Ένα πατροπαράδοτο έθιμο που το έφεραν μαζί τους οι Μικρασιάτες στη Λέσβο, τη Σάμο και τη Λήμνο αλλά όπου άλλου υπάρχουν απόγονοί τους, ήταν το κισκέτς, ένα παραδοσιακό φαγητό που μαγειρευόταν ανήμερα της εορτής του Αγίου Γεωργίου, αλλά και σε κάθε μεγάλη γιορτή και χαρά.
Κεσκέκι μαγείρευαν σε όλη την Καππαδοκία, τον Πόντο και τα παράλια του Αιγαίου, την Ίμβρο, το Αϊβαλί, την Πέργαμο, τη Σμύρνη και την Ερυθραία.
Επίσης, στο Αϊβαλί έφτιαχναν κεσκέκι και στη γιορτή του Αγίου Φιλίππου, μετά τη σπορά.
Η ιστορία του συνδέεται με τις αρχαιοελληνικές ζωοθυσίες. Επί αιώνες η θυσία του κόκορα, του προβάτου ή βοδιού στη μνήμη των αγίων, το «κουρμπάνι» ( όπως το ονόμαζαν στη Μικρά Ασία), μαζί με το σιτάρι αποτελούσε εκπλήρωση τάματος για υγεία, ευτυχία, ευκαρπία, ξόρκισμα.
Αργότερα στη χριστιανική περίοδο η θυσία αυτή εναρμονίστηκε με τα χριστιανικά κοινόβια και τις τράπεζες της αγάπης.
Σήμερα το κισκέτς αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των πανηγυριών σε πολλά μέρη του νησιού και στοιχείο της γαστρονομικής του κουλτούρας. Η προετοιμασία του χρειάζεται πολλές ώρες έως ότου ενωθεί το κρέας με το στάρι.
Με πληροφορίες από το “Θήτα της Θερμής”