Έχουν μισό αιώνα κοινού βίου. Δυο ζευγάρια, δύο διαφορετικά αντικείμενα, έμποροι ειδών για το σπίτι το πρώτο, αγρότες με λαχανικά προς πώληση το δεύτερο.
Ελάχιστα μέτρα η απόσταση που χωρίζει τους πάγκους και τα εμπορεύματά τους. Κοινός ο δρόμος, όμως, που έχουν ακολουθήσει, αυτός του καθημερινού αγώνα, κι ας μην γνωρίζονται. Μισός αιώνας ζωής κι όταν στέκονται να πάρουν ανάσες αναρωτιούνται: «Πώς περνούν τα χρόνια»…
Ο Αριστομένης και η Τερψιθέα, πρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Πόντιοι Ομογενείς που πριν τριάντα χρόνια έστησαν ξανά τη ζωή τους αφήνοντας μια πατρίδα πίσω και ριζώνοντας σε μια άλλη που πάντα ήταν στην καρδιά τους, την Ελλάδα.
Τους συναντήσαμε να τοποθετούν το εμπόρευμά τους, να αγωνιούν για τον καιρό, να ξέρουν πριν αρχίσει το μέτρημα πώς κύλησε η μέρα τους. Να ανταλλάσσουν κουβέντες στο πόδι για τη δουλειά, για το σπίτι. Λέξεις που εναλλάσσονται με τις σκέψεις και ύστερα με τα βλέμματα που λένε περισσότερα. «Πολλά τα χρόνια μαζί οπότε γνωρίζει καλά ο ένας τον άλλον» λένε στο www.ertnews.gr και προσθέτουν «27 χρόνια στο χώρο και μετά τη δίχρονη αναγκαστική ημι-ανάπαυλα λόγω της πανδημίας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια που πλήττει όλους» σημειώνουν.
Μικροπωλητές αρχικά από ανάγκη γιατί όπως λένε «κάτι έπρεπε να κάνουμε για να ζήσουμε όταν ήρθαμε στην Ελλάδα» χώρο, όμως, που γνώρισαν και έμειναν και εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να τους θρέφει.
Τέσσερις άνθρωποι, δύο μέσης ηλικίας πια ζευγάρια, που γνωρίστηκαν νέοι. Ένωσαν τις ζωές τους και ξεκίνησαν τον κοινό τους αγώνα αποκτώντας παιδιά, μεγαλώνοντας τα κτήματα, το ένα ζευγάρι, αυξάνοντας την κινητικότητα και τις πωλήσεις το άλλο, πολλαπλασιάζοντας τις προσπάθειες, αντέχοντας στις δυσκολίες, κάνοντας τα όνειρά τους πραγματικότητα, κάποιες φορές και κάποιες όχι . «Στα δύσκολα δηλαδή και στα εύκολα μαζί; » ρωτάμε τα δύο ζευγάρια, που άσπρισαν τα μαλλιά τους, διαφώνησαν – συμφώνησαν αλλά δεν έλειψε στιγμή ο ένας από το πλευρό του άλλου για να τους δούμε να κουνούν καταφατικά το κεφάλι συνεχίζοντας την προσπάθειά τους. Τι κι αν μεγάλωσαν τα παιδιά και έφυγαν μακριά τους; «Ο νους πάντα σε εκείνα βρίσκεται, στα παιδιά και στα εγγόνια» λένε και προσθέτουν «όσο μπορούμε, βοηθάμε» μην ξεχνώντας να στηρίζει ο ένας τον άλλο, με μια λέξη, ένα αστείο, ένα νεύμα, ένα χαμόγελο…