Πρεμιέρα κάνει η “Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια”

Πρεμιέρα κάνει την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου το Θεσσαλικό Θέατρο με το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια” Το έργο αυτό αποτέλεσε και τη βάση για το σενάριο της Στέλλας με τη Μελίνα Μερκούρη – προηγείται της εποχής του και φτάνει σε μας ανατριχιαστικά σύγχρονο, μιας και το αίτημα της ατομικής ελευθερίας, ιδιαίτερα της γυναίκας σήμερα, ακυρώνεται απ΄τη βία που ασκείται απέναντί της. Η αντίφαση ελευθερία και δέσμευση στις ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως στον έρωτα μοιάζει αιώνια και άλυτη.
ΤΟ ΕΡΓΟ
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γράφει τη Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια το 1954. Το 1954, η μετεμφυλιακή Ελλάδα μετρά ακόμη τις πληγές της προσπαθώντας να ανιχνεύσει μια νέα, σύγχρονη ταυτότητα. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ανακαλύπτει σταδιακά τη δική του φωνή μέσα από τα ανεξίτηλα τραύματα του Μαουτχάουζεν, ενώ μαγεύεται από τον κόσμο του θεάτρου ως πιστός θαμώνας του Θεάτρου Τέχνης. Η γνωριμία του με τη Μελίνα Μερκούρη και ο χειμαρρώδης και αυθεντικά ασυμβίβαστος χαρακτήρας της, του παρέχουν πολύ σύντομα το υλικό για να δημιουργήσει τη Στέλλα.
H Στέλλα τραγουδάει στην ταβέρνα της Μαρίας μαζί με την Αννέτα. Η Μαρία, αν και μια γυναίκα τσακισμένη, τις προστατεύει σα μάνα. Η Στέλλα διεκδικεί παθιασμένα την ελευθερία της αλλά όταν ερωτεύεται το Μίλτο, δέχεται να τον παντρευτεί από φόβο μην τον χάσει. Όταν όμως φτάνει η ώρα του γάμου δεν μπορεί να κάνει το μεγάλο βήμα και φεύγει. Ακολουθεί η καταστροφή. Ο Καμπανέλλης μέσα από τον καμβά του μελοδράματος εστιάζει στο θέμα του αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου και κυρίως της γυναίκας και τους καταναγκασμούς των κοινωνικών ρόλων.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Ζούμε σε μια εποχή που οι γυναικοκτονίες, ιδιαίτερα αυτές που γίνονται μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον, αυξάνουν καθημερινά. Το 2013 ήταν η η πρώτη αιτία θανάτου γυναικών στις ηλικίες 16-44 χρονών. Η θέση της γυναίκας από την Ινδία ως το Μεξικό, και από την Κύπρο έως την Αμερική είναι το εύκολο θύμα. Αυτό δυστυχώς κάνει την παράσταση επίκαιρη.
Η παράσταση εστιάζει σ έναν έναν κόσμο όπου το φαίνεσθαι σκοτώνει κάθε χαρά της ζωής. Η γυναίκα είναι ο πρώτος και ο πιο εύκολος στόχος. Οι ελπίδες και τα όνειρα των νέων ανθρώπων γίνονται συντρίμμια και ο ερωτικός πόθος εφιάλτης…
Δεν πρόκειται για τον μεταπολεμικό κόσμο, αλλά για τη βιαιότητα του συγχρονου κόσμου.
Ταυτότητα Παράστασης:
Σκηνοθεσία: Κυριακή Σπανού
Σκηνικά: Ολυμπία Σιδερίδου
Κοστούμια: Αση Δημητρολοπούλου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Κίνηση: Μάχη Αγγελούλη
Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Σχεδιασμός Βίντεο: Δημήτρης Ζάχος
Οπερατέρ: Παύλος Λύγουρης
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ειρήνη Ζγούρη, Κωνσταντίνα Τσαμπίρα
Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Όσσα
Φωτογραφίες: Γιάννης Χατζηαντωνίου
Τρέιλερ: Life of Film Productions
Παίζουν αλφαβητικά:
Στέλλα Γκίκα, Τάσος Δημητρόπουλος, Χρίστος Κορδελάς, Μαρσέλα Λένα, Ηλέκτρα Μαγγίνα, Αθηνά Σακαλή, Ηρακλής Τζαφέτας

Περισσότερες πληροφορίες για το έργο:
Η Στέλλα δεν γράφτηκε απλώς για τη Μελίνα. Είναι εμπνευσμένη από τη Μελίνα και τα καταγώγια του ρεμπέτικου κόσμου της δεκαετίας του ’50: «Θα ’πρεπε να γράψω διαφορετικά αυτήν τη φορά. Και οι χαρακτήρες και το θέμα δεν είχαν σχέση με εκείνα τα προηγούμενα έργα μου. Όμως, όπως όλοι οι κουλτουριάρηδες των χρόνων εκείνων, είχαμε -κυρίως χάρη στον Μάνο Χατζηδάκι- ανακαλύψει τη μαγεία του καλού ρεμπέτικου τραγουδιού. Μερικοί και την ουσία. Σκεπτόμουν λοιπόν ένα έργο που να έχει ουσία ρεμπέτικου ερωτικού τραγουδιού. Και που τελικά έγινε γιατί η Στέλλα, σε όποια μορφή, είναι το πρώτο έργο που παρουσίασε πρόσωπα και δράματα αυτού του χώρου».
Φέτος που γιορτάζονται τα 100 χρόνια από τη γέννηση της Μελίνας Μερκούρη, το ανέβασμα της Στέλλας με τα κόκκινα γάντια είναι μια ιδανική ευκαιρία να σκεφτούμε την δύναμη της παρουσίας της και τη μεγάλη της πίστη στα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα.