήλωσε ότι θα ασχοληθεί με την πολιτική, κάποιοι ήταν επιφυλακτικοί. Πολλοί ηθοποιοί ήταν ακτιβιστές, αλλά κάποιοι αμφέβαλλαν ότι μια ηθοποιός θα μπορούσε να κάνει καριέρα. Για άλλη μια φορά, η Τζάκσον διέψευσε τις προσδοκίες, υπηρετώντας ως μέλος του Κοινοβουλίου από το 1992 έως το 2015.

Εκτός από τους βραβευμένους με Όσκαρ ρόλους της για τις ταινίες «Ερωτευμένες γυναίκες» (Women in Love, 1969) και «Απιστία με αξιοπρέπεια» (A Touch of Class, 1973), η Τζάκσον έδωσε καταπληκτικές ερμηνείες σε ταινίες όπως το “Marat / Sade” του 1967 (ως Charlotte Corday), “Sunday Bloody Sunday” (1971, ως μέλος ενός αμφιφυλόφιλου ερωτικού τριγώνου) και στην τηλεόραση στο “The Patricia Neal Story”, ένα έργο του 1981 για το εγκεφαλικό επεισόδιο και την ανάρρωση της ηθοποιού με τον σύζυγό της Roald Dahl.

Καθοριστικός ρόλος στην καριέρα της Τζάκσον ήταν αυτός της βασίλισσας Ελισάβετ Α’ στην τηλεοπτική μίνι σειρά έξι επεισοδίων “Elizabeth R” του 1971, στην οποία ο χαρακτήρας γέρασε από έφηβη σε ηλικιωμένη γυναίκα. Έπαιξε επίσης την Ελισάβετ στην ταινία “Mary, Queen of Scots”, απέναντι από τη Vanessa Redgrave, την ίδια χρονιά.

Καριέρα στην υποκριτική

Η σχέση της με την υποκριτική ξεκίνησε το 1954, όταν έγινε δεκτή στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της εκεί, έκανε το επαγγελματικό της ντεμπούτο το 1957 στο έργο του Terence Rattigan “Separate Tables” και έπαιξε σε ρεπερτόριο, ενώ είχε και περιστασιακούς μικρούς ρόλους σε ταινίες όπως το “This Sporting Life” του 1963.

Η ευκαιρία της ήρθε το 1964, όταν έγινε μέλος της Royal Shakespeare Company. Στα τέσσερα χρόνια της εκεί, συνεργάστηκε με τον σημαίνοντα σκηνοθέτη Peter Brook, στο -μεταξύ άλλων παραγωγών- “Marat/Sade” του Peter Weiss το 1965. Η παραγωγή παίχτηκε επίσης στο Μπρόντγουεϊ και στο Παρίσι. Το 1965, έπαιξε την Οφηλία απέναντι στον Άμλετ του Ντέιβιντ Γουόρνερ στην παραγωγή του Πίτερ Χολ, ενώ το 1966 η Royal Shakespeare Company ανέβασε το “US”, μια διαμαρτυρία κατά του πολέμου του Βιετνάμ, η οποία μεταφέρθηκε στην ταινία “Tell Me Lies”.

Η ταινία “Women in Love” του 1970 καθιέρωσε την Τζάκσον ως σημαντική ηθοποιό – και σύμβολο του σεξ στην τέχνη. Η σεξουαλική επανάσταση και η γυναικεία ελευθερία κέρδιζαν έδαφος και ο χαρακτήρας της Gudrun Brangwen ήταν πολύπλοκος, έξυπνος, συναισθηματικός και με μια γήινη σεξουαλικότητα που ξάφνιαζε το κοινό. Μέχρι τότε, τα περισσότερα γυναικεία σύμβολα του σεξ ήταν παθητικά στις ανάγκες των ανδρών, αλλά η Γκούντρουν έκανε κουμάντο. Η ταινία ήταν προϊόν ανδρών: του σκηνοθέτη Ken Russell, του παραγωγού-σεναριογράφου Larry Kramer και του μυθιστοριογράφου D.H. Lawrence. Αλλά στο πρόσωπο της Τζάκσον βρήκαν μια ηθοποιό που μπορούσε να ενσαρκώσει μια Αγγλίδα της δεκαετίας του 1920 που ήταν μπροστά από την εποχή της, η οποία χρειαζόταν μια ουσιαστική σχέση αλλά δεν ήταν πρόθυμη να υποταχθεί για να την αποκτήσει. Η ταινία αυτή της προσέφερε και το πρώτο βραβείο Όσκαρ της.

Η Τζάκσον έκανε στροφή 180 μοιρών για το “A Touch of Class”, μια ρομαντική κωμωδία του 1973 με τον Τζορτζ Σίγκαλ που διατήρησε την ευφυΐα και τη σεξουαλικότητά της, αλλά σε ένα ρομαντικό κωμικό σκηνικό. Με αυτήν την ταινία ήταν και πάλι υποψήφια για Όσκαρ, αλλά θεωρούνταν εξαιρετικά απίθανη, αφού μόλις είχε κερδίσει και αντιμετώπιζε σκληρό ανταγωνισμό (Ellen Burstyn, Marsha Mason, Barbra Streisand και Joanne Woodward). Απέκρουσε τις προσδοκίες παίρνοντας ξανά Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού.

Μετά το δεύτερο Όσκαρ της, επέστρεψε στο θέατρο, παίζοντας τον ομώνυμο ρόλο στην “Hedda Gabler” του Ίψεν. Η Τζάκσον κέρδισε μια τέταρτη υποψηφιότητα για Όσκαρ όταν κυκλοφόρησε η κινηματογραφική εκδοχή της το 1975. Το 1978, της απονεμήθηκε το βραβείο CBE και είχε επιτυχία με την κωμωδία “House Calls”, με πρωταγωνιστή τον Walter Matthau.

Πολιτική πορεία

Το 1990 έβαλε υποψηφιότητα με το ψηφοδέλτιο του Εργατικού Κόμματος, εκπροσωπώντας το Hampstead and Highgate, και κέρδισε, παραμένοντας βουλευτής για περισσότερα από 20 χρόνια. Το 2010, τα όρια της εκλογικής περιφέρειας άλλαξαν και η Τζάκσον έθεσε υποψηφιότητα για την επαναπροσδιορισμένη περιοχή Χάμπστεντ και Κίλμπερν. Κέρδισε με μικρή διαφορά και το 2011 ανακοίνωσε ότι δεν θα διεκδικούσε ξανά το αξίωμα, ολοκληρώνοντας τα πολιτικά της καθήκοντα τον Μάρτιο του 2015.

Εν τω μεταξύ, είχε διοριστεί κοινοβουλευτική υφυπουργός το 1997, επί πρωθυπουργίας Τόνι Μπλερ. Έκανε μια ανεπιτυχή προσπάθεια το 2000 να προταθεί ως υποψήφια των Εργατικών για την πρώτη εκλογή δημάρχου του Λονδίνου.

Συγκρούστηκε με τον Μπλερ για τα εκπαιδευτικά του σχέδια και για τον πόλεμο στο Ιράκ. Τον Οκτώβριο του 2006 ήταν μία από τους 12 βουλευτές των Εργατικών που ζήτησαν τη διεξαγωγή έρευνας για τον πόλεμο. Μετά τον θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ τον Απρίλιο του 2013, η Τζάκσον εκφώνησε μια έντονη ομιλία στο κοινοβούλιο, κατηγορώντας τη Θάτσερ ότι αντιμετώπιζε “τα ελαττώματα ως αρετές” και δήλωσε ότι οι πολιτικές της Θάτσερ δημιούργησαν δεκαετίες ανεργίας και αστέγων.

Τον Ιούλιο του 2015, το βρετανικό Radio 4 ανακοίνωσε ότι ο Τζάκσον θα επέστρεφε στην υποκριτική στο “mash-up” 20 μυθιστορημάτων του Εμίλ Ζολά.

Ο γιος της, Νταν Χότζες, ο οποίος γεννήθηκε το 1969 είναι σύμβουλος-σχολιαστής του Εργατικού Κόμματος και πολιτικός μπλόγκερ, συνεχίζοντας το έργο της.

Πηγή: Variety.com, The Guardian