Πάσχα του 2003, 27 Απριλίου. Βαγδάτη. Μετά την πτώση της πόλης και την εισβολή των αμερικανικών στρατευμάτων, ο φωτογράφος, Γιάννης Γιαννακόπουλος, βρίσκεται σε αποστολή με τους Γιατρούς του Κόσμου στην ιρακινή πρωτεύουσα, για να βοηθήσουν στα στρατιωτικά νοσοκομεία. Αφηγείται αποκλειστικά στη “Ραδιοτηλεόραση” αυτά που τον συγκλόνισαν εκείνο το Πάσχα στη Βαγδάτη -και που ποτέ δεν θα ξεχάσει…
Της Τζένης Χαραλαμπίδου
Ο Γιάννης Γιαννακόπουλος είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος και ιδιαίτερα ταλαντούχος επαγγελματίας φωτογράφος. Με τον φωτογραφικό του φακό δίνει τη δική του οπτική σε γειτονιές, πόλεις, χώρες και ανθρώπους… Είναι μέλος των Γιατρών του Κόσμου και μαζί τους έχει βρεθεί σε δεκάδες αποστολές σε χώρες με ανθρωπιστική κρίση.
“…Έμεινα τότε στη Βαγδάτη για έναν μήνα. Τα παιδιά ήταν τα μεγάλα, αθώα θύματα αυτού του, έως τότε 10ετούς πολέμου. Εκατοντάδες τα παιδιά με λευχαιμία και καρκίνο, χωρίς φάρμακα, γιατρούς και περίθαλψη, και σε άθλιες συνθήκες… αυτή ήταν η καθημερινότητα στη Βαγδάτη.
Πώς μπορούσες να ξεχάσεις για λίγο και να πεις ότι “τώρα κάνω Πάσχα”;
Βομβαρδισμένο τοπίο, απαγόρευση κυκλοφορίας στους δρόμους, εχθροπραξίες και φόβος. Σε μια χώρα εντελώς διαλυμένη. Μέσα σε όλα αυτά, θυμάμαι, ότι πήγαμε τη Μ. Πέμπτη στην ορθόδοξη εκκλησία που λειτουργούσε στην ορθόδοξη κοινότητα, στη Βαγδάτη. Ήταν ένα «διάλειμμα» από τα νοσοκομεία όπου φροντίζαμε ασθενείς και τραυματίες. Οι εναλλαγές των συναισθημάτων ήταν γρήγορες -τη μία στην εκκλησιά, με το νου στους δικούς μας ανθρώπους στην πατρίδα, και την άλλη στα νοσοκομεία, με την ψυχή στα άρρωστα παιδιά…”
” …Εκείνο το Πάσχα στη Βαγδάτη, ο χαμός ενός άρρωστου κοριτσιού που φροντίζαμε για καιρό αλλά δεν προλάβαμε να το βάλουμε στο αεροπλάνο να έρθει στην Ελλάδα για νοσηλεία, με σημάδεψε. Την είχαμε αναλάβει για τουλάχιστον 20 μέρες και κάναμε τα πάντα για να είναι σε θέση να ταξιδέψει. Την Κυριακή του Πάσχα όμως, «έφυγε» η μικρή Σάαβ, το εξάχρονο κορίτσι που μας είχε κλέψει την καρδιά με τα μεγάλα της μάτια. «Έφυγε» και ακύρωσε όλες τις προσπάθειες μας να γίνει καλά. Το πρωί της Κυριακής του Πάσχα πήγαμε στο νοσοκομείο για να τη δούμε, αλλά δεν την προλάβαμε. Ήδη είχε πεθάνει… Το γεγονός αυτό το “κουβαλάω” μέσα μου, μέχρι σήμερα, με μεγάλη θλίψη…”.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Γίνε μέλος στο κανάλι μας στο Viber
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος