Ο Μαμούτε και το…Γουέμπλεϊ!

Με την επιστροφή του Γιούρι Μαμούτε (ή Μαμουτέ, ή επί το σωστότερο Μαμούτσι -“μαμούθ”, δηλαδή), στην γενέτειρά του, την Βραζιλία, για να «ενσωματωθεί» στην ομάδα της Γκρέμιο (από την οποία είχε έρθει ως δανεικός στον Παναθηναϊκό), για να «μετακομίσει» στην συνέχεια (εκτός συγκλονιστικού απροόοπτου), στο νέο του «σταθμό», την ομάδα Ναούτικο (επίσης στη Βραζιλία), εγείρονται εύλογα ερωτηματικά για την παρουσία (;) τού συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή στο «τριφύλλι»…

Ο Yuri Souza Almeida, όπως είναι το αληθινό όνομά του, μόνο «μαμούθ» δεν αποδείχτηκε στον Παναθηναϊκό… και μάλιστα όχι μόνο «πέρασε και δεν ακούμπησε», αλλά, στην ουσία, η παρουσία του αποτέλεσε “τροχοπέδη”, καθώς όσες φορές αγωνίστηκε η απόδοση του, μέσα στο γήπεδο, ήταν (επιεικώς) πολύ κάτω, του μέτριου…

Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά, όταν έπαιζε ο Μαμούτε, και δεν βρίσκονταν στην ενδεκάδα (για παράδειγμα), ο Νίκος Καλτσάς, ή ο Παναγιώτης Βλαχοδήμος, ή ο Βίκτωρ Κλωναρίδης, το «τριφύλλι» έπαιζε με παίκτη λιγότερο..

Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής σίγουρα και δεν άξιζε τα 100.00 €, τα οποία σύμφωνα με τον ραδιοφωνικό σταθμό «Radio Bandeirantes», στοίχισε ο εξάμηνος δανεισμός του, από την Γκρέμιο, στους «πράσινους».

Αρα, λοιπόν, δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός του Αντρέα Στραματσόνι (στο συνδρομητικό κανάλι), πως “ο Καλτσάς πλήρωσε την αλλαγή συστήματος με τον ερχομό του Λέτο”, γιατί το ζήτημα δεν αφορά μόνο στην αλλαγή συστημάτων, αλλά έχει να κάνει κυρίως, με την χρησιμοποίηση συγκεκριμένων προσώπων και την μη χρησιμοποίηση, κάποιων άλλων…

Δηλαδή, είναι γνωστό πως ο Καλτσάς μπορεί να αγωνιστεί με επιτυχία και στα δύο άκρα της επίθεσης, ενώ στην Βέροια κάποιες φορές έπαιζε και πίσω από τον επιθετικό.

Αλλά ακόμα και να δεχτούμε πως ο Καλτσάς, δεν “κολλούσε” στο νέο σύστημα με τον ερχομό του Λέτο, το επιχείρημα αυτό τού Στραματσόνι εύκολα “καταρρίπτεται” καθώς υπάρχει και μία παράμετρος που αγνοεί (;) ο Ιταλός προπονητής:

Το πάθος που διακρίνει τον Καλτσά (ή και τον Λαγό, για να αναφερθούμε σε ακόμα ένα, αδικημένο ποδοσφαιριστή)…

Φέτος ο Παναθηναϊκός, εκτός των άλλων, στερείται νοοτροπίας νικητή, καθώς εάν εξαιρέσεις τους Μπεργκ, Λέτο, Μολέντο, Βιγιαφάνιες, και κάποιους ακόμα, απουσιάζουν οι ποδοσφαιριστές που μπαίνουν στο γήπεδο για να νικήσουν…

Καλτσάς, Π.Βλαχοδήμος, Λαγός, Χουχούμης, είναι παίκτες που “γυαλίζει το μάτι τους”, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν, παρά ελάχιστα…

ΥΓ. Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα έχει αναλάβει το δύσκολο έργο, του να φέρει σε πέρας τις διαπραγματεύσεις ώστε οι «πράσινοι» να ξεφορτωθούν τα «βαριά» συμβόλαια των Εσιέν, Σάντσεθ και Βέμερ, ώστε να εξοικονομηθούν περισσότερα από… τρία (3!) εκατομμύρια ευρώ!

ΥΓ2 Την Δευτέρα αρχίζουν τα έργα ανακατασκευής της Λεωφόρου, με την αρχιτεκτονική-κατασκευαστική εταιρεία που έχει αναλάβει το εν λόγω «πρότζεκτ».

ΥΓ Συμπληρώθηκαν 45 χρόνια, από «ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΓΟΥΕΜΠΛΕΪ»…

Έντεκα Ελληνόπουλα, υπό τις οδηγίες του Φέρεντς Πούσκας (και του υπόλοιπου τεχνικού τιμ), έγραψαν την μεγαλύτερη επιτυχία της Ελλάδας, σε συλλογικό επίπεδο.

Αυτό που έλαβε χώρα εκείνο το απόγευμα της 2^ης Ιουνίου στο «Γουέμπλεϊ», αυτή η ποδοσφαιρική εποποιία, ίσως ακόμα δεν έχει «κατανοηθεί» σε όλο της το «εύρος», και ίσως ποτέ δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε το «πώς» μία Ελληνική ομάδα (ο Παναθηναϊκός, δηλαδή), κοίταξε στα «μάτια» την ποδοσφαιρική «μηχανή» που άκουγε στο όνομα «Αγιαξ», του Γιόχαν Κρόιφ και της υπόλοιπης παρέας των Ολλανδών, του Ρίνους Μίχελς!

Όμως είναι και κάποια πράγματα που δεν τα γνωρίζει ο (πολύς) κόσμος αρχηγός του Αγιαξ στο Γουέμπλεϊ, ΔΕΝ ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ, αλλά ο Βέλιμπορ Βάσοβιτς, (Velibor Vasovic), Γιουγκοσλάβος (τότε), από την Σερβία!

Ο Bάσοβιτς (1939- 2002), που αγωνιζόταν ως λίμπερο, θεωρείται από τους καλύτερους αμυντικούς ΟΛΩΝ των εποχών και πριν πάει στον Αγιαξ (όπου έγινε ο πρώτος (!) μη Ολλανδός αρχηγός στην ιστορία του συλλόγου), είχε προλάβει να γράψει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ιστορία με την Παρτίζαν Βελιγραδίου ( 3 πρωταθλήματα) αλλά και με τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου (1 πρωτάθλημα).

Με την Παρτίζαν επίσης, είχε φτάσει και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1966 (στο «Χέιζελ»), όπου και σημείωσε το μοναδικό γκολ της Παρτίζαν στην ήττα με 2-1, από την Ρεάλ Μαδρίτης.

Ξανά με την Παρτίζαν, συμμετείχε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1969, πετυχαίνονται  και πάλι το μοναδικό γκολ των Γιουγκοσλάβων με πέναλτι, στην ήττα με 4-1, από τον Μίλαν (στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου»).

Με τον «Αίαντα», εκτός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κόντρα στον Παναθηναϊκό το 1971, πανηγύρισε και τρία πρωταθλήματα!

Ήταν Ο αμυντικός!

Φυσικά εκτός του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Γιόχαν Κρόιφ και του Βέλιμπορ Βάσοβιτς, ο Αγιαξ είχε στην ενδεκάδα του, και άλλα ονόματα- θρύλους…

Για το “τριφύλλι” και οι έντεκα, αλλά και όλοι όσοι αγωνίστηκαν στην πορεία προς το Γουέμπλεϊ, υπό την προπονητική “μπαγκέτα” του Φέρεντς Πούσκας, ήταν όλοι Ελληνες, και αυτό καθιστά εκείνο το επίτευγμα, ΜΟΝΑΔΙΚΟ!

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ