Διερευνάται ακόμη η υπόθεση του 10χρονου κοριτσιού που κακοποιούνταν από τον ίδιο της τον πατέρα στην Νέα Σμύρνη. Για το θέμα μίλησε η Άννα Κανδαράκη, Κλινική Ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και διδάκτωρ της ιατρικής σχολής ΕΚΠΑ εξηγώντας το πώς καταλαβαίνουμε ότι ένα παιδί κακοποιείται, πώς πρέπει να αντιδράσουμε και ποιο είναι συνήθως το προφίλ των θυτών.
Πιθανή η επί σειρά ετών κακοποίηση
Πλήθος ερωτήσεων υπάρχουν σχετικά με τους λόγους που απουσίαζε η μητέρα όλα αυτά τα χρόνια από το σπίτι, και αν γνώριζε κάτι για την βίαιη συμπεριφορά του συζύγου της.
«Οι καταγγελίες προφανώς είναι πολύ σημαντικές διότι είναι η αρχή του τέλους, το ζητούμενο είναι να προλάβουμε πριν φτάσουμε στο κομμάτι της καταγγελίας γιατί η κλινική έρευνά δείχνει ότι όσο πιο γρήγορα γίνει η θεραπευτική παρέμβαση στα παιδιά που έχουν βιώσει ένα τέτοιο βαθύ ψυχικό τραύμα οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης έχουν υποστεί», είπε στις «Συνδέσεις» η κ. Κανδαράκη.
Σύμφωνα με την ειδική σε θέματα ψυχικής υγείας, «πιο σημαντικό είναι να μην καθορίσει τη προσωπικότητα τους, δηλαδή αν γίνει σε πολύ μικρή ηλικία αυτή η κακοποίηση και την προλάβουμε υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να καθορίσει και την προσωπικότητα του, αν γίνει μετά τα δέκα έτη που έχει διαμορφωθεί μια προσωπικότητα, εκεί μπορούμε να πούμε ότι μπορούμε να το δουλέψουμε περισσότερο. Το ζητούμενο είναι ότι δεν ξέρουμε ποτέ, πότε μπορεί να έχει αρχίσει και από τη στιγμή που υπάρχει μια απουσία οικογένειας καθώς το πρώτο ερώτημα είναι που είναι η μητέρα; Βεβαίως όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή η κοινωνία, γειτονιά, σχολείο, φίλοι έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και έχουν και ακούσια συνένοχή».
Η ίδια αναφέρθηκε στο πόσο σημαντικό ρόλο έχουν τα επιμορφωτικά σεμινάρια, τα οποία πρέπει να γίνονται «σε γειτονιές, σε δήμους, σε σχολεία, να μάθουν τα παιδιά τι σημαίνει ενδοοικογενειακή βία, τι σημαίνει σεξουαλική κακοποίηση, να μπορέσουν να σπάσουν τη σιωπή, γιατί ο κοινός παρονομαστής σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η ντροπή».
Ποια συνηθισμένα στοιχεία κακοποίησης εκδηλώνει ένα παιδί στη καθημερινότητα του
Τα στοιχεία που θα πρέπει να ελέγχουμε στην συμπεριφορά ενός παιδιού που ενδέχεται να έχει κακοποιηθεί από την οικογένεια του είναι, σύμφωνα με την κλινική ψυχολόγο, τα ακόλουθα: Το παιδί πάντα μιλάει έστω και μη λεκτική συμπεριφορά, άρα το πρώτο κομμάτι που κοιτάμε είναι οι διαταραχές στον ύπνο, να ξεκινήσει δηλαδή κάποια παλινδρόμηση, κάποιες συμπεριφορές πιο παιδικές όπως είναι η βραδινή ενούρηση, να δούμε πολύ έντονες αλλαγές στη διάθεση του, να δούμε αν φοβάται να δείξει το σώμα του, αν έχει φόβο στη κοντινή επαφή, δηλαδή κάποιος να το πλησιάζει και εκείνο να απομακρύνεται».
Τα στοιχεία είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά καθώς «πάνω από το 90% των κακοποιήσεων των παιδιών έχει να κάνει μέσα στην οικογένεια, άρα όταν βλέπουμε ότι ένα παιδί φοβάται να πλησιάσει κάποιον ενήλικα, τότε τις περισσότερες φορές υπάρχει η υποψία ακόμη και από την μητέρα για τέτοια κακοποίηση και συνήθως υπάρχει άρνηση».
Η κ. Κανδαράκη με αφορμή αυτή την υπόθεση μίλησε για άτομα που έχουν υποβληθεί σε θεραπεία και της έχουν έχουν εκμυστηρευτεί την δική τους ιστορία, και όταν θέλησαν να μιλήσουν στην οικογένεια τους δεν βοηθήθηκαν, αλλά αντίθετα το στενό συγγενικό τους περιβάλλον έλεγε «μήπως είναι η ιδέα σου, δεν χρειάζεται να δημιουργηθεί τέτοια ένταση, μήπως έκανες κάτι εσύ;» προκαλώντας τους ενοχικά συναισθήματα. Ακόμη και σήμερα υπάρχει αυτή η νοοτροπία ότι θύτης και θύμα έχουν συνένοχή.
Αγωνία της καταγγέλλουσας – Ποιος θα με στηρίξει
Από την πλευρά της η Σοφία Κυριάκου, προϊσταμένη του Τμήματος αντιμετώπισης ενδοοικογενειακής βίας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας δήλωσε: «Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που ιδρύσαμε αυτές τις ειδικές υπηρεσίες, υπάρχουν ειδικά πρωτόκολλα που ακολουθούνται πλέον και όλοι οι φορείς λειτουργούν ως μια αλυσίδα για να υποδεχτούμε αυτά τα περιστατικά και να ακολουθηθούν όλα τα βήματα που πρέπει συνολικά και συντονισμένα».
Σχολιάζοντας τα όσα είπε η Κανδαράκη η αστυνομικός είπε: «Πηγαίνουμε σε σχολικές κοινότητες και πραγματοποιούμε διαλέξεις ακριβώς για να ενημερώσουμε τους μαθητές αλλά και τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς για την ενδοοικογενειακή βία και τους τρόπους καταγγελίας. Στο νόμο ορίζεται η νομική υποχρέωση των εκπαιδευτικών να καταγγέλλουν στις αστυνομικές αρχές ή στον αρμόδιο εισαγγελέα για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που διαπιστώνουν σε βάρος των μαθητών τους».
Πώς βοηθάνε οι ανώνυμες καταγγελίες
«Όταν η καταγγελία φτάνει στην αστυνομία γίνεται συνεχής διερεύνηση, οι καταγγελίες μπορούν να γίνουν και ανώνυμες και αυτό γιατί πολλοί πολίτες διστάζουν, όμως καταδεικνύεται από αυτά τα περιστατικά πόσο σημαντική είναι η συνεισφορά των πολιτών, των τρίτων ατόμων, των γειτόνων στο να φτάσουν σε εμάς αυτές οι καταγγελίες και να της διερευνήσουμε. Κάθε καταγγελία διερευνάται συνεχώς όχι μόνο μια φορά, δεν μας αρκεί να χτυπήσουμε τη πόρτα και να μας πει όλα είναι εντάξει. Διερευνώνται σε βάθος, πάντα με την εποπτεία των εισαγγελικών αρχών», περιέγραψε η αστυνομικός τη διαδικασία που ακολουθείται στις ανώνυμες καταγγελίες.
Ποιο είναι το συνηθισμένο προφίλ των θυτών
Αναφερόμενη στο προφίλ των δραστών σεξουαλικής και σωματικής κακοποίησης η κ. Κανδαράκη και την εμπειρία που έχει είπε ότι «κάποιοι ήταν τραυματισμένοι από την παιδική τους ηλικία, ήταν άνθρωποι που είχαν βιώσει αυτή την αμέλεια και την κακοποίηση και θέλησαν να συνεχίσουν, αναπαράγουν αυτό το κύκλο βίας. Γιατί ένας κακοποιητής υπήρξε κακοποιημένο παιδί».
Τόνισε, τέλος, το πόσο σημαντική είναι η πρώιμη παρέμβαση και πόσο σημαντικό ρόλο έχουν τα επιμορφωτικά σεμινάρια «για το πώς μπορούμε να παρέμβουμε και μέσα στη οικογένεια και πως πρέπει να παρέμβει το σχολείο, γιατί το σχολείο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και ειδικά στη επαρχεία όταν η οικογένεια νοσεί βαθιά και από ότι φαίνεται η ελληνική οικογένεια αυτή τη στιγμή νοσεί!»
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος