Τη δικιά του σημαντική διαδρομή έχει διανύσει ο γεννηθείς το 1934 Σάββας Παπάζογλου στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της χώρας μας. Τον αέρινο επιθετικό όμως δεν τον μάρκαραν μόνο οι αντίπαλοι αμυντικοί, αλλά και δυνάμεις ασφαλείας του μετεμφυλιακού καθεστώτος και αργότερα της δικτατορίας και εκεί τα μαρκαρίσματα ήταν κατά κανόνα «αντιαθλητικά». Kαι ως προπονητής στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας αντιμετώπισε παρασκήνια σε βάρος του που είχαν πολιτικό πρόσημο.
Αφού «κρέμασε» τα αθλητικά του παπούτσια, έχει συμβάλλει στη διοργάνωση κοινωνικών δράσεων αλληλεγγύης μέσω του αθλητισμού, ενώ δραστηριοποιήθηκε για την ίδρυση του συνδέσμου βετεράνων ποδοσφαιριστών Ολυμπιακού όπου και διετέλεσε μέλος της διοίκησής του. Φόρεσε εκτός από τη φανέλα του Ολυμπιακού Πειραιώς, τις φανέλες του Αιγάλεω, του Απόλλωνα Σμύρνης, του Παναιγιάλειου, του Ολυμπιακού Χαλκίδας, της Δυναμό προσφυγικών, αλλά και τη φανέλα της εθνικής Ελλάδος.
Μιλήσαμε μαζί του για εκείνη την εποχή που τελικά τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, επηρέαζαν και τον αθλητισμό.
-Πότε ξεκινήσατε το ποδόσφαιρο;
-«Ξεκίνησα σε μία ανεξάρτητη ομάδα τη Δυναμό προσφυγικών στο Αιγάλεω, έπαιζε εκεί και ο αδερφός μου και οι Σεραφιδαίοι, ο Λάμπης και ο Στέλιος. Επειδή το όνομα της ομάδας εκείνα τα χρόνια του ψυχρού πολέμου παρέπεμπε στην ΕΣΣΔ και είχε και ερυθρόλευκα χρώματα, η ασφάλεια μας έβαλε πρόεδρο με σκοπό να μας διαλύσει και τελικά τα κατάφερε, αφού με τις ενέργειές του εμπόδιζε την ομάδα να παίξει (κλείδωνε το αθλητικό υλικό, κλπ).
Όταν διαλύθηκε η ομάδα που ήταν στην περιοχή του Αγίου Σπυρίδωνα, πήρε την έκταση του γηπέδου η βασίλισσα Φρειδερίκη και έκανε σπίτια για Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Επίτηδες διάλεξε την περιοχή για να “σβήσει” και το γήπεδο και να μην ξαναφανεί η ομάδα».
-Ποιο ήταν το επόμενο βήμα;
-«Με το Στέλιο το Σεραφείδη πήγαμε στο Αιγάλεω και όταν οι μανάδες μας μάθανε ότι κάναμε δελτίο, μας έδιωξαν από το σπίτι γιατί τότε υπήρχε δεξιός δήμαρχος στο Αιγάλεω και ήμασταν στην κόντρα με την περιοχή. Μάλιστα μας έδιωξαν ταυτόχρονα και συναντηθήκαμε με το Στέλιο την ίδια στιγμή. Δεν μας το κράτησαν όμως πολύ και έτσι παίξαμε».
-Μετά ήρθε ο Απόλλωνας;
-«Ναι και για μένα και για τους Σεραφειδαίους. Επειδή το Αιγάλεω δεν ήθελε να με δώσει έπρεπε να μείνω δύο χρόνια εκτός επίσημων αγώνων, αλλά στον ένα χρόνο με αγόρασε ο Απόλλωνας, δίνοντας στο Αιγάλεω τα λεφτά που ζήτησε και ήταν πολλά για την εποχή. Ο Απόλλωνας είχε εξαιρετική ομάδα και εκτός από τους φίλους του, όπου και αν έπαιζε μάζευε και 5.000 – 6.000 φιλάθλους ουδέτερους που έρχονταν να δουν καλό ποδόσφαιρο. Ήταν άλλωστε η “Ελαφρά Ταξιαρχία”».
-Ποιες ήταν οι συνθήκες την εποχή εκείνη;
-«Έμενα στο Αιγάλεω, ο Απόλλωνας με είχε βάλει στο καλυκοποιείο του Μαλτσινιώτη στον Υμηττό (την μετέπειτα ΠΥΡΚΑΛ). Έπρεπε να αλλάξω πολλές συγκοινωνίες και να κάνω ποδαρόδρομο για να πάω για δουλειά, μετά να σχολάσω και χωρίς να φάω, να πάω στη Ριζούπολη για προπόνηση. Αυτό ήταν πολύ κουραστικό και όταν ήρθε η πρόταση του Ολυμπιακού να με βάλει στη ΔΕΗ το δέχτηκα. Επειδή υπήρχε το περιοριστικό πλαίσιο στις μεταγραφές, ο Απόλλωνας με έδωσε ένα χρόνο στον Παναιγιάλειο και μετά πήγα στον Ολυμπιακό».
-Πως το πολιτικό κλίμα της εποχής είχε συνέπειες στην αγωνιστική σας πορεία;
-«Εγώ ήμουν αριστερός, όχι ΚΚΕ, αλλά αριστερός και σε ένα ταξίδι με την εθνική ομάδα στη Ρουμανία, είχα ένα θείο που ήταν διοικητής ταξιαρχίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (Σάββας Αργυρόπουλος) που έμενε στη Βράιλα και τον ειδοποίησαν ότι με την ομάδα ήρθε και ένας ανιψιός σου χωρίς να του πουν το όνομα. Ήρθε στο ξενοδοχείο στο Βουκουρέστι και ρώτησε τα ονόματα της ελληνικής αποστολής για να δει ποιος ανιψιός ήταν.
Τότε στα ταξίδια αυτά μας συνόδευε η ασφάλεια, που τον “εξυπηρέτησε” για να βγάλει “λαγό”. Εγώ του κατέβασα για δώρο καφέδες και ζάχαρη, αγκαλιαστήκαμε φιληθήκαμε, ενώ εκφράστηκα θετικά για την αποστολή του διαστημόπλοιου Σπούτνικ με επιβάτη τη σκυλίτσα Λάικα, θεωρώντας ότι έτσι άνοιξε ο δρόμος για το διάστημα, και το μεγαλύτερο επίτευγμα το πέτυχαν οι Σοβιετικοί. Δεν ξανάπαιξα ποτέ ούτε στην εθνική ομάδα, ούτε στον Ολυμπιακό.
Συνέχισα ξανά στον Απόλλωνα και τελείωσα στον Ολυμπιακό Χαλκίδας που τότε είχε εξαιρετική ομάδα και παίκτη-προπονητή τον Αλέκο Χατζησταυρίδη».
-Τελείωσαν εκεί οι περιπέτειές σας;
-«Όχι, το 1967 η δικτατορία με έδιωξε από τη ΔΕΗ με κατηγορίες ότι έβριζα το βασιλιά και την εθνική κυβέρνηση και ότι το γραφείο μου ήταν άντρο για προσηλυτισμό στην ΕΔΑ. Όμως τότε επιχείρησε να τους ρίξει ο βασιλιάς και άρχισαν να τον βρίζουν και αυτοί και τους είπα εσείς τον βρίζετε, εμένα διώχνετε και μου είπαν εσύ κοίτα τη δουλειά σου και άσε τι κάνουμε εμείς».
-Πως βλέπετε το ποδόσφαιρο στη σημερινή εποχή;
-«Στεναχωριέμαι και δεν πάω στο γήπεδο, γιατί δεν είναι ποδόσφαιρο, έφυγαν τα ελληνόπουλα και ήρθαν οι ξένοι, δεν είμαι κατά των ξένων, να έρχονται καλοί παίκτες, αλλά χάθηκε η συνοχή που υπήρχε.
Παράλληλα γίνονται επεισόδια, ενώ στις μέρες μου γίνονταν πολύ λιγότερα. Στην εποχή μου οι παίκτες ήμασταν αδέρφια πηγαίναμε θυμάμαι στην ταβέρνα του Χολέβα στη Ριζούπολη και εγώ ξεκινούσα από το Αιγάλεω, άλλοι από άλλες περιοχές για να βρεθούμε και τις μέρες που δεν είχαμε προπόνηση.
Θέλαμε να βρισκόμαστε, ήταν άλλη φιλοσοφία, ήταν ποδόσφαιρο που το χαρακτήριζε η αδελφική αλληλεγγύη».
Συνέντευξη: Νάσος Μπράτσος
Υ.Γ. ευχαριστούμε τη διοίκηση του Απόλλωνα Σμύρνης και τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Νίκο Μάλλιαρη και πρόεδρο της πρωτοβουλίας φιλάθλων ΕΠΙΣΚΥΡΟΝ για το φωτογραφικό υλικό από το αρχείο τους που μας παραχώρησαν.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος