Αυτή είναι η όμορφη σύντομη ιστορία μιας μαθητικής καρέκλας ενός γυμνασίου, την οποία μετέτρεψε ο εκπαιδευτικός Νταν Γκιλ σε σύμβολο για την αξία του κάθε ατόμου ως δικαίωμα για όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς.
Οι 26 καρέκλες στην τάξη του κυρίου Νταν Γκιλ στο γυμνάσιο του Γκλένφιλντ στο Μοντκλέρ, ένα όμορφο προάστιο του Νιού Τζέρσεϊ, είναι όλες κατειλημμένες εκτός από μία, την οποία αυτός ο καθηγητής κοινωνικών σπουδών αφήνει άδεια τα τελευταία 30 χρόνια.
Η άδεια αυτή θέση στην μπροστινή γωνία της τάξης του αντιπροσωπεύει μια παιδική ανάμνηση του Νταν Γκιλ, η οποία όχι μόνο τον ώθησε να γίνει εκπαιδευτικός αλλά και διαμόρφωσε τον τρόπο με τον οποίο διδάσκει.
«Η καρέκλα συμβολίζει ότι θα έχουμε πάντα χώρο στην τάξη για οποιονδήποτε», είπε ο 75χρονος Γκιλ ο οποίος περιέγραψε το Γυμνάσιο Γκλένφιλντ ως μια διαφορετική μαθητική κοινότητα. «Συμβολίζει την αποδοχή».
Ως 9χρονο αγόρι στη Νέα Υόρκη, ο Γκιλ και ο καλύτερός του φίλος τότε, Aρτσι Σο , πήγαν μαζί στο πάρτι γενεθλίων ενός φίλου. Όταν χτύπησαν την πόρτα του διαμερίσματος του φίλου, η μητέρα του παιδιού κοίταξε αποδοκιμαστικά τον Άρτσι, ένα μαύρο αγόρι. Κάλεσε τον Γκιλ μέσα και μετά είπε στον Άρτσι ότι έπρεπε να πάει σπίτι του γιατί «δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες», διηγήθηκε ο Γκιλ.
«Βλέπω ακόμη το πρόσωπο αυτής της γυναίκας», είπε, προσθέτοντας ότι προσφέρθηκε να καθίσει ο ίδιος στο πάτωμα και να δώσει στον Άρτσι τη θέση του. Τότε η γυναίκα του είπε: «Όχι, δεν κατάλαβες. Δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες».
«Τότε κατάλαβα και αυτό με σόκαρε», συνέχισε ο Γκιλ. «Τον έκρινε λόγω του χρώματος του δέρματός του».
Αν και ήταν παιδί, είχε κάποια αίσθηση για τις φυλετικές ανισότητες που μάστιζαν την κοινωνία. Εκείνη την εποχή, ήταν η αρχή του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα.
«Ένιωσα τόσο άσχημα γιατί είχε ταπεινωθεί», είπε ο Γκιλ. «Της δώσαμε τα δώρα που είχαμε φέρει και της είπα ότι θα πάμε στο σπίτι μου, όπου υπάρχουν πολλές καρέκλες».
Εκ των υστέρων, ο Γκιλ αντιλήφθηκε ότι η μητέρα του παιδιού δεν ήξερε ότι ο γιος της είχε προσκαλέσει ένα μαύρο αγόρι στο πάρτι γενεθλίων του. «Δεν νομίζω ότι θα το επέτρεπε», είπε.
Και τα δύο αγόρια, μπερδεμένα και πληγωμένα από αυτό που είχε συμβεί, έκλαψαν όταν επέστρεψαν στο σπίτι του Γκιλ. Η μητέρα του τότε τους πήρε για παγωτό για να τους φτιάξει τη διάθεση.
Ο Γκιλ έχασε την επαφή με τον Σο καθώς μεγάλωναν, αλλά εκείνη η μέρα έμεινε στο μυαλό του και επηρέασε την επιθυμία του να γίνει εκπαιδευτικός.
«Όταν κοιτάζω πίσω τώρα, νομίζω ότι αυτό με έκανε πραγματικά να θέλω να βοηθήσω τους νέους», είπε, εξηγώντας ότι ήλπιζε να δώσει ένα θετικό παράδειγμα. «Την κακή συμπεριφορά που έχουν τα παιδιά, την παίρνουν από έναν ενήλικα, όπως αντίστοιχα και την καλή συμπεριφορά».
Όταν ξεκίνησε τη διδακτική του καριέρα πριν από 52 χρόνια, δημιούργησε μια παράδοση να λέει την ιστορία αυτή στους μαθητές του κάθε χρόνο στα γενέθλια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ,«είναι ένας τρόπος να γνωρίσουν τι σημαίνει η ημέρα αυτή στη ζωή των απλών ανθρώπων και πώς πρέπει να ενεργούν όταν έρχονται αντιμέτωποι με ρατσισμό», είπε ο Γκιλ.
Καθώς βελτίωνε τις διδακτικές του δεξιότητες, ο Γκιλ είπε ότι συνειδητοποίησε ότι «τα παιδιά μαθαίνουν πολύ καλά μέσα από τις μεταφορές». Έτσι, αποφάσισε να προσθέσει μια άδεια καρέκλα στην τάξη του πριν από περίπου 30 χρόνια και από τότε παραμένει εκεί.
«Ήταν ένα πραγματικά αποτελεσματικό εργαλείο», είπε ο Γκιλ ο οποίος διδάσκει μαθητές στις τάξεις 6η έως 8η. Η καρέκλα ενσαρκώνει «την ιδέα της ευκαιρίας, είναι η ιδέα του καλωσορίσματος, η ιδέα να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με σεβασμό».
Με τα χρόνια, η καρέκλα, και το πιο σημαντικό, η ιστορία πίσω από αυτή έχει απήχηση στους μαθητές.
Φυσικά, υπήρξαν μερικοί μαθητές «που δεν το καταλαβαίνουν», είπε ο Γκιλ «αλλά η ομαδική ψυχολογία δείχνει ότι τα παιδιά που το καταλαβαίνουν θα το εξηγήσουν».
Για τη 16χρονη Μάγκι Χορν, το ότι έμαθε για την καρέκλα το 2017 της άφησε έντονη εντύπωση. Είναι μια ιστορία που θυμάται τακτικά και αναφέρεται συχνά σε συζητήσεις με συνομηλίκους της.
«Το μήνυμά της ήταν κάτι που μπορούσε να μιλήσει στους μαθητές της έκτης δημοτικού και να μας επιτρέψει, για πρώτη φορά, να καταλάβουμε τι σημαίνει να είσαι προνομιούχος και τι σήμαινε να μην είσαι», είπε η Χορν. «Ήταν πολύ δυνατό για όλους μας».
«Με βοήθησε να καταλάβω την ιδέα του να ανήκω και ότι όλοι αξίζουν να νιώθουν ότι ανήκουν», πρόσθεσε. «Με βοήθησε να καταλάβω ότι όλοι αξίζουν μια θέση, κυριολεκτικά».
Εν μέσω του φυλετικού απολογισμού της Αμερικής το 2020, η Χορν είπε ότι η καρέκλα ήταν το πρώτο πράγμα που της ήρθε στο μυαλό.
«Σκέφτηκα την ιστορία του κυρίου Γκιλ και πόσο επίκαιρη είναι ακόμα σήμερα», είπε.
Αυτό μας ικανοποιεί γιατί επιβραβεύει την προσπάθεια, είπε ο Γκιλ «όταν τα παιδιά επιστρέφουν και με επισκέπτονται λένε: “Θυμάμαι πάντα την καρέκλα”».
Η 25χρονη Εμιλι Μακάρθ, είναι μια τέτοια πρώην φοιτήτρια.
«Όταν σκέφτομαι τα μαθήματα που διδάχθηκα από τον κύριο Γκιλ, νομίζω ότι πολλά από αυτά ξεκίνησαν με αυτή την καρέκλα», είπε.
Οι διευθυντές του σχολείου είπαν ότι ο Γκιλ, ο οποίος διδάσκει εκεί για 45 χρόνια, έχει αφήσει μια έντονη εντύπωση σε ολόκληρη την κοινότητα. Συμμετείχε επίσης σε μεγάλο βαθμό στις προσπάθειες άρσης του διαχωρισμού του σχολείου τη δεκαετία του 1970.
«Συχνά τον αναφέρω ως την άγκυρά μας», δήλωσε η Έρικα Πιρς, η διευθύντρια του Γκλενφιλντ. «Είναι μια καταπληκτική δύναμη που μπορείς να έχεις στο σχολείο μας και ένας τεράστιος πλούτος γνώσεων για όλους μας».
Οι μαθητές σε όλο το σχολείο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν έχουν διδαχθεί από τον Γκιλ γνωρίζουν την ιστορία της καρέκλας, πρόσθεσε, εξηγώντας ότι το έχει μοιραστεί σε σχολικές συνελεύσεις.
«Η καρέκλα μιλά πραγματικά για την εκπαιδευτική του φιλοσοφία σχετικά με την ένταξη και τη διασφάλιση ότι όλοι αισθάνονται ότι ανήκουν σε ένα μέρος και έναν χώρο και ότι τους εκτιμούν», σημείωσε η Πιρς.
Τώρα, ο Γκιλ έχει την ευκαιρία να διηγηθεί την ιστορία της καρέκλας σε ένα ευρύτερο κοινό. Τον περασμένο μήνα, σε μια παρουσίαση βιβλίων στο λογοτεχνικό φεστιβάλ του Μοντκλέρ, εξασφάλισε συμβόλαιο για την έκδοση παιδικού βιβλίου που έγραψε, με τίτλο «No More Chairs» (Όχι άλλες καρέκλες).
Δεν είχε καμία πρόθεση να συμμετάσχει στο φεστιβάλ, αλλά την τελευταία στιγμή, αποφάσισε να το δώσει. Γράφοντας ένα βιβλίο για την καρέκλα, ο Γκιλ είπε πως «ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου».
Το κείμενο για το βιβλίο έχει ολοκληρωθεί και ο Γκιλ εργάζεται τώρα με έναν εκδότη για να βελτιώσει τη γραφή. Επίσης, βρίσκεται στη διαδικασία εύρεσης εικονογράφου και ελπίζει ότι θα εκδοθεί μέσα σε ένα χρόνο.
Σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί το 2023, αλλά – όπως είπε – «μέσω αυτής της τυχαίας ευκαιρίας, θα είμαι σε θέση να συνεχίσω να διδάσκω».
«Είμαι πραγματικά χαρούμενος που τώρα έχω ένα ευρύτερο κοινό για να μοιραστώ την ιστορία».
Θα αφιερώσει το βιβλίο στον Αρτσι Σο ο οποίος έφυγε από τη ζωή πέρυσι.
«Είναι υπέροχο να μπορείς να μοιράζεσαι αυτή τη σημαντική ιστορία που μπορεί να αγγίξει άλλους ανθρώπους και να τους παρακινήσει να ανοίξουν τις καρδιές τους», είπε ο Γκιλ.
Πηγή: Washington Post
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος