Ο μοναδικός άνδρας στην Λέσβο και ίσως από τους ελάχιστους στην Ελλάδα διατηρεί την παράδοση της υφαντικής τέχνης, σπάζοντας τα στερεότυπα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Ως χορευτής παραδοσιακών χορών, ο Αργύρης Χατζημαλλής, κατ’ επάγγελμα συντηρητής έργων τέχνης και δημόσιος υπάλληλος, προ οκταετίας έδειξε ενδιαφέρον για την υφαντική και αναζήτησε δάσκαλο και αργαλειό. Αυτή η ιδέα ήρθε ως επακόλουθο της ενασχολήσεως του με την παράδοση, προ 20ετιας. Βελονάκι, πλέξιμο, κέντημα και ράψιμο. Με τον χορό ήρθε σε επαφή με τις παραδοσιακές φορεσιές και σταδιακά επεκτάθηκε σε διάφορες κατασκευές.
Τα καθιερωμένα πρότυπα υπάρχουν για να σπάζουν, σημειώνει ο κ. Χατζημαλλής. Τουλάχιστον εκείνα που δεν έχουν νόημα, αφού η παράδοση είναι η συνέχιση των προηγούμενων εθίμων και εφαρμογών. Βλέποντας μια ολοκληρωμένη στολή, ζητά να βρεί τα υλικά και τον τρόπο με τα οποία κατασκευάστηκε, να δει από τι συντίθενται.
Λάτρης της υφαντικής τέχνης, που κάποτε άνθιζε στην Λέσβο, τοποθέτησε σε περίοπτη θέση στο σαλόνι του έναν αργαλειό, με τον οποίο παλιά οι νοικοκυρές πραγματοποιούσαν την λεγόμενη οικιακή οικονομία των υφασμάτων. Δηλαδή τα πλέον φθαρμένα ρούχα δεν τα πετούσαν, αλλά τα ύφαιναν σε κουρελούδες. Παράλληλα, ύφαιναν νέα υφάσματα και προικιά.
Αναφερόμενος στην νοοτροπία που κυριαρχεί στην Ελλάδα, να υφαίνουν οι γυναίκες ο κ. Χατζημαλλής υπενθυμίζει ότι κατά το παρελθόν η υφαντική, κυρίως των χαλιών, ασκείτο από άνδρες. Το παρήγορο είναι πως αναβιώνει το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων να ασχοληθούν με τις διάφορες μορφές της παραδοσιακής τέχνης. Από την Ομηρική Πηνελόπη, στην σύγχρονη υφαντική μεσολαβούν περίπου 3.000 χρόνια, αλλά όλα καταλήγουν στον νόστο, είτε πρόκειται για την “επιστροφή” στην πατρίδα είτε στην παράδοση.