Πίσω από τις διπλωματικές προσπάθειες, τον πόλεμο των λέξεων, την προβοκάτσια και τον φόβο μίας σύρραξης, υπάρχουν οι ανθρώπινες ιστορίες. Χιλιάδες είναι αυτοί που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στην Ουκρανία με κατεύθυνση το Ροστόφ, δίχως κανέναν να τους περιμένει, με την ελπίδα όλο αυτό να είναι ένα κακό όνειρο που θα διαρκέσει λίγες μέρες.
Εκατοντάδες γυναίκες κρατούν σφιχτά από το χέρι τα παιδιά τους και εγκαταλείπουν το Ντονιένσκ με προορισμό τη Ρωσία.
«Οι αρχές μας είπαν να φύγουμε και φεύγουμε», δηλώνει η Αναστασία.
«Δε θέλουμε τα παιδιά μας να φοβούνται για μας», συμπληρώνει η Αλίνα.
Με τρένα και λεωφορεία, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι φεύγουν από το Ντονμπάς για να σωθούν.
«Φοβάμαι πολύ. Από το 2014 μας βομβαρδίζουν ξανά και ξανά, όμως (οι τελευταίες ημέρες) είναι πρωτόγνωρες.
Πολλοί έχουν χάσει τα σπίτια τους σε βομβαρδισμούς ή έγιναν μάρτυρες επιδρομών», αναφέρει κάτοικος του Ντόνετσκ.
«Φοβάμαι για τα παιδιά μου, για τη ζωή τους και αποφάσισα να φύγω. Γινόντουσαν βομβαρδισμοί κοντά στο χωριό μας για δύο μέρες», αναφέρει η Ναταλία και συμπληρώνει «Δε θέλω να πάω πουθενά. Πού να πάμε; Ποιος θα μας περιμένει; Πολλοί άντρες παραμένουν στις επικίνδυνες περιοχές. Άλλοι για να δουλέψουν…».
«Μας κάλεσαν στις 5:30 και στις 6 μας περίμενε το λεωφορείο. Πήραμε ό,τι βρήκαμε μπροστά μας. Κάποιοι χρειάστηκε να περάσουν τη νύχτα ακόμα και σε αυτοκίνητα περιμένοντας το λεωφορείο… ενώ ο φόβος για το αύριο είναι διάχυτος…», είπε η Αλίνα.
«Έδιωξα την οικογένεια μου. Την έγκυο γυναίκα μου και τα μικρά μου αδέρφια, τη μαμά μου και τη γιαγιά. Δεν ξέρω πού θα τους πάνε, αλλά τουλάχιστον θα είναι ασφαλείς.
Άλλοι; Ετοιμάζονται να καταταγούν στο στρατό για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους, όχι από τη Ρωσία, αλλά από τους Ουκρανούς στρατιώτες…», δηλώνει ο Αλξέι.
«Φυσικά και ανησυχώ, μόνο οι ηλίθιοι δεν ανησυχούν. Τι θέλετε να κάνω; Να αφήσω τους Ουκρανούς Ναζί να σκοτώσουν τους γονείς μου και να βλάψουν τα παιδιά; Έχω πάρει φαγητό, προσωπικά είδη, τσιγάρα… είναι μόνο για μερικές μέρες, μας είπαν να πάρουμε μόνο τα απαραίτητα», τονίζει κάτοικος του Ντόνετσκ.
Όμως δεν είναι μόνο οι άντρες που ετοιμάζονται να πάρουν τα όπλα. Η 38χρονη Αλίσα, που κάνει δουλειά γραφείου, αλλά είχε χόμπι τη σκοποβολή, έγινε μέλος αμυντικής ομάδας.
«Στη χώρα μας, εδώ και οκτώ χρόνια είμαστε σε πόλεμο», δηλώνει η Αλίσα.
Οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που έχουν ήδη φτάσει στο Ροστόφ δεν έχουν ιδέα για το αύριο. Περιμένουν βοήθεια από τη ρωσική κυβέρνηση, φεύγουν για τη Μόσχα ή ελπίζουν ότι αυτό που ζουν είναι ένα κακό όνειρο που θα διαρκέσει λίγες μέρες.
Επιμέλεια: Κλειώ Νικολάου
Πηγή: ΕΡΤ
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος