Η κτηνωδία της αμερικανικής κουλτούρας των όπλων

Μετά από τις τελευταίες  ένοπλες μαζικές και φονικές  επιθέσεις στο Ουβάλντε και στο Μπάφαλο, αξιωματούχοι υπέρμαχοι της οπλοκατοχής λένε ότι δεν θέλουν να πολιτικοποιήσουν την τραγωδία. Όμως, οι συνθήκες που επιτρέπουν τις μαζικές  δολοφονίες παιδιών είναι εγγενώς πολιτικές.

Σχόλιο του Τζελάνι Κόμπ στον “The New Yorker”

Ο Μάϊος, ένας μήνας που παραδοσιακά συνδέουμε με την άνοιξη, τη γιορτή της Μητέρας και τις αποφοιτήσεις, στιγματίστηκε φέτος από ένα πολύ διαφορετικό τελετουργικό. Τις κηδείες. Σε ένα μόνο δεκαήμερο, 44 άνθρωποι δολοφονήθηκαν σε μαζικές επιθέσεις με πυροβολισμούς σε ολόκληρη τη χώρα – ένα φρικτό μπαράζ βίας που επιβεβαίωσε, μεταξύ άλλων, την πολιτική δειλία μεγάλης μερίδας της εκλεγμένης ηγεσίας μας, την επιφανειακή προσποίηση της ηθικής μας,  την ψεύτικη έκφραση των δημοσίων εκδηλώσεων συμπάθειας που μεταφράζονται σε μηδενική πραγματική αλλαγή στους νόμους μας, τον πολιτισμό μας ή τις δολοφονικές μας τάσεις. Στα δύο πιο θανατηφόρα από αυτά τα περιστατικά, το μεγαλύτερο θύμα ήταν μια γιαγιά 86 ετών, η οποία πυροβολήθηκε σε ένα σούπερ μάρκετ στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης.  Οι νεότεροι ήταν εννιάχρονοι μαθητές της τέταρτης τάξης, οι οποίοι σκοτώθηκαν σε αίθουσες που συνδέονταν μεταξύ τους στο Δημοτικό Σχολείο Ρόμπ, στο Ουβάλντε του Τέξας.

Προηγουμένως είχαν σημειωθεί  και άλλοι μαζικοί πυροβολισμοί, στην Ιντιάνα, στην Πολιτεία της Ουάσιγκτον, στη Φλόριντα, στην Καλιφόρνια, στη Λουιζιάνα, στο Ιλινόις, στην Πενσυλβάνια, στη Βόρεια Καρολίνα και αλλού. Λιγότερο από το ένα τοις εκατό των θανάτων από όπλα στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι αποτέλεσμα μαζικών πυροβολισμών. Ομως τα στατιστικά δεδομένα είναι λιγότερο σημαντικά από ένα άλλο στοιχείο των τραγωδιών του μήνα: οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν με τα παιδιά που πέθαναν, πολλά από αυτά χαμογελαστά, χωρίς να προλάβουν να γνωρίσουν τον προβληματικό κόσμο στον οποίο γεννήθηκαν.  Η επίγνωση  ότι δεν είναι πλέον ζωντανοί -ότι αυτά τα χαμόγελα δεν πρόκειται να τα ξαναδεί κανείς οριστικά στο μέλλον- είναι ένα κατηγορητήριο με το οποίο πρέπει όλοι να ζήσουμε.

Μερικά από τα θύματα των πυροβολισμών σκοτώθηκαν προφανώς επειδή ήταν μαύροι.  άλλοι σκοτώθηκαν για αδιευκρίνιστους ακόμη λόγους. Οι πυροβολισμοί στο Μπάφαλο  και στο Ουβάλντε, ωστόσο, είχαν αξιοσημείωτες ομοιότητες.  Και τα δύο εκτελέστηκαν από δεκαοχτάχρονους που είχαν αγοράσει νόμιμα ημιαυτόματα τουφέκια λίγο πριν τα φονικά τους.

Και οι δύο εκτελεστές ξεκίνησαν τις επιθέσεις τους πριν μπουν στα αντίστοιχα κτίρια.  (Ο δράστης στο Ουβάλντε πυροβόλησε και τραυμάτισε σοβαρά τη γιαγιά του πριν πάει στο σχολείο.) Και οι δύο βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένοπλους αστυνομικούς που δεν κατάφεραν να τους σταματήσουν. Στο Μπάφαλο, ο Άαρον Γουάλας Σάλτερ Τζούνιορ, ένας 55χρονος συνταξιούχος αστυνομικός που εργαζόταν στην ασφάλεια του σούπερ μάρκετ, σκοτώθηκε αφού πυροβόλησε πολλές φορές αλλά οι σφαίρες χτύπησαν στο αλεξίσφαιρο γιλέκο του δράστη.

Ο αστυνομικός διοικητής του Μπάφαλο, Τζόζεφ Γκράμαλια, σημείωσε ότι η εμπλοκή του Σάλτερ με τον ένοπλο έδωσε χρόνο στους ανθρώπους να κρυφτούν,  «Αναμφίβολα έσωσε ζωές» είπε.  Οι αναφορές ότι ένας αξιωματικός αντιμετώπισε τον ένοπλο στο Ουβάλντε έξω από το σχολείο διαψεύστηκαν στη συνέχεια, αν και ο δράστης προφανώς αντάλλαξε πυρά με πολλούς αξιωματικούς μέσα στη μανία του.  (Υπήρξε μια αρχική σύγχυση και μια καθυστέρηση, κατά την οποία ένας μεγάλος αριθμός ένοπλων εκπροσώπων επιβολής του νόμου έφτασε στο σχολείο. Ορισμένοι από αυτούς εμπόδισαν τους γονείς που ήθελαν να εισβάλουν οι ίδιοι στο κτίριο.

Την Παρασκευή, ένας αξιωματούχος της πολιτείας του Τέξας είπε ότι μια «λάθος απόφαση»  προκάλεσε την καθυστέρηση. Αυτά τα γεγονότα είναι σημαντικά.  Πριν από δέκα χρόνια, στον απόηχο του τρόμου στο Νιούταουν του Κονέκτικατ – όπου ένας εικοσάχρονος με ημιαυτόματο τουφέκι μπήκε στο Δημοτικό Σχολείο Σάντι Χουκ και πυροβόλησε θανάσιμα είκοσι παιδιά και έξι ενήλικες – ο Γουέιν ΛαΠιέρ, ο εκτελεστικός διευθυ της οργάνωσης υπεράσπισης της οπλοκατοχής , National Rifle Association (Εθνική Ενωση Τουφεκιών)  είπε, «Το μόνο πράγμα που σταματά έναν κακό με όπλο είναι ένας καλός με όπλο».  Η ιδέα ότι οι άγρυπνοι προστάτες καταστέλουν ένοπλους που απειλούν ανθρώπινες ζωές απαντά σε ένα όραμα μιας κοινωνίας όπου τα πυροβόλα όπλα είναι τόσο συνηθισμένα όσο τα κινητά τηλέφωνα και όπου περισσότερα όπλα σημαίνουν περισσότερη ασφάλεια.

Πριν από δύο χρόνια, μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Justice Quarterly εξέτασε τις επιπτώσεις της νομοθεσίας περί όπλων σε κάθε πολιτεία.  Η Εμα Φρίντελ, επίκουρη καθηγήτρια εγκληματολογίας στο Florida State University, εξέτασε τα ποσοστά κατοχής όπλων και τις γρήγορες και συχνές αλλαγές της νομοθεσίας που αφορούν στην κρυφή οπλοφορία από το 1991 μέχρι και το 2016. Οι νομοθέτες των Πολιτειών που πιέζουν για πιο χαλαρούς νόμους έχουν την τάση να υποστηρίζουν ότι ένα ευρύτερα ένοπλο κοινό θα λειτουργούσε ως αποτρεπτικός παράγοντας απέναντι στη βία.  Η Φρίντελ βρήκε το αντίθετο: τα ποσοστά ανθρωποκτονιών με όπλα σε πολιτείες με πιο ανεκτικές πολιτικές οπλοφορίας ήταν11% υψηλότερα από ό,τι σε πολιτείες με αυστηρότερους νόμους και η πιθανότητα μαζικών πυροβολισμών αυξήθηκε κατά περίπου πενήντα τρία τοις εκατό σε πολιτείες με μεγαλύτερη κατοχή όπλων.

Ο πιο προφανής δείκτης της παράλογης σκέψης σε αυτό το θέμα φαίνεται στο γεγονός ότι η τελευταία σφαγή συνέβη στο Τέξας, μια πολιτεία που έχει περισσότερους από οκτώ χιλιάδες εμπόρους όπλων και όπου εκτιμάται ότι το τριάντα επτά τοις εκατό του πληθυσμού κατέχει πυροβόλα όπλα. Πέρυσι, ο κυβερνήτης Γκρεγκ Άμποτ υπέγραψε ένα νομοσχέδιο που επέτρεπε στους περισσότερους Τεξανούς να φέρουν πιστόλια χωρίς άδεια ή υποχρεωτική εκπαίδευση.

Αυτή η νομοθεσία δεν απέτρεψε τη σφαγή του Ουβάλντε περισσότερο από ό,τι έκανε η προηγούμενη νομοθεσία που επέτρεπε την ευκολότερη πρόσβαση στα όπλα, καθώς με εκείνο το νόμο είχε γίνει η μαζική επίθεση του 2019 που σκότωσε είκοσι τρία άτομα σε ένα πολυκατάστημα Walmart του Ελ Πάσο, αλλά και η επίθεση του 2017 στην πόλη Σάθερλαντ Σπρίνγκς η οποία στοίχισε τη ζωή σε 26 πιστούς σε μια επαρχιακή εκκλησία.

Όλα αυτά μπήκαν στο κάδρο όταν ο Μπέτο Ο’ Ρουρκ αντιμετώπισε τον κυβερνήτη Αμποτ κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου στο Ουβάλντε την περασμένη Τετάρτη.  «Η ώρα να σταματήσετε το επόμενο μακελειό είναι αυτή τη στιγμή, και δεν κάνετε τίποτα», είπε, προσθέτοντας, «Αυτό είναι στο χέρι σας».

Ο Ο’Ρουρκ, ο πρώην βουλευτής των Δημοκρατικών και υποψήφιος για την Προεδρία, του οποίου η οργισμένη υπόσχεση να αφαιρέσει τα όπλα μετά τις δολοφονίες στο Ελ Πάσο θεωρήθηκε ευρέως ότι έβλαπτε τις πολιτικές του προοπτικές, είναι φέτος υποψήφιος για κυβερνήτης εναντίον του Άμποτ.  Αυτό πιθανώς εξηγεί, εν μέρει, γιατί ο Ντον ΜακΛάφλιν, ο Ρεπουμπλικανός δήμαρχος του Ουβάλντε, ο οποίος εμφανίστηκε στην εκπομπή του Τάκερ Κάρλσον, αποκάλεσε τον Ο’Ρουρκ “άρρωστο γιο σκύλας” και τον κατηγόρησε ότι έκανε τους πυροβολισμούς “πολιτικό ζήτημα”.  Ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ, ο οποίος ήταν επίσης στη συνέντευξη Τύπου, είπε αργότερα: «Κουράστηκα από όλη την πολιτικοποίηση.

Συμβαίνει κάθε φορά που γίνονται μαζικοί πυροβολισμοί».  Το ότι ο Κρουζ χρησιμοποίησε τη φράση «κάθε φορά που γίνονται μαζικοί πυροβολισμοί» μίλησε πολύ για το πόσο συνηθισμένες έχουν γίνει αυτές οι αηδίες.  Δύο μέρες αργότερα, ο Κρουζ απευθύνθηκε στην ετήσια συνέλευση της NRA “Εθνικής Ενωσης Τουφεκιών”, στο Χιούστον.

Ο Ο’ Ρουρκ δεν πολιτικοποίησε τους πυροβολισμούς. Είναι οι συνθήκες που καθιστούν δυνατή μια μαζική δολοφονία μαθητών της τέταρτης δημοτικού αυτές που είναι είναι εγγενώς πολιτικό ζήτημα.  Η νόμιμη πρόσβαση στον οπλισμό είναι πολιτική.  Οι πλέον προβεβλημένοι άνθρωποι που αρνούνται να δουν αυτά τα πράγματα ως πολιτικά τυχαίνει να εκλέγονται σε πολιτικά αξιώματα.

Αλλά ο O’Ρουρκ είχε μόνο εν μέρει δίκιο.  Κάποια από αυτά αφορούν τους φονταμενταλιστές της Δεύτερης Τροποποίησης και τους πολιτικούς που μεταφράζουν το φανατισμό τους σε νόμο. Tα υπόλοιπα είναι στο χέρι του καθενός από εμάς που δεν έχει βρει ακόμη το θάρρος, τη δημιουργικότητα ή την αποφασιστικότητα να το σταματήσει.

Πηγή: The New Yorker