«Η απώλεια είναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ» δήλωσε κα Ζωή Λιαντράκη, η γνωστή ερμηνεύτρια στην ΕΡΤ Κομοτηνής. Με αφορμή το νέο της τραγούδι με τίτλο “Σαν τραγούδι της ψυχής”,το οποίο περιλαμβάνεται στο digital CD single που περιέχει και τρία παλιότερα της κομμάτια.
«Ποτέ δεν θέλω να μεμψιμοιρώ και να περνάω κάτι άσχημο μέσα από τα τραγούδια μου» σημείωσε και πρόσθεσε πως ο πόνος απαλύνεται και γίνεται πιο υποφερτός όταν σε αυτόν περιλαμβάνεται η Τέχνη της Μουσικής. Όπως επεσήμανε στην εκπομπή «Καθημερινές Ιστορίες» το τραγούδι της αυτό είναι βιωματικό, καθώς το αφιερώνει σε μια δική της απώλεια, την μεγάλη απώλεια του θανάτου του πατέρα της. Ένα τραγούδι «φόρος τιμής για εκείνον».
Ένα τραγούδι με έντονο το «άρωμα» της Κρήτης με τη λύρα να κυριαρχεί χάρη στον επιδέξιο Ιάκωβο Πατεράκη, «μια λύρα με διαφορετική ματιά ένας υπέροχος άνθρωπος» πρόσθεσε εκείνη για το συνεργάτη της «Μια λύρα με έντονο το λυρισμό και το πάθος, που παρά το γεγονός ότι μιλά για την απώλεια δεν θέλουμε να περάσουμε κάτι το «στενάχωρο» γιατί η μουσική είναι βάλσαμο στην ψυχή. Μέσα από την μουσική γίνεται ο πόνος πιο υποφερτός».
Και αυτή τη φορά με την Κωνσταντία Κατσιάμπα στη μουσική και τη Γιώτα Γερογιώργη στους στίχους, «αγαπημένες κυρίες για μένα και οι δύο καθώς έχουμε «γεννήσει» , έχουμε δημιουργήσει τρία τραγούδια» σχολίασε η καλλιτέχνης. Μιλώντας για τον καιρό της Πανδημίας πρόσθεσε «βγαίνω πιο δυνατή, σαν άνθρωπος, σαν χαρακτήρας και σαν προσωπικότητα όσον αφορά στα μουσικά μέσα στην καραντίνα δημιουργήθηκαν τρία τραγούδια, γεννήθηκαν και άνθισαν μέσα σε αυτή, ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος» τόνισε η καλλιτέχνης. Παράλληλα, πρόσθεσε «Θα πρέπει να ζούμε την κάθε μας στιγμή νιώθοντας όμορφα και νιώθοντας ελεύθεροι, ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί και πότε δεν θα έχουμε το αυτονόητο. Να ζούμε την καθημερινότητά μας. Το αυτονόητό μας με πάθος, με αγάπη και με σεβασμό στη ζωή σε μας στις στιγμές, είναι πολύτιμες οι στιγμές δεν πρέπει να τις χάνουμε.»
Μάλιστα, δεν παρέλειψε να αναφέρει και ένα παράδειγμα «Δείτε ότι το πιο δεδομένο, το να ανοίγουμε την πόρτα και να βγαίνουμε έξω έπαψε να είναι δεδομένο στη ζωή μας, οπότε να θεωρούμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και να το σεβόμαστε και να το αγαπάμε και να το εκτιμάμε έτσι παίρνει και άλλο νόημα η ζωή μας.»