«Δεν βγαίνει το μεροκάματο τώρα που λόγω κορονοίού είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε 50-50, δηλαδή οι μισοί στην μια λαϊκή και οι άλλοι μισοί στην επόμενη . Καμία φορά μας τα «χαλάει» και ο καιρός, βρέχει, οπότε είναι δύσκολα, πάρα πολύ δύσκολα, δεν έρχεται ο κόσμος». Τα μονά βγαίνουν την μια εβδομάδα, τα ζυγά την άλλη κι εκείνη βγαίνοντας στην λαϊκή από το 2004 γνωρίζει καλά πως αυτός ο χρόνος «συντροφιά» με τον κορονοϊό είναι από τους πιο δύσκολους που έχει ζήσει κάνοντας αυτή τη δουλειά. Ομογενής από την πρώην Σοβιετική Ένωση η κα Λίνα έχει δει πολλές δυσκολίες στη ζωή της κι έχει ακούσει ακόμη περισσότερες να διηγούνται οι δικοί της.
Κι όταν είστε στο σπίτι ασχολείστε με κάτι άλλο; Ρωτάμε την κα Λίνα και την ακούμε να απαντά: «Όχι, με τίποτα». Ένας πάγκος με τα κοσμήματα της είναι όπως λέει, όλη της η περιουσία, το μοναδικό της επαγγελματικό αντικείμενο.
Όσον αφορά στην κρατική ενίσχυση που έλαβε μέχρι τώρα; «Τρεις φορές, τρεις δόσεις, όχι όλες όσες δόθηκαν και δεν ξέρω γιατί» απαντά και ελπίζει. Ελπίζει κι εύχεται να έρθουν καλύτερες μέρες για όλους και μάλιστα σύντομα «Ελπίζουμε τα καλύτερα, αυτό θέλουμε όλοι οι μικροπωλητές» λέει και τακτοποιεί αμήχανα ό,τι έχει τοποθετήσει πάνω στον πάγκο της.
“Ούτε σεφτέ δεν κάναμε ακόμη” λέει ο κος Νίκος από τον απέναντι πάγκο. “Δεν μπορούμε να αγοράσουμε καινούργιο εμπόρευμα” σημειώνει προσθέτοντας ότι συνεχίζουν κανονικά να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους. Και τί κάνετε; τον ρωτάμε “υπομονή” απαντά και ύστερα προσθέτει “υπομονή κι ελπίδα για καλύτερες μέρες”.
Ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου