Βαμμένοι με αίμα ήταν οι 19οι Ολυμπιακοί Αγώνες τον Οκτώβριο του 1968 στο Μεξικό. Όπως γίνεται πάντα σε μεγάλης εμβέλειας διοργανώσεις η κάθε κυβέρνηση, ή το κάθε καθεστώς αν προτιμάτε, βλέπει την ευκαιρία της προβολής του και το κουκούλωμα κοινωνικών αντιθέσεων και πολιτικών προβλημάτων. Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε για χρόνια η μεξικάνικη κοινωνία είχαν ήδη «μεταφραστεί» σε μεγάλες κινητοποιήσεις, με αποτέλεσμα να προβληματίζεται η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και να εξετάζει το ενδεχόμενο μεταφοράς των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λος Άντζελες.
Τυπικά η μεξικάνικη οικονομία γνώριζε φάση ανάπτυξης, αλλά οι διεκδικήσεις κλάδων εργαζομένων αντιμετώπιζαν άγρια καταστολή, όχι μόνο από την αστυνομία, αλλά και από το στρατό και γενικά η διακυβέρνηση της χώρας γίνονταν με συχνή προσφυγή στη βία. Οι καταγγελίες για κυβερνητική διαφθορά έδιναν και έπαιρναν.
Οι φοιτητές κάλεσαν σε ειρηνική διαδήλωση στις 2 Οκτωβρίου στην πλατεία «Tres Culturas», στην πλατεία των τριών Πολιτισμών, με βασικό αίτημα την απόσυρση του στρατού από το πανεπιστήμιο.
Εκεί δέχτηκαν επίθεση από κυβερνητικές δυνάμεις όπου το αποτέλεσμα από τους πυροβολισμούς και τις ξιφολόγχες, ήταν αμέτρητοι νεκροί που ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει ακριβής αριθμός, με τους αυτόπτες μάρτυρες να μιλάνε για εκατοντάδες, τις ΗΠΑ να κάνουν λόγο για 44, ενώ αρκετές πληροφορίες μιλάνε για πέταγμα νεκρών στη θάλασσα για να μην βρεθούν ποτέ, καθώς και για αποτεφρώσεις, αλλά και για εισβολές σε νοσοκομεία συλλήψεις και τραυματισμούς διαδηλωτών που νοσηλεύονταν από τα χτυπήματα που είχαν δεχτεί. Συνολικά συνελήφθησαν 1.345 άτομα, δέχτηκαν ταπεινώσεις και βία από τις δυνάμεις καταστολής Σε 1000 υπολογίζονται οι τραυματίες. Όσοι τα επόμενα χρόνια επιχειρούσαν να μάθουν την τύχη των αγνοουμένων, «εξαφανίζονταν» και αυτοί. Η επίσημη κυβερνητική εκδοχή ήταν για 25 νεκρούς, ενώ στον Τύπο της εποχής κυριάρχησαν οι κάθε είδους κυβερνητικές εκδοχές, τόσο στον αριθμό των νεκρών, όσο και για το ποιος άρχισε πρώτος και ποιος «αμύνονταν».
Στην ειρηνική συγκέντρωση και τις ομιλίες που γίνονταν η απάντηση ήταν η έφοδος του στρατού και του επίλεκτου τάγματος Ολύμπικο, ειδικά συγκροτημένου για την ασφάλεια των Ο.Α. και ελεύθεροι σκοπευτές.
Με πυροβολισμούς εναντίων αόπλων. Για να δοθεί «κάλυψη» στην επίθεση εκ των υστέρων διοχετεύθηκε η «πληροφορία» ότι πρώτοι πυροβόλησαν οι φοιτητές και οι κυβερνητικές δυνάμεις ήταν σε άμυνα. Σε μία παραπλήσια εκδοχή γράφτηκε ότι προβοκάτορες μέσα στη συγκέντρωση το έπραξαν για να προκαλέσουν επέμβαση.
Πολλά χρόνια μετά η απόπειρα να ανοιχτούν τα απόρρητα έγγραφα και να δικαστούν οι υπεύθυνοι, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα καθώς οι υπεύθυνοι απαλλάχτηκαν, τεκμηριώθηκε όμως ο ρόλος του τάγματος Ολίμπικο στη σφαγή.
Για άλλη μία φορά ο αθλητισμός χρησιμοποιήθηκε από αυταρχικά καθεστώτα για βιτρίνα στις άλλες επιδιώξεις τους και φυσικά σαν ένα μεγάλο οικονομικό πάρτυ ως προς τους όρους διοργάνωσής τους.
Έρευνα: Νάσος Μπράτσος