‘’Γαρύφαλλο στ αυτί και πονηριά στο μάτι…’’
Η αθάνατη μελωδία του Μάνου Χατζηδάκη, σήμα-κατατεθέν της λατέρνας δονεί τα σοκάκια του Ναυπλίου, εκεί όπου ο Βασίλης Τόλιας επιμένει να μας ΄΄ταξιδεύει ΄΄ σε μια άλλα εποχή.
Είναι ένας από τους λίγους πια ΄΄λατερνατζήδες΄΄ που γυρίζουν από πόλη σε όλη για το μεροκάματο που βέβαια βγαίνει δύσκολα.
΄΄Είμαι από μικρό παιδί σ αυτή τη δουλειά και γι αυτό πολλοί που με ξέρουν από τότε με φωνάζουν Βασιλάκη. .Καΐλα ,λίγοι είμαστε στην πιάτσα και δεν βγαίνει εύκολα το μεροκάματο΄..΄΄ μας λέει ο Βασίλης που κάποτε βρέθηκε στην ανάγκη να πουλήσει τη λατέρνα ( όπως και ο Αυλωνίτης στην ταινία..) , δεν το έκανε όμως γιατί δεν θα άντεχε χωρίς αυτήν.
Τραγούδια παλιά του Χατζηδάκη, ελαφρά αλλά και ρεμπέτικα, βγαίνουν από τα ..σπλάχνα της λατέρνας που αν και έχει τα ..χρονάκια της διατηρείται καλά.
Και γεμίζει νότες και νοσταλγία την πλατεία Συντάγματος στ Ανάπλι , αλλά και όπου αλλού βρεθεί.
Αρκεί να βγαίνει ο ..επιούσιος ,η ζωή είναι δύσκολη αλλά ο ήχος της λατέρνας την κάνει γλυκιά και μας ταξιδεύει .
Για να ξαναβρούμε τον Φωτόπουλο, τον Αυλωνίτη, την Καρέζη και να ξαναγίνουμε παιδιά..
Καλούς δρόμους φίλε Βασίλη .
Κεντρική Φωτο : Γιάννης Γαλανόπουλος