Γ. Γρηγοριάδης στο Πρώτο: Δύσκολη δουλειά με ρίσκο η επιτήρηση του αεροδρομίου της Καμπούλ από την Τουρκία- ΑΝΑΛΥΣΗ (audio)

«Μια πολύ δύσκολη αν όχι βρώμικη δουλειά αναλαμβάνει η Τουρκία, γιατί τα ρίσκα είναι πολύ μεγάλα, και η διάθεση της τουρκικής κοινής γνώμης να εμπλακεί η Τουρκία σε νέες πολεμικές περιπέτειες, είναι κάθε άλλο παρά δεδομένη», υπογράμμισε μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και την εκπομπή «Ναι μεν Αλλά» με την Ευαγγελία Μπαλτατζή, ο διεθνολόγος, επικεφαλής Προγράμματος Τουρκίας στο Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής  (ΕΛΙΑΜΕΠ), Γιάννης Γρηγοριάδης, σχολιάζοντας την συνεργασία ΗΠΑ –Τουρκίας, μετά την αποχώρηση της πρώτης από το Αφγανιστάν έως το τέλος του Αυγούστου.

Στο ερώτημα γιατί αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο η Τουρκία, ο κ. Γρηγοριάδης εξηγεί πως «πρέπει να υπογραμμίσουμε την αναζήτηση από την πλευρά της Τουρκίας οποιουδήποτε μέσου θα συνέβαλε στην βελτίωση των πολύ προβληματικών αμερικανοτουρκικών σχέσεων». Και συμπληρώνει, «η Τουρκία έχει χάσει τα ερείσματά της στις ΗΠΑ, και στο Υπ. Άμυνας και στο Υπ. Εξωτερικών και οι σχέσεις των προέδρων Μπάιντεν-Ερντογάν παραμένουν προβληματικές. Όμως η Τουρκία διαπίστωσε ότι θα μπορούσε να παράσχει μια μορφή υπηρεσίας στις ΗΠΑ, και αυτό είναι η ασφάλεια του Αφγανιστάν, που είναι πολύ προβληματική και πολύ αβέβαιη στο προσεχές μέλλον. Γνωρίζουμε ότι ο Πρόεδρος Μπάιντεν ήθελε να απεμπλέξει τις ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, με την εμπλοκή της χώρας, να είναι ίσως η τελευταία από τις επώδυνες συνέπειες της επίθεσης της 11^ης Σεπτέμβριου και ο Μπάιντεν ήθελε να φτάσει στην 20^η επέτειο από την επίθεση, έχοντας δηλώσει ότι αυτό το κεφάλαιο κλείνει για την χώρα μας και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να το δείξουμε αυτό».

Από την τουρκική πλευρά ωστόσο, δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση, καθώς η τουρκική κυβέρνηση και ο Τούρκος Πρόεδρος είχαν καλλιεργήσει ένα προφίλ φιλικό προς τα ισλαμιστικά κινήματα και οι Ταλιμπάν, εντάσσονται σε αυτούς, όπως εξηγεί ο κ. Γρηγοριάδης, οπότε θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο και στο εσωτερικό μέτωπο να δικαιολογήσει μια πολεμική αντιπαράθεση με τους Ταλιμπάν, αν φτάσει σε αυτό το σημεί., «Αν και εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι υπάρχει μια συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ταλιμπάν, προκειμένου να αποχωρήσουν οι αμερικανοί», θυμίζει ο κ. Γρηγοριάδης, «ωστόσο, η δυνατότητα εφαρμογής αυτής της συνθήκης και η βιωσιμότητα της αφγανικής κυβέρνησης μετά την αποχώρηση των αμερικανών, είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση».

Αναφορικά με την ρωσική πλευρά σε όλα αυτά, ο κ. Γρηγοριάδης επισημαίνει πως  δυνητικά θα μπορούσε να υπάρξει αντιπαράθεση των ρωσικών συμφερόντων, αλλά καθώς η Ρωσία έχει ήδη εμπλακεί σε μια σειρά διεθνών διενέξεων, οι οποίες μπορεί να φέρουν και τον κίνδυνο της υπερέκτασης των στρατηγικών φιλοδοξιών της χώρας, δεν θα είχε κανέναν λόγο να εμπλακεί εντονότερα στην αντιπαράθεση του Αφγανιστάν αυτή την στιγμή. Θα την ενδιέφερε όμως αν μπορεί, να αναδείξει την Τουρκία ως παράγοντα αποσταθεροποίησης της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, εκτιμά ο κ. Γρηγοριάδης.

Αναλύοντας περαιτέρω τις ρωσοτουρκικές σχέσεις, ο κ. Γρηγοριάδης, σημειώνει πως σε κάποια ζητήματα Τουρκία και Ρωσία εμφανίζονται να ομονοούν, σε άλλα συγκρούονται, και σε άλλα δείχνουν να συγκρούονται, αλλά μάλλον συνεργάζονται, όπως στον Καύκασο. Είναι μια σχέση που εξυπηρετεί και τις δύο κυβερνήσεις, αλλά είναι εκτεθειμένοι σε ατυχήματα και αν χρειαστεί να παρέμβουν οι ηγέτες σε κάποια περίπτωση για να αποτρέψουν τα χειρότερα,  η δυνατότητά τους, θα έχει να κάνει με την εσωτερική πολιτική επικαιρότητα στις δύο χώρες.

Ειδικά στην μέτωπο της Τουρκίας, είναι ξεκάθαρο πως η κοινή γνώμη έχει αρχίσει να απογοητεύεται από τον Τούρκο Πρόεδρο, καθώς για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις, η αντιπολίτευση περνάει μπροστά. Έως και τρεις υποψήφιοι της αντιπολίτευσης, πλέον επικρατούν του Τούρκου Προέδρου σε πιθανή εκλογική αναμέτρηση, αναφέρει ο κ. Γρηγοριάδης, περιγράφοντας πως «διαμορφώνεται μια διάρρηξη της σχέσης εμπιστοσύνης με τον Τούρκο Πρόεδρο που ήταν πάντα δημοφιλέστερος του κόμματός του. Υπήρχε πίστη στο χάρισμά του και στην ικανότητά του να βρίσκει λύσεις στα προβλήματα. Όμως η οικονομική κατάσταση σε σχέση και με την πανδημία, έχει οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος της μεσαίας και κατώτερης τάξης στα όρια της φτώχειας. Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του μέσου και μικροαστού πολίτη ήταν μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την επιτυχία του Ερντογάν. Κλονιζομένου αυτού, πλέον η πολιτική του επιβίωση γίνεται πιο δύσκολη».