10 Ταινίες που απαγόρευσε το Βατικανό ως βέβηλες

Σήμερα είναι μια μέρα που η ιδέα της Ανάστασης και της συγχώρεσης κυριαρχούν. Υπό αυτό το πρίσμα ακολουθεί μια δεκάδα ταινιών που θα μας κάνουν να σκεφτούμε αν η συγχώρεση (από την απαγόρευση τους) φέρνει την ανάσταση (στον τρόπο που τις αντιλαμβανόμαστε σήμερα).

Από αιματοβαμμένα ζόμπι μέχρι σατανικά βρέφη, η Καθολική Εκκλησία δεν δίστασε να καταδικάσει δημόσια δεκάδες ταινίες που θεώρησε επικίνδυνες, βλάσφημες ή απλώς προκλητικές.

Παρακάτω, παρουσιάζουμε τις δέκα πιο διαβόητες περιπτώσεις απαγόρευσης – ταινίες που όχι μόνο σκανδάλισαν το Βατικανό, αλλά άφησαν και το στίγμα τους στην ιστορία του κινηματογράφου.

10. Το Ξύπνημα των Νεκρών (Dawn of the Dead, 1978)

Σκηνοθεσία: George A. Romero

Η συνέχεια του «Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» είναι μια σπλατεριά με κοινωνικά μηνύματα για την καταναλωτική κουλτούρα, που εκτυλίσσεται σε ένα εμπορικό κέντρο πολιορκημένο από ζόμπι.

Λόγος καταδίκης: Υπερβολική βία και «νιχιλιστική απεικόνιση της ανθρώπινης φύσης».

Fun fact: Το Βατικανό ενοχλήθηκε περισσότερο από την ιδέα ότι οι ζωντανοί είναι χειρότεροι από τους νεκρούς.

9. Ο Εξορκιστής (The Exorcist, 1973)

Σκηνοθεσία: William Friedkin

Η ιστορία μιας δαιμονισμένης έφηβης που προκαλεί κρίση πίστης στους χαρακτήρες και στους θεατές.

Λόγος καταδίκης: Θεωρήθηκε «σατανική προπαγάνδα» και προκάλεσε μαζικές υστερίες, λιποθυμίες, ακόμα και αιτήματα για εξορκισμούς.

Fun fact: Ορισμένοι ιερείς πίστευαν ότι η ίδια η ταινία ήταν «δαιμονικά εμποτισμένη».

8. Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος (The Good, the Bad and the Ugly, 1966)

Σκηνοθεσία: Sergio Leone

Ένα επικό γουέστερν γεμάτο ηθική ασάφεια και αντιαμερικανικό πνεύμα.

Λόγος καταδίκης: Βία χωρίς τιμωρία και απουσία ηθικής καθοδήγησης.

Fun fact: Ο πάπας Παύλος ΣΤ΄ φέρεται να απέρριψε προσωπικά την ταινία, θεωρώντας την «αναρχική».

7. Η Προφητεία (The Omen, 1976)

Σκηνοθεσία: Richard Donner

Ένα μικρό αγόρι αποδεικνύεται η μετενσάρκωση του Αντίχριστου.

Λόγος καταδίκης: Αντιθρησκευτική πρόκληση και τρόμος που συνδέεται με τη χριστιανική πίστη.

Fun fact: Μετά την προβολή, αυξήθηκαν τα βαφτίσια σε πολλές ενορίες «για καλό και για κακό».

6. Ροζ Φλαμίνγκος (Pink Flamingos, 1972)

Σκηνοθεσία: John Waters

Μια σκόπιμα αηδιαστική ταινία που προσπαθεί να σοκάρει με κάθε τρόπο. Στην πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας, η ντραγκ περσόνα «Ντιβάιν» κάνει κάτι αρκετά σιχαμένο.

Λόγος καταδίκης: Κατάφωρη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και χυδαίο περιεχόμενο.

Fun fact: Ο Waters δήλωσε ότι «το Βατικανό έδωσε στην ταινία μου το καλύτερο PR που θα μπορούσα να ζητήσω».

5. Ψυχώ (Psycho, 1960)

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Ένας άνδρας με διαταραγμένη προσωπικότητα δολοφονεί γυναίκες στη μοτέλ του.

Λόγος καταδίκης: Βία, ψυχική διαταραχή και «σεξουαλική σύγχυση» πριν τη δολοφονία.

Fun fact: Ήταν η πρώτη ταινία που απαγορεύτηκε σε καθολικά σχολεία.

4. Το Μωρό της Ρόζμαρυ (Rosemary’s Baby, 1968)

Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Μια γυναίκα μένει έγκυος από τον Σατανά και το μωρό της προορίζεται να κυβερνήσει τον κόσμο.

Λόγος καταδίκης: Αντιχριστιανική θεματολογία, σατανισμός, και εξευτελισμός της μητρότητας.

Fun fact: Η ταινία προκάλεσε τόση αναστάτωση, που το Βατικανό ζήτησε δημόσια να «καεί το φιλμ».

3. Σημαδεμένος (Scarface, 1983)

Σκηνοθεσία: Brian De Palma

Η άνοδος και η πτώση ενός βίαιου Κουβανού μαφιόζου στο Μαϊάμι.

Λόγος καταδίκης: Εκθείαση της βίας, των ναρκωτικών και της αμαρτωλής ζωής.

Fun fact: Η ταινία απαγορεύτηκε από Καθολικά κανάλια για πάνω από 20 χρόνια.

2. Ο Ταξιτζής (Taxi Driver, 1976)

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese

Ένας ψυχικά ασταθής οδηγός ταξί βυθίζεται στη βία και τη μοναξιά.

Λόγος καταδίκης: Ηθική κατάπτωση, ασέβεια στους θεσμούς και βία ως λύση.

Fun fact: Ο ίδιος ο Scorsese (καθολικός στο θρήσκευμα) δέχτηκε απειλές από καθολικές οργανώσεις.

1. Το Καταραμένο Σκιάχτρο (The Wicker Man, 1973)

Σκηνοθεσία: Robin Hardy

Ένας χριστιανός αστυνομικός ερευνά την εξαφάνιση ενός κοριτσιού σε παγανιστικό νησί.

Λόγος καταδίκης: Παρουσίαση παγανισμού ως θελκτικής εναλλακτικής πίστης.

Fun fact: Το Βατικανό χαρακτήρισε την ταινία «ύμνο στην ειδωλολατρία».

Αν και αυτές οι ταινίες καταδικάστηκαν από το Βατικανό, οι περισσότερες έχουν κερδίσει την αγάπη του κοινού και κατατάσσονται πια στα κλασικά του κινηματογράφου. Βέβηλες ή παρεξηγημένες, θέτουν ερωτήματα (και κάποιες από αυτές τα απαντάνε) σχετικά με τη δύναμη της πίστης, έστω και μέσω διαθλαστικού καθρέφτη.

Ας κρατήσουμε την ουσία από το ρητό «η τέχνη οφείλει να προκαλεί» και όλα τα υπόλοιπα κορδελάκια ας πούμε ότι σε κάποιες περιπτώσεις ωφέλησαν είτε τις ίδιες τις ταινίες, είτε το μύθο που έφεραν.