“Το ταξίδι της επιστροφής του Οδυσσέα, που περιγράφει ο Όμηρος είναι στην ουσίατο ταξίδι ενός ανθρώπου, που προσπαθεί να ανακαλύψει την ουσία της ζωής. Ο Όμηρος μέσα από τις δοκιμασίες, που περνά ο ήρωας, αναρωτιέται, ποιο τελικά είναι το νόημα της ζωής”.
“Ίσως το νόημα της ζωής να είναι να ξεχνά κανείς. Να ζει στην λήθη και να μην δίνει σημασία σε όσα έχει κάνει. Ο Οδυσσέας πηγαίνει στους Λωτοφάγους (ραψ. ι -92-105) και οι σύντροφοί του τρώνε τους λωτούς και ξεχνούν τα πάντα. Κατά τον Όμηρο, όσοι ξεχνούν και προτιμούν την λήθη, είναι ήρεμοι, πράοι, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα της ζωής , μιας και ο Οδυσσέας φεύγει. Ίσως το νόημα της ζωής να είναι να αποκτήσει κανείς υστεροφημία, να παραμείνειτο όνομά του στους αιώνες. Ο Οδυσσέας πάει στον Άδη για να συναντήσει τον μάντηΤειρεσία και να μάθει τον δρόμο της επιστροφής.
Ίσως το πρότυπο ζωής να το αντιπροσωπεύει ο Αγαμέμνονας. Βασιλιάς, δοξασμένος, με ισχύ, εξουσία και πλούτο. Όμως ο Οδυσσέας τον συναντά και αυτόν στον Άδη. Η ζωή του Αγαμέμνονα τελείωσε άδοξα στο λουτρό του παλατιού του, δολοφονημένος από την γυναίκα του. Τίποτα το ένδοξο. Άρα ούτε εκεί κρύβεται η ουσία της ζωής.
Ίσως οι απολαύσεις, που συμβολίζουν οι Σειρήνες, να είναι η ουσία της ζωής. Όμως οι Σειρήνες σκοτώνουν όποιον πλησιάζει κοντά τους. Οι απολαύσεις, μεθυστικές όπως το τραγούδι των Σειρήνων εξαπατούν, προσφέρουν μια εφήμερη ευχαρίστηση, αλλά στο τέλος οδηγούν σε τραγικά αποτελέσματα. Το μαρτύριο του Οδυσσέα, που δεμένος στο κατάρτι του πλοίου, εκλιπαρεί τους συντρόφους του να τον λύσουν για να πάει προς τις Σειρήνες, δείχνει πόσο δύσκολο είναι να αντισταθεί κανείς στις υλικές απολαύσεις.
Μετά από πολλές δυσκολίες ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη. Δεν πηγαίνει όμως κατευθείαν στο παλάτι του. Έχοντας υπομονή, μαθαίνει τι συμβαίνει και στο τέλος με καθημερινό αγώνα ξανακερδίζει την ζωή που είχε πριν φύγει για τον πόλεμο. Ποιό λοιπόν είναι κατά την Οδύσσεια το βαθύτερο νόημα της ζωής; Ο Όμηρος καταλήγει τελικά στο: Ζήσε το τώρα.. Ζήσε την στιγμή… Ζήσε την ζωή σου… Μέσα από κάθε περιπέτειά του ο Οδυσσέας καταλαβαίνει ό,τι Ζει, ό,τι Υπάρχει….. Γίνεται λοιπόν το σύμβολο του ακαταπόνητου ανθρώπου, που αγωνίζεται, που συχνά χάνει αλλά ποτέ δεν γίνεται αξιολύπητος. Γίνεται εκείνος ο άνθρωπος που έχει συνείδηση της μοναδικότητάς του και καταλαβαίνει ότι το πιο όμορφο πλάσμα στην φύση είναι τελικά: Η ΙΔΙΑ Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ.