Οκτώ μέλη εντός του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου αποτίουν φόρο τιμής στον δημιουργό του εμβληματικού συλλόγου, ο οποίος «έφυγε» σαν σήμερα πριν από 58 χρόνια.
Του Γιάννη Νικηφοράκη
Οι Λάζαρος Παπαδόπουλος (παλαίμαχος παίκτης στο μπάσκετ ανδρών), Κωνσταντίνος Γκελαούζος (κορυφαίος μαραθωνοδρόμος), Κώστας Χρόνης (προπονητής ομάδας καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο), Πάνος Κοντογιάννης, Χρήστος Μαρτσάκης, Βασίλης Τουμαράς, Ιωάννα Χρονοπούλου (αθλητές της ομάδας καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο) και Δημήτρης Πετρούνιας (αθλητικός ψυχολόγος σε συνεργασία με τον Παναθηναϊκό) μιλούν στο ertnews.gr για τον οραματιστή της ιδέας του «τριφυλλιού» και μεταξύ άλλων, εντοπίζουν το έντονο αίσθημα τιμής, προσφοράς και ευθύνης –ανεξαρτήτως πεδίου δραστηριότητας και χρονικής περιόδου– αποτελώντας μέλη ενός εκ των ενδοξότερων ελληνικών αθλητικών οργανισμών.
Λάζαρος Παπαδόπουλος: «Όσοι πέρασαν από τον Παναθηναϊκό, έχουν δημιουργήσει μία θετική αύρα»
Αρχικά, ο άλλοτε σέντερ των «πράσινων», Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο οποίος αγωνίστηκε για μία τριετία στην Αθήνα, στάθηκε στο κλίμα ενότητας εντός της ομάδας, που επικρατεί έως σήμερα, τη «χρυσή» εποχή επί της προεδρίας της οικογένειας Γιαννακόπουλου στο τμήμα καλαθοσφαίρισης και ολοκληρώνοντας, μοιράστηκε τις σκέψεις του όσον αφορά το γηπεδικό ζήτημα.
«Πολύ όμορφο αίσθημα να αγωνίζεσαι για τον Παναθηναϊκό· όσοι έχουν περάσει, δημιούργησαν μία αύρα, η οποία κρατά μέχρι σήμερα.
Υπάρχει ακόμη επαφή με όλα τα παιδιά, όχι μόνο μεταξύ των παικτών, αλλά τόσο των φυσιοθεραπευτών όσο και των ιατρών», σχολίασε και συμπλήρωσε ότι: «κυρίως, οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος κρατούσαν ψηλά τη σημαία· έπραξαν τα πάντα, για να κάνουν τον Παναθηναϊκό μία οικογένεια.
Μετά την αποχώρηση εκείνων των δύο προσωπικοτήτων, αυτό το πράγμα δεν κράτησε, έφυγε.
Οι Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Δημήτρης Ιτούδης, οι οποίοι μεγαλούργησαν για πάνω από μία δεκαετία στον Παναθηναϊκό, δημιούργησαν μία ταυτότητα, κυρίως στον τρόπο παιχνιδιού.
Άφησαν μία μεγάλη παρακαταθήκη, ενώ ο υψηλός πήχης συνόδευε τον σύλλογο για τα επόμενα χρόνια».
Όσον αφορά την προσπάθεια δύο «θρύλων» του «τριφυλλιού», των Δημήτρη Διαμαντίδη και Φραγκίσκου Αλβέρτη, επεσήμανε πως: «προσπαθούν να κάνουν μία οικογένεια τον σύλλογο. Φαίνεται ότι θα τα καταφέρουν, όμως απαιτείται χρόνος· δε γίνεται βιαστικά».
«Το θέμα του γηπέδου δεν επηρεάζει τόσο πολύ τον Παναθηναϊκό»
«Αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, τη βιτρίνα ενός καταστήματος. Ένα μαγαζί μπορεί να λειτουργεί εξαιρετικά, χωρίς τη βιτρίνα· εν προκειμένω, να πάει πολύ καλά δουλεύοντας στον τομέα των υποδομών. Δεν εννοώ τις εγκαταστάσεις, αλλά τα νέα παιδιά. Οι άνθρωποι της ομάδας να δείξουν στήριξη και εμπιστοσύνη», τόνισε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος.
Κωνσταντίνος Γκελαούζος: «Ο Παναθηναϊκός στηρίζει το παρόν, “κτίζοντας” το μέλλον»
Ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων και νικητής του εφετινού Κλασσικού Μαραθωνίου της Αθήνας ύστερα από επίδοση – ρεκόρ, εκφράζει την υπερηφάνειά του για το γεγονός πως ανήκει σε έναν σύλλογο, που αποτελεί αγγελιαφόρο του ελληνικού και «γίγαντα» του παγκοσμίου αθλητισμού.
«Μεγάλωσα μέσα σε μια παναθηναϊκή οικογένεια. Στο πρόσωπο του πατέρα μου βλέπω και έβλεπα πάντα έναν άνθρωπο, ο οποίος προσπαθεί πάντα με ειλικρίνεια αλλά και με γνήσια, ντόμπρα ανδρική δύναμη, να τα βγάλει πέρα στην καθημερινότητά του για ένα καλύτερο μέλλον.
Όχι μόνο της οικογένειας, αλλά και των συνανθρώπων του. Ένας τέτοιος άνθρωπος, επιλέγει να αγαπά τον Παναθηναϊκό· δε μπορεί να είναι τυχαίο!
Μέσα από αυτά τα συναισθήματα, έμαθα να αγαπώ τον Παναθηναϊκό και ωριμάζοντας, κατάλαβα ότι η αύρα του συλλόγου μας δεν αφορά τη “βρωμιά”, αλλά τη γνήσια αγάπη, με όραμα, ρομαντικό πάθος και όμορφους στόχους, που απέχουν από την προσωπική αποτυχία ενός αντιπάλου.
Συναισθήματα που “γεμίζουν”, “φωτογραφίζουν” και εμένα ως αθλητή.
Ο Παναθηναϊκός και εγώ έχουμε το ίδιο όραμα, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τη γνώση πως ό,τι αντιπροσωπεύεις, σε αντιπροσωπεύει κιόλας», είπε ο 31άχρονος αθλητής.
«Έχω την πεποίθηση ότι ο Παναθηναϊκός αλλά και οι περισσότεροι άνθρωποι που τον έχουν στηρίξει και εξακολουθούν να το κάνουν, δεν αποσκοπούν να είναι ο καλύτερος σύλλογος της Ελλάδας, αλλά η χώρα να είναι μία από τις καλύτερες στον αθλητισμό εκτός συνόρων.
Για τους αθλητές του, δεν επιθυμεί μονάχα να φθάνουν ψηλά εν Ελλάδι αλλά κυρίως σε διεθνείς διοργανώσεις· φροντίζει να στηρίζει την κοινωνία της Αθήνας αλλά και των υπόλοιπων πόλεων, ώστε οι επίδοξοι αθλητές να κατακτήσουν κάθε είδους κορυφή», δήλωσε ακολούθως.
«Γιώργος Καλαφάτης και οικογένεια Γιαννακόπουλου είχαν κοινή συνιστάμενη το υγιές πνεύμα του Παναθηναϊκού»
«Η οικογένεια Γιαννακόπουλου δημιούργησε έναν Παναθηναϊκό που δε γνωρίζει σύνορα· έδειχνε την ευγενή άμιλλα αλλά και την αγνή “δίψα” των ανθρώπων του αθλητισμού, οι οποίοι ζητούσαν συνεχώς να γίνουν καλύτεροι από το “χθες”.
Κατόρθωσε να κατακτήσει τα όνειρά της στον αθλητισμό, χωρίς όμως να πατήσει επί πτωμάτων· αντίθετα, κράτησε ατόφια τα χαρακτηριστικά που τον συμβολίζουν.
Αυτό ήθελε και ο Γεώργιος Καλαφάτης, ο οργανισμός να είναι ταυτόσημη έννοια με τον υγιή αθλητισμό, οι άνθρωποι να εμπνέονται από τα κατορθώματά τους και από εκείνα του Παναθηναϊκού.
Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος έχει παρά πολλούς αθλητές υψηλού επιπέδου στην “αγκαλιά” του.
Προσπαθεί να τους φροντίζει και να τους στηρίζει, όσο το δυνατόν καλύτερα. Αυτοί, εκτός από τις επιτυχίες, είναι τα πρότυπα του “σήμερα” για τους πρωταθλητές του “αύριο”. Ο σύλλογος πράττει αυτό ακριβώς· “κτίζει” το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού», σημείωσε.
«Όπως σε όλα τα πράγματα στην ζωή έτσι και όταν είσαι φίλαθλος, θα πρέπει να βελτιώσεις αυτό που αγαπάς με την προσπάθεια και όχι με την καταστροφή του άλλου –ή την προσπάθειά του–.
Με το μεράκι σου, να βάλεις ένα λιθαράκι στον σύλλογο που αγαπάς και να τον στηρίζεις, δίχως να βλάψεις τον άλλο.
Να επιθυμείς την εξέλιξη της ομάδας σου με τη συμμετοχή, βοηθώντας τους ανθρώπους που τον περιλαμβάνουν.
Δεν χρειάζεται να βρεις το καλύτερο σύνθημα, για να βρίσεις τον αντίπαλο· βρες το καλύτερο σύνθημα για να κάνεις εκείνον που αντιπροσωπεύει την ομάδα σου, να δώσει τον καλύτερο του εαυτό.
Κάθε σύλλογος έχει σκοπό να ενώσει ανθρώπους με την αγάπη και το όραμά του, για να φθάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του, όχι να καταστρέψει τον απέναντι», προσέθεσε ο Κωνσταντίνος Γκελαούζος.
Κώστας Χρόνης: «Όνειρό μου από μικρό παιδί να εργαστώ στον Παναθηναϊκό»
Ο τεχνικός της ομάδας καλαθοσφαίρισης του Παναθηναϊκού με αμαξίδιο υποστηρίζει ότι η ιδέα του συλλόγου πρεσβεύει διαχρονικές αξίες και ιδανικά της καθημερινότητας.
Ο κ. Κώστας Χρόνης άρχισε προπονητικά από το 2003 «είχα έναν καθηγητή στο ΤΕΦΑΑ, τον Μανώλη Ζαχαράκη, ο οποίος επί της ουσίας με έβαλε στο χώρο του μπάσκετ με αμαξίδιο· δίνοντάς μου την ευκαιρία να εργαστώ σε μία ομάδα· ενώ, ταυτόχρονα ήμουν και συνεργάτης του στην Εθνική ομάδα κατά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004».
«Πάντοτε λέγαμε ότι η ροή της ιστορίας του αθλήματος θα αλλάξει προς το καλύτερο, όταν οι κορυφαίες ομάδες δημιουργήσουν αντίστοιχα τμήματα.
Πρώτη ήταν η δική μας, η οποία στο τέλος του 2018 ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του κ. Βαγγέλη Παπαλιού.
Από τότε έχει αλλάξει η ζωή όλων, ενώ η αναγνωρισιμότητα τόσο του αθλήματος όσο και των παικτών μας, έχει μεγαλώσει· λόγω του ονόματος του Παναθηναϊκού εγχώρια σε υπερθετικό βαθμό αλλά και στο εξωτερικό, καθώς δεν υπήρχε επαφή των ανθρώπων με το συγκεκριμένο σπορ.
Σε προσωπικό επίπεδο, μπορώ να πω ότι εκτός του γεγονότος ότι ήταν όνειρό μου να προσφέρω στον Παναθηναϊκό, έχει αλλάξει η καθημερινότητά μας, καθώς μόνο εξαιτίας του γεγονότος ότι προπονούμαστε και αγωνιζόμαστε με το τριφύλλι στο στήθος, όλοι μάς αντιμετωπίζουν διαφορετικά.
Η ψυχολογία είναι καλύτερη, αλλά έχουμε έντονο και το βάρος της ευθύνης, γνωρίζοντας πως βρισκόμαστε σε έναν σύλλογο με τεράστια ιστορία και είμαστε υποχρεωμένοι να πρωταγωνιστούμε.
Μέχρι τώρα τα πάμε καλά, είχαμε το θέμα με τον COVID–19 τα προηγούμενα δύο χρόνια, ωστόσο πιστεύω πως την εφετινή χρονιά θα φθάσουμε στην κορυφή, κάτι που το θέλουμε πάρα πολύ από την αρχή του εγχειρήματος».
«Ξετυλίγοντας» το κουβάρι της πρώτης ενέργειας, τονίζει πως στη ζωή δεν αρκεί μονάχα να θες κάτι.
«Για εμένα, ο Παναθηναϊκός είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος της ζωής μου.
Θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρή ηλικία, καθώς μεγάλωσα στου Γκύζη, πηγαίνοντας το πρωί στο σχολείο, περίμενα να εκδοθούν οι αθλητικές εφημερίδες διότι δεν υπήρχε ακόμη το διαδίκτυο στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 για να δω τα νέα της ομάδας.
Παρακολουθούσα ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλεϊ, που ήταν τα πιο γνωστά αθλήματα εκείνη την εποχή ενώ και ο πατέρας μου ήταν φίλαθλος του Παναθηναϊκού· από εποχές Γουέμπλεϊ, πήγαινε στο γήπεδο.
Το πιο σημαντικό είναι πως μού δόθηκε η ευκαιρία· αυτό το βασικότερο, να σού παρουσιάζονται στη ζωή. Μάλιστα, χωρίς να είναι δική μου πρωτοβουλία.
Δηλαδή, οι άνθρωποι ήλθαν, δημιούργησαν την ομάδα, παράλληλα είχα αφήσει την προηγούμενη ομάδα μου εξαιτίας επαγγελματικών υποχρεώσεων, με προσέγγισαν, ζήτησαν να τούς βοηθήσω λόγω της εμπειρίας μου.
Θεωρώ πως ήταν θέμα τύχης και συγκυρίας», και συμπληρώνει ότι: «Υπάρχουν εξαιρέσεις, ακραία περιστατικά που συμβαίνουν γύρω μας αλλά έχω την πεποίθηση πως ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να κρατά τη σημαία ψηλά, όντας πλήρως εναρμονισμένος με τις ιδέες του πρωτεργάτη».
«Αυτό είναι κάτι αντικειμενικό, δε χωρά αμφισβήτηση από κανέναν».
«Η οικογένεια Γιαννακόπουλου αποτελεί “χρυσό” κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου, άνθρωποι οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα αφιερώνοντας χρόνο, χρήματα, καθημερινή τριβή για δεκαετίες.
Ανταμείφθηκαν τόσο μέσα στο γήπεδο, κάτι που μαρτυράται από τους τίτλους, όσο και από την οπτική του κόσμου για εκείνους.
Τούτοι είναι οι λόγοι που θα παραμείνουν για πάντα στις καρδιές και τις συνειδήσεις των φιλάθλων του συλλόγου και όχι μόνο.
Θα πρέπει να προσφέρουμε όλοι σε αυτό και να γαλουχήσουμε τους νέους φιλάθλους, μεταφέροντας τις αρετές της ευγενούς άμιλλας και απέχοντας από κάθε είδους σκληρές πρακτικές, οι οποίες παραπέμπουν στον οπαδισμό.
Επιθυμούμε να έχουμε φιλάθλους που σέβονται όλες τις ομάδες και τη διαφορετικότητα του καθενός από εμάς.
Απαιτείται προσπάθεια, διότι τα τελευταία χρόνια οι ομάδες δεν έχουν τις επιτυχίες του παρελθόντος, πράγμα σημαντικό ιδιαίτερα στην ψυχολογία των νέων ανθρώπων.
Μέσω της ενημέρωσης για το παρελθόν θα φθάσουμε στη διεύρυνση του φίλαθλου πνεύματος.
Πολλές οι πτυχές του Παναθηναϊκού, είναι παραπάνω από μία ομάδα· συμμετέχει σε πληθώρα δράσεων, εν ολίγοις είναι πανταχού παρών.
Αυτό το χαρακτηριστικό τού προσδίδει διάρκεια στον χρόνο. Υπάρχει ενότητα ανάμεσα σε όλα τα τμήματα και αυτό φαίνεται σε κάθε εκδήλωση ή αναμέτρηση.
Αθλητές έρχονται να μάς παρακολουθήσουν, εμείς πράττουμε το ίδιο και όλο αυτό αποπνέει έναν ρομαντισμό, διότι είναι αυθεντικό και δεν ανταλλάσσεται με τίποτα».
«Η ιστορία του Γιώργου Καλαφάτη είναι εντυπωσιακή· πρέπει να διδάσκεται λόγω της ανθεκτικότητας και της επιτυχίας ενός οράματος, που άρχισε πριν από 114 χρόνια.
Παράδειγμα για οιονδήποτε επιθυμεί να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο· απόρροια του δημιουργού», σημειώνει ολοκληρώνοντας ο κ. Χρόνης.
Πάνος Κοντογιάννης: «Το μέγεθος του Παναθηναϊκού αντικατοπτρίζεται σε όλον τον κόσμο»
Ο αθλητής των «πράσινων» στα τμήματα με ειδικές ικανότητες (καλαθοσφαίριση, σκοποβολή και μπάντμιντον, μεταξύ άλλων), εξηγεί πώς ο Παναθηναϊκός αποτελεί, πλέον, για εκείνον τρόπο ζωής, αναγνωρίζοντας το «πράσινο» μεγαλείο.
«Πολύ όμορφο το συναίσθημα να αγωνίζεσαι με το τριφύλλι στο στήθος, να υπηρετείς την ομάδα που αγαπάς και βασικά να ανήκεις στην οικογένεια.
Υπερήφανος που είμαι μέλος, πλέον είναι τρόπος ζωής για εμένα· είμαι στην Αθήνα γι’ αυτόν τον λόγο, παραμένουμε αφοσιωμένοι για να φέρνουμε τίτλους στην ομάδα.
Αυτό είναι το όνειρο· τρανή απόδειξη ότι ο Παναθηναϊκός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, η ενσωμάτωση πληθώρας αθλημάτων για ανθρώπους με ειδικές ικανότητες».
«Η κίνηση αυτή δείχνει έντονη επιθυμία να προσφέρει στην κοινωνία ώστε να εντάξει κάθε άνθρωπο σε αυτή την ομάδα».
«Το γεγονός ότι ο κόσμος δεν παρακολουθεί μονάχα τα λαοφιλή αθλήματα αλλά και τα ερασιτεχνικά, επιδεικνύει μία παιδεία και διαφοροποιεί τον Παναθηναϊκό από τους υπόλοιπους συλλόγους.
Όταν για παράδειγμα είχαμε πάει για αγώνες μπάντμιντον στην Αλεξανδρούπολη, τα παιδιά του συνδέσμου ήλθαν, μάς βοήθησαν και ήταν δίπλα μας· τούτο, υποδηλώνει την κουλτούρα του κόσμου», σχολίασε ο 42άχρονος.
Χρήστος Μαρτσάκης: «Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στον Γιώργο Καλαφάτη»
Ένας εκ των βασικών άσων του τμήματος καλαθοσφαίρισης των «πράσινων» με αμαξίδιο, απαντά στο ερώτημα «γιατί είναι διαφορετικό να είσαι Παναθηναϊκός;».
Ο Χρήστος Μαρτσάκης, ύστερα το τροχαίο ατύχημα στις 03/01/1999 στα Χανιά, την πλήρη ανάρρωση και το εξιτήριο από το νοσοκομείο, ενδιαφέρθηκε εντόνως για το άθλημα.
Η ιστορία του αρχίζει από μία τοπική ομάδα· όπως επισημαίνει, «δεν υπήρχαν νέα δεδομένα στη ζωή μου, καθώς ήμουν μόλις 16 χρονών· το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να βάλω ένα προσθετικό πόδι και να κάνω αυτά που έκανα πριν, δεν υπήρχε κάτι άλλο στο μυαλό μου».
«Χάρη στον Γιώργο Καλαφάτη, εκατομμύρια κόσμου ανά την υφήλιο υποστηρίζουν τον σύλλογο· ενώ, έχει επηρεάσει αρκετά και τη ζωή μου. Μού έχει προσφέρει χαρές, λύπες, όλα τα συναισθήματα.
Στο τέλος, μένει το πάθος και μία γλύκα. Γυρίζουν όλα στο μυαλό σου, ακόμη και ύστερα από ήττες, έχεις αποκομίσει κάτι· χαρίζει μέχρι και σήμερα, αξέχαστες στιγμές σε όλα τα αθλήματα.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν η συνέχεια του οράματος του Καλαφάτη, όσο έζησαν εκείνοι οι άνθρωποι, δόξασαν τον σύλλογο κάνοντάς τον πασίγνωστο παγκοσμίως· ειδικότερα, στο μπάσκετ.
Φυσικά, όσοι δε γνώριζαν μέχρι τότε την ύπαρξη του Παναθηναϊκού, τον γνώρισαν αργά ή γρήγορα.
Δυστυχώς, ζούμε σε δύσκολες εποχές· η γενιά μας –αλλά και η προηγούμενη– ενδιαφερόταν για τα νέα, τις μεταγραφές, τις εξελίξεις σε όλα τα θέματα. Δε μας ένοιαζε μονάχα το οπαδικό σκέλος, αλλά η ομάδα ως σύνολο.
Οι εποχές είχαν διαμορφωθεί κατά αυτόν τον τρόπο· κανονικά, οι παλαιότεροι οφείλουν να “βάζουν” στον σωστό δρόμο τους νεότερους, ώστε να κατανοήσουν τι ακριβώς είναι και αντιπροσωπεύει ο Παναθηναϊκός· δεν είναι μόνο καπνός και καπνογόνα, αλλά η ιστορία και η καθημερινότητά του.
Αυτό θα έπρεπε να ισχύει για όλες τις ομάδες».
«Ο Παναθηναϊκός εκπροσωπεί τους φτωχούς, τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης, τους πλούσιους, κάθε κοινωνικό στρώμα· είναι η κοινωνία μας».
«Το γεγονός ότι γίναμε αθλητές, οφείλεται στην τύχη· απλώς, κατορθώσαμε από οπαδοί του Παναθηναϊκού, να φορέσουμε το τριφύλλι στο στήθος.
Αυτό, για εμένα ως Χρήστος, αποτελεί την κορύφωση. Τα έχω κάνει όλα για την ομάδα, έχω ζήσει τα πάντα. Δεν είναι εύκολο διότι σε νοιάζει και σε “πονά” ακόμη περισσότερο όταν αγωνίζεσαι για το όνομα του Παναθηναϊκού», κατέληξε ο Χρήστος Μαρτσάκης.
Βασίλης Τουμαράς: «Σήμα κατατεθέν για την Ελλάδα, ο Παναθηναϊκός»
Ακόμη ένας αθλητής του «τριφυλλιού» σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ για ανθρώπους με ειδικές ικανότητες, αναδεικνύει τη σπουδαιότητα του συλλόγου της Αθήνας, στέλνει μηνύματα ωριμότητας προς πάσα κατεύθυνση, ενώ διηγείται μία συγκλονιστική ιστορία με πρωταγωνιστή τον ίδιο.
Ο Βασίλης Τουμαράς άρχισε τυχαία το μπάσκετ, ως δοκιμή για ένα άθλημα. «Όταν το γνώρισα, είπα ότι δεν θα τα καταφέρω γιατί μπορεί να φαινόταν ως ένα απλό άθλημα, αλλά είχε τις δικές του δυσκολίες –πώς να μετακινήσω και να οδηγήσω το αμαξίδιο, πώς να βάλω καλάθι, πώς θα πάω στην απέναντι, πώς θα είμαι πιο γρήγορος· έχει τους δικούς του τρόπους.
Στην αρχή, ήταν δύσκολα ως μέλος του Παναθηναϊκού· χαίρομαι που είμαι σε αυτή την ομάδα, όλοι οι συμπαίκτες με αγκάλιασαν και μού εξήγησαν πώς να παίξω μπάσκετ· σιγά – σιγά, τα καταφέρνω καλύτερα».
«Γίνοντας μέλος του Παναθηναϊκού, αισθάνθηκα αμέσως ότι συνάντησα μία μεγάλη οικογένεια και πως βρήκα τη λύση σε κάθε πρόβλημα που με ταλαιπωρούσε εκείνη την περίοδο.
Μετά το τροχαίο ατύχημα, μίλησα με όλους, τον Άγγελο Σκλαβουνάκη, τον Δημήτρη Πετρούνια, συμπαίκτες και έλαβα σημαντικά μηνύματα.
Πολλαπλή στήριξη, γνωρίζω ανθρώπους, συζητώ μαζί τους, ανταλλάζουμε απόψεις για τις ιδιαιτερότητές μας και συναναστρεφόμαστε καθημερινά».
«Πριν ακρωτηριαστώ στα δεκαοκτώ μου χρόνια, δεν ήξερα πώς ζει κάποιος άνθρωπος που έχει υποστεί το ίδιο».
«Κατά την εποχή της οικογένειας Γιαννακόπουλου στο “τιμόνι”, ο Παναθηναϊκός μεσουρανούσε, ήταν παντού· εκείνη την εποχή, έγινα Παναθηναϊκός.
Δεν πρέπει να υπάρχουν τσακωμοί· παλαιότερα, γυρνούσα σπίτι από το ΟΑΚΑ ύστερα από μία προπόνηση και κουβαλούσα τη τσάντα του Παναθηναϊκού.
Λίγο αργότερα, πέρασαν από μπροστά μου πεντακόσιοι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και αυτομάτως γύρισα ανάποδα και κόλλησα στον τοίχο· αναρωτήθηκα: “γιατί πρέπει να φοβάμαι; Επειδή είναι περισσότεροι;”· εκείνοι συνέχισαν την πορεία τους και εγώ επέστρεψα στο σπίτι μου.
Μελλοντικά, δηλαδή, θα έχω αποκτήσει παιδί και όταν έλθει η στιγμή να μού πει: “πάω στο γήπεδο”, θα φοβάμαι μη γυρίσει σακατεμένο; Ανοιχτά γήπεδα και σωστά μυαλά».
Ιωάννα Χρονοπούλου: «Ο Παναθηναϊκός είναι μία ρομαντική ιδέα»
Η παίκτρια του «τριφυλλιού» στο τμήμα καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο αποκαλύπτει γιατί η ιδιοσυγκρασία του οργανισμού τον κάνει ξεχωριστό· σημειωτέον πως έπαιζε μπάσκετ από τα δέκα της χρόνια· τα προηγούμενα έτη ταλαιπωρήθηκε από σοβαρούς τραυματισμούς και αναγκαστικά διέκοψε προσωρινά την ασχολία της.
«Από το 2018 είμαι παίκτρια στην ομάδα καλαθοσφαίρισης του Παναθηναϊκού με αμαξίδιο», συμπληρώνει.
«Κυρίαρχο στοιχείο στην οικογένειά μου, ήμουν στα “πράσινα” από όταν άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου.
Ο σύλλογος συμβάλλει στις ανθρώπινες σχέσεις· έχω αναπτύξει φιλίες, γνωρίσει εμβληματικές προσωπικότητες.
Χαρά και τιμή να τον εκπροσωπώ έως σήμερα. Μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, ενώ από το 2013 έγινε μεγάλη αγάπη καθώς βίωσα τη φιλοσοφία κατευθείαν από το εσωτερικό, ενώ μέχρι πρότινος ήμουν απλώς φίλαθλος.
Εύχεσαι να μπορούσαν όλοι οι σύλλογοι, να σκέφτονται και να λειτουργούν όπως ο Παναθηναϊκός· η γενικότερη νοοτροπία διαφέρει από τις υπόλοιπες ομάδες, τον κάνει μοναδικό.
Δε στηρίζω τη βία και τον οπαδισμό από όπου και να προέρχονται, δεν καταλαβαίνω γιατί απλώς δεν πανηγυρίζεις ήσυχα και θέλεις οπωσδήποτε να συγκρουστείς».
«Η στήριξη όλων των τμημάτων από τους φιλάθλους αποπνέει αίσθημα ρομαντισμού».
«Σε αγώνες ερασιτεχνικού άλλων ομάδων, δεν πρόκειται να παραστούν ούτε δέκα άτομα.
Ο Παναθηναϊκός πηγαίνει παντού, έχω ζήσει καταπληκτική ατμόσφαιρα τριακοσίων φιλάθλων σε εκτός έδρας αναμέτρηση· η πλειοψηφία υποστηρίζει την ομάδα τόσο στις χαρές, όσο και τις λύπες.
Δράσεις σαν του Παναθηναϊκού με τη δημιουργία τμημάτων για ανθρώπους με ειδικές ικανότητες, ίσως φαντάζουν μικρές αλλά είναι εκείνες που σε κάνουν μεγάλο.
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, ωστόσο δε θεωρώ σε καμία περίπτωση πως δεν υπάρχει όραμα.
Ο κόσμος είναι μεγάλο “όπλο”, άκρως σημαντικό ότι ο ερασιτέχνης ανεβαίνει ξανά. Είμαι αισιόδοξος ως άνθρωπος και έχω την πεποίθηση ότι σίγουρα θα αλλάξει η τωρινή κατάσταση· θετικά δείγματα για τον σύλλογο, οι εξελίξεις στο θέμα του γηπεδικού, αν προχωρήσουν.
Οι αθλητές αξίζουν το θερμότερο χειροκρότημα, είναι κρίμα να μην επιβραβεύεται ο μόχθος και η κούραση όλων· εύχομαι οι νέες γενεές φιλάθλων να είναι πιο μορφωμένες, αλλά δεν το βλέπω.
Θα ήταν ευτυχία για εμένα να παρακολουθήσουν ήσυχα έναν αγώνα στο ίδιο γήπεδο, δύο αντίπαλων ομάδων», ισχυρίστηκε η Ιωάννα Χρονοπούλου.
Δημήτρης Πετρούνιας: «Ο Παναθηναϊκός έχει καταθέσει τα διαπιστευτήρια του στον παγκόσμιο αθλητισμό»
Ο αθλητικός ψυχολόγος των «πράσινων» τμημάτων αναλύει πώς ο οργανισμός έχει διαφύγει από τα στενά όρια της ομάδας και πλέον –σχεδόν καθολικά– χαρακτηρίζεται ως ιδεολογία.
Ο Δημήτρης Πετρούνιας γεννήθηκε στον Πειραιά, παρ’ όλα αυτά χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως «υπερήφανο Παναθηναϊκό κατά συνείδηση»· διότι με τις δράσεις στις οποίες συμμετέχει, συμβάλλει στην ανάπτυξη του «πράσινου» ιδεώδους.
Συνεργάζεται με το «τριφύλλι», όπου μεριμνά για την ψυχολογική προετοιμασία των αθλητών του συλλόγου· ενώ, προσφέρει παράλληλα τις υπηρεσίες του –μεταξύ άλλων– στην ακαδημία καλαθοσφαίρισης του κ. Παναγιώτη Γιαννάκη, το Ινστιντούτο Οδηγικής Ασφάλειας «Πάνος Μυλωνάς» και την εθνική Ελλάδος Ακρωτηριασμένων.
«Μία στάση ζωής, η οποία χαρακτηρίζει ολόκληρο τον σύλλογο, τροφοδοτώντας την κοινωνία συνεχώς με θετικά ερεθίσματα.
Αυτό ήταν άλλωστε και το όραμα του ιδρυτή μας· ο Παναθηναϊκός να “μάχεται” εντίμως για το καλύτερο, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.
Ως μέλος του, υπηρετώ το όραμα του Γιώργου Καλαφάτη, να γίνουμε ο φανός της εξέλιξης σε όλα τα επίπεδα σεβόμενοι πάντα τις αξίες και τα ιδανικά μας.
Αυτή τη στοχοθέτηση διδάχθηκα από μικρός ως φίλαθλος και συνέβαλε στην οπτική που έχω πλέον στη ζωή.
Δηλώνω πραγματικά υπερήφανος για τον Παναθηναϊκό μας και για όσα έχει καταφέρει να προσφέρει στην καθημερινότητα όλων.
Ως σύλλογος, δεν ενδιαφέρθηκε μόνο στην κατάκτηση τίτλων, αλλά και την κοινωνική προσφορά.
Ιστορικά, ο Παναθηναϊκός πρωτοστατούσε (παραδείγματος χάριν, η πρώτη ελληνική σημαία υψώθηκε στο γήπεδο της Λεωφόρου το 1944 και έπειτα από λίγο, διεξήχθη σε εκείνο το γήπεδο, ο πρώτος αγώνας μετά την απελευθέρωση) και καινοτομούσε (το πρώτο βραδινό παιχνίδι στην Ελλάδα λόγω προβολέων, το πρώτο γήπεδο με χλοοτάπητα και πρόσφατα η πρώτη εξέδρα φιλάθλων με περιορισμένη όραση και η δημιουργία του ύμνου στη νοηματική γλώσσα).
Κατά αυτόν τον τρόπο, η σχέση με την κοινωνία ήταν πάντα άρρηκτη και με έντονο συμβολισμό.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος γιγάντωσε τον Παναθηναϊκό, τοποθετώντας τον στην ελίτ των ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) συλλόγων· το ήθος του, όμως, είναι αυτό που έδωσε επιπλέον βαρύτητα σε όλες αυτές τις διακρίσεις.
Άκρως σημαντικό να είσαι υπερήφανος για τον πρόεδρό σου, σηματοδοτεί πως δεν έκανες πουθενά εκπτώσεις στην πίστη σου στο όραμα».
«Αν ο Παναθηναϊκός είχε ανθρώπινη ύπαρξη, θα ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος».
Ολοκληρώνοντας, ο κ. Πετρούνιας παρουσίασε ως πρωταρχικό σκοπό του αθλητισμού, την προώθηση και ανάπτυξη του πολιτισμού.
«Ως Παναθηναϊκός, προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τη φίλαθλη κοινότητα με κινήσεις όπως τη δημιουργία των τμημάτων για ανθρώπους με ειδικές ικανότητες.
Αντιληφθήκαμε πως κάτι τείνει να αλλάξει όταν φίλαθλοι αντίπαλων αγωνιστικά ομάδων που δεν διαθέτουν ανάλογα τμήματα, παρακολουθούσαν αγώνες μας και χειροκροτούσαν όλους τους αθλητές.
Αποτελεί ένα πρώτο βήμα για εμάς, ώστε να φέρουμε την αλλαγή στη νέα γενιά φιλάθλων.
Συνεχίζοντας αυτή την τεράστια κληρονομιά, η οποία μάς γαλούχησε και μάς έκανε να στεκόμαστε υπερήφανοι, δεν υπάρχει στιγμή δίχως καθήκον προς το σύλλογο.
Μαζί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα και πραγματικά, αν κάναμε όλα όσα είμαστε ικανοί να κάνουμε, θα εκπλήσσαμε ακόμη και τον εαυτό μας.
Η ιστορία προσφοράς στον αθλητισμό συνεχίζεται, διατηρώντας τον Παναθηναϊκό κάτι περισσότερο από έναν αθλητικό σύλλογο· ένα κοινωνικό φαινόμενο».
Οι σταθμοί του Γιώργου Καλαφάτη
Γεννημένος στα Εξάρχεια και με καταγωγή από τα Διλινάτα της Κεφαλλονιάς, ήταν αποφασισμένος να αφήσει το στίγμα του στον τομέα του ελληνικού αθλητισμού από τα γεννοφάσκια του.
Παράλληλα, εμβάθυνε και στη μόρφωσή του, αποφοιτώντας μερικά χρόνια αργότερα από την Ιατρική Σχολή Αθηνών. Ακολούθησε η απόκτηση του διπλώματος γυμναστικής από το «Διδασκαλείο», διευρύνοντας περαιτέρω τους ορίζοντες και τη σκέψη του.
Η απόφαση ελήφθη και εγένετο Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών
Στις 24 Απριλίου 1906, η πρώτη –άτυπη– εθνική ομάδα αντιμετώπισε τη Δανία, σε αναμέτρηση φιλικού χαρακτήρα.
Το σύνολο ηττήθηκε με το βαρύ 9-0 και ενώ επικρατούσε απογοήτευση, ο 16άχρονος Καλαφάτης άδραξε τη μέρα προτείνοντας στους ιθύνοντες του Πανελληνίου, την ίδρυση ενός τμήματος ποδοσφαίρου.
Η απάντηση ήταν αρνητική στο όριο της απωθητικής, ωστόσο η ιδέα καλλιεργείτο ολοένα και περισσότερο στον ψυχισμό του νεαρού.
Έχοντας στο πλευρό του τον μεγαλύτερο –κατά δύο έτη– αδελφό, Αλέξανδρο (είχαν ακόμη τέσσερις αδελφές, τις Μαρίνα, Σμαράγδα, Ειρήνη και Ευφροσύνη), αλλά και αρκετούς φίλους, προχώρησαν ως μία οντότητα στη δημιουργία του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Αθηνών· το ημερολόγιο έγραφε 03/02/1908.
Το σύνολο υπό την εποπτεία του Γιώργου Καλαφάτη, έμελλε να γράψει ιστορία, σηματοδοτώντας την αρχή ενός οράματος, το οποίο έμελλε να αλλάξει τον ρου της παγκόσμιας αθλητικής κοινότητας.
Πιστός συνοδοιπόρος έως το τέλος
Υπηρετώντας από κάθε θέση (αθλητής, προπονητής, διοικητικός παράγοντας μετέπειτα), αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο του «τριφυλλιού», συμβάλλοντας στη συνεχή εξέλιξη όχι μονάχα του Παναθηναϊκού, αλλά και εν γένει του αθλητικού «γίγνεσθαι» της χώρας.
Ο Κεφαλλονίτης διετέλεσε επίσης ιατρός και αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού· χρίστηκε ανθυπίατρος το 1922 και αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Υποναυάρχου.
Άφησε την τελευταία του πνοή στις 19/02/1964 στο Νοσοκομείο του Πολεμικού Ναυτικού, «προδομένος» από την καρδιά του· τελευταία επιθυμία, να χαραχθεί ένα πράσινο τριφύλλι στην επιτύμβια στήλη, περνώντας υπερήφανα στην αιωνιότητα.
Φωτογραφική επιμέλεια: Άντζυ Χούντα· χρησιμοποιήθηκαν εικόνες και από το eurokinissi.gr.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος