Γιατροί Χωρίς Σύνορα: Σώζοντας ανθρώπους στη θάλασσα – Η ιστορία της Yana

Αντιμέτωποι με πολλές ανθρώπινες ιστορίες, βρίσκονται οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, στην προσπάθειά τους να συνδράμουν τους πρόσφυγες από τη Συρία. Στα πλαίσια αυτά κατέγραψαν και παρουσιάζουν συγκλονιστικές μαρτυρίες.

Η Yana, 25 ετών από τη Συρία, είναι μητέρα δύο μικρών παιδιών, ενός αγοριού 11 ετών και ενός κοριτσιού μόλις 16 μηνών. Χρειάστηκε να κοιμηθούν για μέρες σε μια σκηνή στην άκρη του δρόμου στην πόλη της Κω, μαζί με τον σύζυγο και τον ξάδελφο της Yana. Η μικρή κόρη της Yana βγάζει δόντια και μέσα στο θόρυβο από το κλάμα της, η Yana περιγράφει τι τους έφερε εδώ.

«Είμαστε πρόσφυγες. Μέναμε στην πόλη Deir Azzor. Στην πατρίδα μας γίνεται πόλεμος – πέφτουν ρουκέτες και τα αεροπλάνα ρίχνουν βόμβες.

Στη Συρία δεν είχαμε κανέναν να μας προστατεύσει από τις συγκρούσεις. Τα βράδια απαγορευόταν να ανάβουμε τα φώτα γιατί τα στρατιωτικά αεροπλάνα και τα ελικόπτερα θα μας βομβάρδιζαν.

Μία μέρα ρουκέτες χτύπησαν το σπίτι που μέναμε. Ενώ διαφεύγαμε, ο πατέρας μου πυροβολήθηκε στο δρόμο.

Φύγαμε από τη Συρία και ταξιδέψαμε στην Τουρκία, όπου μείναμε για ένα μήνα και 10 μέρες. Μετά πήραμε μια βάρκα υπερβολικά γεμάτη με ανθρώπους από το Μπόντρουμ, στα Τουρκικά παράλια, με προορισμό την Κω.

Υπήρχαν περίπου 60 άνθρωποι σε αυτή τη βάρκα,  η οποία μπορούσε να αντέξει το πολύ 10 με 15 άτομα. Ανάμεσά τους 8 παιδιά και μωρά συγκεντρωμένα στο κέντρο της βάρκας, με τους ενήλικες γύρω τους. Ήταν τόσο γεμάτη με κόσμο που κάποια στιγμή η κόρη μου δεν μπορούσε να αναπνεύσει.

Το ταξίδι κράτησε 40 εφιαλτικά λεπτά. Ήμουν τόσο τρομαγμένη, νόμιζα ότι έβλεπα το θάνατό μου. Κρατούσα τα μάτια μου κλειστά. Το νερό έμπαινε στη βάρκα και όλοι βράχηκαν, τα παιδιά επίσης.

Όταν φτάσαμε στην Κω, όλα μας τα ρούχα ήταν βρεγμένα, αλλά δεν είχαμε τίποτα άλλο να φορέσουμε, γιατί πετάξαμε όλα μας τα υπάρχοντα στη θάλασσα για να έχουμε περισσότερο χώρο στη βάρκα.

Δεν θα ξαναέκανα αυτό το ταξίδι με κανέναν τρόπο. Όχι, όχι, όχι.

Κάναμε αυτό το απαίσιο, επικίνδυνο ταξίδι γιατί θέλαμε η ζωή των παιδιών μας να είναι ευκολότερη, καλύτερη, περισσότερο ασφαλής. Δεν υπάρχει μέλλον στη Συρία για τα παιδιά μας.

Έχουμε ακόμα μέλη της οικογένειάς μας στη Συρία: η μητέρα μου, ο αδελφός και η αδελφή μου είναι εκεί. Δεν μπόρεσαν να φύγουν γιατί δεν έχουν τα χρήματα. Είναι μεγάλο το κόστος να έρθεις εδώ παράνομα. Πληρώσαμε 3.000 ευρώ στους διαμεσολαβητές για να κάνουμε και οι 4 αυτό το ταξίδι. Αλλά ελπίζουμε ότι μια μέρα η μητέρα, ο αδελφός και η αδελφή μου θα μπορέσουν να έρθουν μαζί μας.

Μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με την οικογένειά μας στη Συρία μέσω διαδικτύου (WhatsApp). Αλλά είναι πολύ επικίνδυνο για την οικογένειά μου στη Συρία να μπαίνει στο ίντερνετ, γιατί το Ισλαμικό Κράτος έχει απαγορεύσει κάθε πρόσβαση στο διαδίκτυο. Υπάρχουν όμως μερικά μυστικά μέρη όπου έχουν ακόμα πρόσβαση και ο αδελφός μου κατάφερε να πάει εκεί και να μάθει ότι φτάσαμε ασφαλείς.

Το Ισλαμικό Κράτος έχει τον πλήρη έλεγχο της πόλης. Παίρνουν τα σπίτια μας, τη γη των αγροτών και λένε ότι αυτοί είναι τώρα το κράτος. Δεν είναι μουσουλμάνοι αλλά τρομοκράτες. Ο αδελφός μου μού είπε ότι πριν από πέντε ημέρες, το Ισλαμικό Κράτος διέταξε ότι όλες οι γυναίκες πρέπει να μένουν μέσα στο σπίτι και να μην βγαίνουν έξω.

Από την στιγμή που φτάσαμε στην Κω χωρίς να έχουμε τίποτα, έπρεπε αγοράσουμε τα πάντα – την σκηνή, που έκανε 50 ευρώ, ρούχα για τα παιδιά, πάνες – ό,τι χρειαζόμασταν.

Η κόρη μου έχει σημάδια στο πρόσωπό της εξαιτίας των κακών συνθηκών διαβίωσης, των σκουπιδιών και της υψηλής θερμοκρασίας. Θα επισκεφθούμε το πρωί τον γιατρό στην κινητή κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Και το βράδυ θα πάρουμε το πλοίο για την Αθήνα, γιατί καταφέραμε να πάρουμε τα έγγραφά μας.

Αλλά όταν τελειώσει ο πόλεμος, θέλω να γυρίσω στη Δαμασκό – είναι όμορφα εκεί. Είδαμε την Τουρκία, είδαμε την Ελλάδα, κατευθυνόμαστε στη Γερμανία, αλλά δεν θέλω να μείνω εκεί για πάντα. Θέλω να επιστρέψω στην Συρία μου. Στο μυαλό μου έχω όλες τις αναμνήσεις της ζωής μου στη Συρία – ήταν η καλύτερη ζωή που θα μπορούσα να έχω».