Αποστολή Κάιρο: Πιέρρος Ι. Τζανετάκος
Όταν την περασμένη Δευτέρα η αποστολή των Τούρκων υπουργών έφτασε στην Τρίπολη της Λιβύης για να υπογράψει με την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας μια σειρά συμφωνιών- οι οποίες επί της ουσίας αποτελούν το πρώτο βήμα υλοποίησης του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου, άρα και του θεωρήματος της «Γαλάζιας Πατρίδας»- η Αθήνα γνώριζε ότι έπρεπε να επιβεβαιώσει την ισχύ που της δίνει η οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με την Αίγυπτο. Στο Υπουργείο Εξωτερικών κινούνται, άλλωστε, τους τελευταίους μήνες με βάση το δεδομένο ότι η συμφωνία με το Κάιρο είναι, αυτή τη στιγμή, το ισχυρότερο διπλωματικό «όπλο» έναντι του τουρκικού αναθεωρητισμού στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όπως τόνισε με έμφαση ο Νίκος Δένδιας από την πρωτεύουσα της Αιγύπτου, η Ελλάδα διαθέτει εντός της ΑΟΖ κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία και θα υπερασπιστεί με όλα τα διαθέσιμα νόμιμα μέσα. Με λίγα λόγια, η Αθήνα δεσμεύεται ότι σε περίπτωση που η Τουρκία προχωρήσει είτε στην έκδοση αδειών έρευνας, είτε ακόμα περισσότερο στην αποστολή ερευνητικού σκάφους εντός της ελληνο-αιγυπτιακής ΑΟΖ, τότε η απάντηση εν πρώτοις με διπλωματικά και εν συνεχεία με στρατιωτικά μέσα, είναι αναπόφευκτη. Σύμφωνα με τις πληροφορίες από ανώτατες πηγές του Υπουργείου Εξωτερικών, ίδια θα είναι η αντιμετώπιση ενός τέτοιου ενδεχόμενου από την πλευρά της Αιγύπτου. Αθήνα και Κάιρο, λοιπόν, προχωρούν ουσιαστικά στην ενεργοποίηση μιας άτυπης ρήτρας διπλωματικής και αμυντικής συνδρομής σε περίπτωση που η Άγκυρα αποφασίσει να τραβήξει το σχοινί στα άκρα.
Πρόκειται πράγματι για ένα μήνυμα ισχύος και αποτροπής έναντι των παράνομων τετελεσμένων που επιχειρεί συντεταγμένα να επιβάλει η Άγκυρα στην Ανατολική Μεσόγειο, με τα μηνύματα που λαμβάνονται από την άλλη πλευρά του Αιγαίου να υποδεικνύουν ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να κάνει πίσω στις διεκδικήσεις της για την εν λόγω περιοχή. Αυτό που μένει να φανεί είναι σε ποιο σημείο του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου θα επιλέξει να κινηθεί. Στην εξίσωση πρέπει να συμπεριληφθεί ότι εντός των επόμενων μηνών Ελλάδα και Αίγυπτος προχωρούν την υλοποίηση του έργου ηλεκτρικής διασύνδεσης (EuroAfrica Interconnector), η όδευση του οποίου περνά μέσα από την ΑΟΖ των δύο χωρών,γεγονός που λειτουργεί διπλά με θετικό τρόπο για την Αθήνα. Αφενός συμβάλλει στη διαδικασία εύρεσης εναλλακτικών πηγών ενέργειας. Αφετέρου, οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα εντός της ΑΟΖ θωρακίζει σαφώς περισσότερο τα γεωπολιτικά δεδομένα.
Προτάσσοντας την ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία η Ελλάδα εμφανίζεται στη διεθνή κοινότητα ως ο κατ’ εξοχήν υπέρμαχος της νομιμότητας στην Ανατολική Μεσόγειο. Ως μια δύναμη που σέβεται τις αρχές καλής γειτονίας και είναι διατεθειμένη να καθίσει υπό τους όρους του Διεθνούς Δικαίου στο τραπέζι στο διαλόγου. Όπως έκανε με την Αίγυπτο, την Ιταλία και αναμένεται να κάνει και με την Αλβανία. Σε πλήρη αντίστιξη, βρίσκεται η Τουρκία, η οποία κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να αποδείξει ότι πράγματι είναι ένα κράτος- ταραξίας, το οποίο εν μέσω των ραγδαίων γεωπολιτικών ανατροπών δεν επιλέγει να λειτουργήσει ως παράγων σταθερότητας- όπως άλλωστε θα μπορούσε- αλλά επιχειρεί ν’ ανατρέψει το status quo στη νοτιο-ανατολική Ευρώπη, τη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Οι εξελίξεις στη Λιβύη αποτελούν από το χειμώνα του 2019 κορυφαία προτεραιότητα της ελληνικής διπλωματίας. Σε σύμπλευση με τη διεθνή κοινότητα, αλλά και την Αίγυπτο, η Αθήνα θέλει διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών και απόσυρση των ξένων στρατευμάτων από τη χώρα, η πλειοψηφία των οποίων ανήκουν στην Τουρκία και τη Ρωσία. Η Λιβύη βέβαια αυτή στιγμή είναι αυτό που στις διεθνείς σχέσεις αποκαλείται failed state- ένα αποτυχημένο κράτος, στο οποίο μάλιστα η τουρκική επιρροή είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Αρκεί κανείς ν’ αναλογιστεί ότι πριν από τον εμφύλιο, οι τουρκικές επενδύσεις στη χώρα ξεπερνούσαν τα 90 δισ. δολάρια, ενώ μεγάλο μέρος της επικράτειας έχει ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το παιχνίδι στη Λιβύη είναι δύσκολο για την Ελλάδα. Έως πριν από λίγα χρόνια εξίσου δύσκολη θεωρείτο για πολλούς και η σχέση της Αθήνας με το Κάιρο- και πάλι λόγω των εκλεκτικών, συγγενικών δεσμών της Αιγύπτου με την Τουρκία. Οι ισορροπίες όμως στη διπλωματία αλλάζουν, αρκεί κανείς να μπορεί να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να χαράξει μια συνεκτική γραμμή στην εξωτερική πολιτική του. Είναι βέβαιο ότι οι συμμαχίες και η υπογραφή συμφωνιών είναι αυτές που θωρακίζουν. Δεν αρκεί μόνο η θεωρία.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος