Ο Romano Prodi στην ΕΡΤ: Κοινή δράση των Μεσογειακών χωρών για να μετατοπιστεί το Ευρωπαϊκό κέντρο βάρους από το Βορρά – Για το Κυπριακό δεν είμαι αισιόδοξος

Ανταπόκριση από την Ιταλία για την ΕΡΤ: Κρίστιαν Μαυρής 

Το τριήμερο 9-11 Νοεμβρίου η Έδρα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Τμήματος Ευρωπαϊκών, Αμερικανικών & Διαπολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Ρώμης Sapienza, διοργανώνει ένα Διεθνές Συνέδριο με θέμα: «Ο Ιταλικός Φιλελληνισμός και η Ελληνική Επανάσταση του 1821». Μάλιστα την Τρίτη 9 Νοεμβρίου παρευρέθη και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών κ. Δένδιας. 

Την Τετάρτη 10 Νοεμβρίου το παρών στο Συνέδριο έδωσε ο Πρόεδρος του Ιδρύματος για την Συνεργασία μεταξύ των Λαών και πρώην Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κομισιόν, κ. Romano Prodi, ο οποίος παραχώρησε αποκλειστικές δηλώσεις στον ανταποκριτή της ΕΡΤ στην Ιταλία, Κρίστιαν Μαυρή, μιλώντας για την αγάπη του για την Ελλάδα, τη σημασία μια κοινής Ευρωπαϊκής δράσης στα πλαίσια της Ευρώπης αλλά και για το Κυπριακό.

Κύριε καθηγητά, τι σημαίνει για εσάς ο φιλελληνισμός και η Ελλάδα – και υπό το πρίσμα της εμπειρίας σας στην Ευρώπη;

Ειδικά για μένα, «Ελλάδα» σημαίνει πολλά. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας το έχει ξεχάσει. Έκανα κλασικές σπουδές και για μένα η Ελλάδα είναι η ιστορική ρίζα. Δεν είναι ρητορική. Όταν σκεφτόμαστε την επιρροή που είχε σε όλη τη λατινική κουλτούρα, η παροιμία «Graecia capta ferum victorem cepit» (Η Ελλάδα, κατακτημένη [από τους Ρωμαίους], κατέκτησε τον άγριο νικητή) είναι απλώς μια ιστορική ανάλυση, δεν είναι επινόηση των εγγράμματων! Στη σύγχρονη εποχή έχουμε αποστασιοποιηθεί υπερβολικά (από την Ελλάδα), επίσης γιατί και οι δύο χώρες (Ελλάδα και Ιταλία) είχαν τεράστια προβλήματα και επίσης ισχυρή αδυναμία … και οι συμμαχίες μεταξύ των αδύναμων είναι περίπλοκες.

Όμως η Ελλάδα μας δίδαξε, ως πρώτη χώρα, τι είναι η Αναβίωση. Μετά πήγαμε σε πόλεμο μεταξύ μας γιατί η βλακεία δεν έχει όρια. Τώρα κατά τη γνώμη μου έχουμε ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΑ συμφέροντα, δηλαδή να χτίσουμε έναν δεσμό μεταξύ μας που με κάποιο τρόπο να μας κάνει ξανά ενεργούς στη Μεσόγειο, κάτι που αυτή τη στιγμή δεν είμαστε πια.

Μιλάτε για ενότητα των Μεσογειακών Χωρών ή γενικότερα ως Ευρωπαϊκή Ένωση;

Μιλάω για μια κοινή δράση των Μεσογειακών Χωρών στα πλαίσια της Ευρώπης. Για λόγους ιστορικής εξέλιξης, επίσης οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης καταλαβαίνουν ότι τα σοβαρότερα προβλήματα προέρχονται από τη Μεσόγειο. Όμως οι Μεσογειακές χώρες ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να καταλάβουν ότι πρέπει να παίξουν ενεργό ρόλο προκειμένου αυτή η νέα ευαισθησία να γίνει πολιτική απόφαση.

Στην ομιλία σας (στο Συνέδριο) αναφέρατε τη μετατόπιση, κατά κάποιο τρόπο, του κέντρου βάρους προς τη Μεσόγειο, λόγω πρόσφατων συμφερόντων…

Μα φυσικά, ακριβώς! Αλλά αν δεν συγκλίνουν οι Μεσογειακές χώρες, το κέντρο βάρους δεν θα μετατοπιστεί … γιατί από καθαρά οικονομική άποψη, το κέντρο βάρους βρίσκεται στο Βορρά. Πρέπει να είμαστε απολύτως έξυπνοι για να κατανοήσουμε τα πράγματα.

Είστε θετικός ως προς την επίλυση του ζητήματος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δεδομένων των ισχυρών συμφερόντων και των δύο χωρών;

Δυστυχώς ονειρευόμουν για καιρό ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί συμφωνία για την Κύπρο. Επειδή κάνω πολιτική ανάλυση λοιπόν, σήμερα δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος. Αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που συνεχίζουμε να έχουμε.

Εκ των υστέρων, κατά τη γνώμη σας, υπήρχε κάτι που ίσως η ΕΕ θα μπορούσε να είχε κάνει περισσότερο για να βοηθήσει την Ελλάδα, σε σχέση με την προ-δεκαετίας κρίση, ή κάτι που έγινε και που δεν έπρεπε να γίνει;

Το πρόβλημα είναι ποιοι είναι οι κανόνες της Ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής ΤΩΡΑ. Η ομοφωνία παραλύει τις προφητικές αποφάσεις. Μια μεγάλη ιστορική απόφαση παίρνεται όταν μια χώρα αναλαμβάνει την πρωτοβουλία, καταλαβαίνει ποια είναι η ιστορία που προχωρά και με αυτή παρασύρει τους άλλους. Όταν ακόμα και κάθε μικρή απόφαση πρέπει να λαμβάνεται ομόφωνα, αυτό καθιστά αδύνατο το εν λόγω σύρσιμο. Επομένως υπάρχει μεν λάθος, αλλά δεν φταίει κάποιος μεμονωμένα, φταίει η πραγματικότητα. Όταν μετετράπη το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε Σύνοδο Κορυφής, έγινε και αφεντικό των πάντων. Αν η Επιτροπή εξακολουθούσε να διατάζει, όλα θα ήταν διαφορετικά, εφόσον οι αποφάσεις θα παίρνονταν κατά πλειοψηφία.