Η επιδημία της ανδρικής μοναξιάς και πώς επηρεάζει τους πατέρες

Πριν από αρκετά χρόνια, ένας άλλος μπαμπάς ήρθε σε επαφή μαζί μου αφού διάβασε το έργο μου σχετικά με το να είσαι πατέρας που μένει στο σπίτι. Ήταν παντρεμένος, είχε δύο μικρά παιδιά και δεν τα κατάφερνε καλά. Δεν μπορούσε να βρει άλλο άτομο για να μιλήσει εκτός της οικογένειάς του.

Δεν το έλεγε, γιατί οι περισσότεροι από εμάς τους άνδρες δεν το λέμε, αλλά η πατρότητα είχε επηρεάσει την ψυχική του υγεία και την αυτοεκτίμησή του. Ένιωθε μόνος αλλά όχι επειδή δεν είχε καλή σχέση με το άλλο του πρόσωπο. Μου είπε ότι ήταν επειδή δεν είχε φίλους.

Ακούμε πολλά στις μέρες μας για τους άνδρες που δεν βρίσκουν το είδος της βαθιάς φιλίας που τους βοηθάει να ξεπεράσουν τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, όπως κάνουν πολλές γυναίκες. Έχω επίσης βιώσει αυτό που έχει ονομαστεί επιδημία της ανδρικής μοναξιάς και πολλοί μπαμπάδες μου λένε ότι έχει φτάσει και στην πατρότητα.

«Δεν υπάρχει κανείς για να μιλήσεις. Μπαίνω σε ένα μέρος που είναι γεμάτο κόσμο και είναι σαν να μην υπάρχω καν», μου είπε ο μπαμπάς. Η εμπειρία του με συγκλόνισε.

Όταν ήμουν νέος μπαμπάς που έμενε στο σπίτι πριν από 15 χρόνια, πήγα μια μέρα τα παιδιά μου στην παιδική χαρά του εμπορικού κέντρου. Κάθισα στο πάτωμα με το νεογέννητο παιδί μου, ενώ το μικρό μου παιδί έπαιζε στον μολυσμένο από μικρόβια εξοπλισμό. Είχα το χέρι μου κρεμασμένο στην άκρη ενός παγκάκι ενώ διάβαζα ένα βιβλίο.

Σύντομα, μια ομάδα μαμάδων ήρθε στο παγκάκι, άφησε τις τσάντες της και πάρκαρε τα καροτσάκια της. Τότε μια μαμά κάθισε στο μπράτσο μου και δεν το πρόσεξε. Τελικά, της είπα ευγενικά «Με συγχωρείτε» και με κοίταξε σοκαρισμένη και δεν ζήτησε συγγνώμη. Προφανώς, για αυτήν ήμουν αόρατος.

Τι ακριβώς συμβαίνει;

Η μεγαλύτερη ερώτηση που μου κάνουν οι πατέρες είναι πώς να βρουν σύνδεση και φιλία. Ανεξάρτητα από το αν είναι μπαμπάδες στο σπίτι ή όχι, η έλλειψη ουσιαστικών σχέσεων είναι ένα κενό στη ζωή μας.

Ρίτσαρντ Ριβς, συγγραφέας του βιβλίου «Από αγόρια και άνδρες», «Γιατί ο σύγχρονος άντρας αγωνίζεται», και «Γιατί έχει σημασία» και «Τι να κάνουμε γι’ αυτό», το αποκαλεί «έλλειψη φιλίας».

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί άνδρες έχουν αποκοπεί από τους κοινωνικούς θεσμούς που έχουν δέσει τους μπαμπάδες μεταξύ τους και με την κοινότητά μας. Ιστορικά, οι άνδρες δημιουργούσαν μακροχρόνιους δεσμούς μέσω των θρησκευτικών θεσμών, των φιλικών σχέσεων στη δουλειά και της αίσθησης της αξίας μας που προερχόταν μέσω της οικογένειας από αυτό που μπορούσαμε να προσφέρουμε.

Επιπλέον, οι άνδρες στη σημερινή κοινωνία μπορεί να θεωρούν τις βαθιές σχέσεις ως μη ανδροπρεπείς, με αποτέλεσμα να απομονώνονται ακόμη περισσότερο. Μόνο το 48% των ανδρών ανέφεραν ότι αισθάνονται ικανοποιημένοι από τις φιλίες τους, σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Έρευνας για την ζωή στην Αμερική τον Μάιο του 2021, όπως ανέφερε προηγουμένως το CNN. Και 1 στους 5 δήλωσε ότι είχε λάβει συναισθηματική υποστήριξη από έναν φίλο την τελευταία εβδομάδα, σε σύγκριση με 4 στις 10 γυναίκες.

Όλοι οι παραδοσιακοί ανδρικοί θεσμοί έχουν διαβρωθεί, και αυτό δεν σημαίνει ότι η διαταραχή είναι κάτι κακό. Αυτές οι βάσεις εξουσίας κρατούσαν τις γυναίκες υποταγμένες στη θέληση των ανδρών. Ως γονείς και κηδεμόνες, δεν πρέπει να πάμε πίσω, αλλά πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε μια νέα κανονικότητα.

Το πρόβλημα για τους πατέρες είναι να βρουν αυτή τη νέα κανονικότητα με τρόπο που να ικανοποιεί τις ανάγκες μας καθώς και τις ανάγκες των γυναικών στη ζωή μας. «Υπάρχουν πολύ λίγα συστήματα υποστήριξης για τους πατέρες», δήλωσε ο Ριβς. «Εννοώ πραγματικά θεσμική υποστήριξη σε κάθε επίπεδο για τους πατέρες».

Η μοναξιά στην πατρότητα υπερβαίνει κατά πολύ την ύπαρξη ή όχι συζύγου. Πρέπει να επιστρέψουμε στην πιο βασική έννοια της κοινότητας, και αυτή είναι η φιλία. Η ικανότητα να ζητάς συμβουλές ή να είσαι ευάλωτος χωρίς φόβο είναι ανεκτίμητη και ως πατέρες, δεν το έχουμε αυτό σε αυτό το σημερινό περιβάλλον. Πάρα πολλοί νέοι μπαμπάδες στερούνται την καθοδήγηση που προέρχεται από άλλους που εμπλέκονται στη ζωή μας.

Όπως σημειώνει η Reeves, οι γυναίκες έχουν κάνει τεράστια βήματα στην ισότητα τα τελευταία 50 χρόνια. Και μιλώντας σχετικά, η πρόοδος έχει συμβεί γρήγορα. Αυτό είναι μια νίκη τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες, καθώς δίνει πραγματικά σε όλους περισσότερες επιλογές και περισσότερη ελευθερία. Οι γυναίκες δεν είναι πλέον υπόχρεες στους συζύγους λόγω οικονομικών περιορισμών. Ωστόσο, οι άνδρες δεν έχουν συμβαδίσει με τον μεταβαλλόμενο κόσμο και ως αποτέλεσμα, καθώς οι δεσμοί μας έχουν επιδεινωθεί, έχουμε μείνει μόνοι σε έναν κόσμο των ανθρώπων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συχνά δέχομαι την ερώτηση από άλλους πατέρες που έρχονται σε μένα μόνοι, μερικές φορές χαμένοι, και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αναζητούν κάποιον που να μπορεί να καταλάβει αυτό που περνούν. Οι περισσότεροι από αυτούς τους άνδρες είναι παντρεμένοι και όμως εξακολουθούν να είναι μόνοι.

Αυτό το είδος της απομόνωσης είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για τους άνδρες. Μια μελέτη του Ιουνίου επισημαίνει ότι οι άνθρωποι που είναι κοινωνικά απομονωμένοι έχουν 32% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα σε σύγκριση με εκείνους που δεν βιώνουν κοινωνική απομόνωση. Ο Ριβς γράφει στο βιβλίο του ότι μία από τις πιο συνηθισμένες λέξεις στα σημειώματα αυτοκτονίας των ανδρών είναι η λέξη «άχρηστος». Οι άνδρες πρέπει να βρούμε ξανά την αξία μας.

Πώς σκεφτόμαστε για τους πατέρες και την πατρότητα

Πολύ συχνά, οι πατέρες παρουσιάζονται ως περιττοί ηλίθιοι που περιπλέκουν τη γονική μέριμνα αντί να προσθέτουν στην οικογένεια. Σε ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές και μυθιστορήματα, ο πατέρας πρέπει συχνά να συγκρατείται από τη μητέρα. Αντί να ενθαρρύνει τη συμμετοχή των ανδρών στη γονική μέριμνα, η λαϊκή κουλτούρα στην Αμερική τείνει να τη γελοιοποιεί. Αυτό το μήνυμα πρέπει να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο οι πατέρες και οι άλλοι αισθάνονται για τη γονική τους μέριμνα.

«Πρέπει να αλλάξουμε την ιστορία της πατρότητας», δήλωσε ο Ριβς. «Το μοντέλο της πατρότητας πρέπει να είναι πιο πρακτικό».

Οι ΗΠΑ χρειάζονται επίσης αλλαγές πολιτικής που να υποστηρίζουν και να ενθαρρύνουν την πατρότητα από την αρχή. Επί του παρόντος, δεν υπάρχει εθνική πολιτική για την άδεια πατρότητας. Ως πατέρες, η δουλειά μας δεν τελειώνει τη στιγμή που γεννιέται το παιδί. Μόλις αρχίζει. Και αν οι πατέρες παίρνουν γονική άδεια όταν γεννιέται ένα παιδί, συχνά μας ρωτούν γιατί. Θεωρείται ότι η φροντίδα των παιδιών είναι δουλειά των γυναικών και οι πατέρες δεν έχουν κανένα ρόλο.

Στη συνέχεια, πρέπει να δημιουργήσουμε κοινότητες που ενθαρρύνουν τους πατέρες να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Οι άνδρες χρειάζονται αυτή τη συναισθηματική και σωματική υποστήριξη. Για τους μπαμπάδες που μένουν στο σπίτι, μπορούμε συχνά να τη βρούμε από το «Εθνικό Δίκτυο Πατέρων στο Σπίτι» ή την «Ομάδα Πατεράδων της πόλης».

Ωστόσο, και οι δύο εθνικοί οργανισμοί υπερβαίνουν τους πατεράδες που μένουν στο σπίτι. Δεν μας ενδιαφέρει αν μένετε στο σπίτι με τα παιδιά ή όχι, αν είστε εργαζόμενος πατέρας ή διαζευγμένος πατέρας. Αναγνωρίζουμε ότι είστε μπαμπάς και όλοι οι μπαμπάδες αξίζουν να έχουν καθοδήγηση και ένα μέρος όπου μπορούν να βρουν φιλία.

Όμως, θα χρειαστεί να γίνει μια πραγματική κοινωνική αλλαγή στον τρόπο που σκεφτόμαστε και ενεργούμε σχετικά με τη γονική μέριμνα και την πατρότητα.

Ο Ριβς το υποστηρίζει αυτό Με απλά λόγια, ενθαρρύνει τους άνδρες να αναλάβουν ρόλους φροντιστών, όπως οι δάσκαλοι, οι νοσοκόμες και οι αμειβόμενοι εργαζόμενοι στην παιδική φροντίδα. Αναγνωρίζω ότι υπάρχουν πολλά που πρέπει να ξεπεραστούν για να επιτευχθεί αυτό. Σημαίνει ότι η κοινωνία πρέπει να δει την αξία ενός πατέρα πέρα από έναν μισθό και έναν στερεότυπο καραγκιόζη.

Πρέπει να αναδημιουργήσουμε θεσμούς που όχι μόνο θα ενθαρρύνουν τους πατέρες να αναλάβουν το ψυχικό φορτίο της ανατροφής των παιδιών, αλλά και θα τους υποστηρίζουν για να το κάνουν. Η προσδοκία της πατρότητας δεν πρέπει να βασίζεται σε έναν μισθό και στο πόσες ώρες εργαζόμαστε. Η οικονομική φροντίδα είναι σίγουρα σημαντική, αλλά το ίδιο σημαντικός είναι και ο δεσμός που έχουμε με τα παιδιά μας, την οικογένειά μας και την κοινότητά μας.

Μπορεί να είναι δύσκολο να κάνεις φίλους ως άνδρας, αλλά πρέπει να απομακρυνθούμε από την απομονωμένη ζωή μας και να επιστρέψουμε στην κοινότητά μας. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό μέσω του εθελοντισμού σε μια τοπική οργάνωση, της ένταξης σε ένα χόμπι με τακτικές συναντήσεις ή απλά της ένταξης σε μια διαδικτυακή κοινότητα ανδρών, όπως το «Πατρικότητα Μαζί». Πρέπει να βγάλουμε τον εαυτό μας εκεί έξω σε προσωπικό επίπεδο και να εργαστούμε ενεργά για να κάνουμε φίλους.

Οι ζωές των ανδρών κυριολεκτικά εξαρτώνται από την πραγματοποίηση αυτής της σύνδεσης. Αυτή είναι η αλήθεια της επιδημίας της ανδρικής μοναξιάς. Αυτή τη στιγμή, είναι οι δεσμοί με τους άλλους που χρειαζόμαστε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Πηγή: CNN