Τα οχυρωματικά έργα που βλέπετε στη φωτο, δεν στοχεύουν να αντιμετωπίσουν ούτε κάποιον εξωτερικό εχθρό, ούτε να εμποδίσουν την τρόικα που έγινε κουαρτέτο να μπει στα σπίτια μας, κάτι που δεν χρειάζεται να καβαλήσει μάντρες για να το κάνει. Στόχο έχουν να αντιμετωπίσουν τις απόπειρες απελπισμένων να βρουν απάγκιο σε πυλωτές πολυκατοικιών στο πολύπαθο κέντρο της Αθήνας.
Στις εποχές της κρίσης, ο αποκλεισμένος, ή για να ακριβολογούμε μέρος εξ αυτών, μπορεί να καταλήξει στη διάπραξη «κτητικών» αδικημάτων, κυρίως μικροκλοπές, αλλά ο έχων «επιφάνεια» και κάποιες επιχειρήσεις να διαφεντεύει, να μην πηδήξει μάντρες για να μπουκάρει σε κάποιο διαμέρισμα, αλλά να πτωχεύσει δολίως και να ρίξει ένα μεγάλο φέσι σε εκατοντάδες ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, σε ασφαλιστικά ταμεία, κλπ
Εκεί το συρματόπλεγμα είναι μάλλον αναποτελεσματικό ως τρόπος αντιμετώπισης.
Η άλλη φωτο, επίσης από το κέντρο της Αθήνας, είναι από παγκάκι σε πλατεία, κοντά στα συρματοπλέγματα στην είσοδο της πυλωτής και όπως με ενημέρωσαν κάτοικοι που ασχολούνται με τα κοινά στην περιοχή τους, πρέπει να προσέξουμε το σχεδιασμό του.
Επίσης με τη μείωση των αστέγων, «αξιοποιήθηκαν» οι γύρω χώροι με τραπεζοκαθίσματα καταστημάτων, αφού όταν δεν βλέπεις τον «φτωχό», εύκολα πίνεις ανέμελος (αν υπάρχουν στις μέρες μας ανέμελοι) τον καφέ σου.
Προφανώς δεν τα γράφουμε όλα αυτά για να υποστηρίξουμε ότι οι άστεγοι πρέπει να κοιμούνται στα παγκάκια, σε κοινωνικές δομές πρέπει να εστιαστεί η έστω προσωρινή αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά για να δούμε πόσο κοντόθωρη και αναποτελεσματική είναι η λογική του να κρύβεται το πρόβλημα κάτω από τα χαλάκι, είτε δημιουργώντας δυσκολίες σε αστέγους, είτε κατασκευάζοντας με οχυρωματικά έργα, οχυρά τύπου γραμμής Μαζινό και Ρούπελ, στο κέντρο της Αθήνας.
Kείμενο & φωτο: Νάσος Μπράτσος